Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia (del.) Zofia Pawelczyk-Bik

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lutego 2025 r. w Warszawie

sprawy M. P.

przeciwko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 16 lutego 2023 r. znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 567/23

UZASADNIENIE

M. P. w dniu 15 marca 2023 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 lutego 2023 r., znak (...) (...), odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2023 roku. W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołująca się wskazała, że zaskarżona decyzja będąca następstwem orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS jest krzywdząca i nie uwzględnia faktycznych okoliczności sprawy, a w szczególności stopnia naruszenia jej organizmu, który uniemożliwia jej wykonywanie dotychczasowej pracy. Obecny stan jej organizmu mimo licznych rehabilitacji nie uległ poprawie, ma wskazania do leczenia operacyjnego, na które oczekuje (odwołanie z dnia 15 marca 2023 r. - k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że odwołująca pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznana do 30 listopada 2022 roku. W dniu 3 listopada 2022 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania sprawę skierowano do Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 16 stycznia 2023r. ustaliła, że odwołująca się nie jest niezdolna do pracy. Na tej podstawie została wydana decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do wnioskowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 28 marca 2023 r. - k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. P., ur. (...), miała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lutego 2021 r. do 30 listopada 2022 r. (decyzja ZUS z dnia 25 marca 2021 r. – k. 27 a.r.; decyzja ZUS z dnia 13 grudnia 2021 r. – k. 75 a.r.). W dniu 3 listopada 2022r. odwołująca się złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy . W toku postępowania przed organem rentowym lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu
z dnia 21 grudnia 2022 r. ustalił, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 16 stycznia 2023 r. podtrzymała wcześniejsze orzeczenie lekarza orzecznika ZUS. W związku z powyższym organ rentowy wydał decyzję z dnia 16 lutego 2023 r., znak (...), odmawiającą prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z dnia 3 listopada 2022r. – k. 89 a.r.; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 grudnia 2022 r. – k. 90 a.r.; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 16 stycznia 2023 r. – k. 91 a.r.; decyzja odmowna ZUS z 16 lutego 2023 r. – k. 97 a.r.).

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji, a Sąd w toku postępowania, postanowieniem z dnia 22 maja 2023 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy i neurologa celem wykazania faktu, czy odwołująca się w dniu wydania zaskarżonej decyzji była zdolna czy też całkowicie niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu się, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności; czy jest zdolna czy też częściowo niezdolna do pracy tj. utrata w znacznym stopniu niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności; czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres; jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia strony ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 22 maja 2023 r. – k. 14 a.s.).

W opinii z dnia 21 lipca 2023 r. biegła sądowa neurolog B. A. wskazała, że rozpoznała u ubezpieczonej: okresowe zawroty głowy bez cech ogniskowego uszkodzenia (...), przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego w przebiegu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych, stan po przebytym zerwaniu przyczepu ramiennego ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego wraz z jego kompleksem torebkowo-więzadłowym, stan po zapaleniu stawu biodrowego prawego w 2020 roku, zmiany zwyrodnieniowe bez neuropatii ogniskowych, zakrzepicę żył głębokich kończyn dolnych w 2020 roku. W ocenie biegłej neurolog, w oparciu o całość obrazu klinicznego i dostępną dokumentację medyczną oraz osobiste badanie przez biegłą, obecnie jak i w dniu zaskarżonej decyzji, brak jest podstaw do uznania u opiniowanej niezdolności do pracy zarobkowej ze względu na stan neurologiczny. Biegła wskazała, że opiniowana wymaga leczenia w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale zgłaszane objawy nie sprowadzają znacznego upośledzenia sprawności jej organizmu. Przemawiają za tym brak objawów ogniskowego uszkodzenia (...), nerwy czaszkowe wolne, brak niedowładów kończyn, objawów korzeniowych, brak cech objawów zespołu piramidowego i objawów patologicznych, co biegła opisała powyżej. W ocenie biegłej obecnie, jak i w przeszłości stan neurologiczny opiniowanej nie sprowadzał długotrwałej niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami opiniowanej (opinia biegłej sądowej z dnia 21 lipca 2023 r. – k. 23-26 a.s.).

