Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 października 2023 r.

w Warszawie

sprawy S. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę socjalną

na skutek odwołania S. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 29 września 2020r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. S. (1) prawo do renty socjalnej od dnia 1 listopada 2020r. do dnia 31 grudnia 2026r.

Sygn. akt VII U 520/21

UZASADNIENIE

S. S. (2) oraz kurator częściowo ubezwłasnowolnionego - K. S. w dniu 26 lutego 2021 r. złożyli odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Odział w W. z dnia 26 stycznia 2021 r., znak: (...), wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej. Zaskarżonej decyzji odwołujący się zarzucili, że została wydana:

- z naruszenie przepisów o reprezentacji, tj. bez udziału w czynnościach i z pominięciem w postepowaniu kuratora ustanowionego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w sprawie o sygn. akt V RNs 281/20;

- bez przeprowadzenia badania przez Komisję Orzeczniczą ustanowioną w należytym składzie specjalistów (psychiatra, psycholog kliniczny, neurolog) po sprzeciwie wniesionym od orzeczenia lekarza orzecznika;

- „wykorzystania zaskarżonego orzeczenia lekarza orzecznika jako dowodu dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia Komisji, co wskazuje na doprowadzenie działania lekarzy orzeczników ZUS do absurdu”;

- bez uwzględnienia schorzeń, uniemożliwiających pracę i stanowiących podstawę konieczności stałej opieki z jednoczesnym brakiem zdolności do pracy;

- została wydana z pominięciem tego, iż lekarz orzecznik ZUS nie był specjalistą z żadnej z dziedzin medycyny, do której kwalifikują się schorzenia S. S. (1).

W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołujący się wskazali, że organ rentowy nie zauważył, że postępowanie dotyczy osoby ubezwłasnowolnionej częściowo. Nie uwzględnili przez to orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ z dnia 8 września 2020 r. i nie zauważyli, że punkcie III tego orzeczenia, kurator K. S. jest upoważniona do prowadzenia wszelkich spraw S. S. (1) i reprezentowania go we wszystkich urzędach i w każdym postępowaniu oraz w sprawach związanych z ochroną zdrowia. Tym samym organ nieprawidłowo doręczył decyzję, a orzecznicy nie przeprowadzili prawidłowo badań i nie doręczyli prawidłowo wystawionych orzeczeń. Odwołujący się wskazali, że organ rentowy nie miał żadnych merytorycznych podstaw, aby kwestionować całkowitą niezdolność do pracy S. S. (1). Uzasadnienie decyzji, jak i orzeczenie lekarza orzecznika są lakoniczne, a organ rentowy nie dopuścił do badania przez Komisję orzeczniczą składającą się z odpowiednich biegłych specjalistów. S. S. (1) według opinii biegłych sądowych (psychiatry M. B. oraz psycholog klinicznej E. B.) z postępowania o ubezwłasnowolnienie ma autyzm i niedorozwój umysłowy z zaburzeniami zachowania. Zdaniem biegłych, ten stopień niedorozwoju w połączeniu z zaburzeniami zachowania znosi całkowicie zdolność kierowania swoim postępowaniem i prowadzenia swoich spraw przez uczestnika. S. S. (1) nie jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania, wymaga pomocy i opieki osób drugich. Nie jest celowym wysyłanie do uczestnika korespondencji, jest w stanie ją przeczytać, lecz nie zrozumie zawartych w niej treści (odwołanie z dnia 26 lutego 2021 r. – k. 3-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy przywołał treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej, wskazując, że w toku postępowania ubezpieczony został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem wydanym w dniu 22 stycznia 2021 r. uznała, że badany nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 26 stycznia 2021 r. odmówił wnioskodawcy prawa do renty socjalnej (odpowiedź na odwołanie z dnia 29 marca 2021 r. – k. 24 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. S. (1), ur. (...), ukończył szkołę branżową, ma zawód wyuczony pomocnik kucharza. Od początku nauki w szkole podstawowej uczęszczał do szkoły specjalnej. Od dzieciństwa leczy się psychiatrycznie. Postanowieniem z dnia 6 marca 2020 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie III Wydział Cywilny, ubezwłasnowolnił częściowo S. S. (1) z powodu niedorozwoju umysłowego (postanowienie z dnia 6 marca 2020 r. – k. 6 a.s.). Natomiast postanowieniem z dnia 8 września 2020 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie ustanowił kuratora dla częściowo ubezwłasnowolnionego S. S. (1) w osobie K. S. (postanowienie z dnia 8 września 2020 r. – k. 7 a.s.).