W opinii z dnia 18 października 2023 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii
i traumatologii P. R. po analizie akt, a w szczególności dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego opiniowanej stwierdził, że opiniowana M. P. nie była niezdolna ani częściowo, ani całkowicie do pracy
z powodów ortopedycznych w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Biegły wskazał, że na podstawie wywiadu przeprowadzonego z badaną oraz dokumentacji medycznej stwierdzono, że opiniowana leczy się z powodu niewydolności bólowej kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. W badaniach obrazowych potwierdzono cechy wielopoziomowej dyskopatii odcinka szyjnego kręgosłupa (rezonans magnetyczny z 2022 r. W badaniu rezonansu magnetycznego odcinka lędźwiowo-krzyżowego z 2021 r. rozpoznano cechy wielopoziomowej dyskopatii oraz zmiany zwyrodnieniowe stawów międzykręgowych. Opiniowana leczy się także z powodu dolegliwości lewego barku. W badaniu rezonansu magnetycznego z 2022 r. wykazano cechy zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Badanie przedmiotowe opiniowanej przeprowadzone w dniu 20 października 2023 r. wykazało: budowę ogólną prawidłową, proporcje ciała zachowane, chód symetryczny. Biegły zwrócił uwagę, że pacjentka rozbiera się samodzielnie do badania, posługując się obiema kończynami górnymi. W zakresie kręgosłupa szyjnego stwierdził prawidłowe napięcie mięśni przykręgosłupowych, wyrostki kolczyste niebolesne, prawidłowy zakres ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa w wyczuwalnym oporem podczas badania. Biegły w opisie opinii stwierdził u odwołującej: prawidłową kifozę piersiową, kręgosłup lędźwiowy o prawidłowych krzywiznach, wyrostki kolczyste odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłup niebolesne. Ruchy bierne odcinka piersiowo-lędźwiowego w granicach normy. Obrysy barków symetryczne, zakłada ręce za głowę. Ruchy bierne obu barków w granicach normy. Ruchy bierne barku prawego: zgięcie do przodu 160° i do tyłu 60° (płaszczyzna strzałkowa), odwiedzenie 160°, rotacja wewnętrzna 60° i rotacja zewnętrzna 50°(przy odwiedzeniu ramienia do 90°), ruchy bierne barku lewego: zgięcie do przodu 150° i do tyłu 50° (płaszczyzna strzałkowa), odwiedzenie 160°, rotacja wewnętrzna 50° i rotacja zewnętrzna 50° (przy odwiedzeniu ramienia do 90°). Biegły podniósł, że stan ortopedyczny opiniowanej nie naruszał sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie całkowitej i częściowej niezdolności do pracy w dniu wydania zaskarżonej decyzji tj. w dniu 16 lutego 2023 r. Stwierdzone zmiany dyskopatyczne kręgosłupa podlegają ocenie biegłego neurologa i stosowna opinia została wydania. Stwierdzone w badaniach dodatkowych zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa nie wpływają na uznanie niezdolności czasowej lub całkowitej do pracy, także dacie wydania zaskarżonej decyzji. Stwierdzone w badaniu rezonansu magnetycznego uszkodzenie jednego
z 4 ścięgien stożka rotatorów nie skutkuje takim poziomem dysfunkcji barku, który uzasadniałby uznanie opiniowanej na osobę niezdolną do pracy obecnie oraz w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Opiniowana może okresowo wymagać zwolnienia lekarskiego w ramach czasowej niezdolności do pracy w okresach zaostrzeń niewydolności bólowej barku i kręgosłupa. Opinia biegłego jest zbieżna z opinią biegłego neurologa (opinia biegłego sądowego z dnia 18 października 2023 r. – k. 43-45 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną M. P., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych neurolog B. A. i ortopedę P. R.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski, dotyczące braku niezdolności do pracy ubezpieczonej w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz braku występowania u niej naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy w tym czasie, są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował wszystkie opinie biegłych, ponieważ są one spójne i – mimo zastrzeżeń ubezpieczonej do opinii biegłego sądowego ortopedy, o których będzie mowa w dalszej części – nie dały podstaw do ustalenia, że M. P. jest częściowo niezdolna do pracy.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c. sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 października 2009 r, II UK 47/09, LEX nr 559955).

Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. W niniejszej sprawie wyrok został wydany, na podstawie art. 148 ¹§1 k.p.c., na posiedzeniu niejawnym. W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie w pierwszym piśmie procesowym, a złożone dotychczas pisma procesowe przez każdą ze stron dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak
i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r.,
I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy
i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).
O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Uwzględniając powyższe, Sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił dowód z opinii sądowych neurolog B. A. i ortopedy P. R.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie te są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione, stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia. Biegli byli zgodni co do oceny stanu zdrowia M. P., a w szczególności co do tego, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w jakimkolwiek stopniu. Żaden z biegłych nie wskazał, aby stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej, czy to z przyczyn neurologicznych czy ortopedycznych uzasadniał orzeczenie chociażby częściowej niezdolności do pracy. Biegli wskazali, na jakie schorzenia cierpi ubezpieczona jednak zgodnie stwierdzili, że nie powodują choćby częściowej niezdolności do pracy. Biegła neurolog podkreśliła, że opiniowana wymaga leczenia w okresach zaostrzeń dolegliwości, ale zgłaszane objawy nie sprowadzają znacznego upośledzenia sprawności jej organizmu.

M. P. do opinii biegłego ortopedy zgłosiła zastrzeżenia, ale zdaniem Sądu nie są one zasadne. W dużej mierze mają charakter ogólnych rozważań ubezpieczonej na temat jej stanu zdrowia, samopoczucia i przedstawiają jej perspektywę braku możliwości wykonywania pracy. Tam zaś, gdzie ubezpieczona odnosiła się do opinii i przeprowadzonego przez lekarza badania, Sąd zgłaszane uwagi ocenił jako jedynie polemikę z prawidłową oceną biegłego. O jej nierzetelności nie świadczy również subiektywne twierdzenie M. P., że P. R. nie przeprowadził badania właściwie. Sąd analizując opinię ortopedyczną, miał na uwadze, że z jej treści wynika, że biegły ortopeda bardzo dokładanie zbadał ubezpieczoną, co opisał w opinii i mając na uwadze wyniki tego badania, nie ma podstaw, by zarzucić, że uchybił zasadom. Odwołująca się nie wniosła natomiast zastrzeżeń do opinii biegłego neurolog B. A., która również jako logiczna i rzetelna została uwzględniona przez sąd. Biegła ta również nie stwierdziła niezdolności do pracy ubezpieczonej.

W tym miejscu wymaga podkreślenia, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Sąd nie może też zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu nie zachodziły podstawy do stwierdzenia wadliwości zaskarżonej decyzji oraz do jej zmiany, dlatego Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.