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 października 2020 r. S. S. (1) został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres od 1 lipca 2017 r. do 13 października 2023 r. z przyczyny 02-P, 12-C (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 października 2020 r. – k. 8 a.s.).

Ubezpieczony w dniu 12 listopada 2020 r. złożył wniosek o przyznanie renty socjalnej. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 23 grudnia 2020 r., a następnie Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 22 stycznia 2021 r. stwierdzili, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe, organ rentowy w dniu 26 stycznia 2021 r., wydał decyzję znak: (...), w której odmówił ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej (wniosek o rentę socjalną z dnia 12 listopada 2020 r. – a.r.; decyzja ZUS z dnia 26 stycznia 2021 r. – a.r.).

W toku niniejszego postępowania, prowadzonego na skutek odwołania od decyzji z dnia 26 stycznia 2021 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego neurologa i psychiatry celem ustalenia, czy odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy oraz, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz czy naruszenie sprawności organizmu powstało przed ukończeniem 18-tego roku życia, w trakcie nauki w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia, w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej (postanowienie z dnia 6 maja 2021 r. – k. 26 a.s.).

W opinii z dnia 23 sierpnia 2021 r. biegła neurolog J. S. oraz biegła psychiatra B. G. (1) na podstawie akt sprawy, dokumentacji medycznej tam zawartej oraz przeprowadzonego badania psychiatrycznego i neurologicznego rozpoznały u S. S. (1) autyzm atypowy. Z powodów neurologicznych, biegłe nie stwierdziły niezdolności opiniowanego do pracy. Natomiast biegłe wskazały, że stan psychiczny opiniowanego powoduje jego całkowitą niezdolność do pracy. S. S. (1) przyjechał na badanie w towarzystwie rodziców i badanie odbyło się w obecności rodziców, ponieważ opiniowany zareagował niepokojem i lękiem na propozycje samodzielnego uczestniczenia w badaniu. Rodzice ubezpieczonego podali, że syn nie porusza się samodzielnie. Biegłe wskazały, że S. S. (1) ma słabe rozumienie prostych sytuacji społecznych i źle funkcjonuje społecznie, jest nieporadny w prostych czynnościach codziennych, wymaga pomocy w zaspokajaniu potrzeb życiowych poza domem. Reasumując, biegłe wskazały, że charakter i stopień nasilenia aktualnych objawów psychopatologicznych powoduje całkowitą niezdolność badanego do pracy. Niezdolność ma związek z naruszeniem sprawności organizmu powstałych przed 18 roku życia. Rokowanie co do poprawy nie jest korzystne (opinia z dnia 23 sierpnia 2021 r. – k. 60-62 a.s.).

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2022 r. – z uwagi na zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy – Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza psychiatry innego niż B. G. (1), na takie same okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 6 maja 2021r. (postanowienie z dnia 18 lutego 2022 r. – k. 75 a.s.; pismo organu rentowego z dnia 15 ltego 2022 r. – k. 73 a.s.).

W opinii z dnia 22 sierpnia 2022 r. biegły sądowy z zakresu psychiatrii G. P. wskazał, że u ubezpieczonego obecnie w obrazie klinicznym dominują objawy lekkiego upośledzenia umysłowego. Badany bez objawów psychotycznych, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju. Biegły nie stwierdził naruszenia sprawności organizmu w stopniu umożliwiającym wykonywanie jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Brak całkowitej niezdolności do pracy. Biegły nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń orzeczniczych ZUS (opinia biegłego z dnia 22 sierpnia 2022 r. – k. 128-130 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożyła kurator częściowo ubezwłasnowolnionego S. K. Ż.-S. (pismo z dnia 27 września 2022 r. – k. 142 a.s.). Postanowieniem z dnia 18 października 2022 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza psychiatry, innego niż autorzy dotychczas sporządzonych opinii, na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 6 maja 2021 r. (postanowienie z dnia 18 października 2022 r. – k. 145 a.s.).

W opinii z dnia 8 lutego 2023 r biegła sądowa psychiatra B. K. wskazała, że analiza linii życia oraz dokumentacji psychiatryczno-psychologicznej wskazuje na całościowe zaburzenie rozwojowe wymagające zarówno leczenia w warunkach szpitalnych w początkowych latach szkolnych jak i systematycznego leczenia ambulatoryjnego - psychiatrycznego z powodów zaburzeń zachowania wynikających głownie z zaburzeń emocji, nastroju w stopniu wymagającym leczenia dużymi dawkami neuroleptyków w tym najnowszej generacji, tymoleptyków oraz systematycznego wsparcia psychologicznego. Analiza dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy pozwala jednak zaobserwować, że stan badanego stopniowo poprawa się, zdobył on w warunkach szkolnictwa specjalnego zawód, z dokumentacji szkolnej wiadomo też, że w warunkach poza domowych umie zachować się w sposób dostosowany co świadczy o jego dojrzewaniu społecznym i występuje nawet u osoby dotkniętej autyzmem atypowym. Nie osiągnęło ono jednak już poziomu pozwalającego na samodzielne funkcjonowanie i pracę i należy przyjąć, że aktualnie jest całkowicie niezdolny do pracy czasowo do końca 2016 roku. Nadal wymaga systematycznego leczenia i oddziaływania psychologicznego. Biegła nie zgodziła się z opiniami ZUS (opinia z dnia 8 lutego 2023 r. – k. 193-195 a.s.).

Zarządzeniem z dnia 23 marca 2023 r., ze względu na dwukrotne stwierdzenie biegłego psychiatry B. K. w opinii z dnia 8 lutego 2023r ., iż niezdolność ubezpieczonego do pracy będzie trwała do końca 2016 r., Sąd wystąpił do biegłej o informację, czy takie określenie okresu trwania niezdolności do pracy nie stanowi błędu albo omyłki pisarskiej (zarządzenie z dnia 23 marca 2023 r. – k. 201 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2023 r. biegła wskazała, że S. S. (1) będzie całkowicie niezdolny do pracy do końca 2026 roku, a nie jak omyłkowo napisała „do końca 2016 roku” (opinia z dnia 17 maja 2023 r. – k. 220).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył organ rentowy wskazując, że biegła w opinii odniosła się tylko do błędu w dacie orzekanej niezdolności do pracy, ignorując zarzuty z dnia 13 kwietnia 2023 r. Biegła orzekła wstecznie 2 lata, konsultant psychiatria ZUS oceniał ubezpieczonego 14 grudnia 2020 r. bezpośrednio i nie stwierdzał aż całkowitej niezdolności do pracy. Wobec powyższego organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego specjalisty psychiatry (pismo organu rentowego z dnia 14 czerwca 2023 r. – k. 232 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną S. S. (1) konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych B. G. (1), J. S. oraz B. K.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski dotyczące istnienia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy oraz czasu, kiedy powstało naruszenie sprawności organizmu taką niezdolność do pracy powodujące i okres jego trwania, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Organ rentowy zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłego lekarza psychiatry B. G. (1) i kwestionował ustalenia biegłej dotyczące istnienia całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Sąd wobec zgłaszanych przez organ rentowy wątpliwości dopuścił także dowód z opinii biegłego psychiatry G. P., a wobec zgłaszanych przez ubezpieczoną zastrzeżeń także dowód z opinii biegłego psychiatry B. K., która co do istnienia całkowitej niezdolności powieliła stanowisko biegłej B. G. (1). Organ rentowy wnosił zastrzeżenia także do opinii biegłej B. K. i wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego psychiatry, wskazując, że biegła orzekła wstecznie 2 lata, konsultant psychiatra ZUS ocenił ubezpieczonego 14 grudnia 2020 r. bezpośrednio i nie stwierdzał aż całkowitej niezdolności do pracy. Organ rentowy jednocześnie nie przedstawił żadnych argumentów i merytorycznych zarzutów pod adresem opinii biegłego B. K., które mogłyby podważyć ustalenia tego biegłego. W tym stanie rzeczy Sąd uznał wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego za nieistotny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c.

Natomiast opinii biegłego sądowego psychiatry G. P. Sąd nie uwzględnił orzekając w sprawie, gdyż opinia ta – poza tym, że płynące z niej wnioski są odosobnione – to jest bardzo lakoniczna. Brak jest w tej opinii uzasadnienia oceny biegłego, popartej argumentami. W takiej sytuacji nie było możliwe zweryfikowanie procesu myślowego, który doprowadził biegłego do przedstawienia wniosków końcowych zbieżnych ze stanowiskiem ZUS, a zatem opinia – nie poddając się weryfikacji – okazała się nierzetelna, a zarazem nieprzydatna w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2021r., poz. 1805), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie żadna ze stron nie wnioskowała o przeprowadzenie rozprawy, jak również o przesłuchanie świadków i stron. Wobec tego Sąd, mając na uwadze ww. okoliczność, jak również brak możliwości przeprowadzenia przez Sąd z urzędu dowodów wymagających wyznaczenia rozprawy, ocenił, że jej przeprowadzenie nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. O takim sposobie załatwienia sprawy Sąd wcześniej uprzedził strony, powołując się dodatkowo na art. 15zzs ¹ ustawy z dnia 20 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 1842) i udzielając stronom 14-dniowego terminu na złożenie pism procesowych prezentujących ich stanowiska w sprawie (k. 236 a.s.).

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy warunki przyznania prawa do renty socjalnej zostały określone w ustawie z dnia 27 czerwca 2003r. o rencie socjalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 240). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1. przed ukończeniem 18 roku życia,

2. w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

3. w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje renta socjalna stała, jeżeli całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały lub renta socjalna okresowa, jeżeli niezdolność do pracy ma charakter okresowy.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej zawiera odesłanie ustawowe do niektórych przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022r., poz. 504 t.j. – dalej również jako ustawa emerytalna), z zaznaczeniem, że przepisy te stosuje się odpowiednio. Odesłanie to obejmuje między innymi art. 12 ustawy emerytalnej, który zawiera definicję niezdolności do pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Wskazać również należy, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00; z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79; z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002 Nr 15, poz. 369; z dnia 3 kwietnia 2003r., II UK 206/02, M.P.Pr. - wkł. 2004 Nr 3, poz. 13; z dnia 7 października 2003r., II UK 79/03, OSNP 2004 Nr 13, poz. 234; z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589; z dnia 4 lipca 2013r., II UK 403/12, LEX nr 1350309). Konieczność odniesienia się do normalnych (typowych) warunków pracy można uznać za pogląd utrwalony także w piśmiennictwie (por. T. Bińczycka-Majewska: Wokół projektu zmian prawa rentowego, PiZS 1995 nr 5, s. 3; W. Koczur: Orzekanie o niezdolności do pracy dla celów rentowych (w:) B.M. Ćwiertniak (red.), Prawo pracy, ubezpieczenia społeczne, polityka społeczna. Wybrane zagadnienia, Opole 1998 s. 385; H. Pławucka: Niezdolność do pracy w przepisach prawa emerytalno-rentowego, PiZS 1998, nr 1, s. 4).

W związku z powyższym w takich sprawach, jak rozpatrywana, w toku postępowania dowodowego, konieczne staje się odniesienie do normalnych (typowych) warunków pracy i przez ich pryzmat dokonanie oceny, na ile dana osoba z określonym schorzeniem (schorzeniami) jest w stanie podjąć zatrudnienie i wykonywać pracę w warunkach niedostosowanych do jej potrzeb. W analizowanej sprawie biegli sądowi, których opinie Sąd uwzględnił, oceniając jako rzetelne i wyczerpujące, zgodnie wskazali, że S. S. (1) cierpi na autyzm atypowy. Z opinii biegłych wynika, że całościowe zaburzenie rozwojowe wymagające zarówno leczenia w warunkach szpitalnych w początkowych latach szkolnych jak i systematycznego leczenia ambulatoryjnego - psychiatrycznego z powodów zaburzeń zachowania wynikających głownie z zaburzeń emocji, nastroju w stopniu wymagającym leczenia dużymi dawkami neuroleptyków w tym najnowszej generacji, tymoleptyków oraz systematycznego wsparcia psychologicznego. Stan ubezpieczonego stopniowo poprawia się, zdobył on zawód w warunkach szkolnictwa specjalnego, z dokumentacji szkolnej wiadomo też, że w warunkach poza domowych umie zachować się w sposób dostosowany, co świadczy o jego dojrzewaniu społecznym i występuje nawet u osoby dotkniętej autyzmem atypowym. Nie osiągnęło ono jednak już poziomu pozwalającego na samodzielne funkcjonowanie i pracę. Sąd oceniając opinie wskazanych biegłych, oparł się na stanowiskach biegłych psychiatrów B. G. (2) oraz B. K., z których wynika, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do końca 2026 roku. Uwzględniając stanowiska tych biegłych, Sąd miał na względzie, że S. S. (1) cierpi na schorzenia, których stopień zaawansowania uniemożliwia podjęcie pracy w pełnym wymiarze na otwartym rynku pracy.

W związku z powyższym na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 września 2020 r., znak: (...), została zmieniona w ten sposób, że Sąd przyznał ubezpieczonemu prawo do renty socjalnej od dnia 1 listopada 2020 r. do dnia 31 grudnia 2026 r.