Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu 16 listopada 2023 r. na rozprawie w Warszawie

odwołania P. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 12 października 2022 r., znak (...)

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

z udziałem T. K.

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że P. K. jako pracownik płatnika składek T. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 1 czerwca 2022 r.

Sygn. akt VII U 630/23

UZASADNIENIE

P. K. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 12 października 2022 r., znak (...), stwierdzającej, że P. K. jako pracownik u płatnika składek T. K. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 1 czerwca 2022 r.

W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołująca się wskazała, że od 1 czerwca 2022 r. rozpoczęła zatrudnienie na podstawie umowy o pracę w firmie (...) jako pracownik biurowy. Przeszła proces rekrutacji. 27 maja 2022 r. otrzymała skierowanie na badanie lekarskie. Jeszcze przed rozpoczęciem pracy dostarczyła orzeczenie lekarskie nr (...). Po rozpoczęciu zatrudnienia przeszła szkolenie BHP, pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy. Jej pracę nadzorował T. K.. Do obowiązków ubezpieczonej należało weryfikowanie, archiwizowanie dokumentów, które przekazywał jej pracodawca, nie miała z nikim innym kontaktu. Podpisywała listy obecności i listy płac, jednak nie dysponuje kopiami tych dokumentów. Odwołująca wskazała, że próbowała kontaktować się z pracodawcą, aby wszystkie dokumenty złożyć do akt przedmiotowej sprawy. K. obiecywał jej, że dostarczy dokumenty, ale tak ostatecznie nie stało się. Ubezpieczona wskazała, że jako przyszła matka nie może ponosić odpowiedzialności za brak reakcji płatnika składek na liczne wezwania, jak również brak reakcji na jej usilne prośby i telefony. Obecnie ma informację, że pracodawca jest w trudnej sytuacji finansowej (odwołanie z 18 listopada 2022r., k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołania wniósł o ich oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego nie uzyskał dowodów potwierdzających wykonywanie pracy na podstawie umowy o pracę przez odwołującą na rzecz płatnika składek. W ocenie organu rentowego okoliczności sprawy, takie jak brak reakcji stron na prowadzenie przez organ rentowy postępowanie wyjaśniające, zgłoszenie do ubezpieczeń złożone po terminie w trakcie zwolnienia lekarskiego, brak podlegania do ubezpieczenia chorobowego bezpośrednio przed zgłoszeniem do ubezpieczeń przez ww. płatnika składek, brak zatrudnienia pracownika na zastępstwo w trakcie niezdolności do pracy odwołującej, brak dowodów na świadczenie pracy przez odwołującą, brak świadków wskazują, że zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych miało na celu uzyskanie tytułu gwarantującego prawo do świadczeń, a nie faktyczne świadczenie pracy na podstawie umowy o pracę. W ocenie organu rentowego w odwołanie nie zawarto dowodów na świadczenie przez odwołującą pracy na rzecz ww. płatnika (odpowiedź na odwołanie z 19 grudnia 2022 r. – k. 8 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. od 1 października 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...). Przeważająca działalność gospodarcza to działalność agentów zajmujących się sprzedażą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych (46.17.Z.) (wydruk z CEIDG – a.r.).

T. K. prowadził sklep od 1 czerwca 2020 r. do listopada 2022 r. W międzyczasie wchodziły zakazy handlu w niedzielę, przesyłki kurierskie były sposobem na ominięcie handlu w niedziele. Nawiązał współpracę z firmą (...). Sklep był duży, na górze była szatnia, sala i biurko. J. K. jest matką odwołującej się i pracowała u płatnika składek od 2021 r., jako ekspedientka w delikatesach (...) przy ul. (...) w J.. T. K. szukał pracownika celem zbudowania bazy klinetów do punktu kurierskiego, który dopiero rozwijał się, więc J. K. zaproponowała do zatrudnienia swoją córkę P. K.. Ubezpieczona została zaproszona na rozmowę o pracę (zeznania J. K. – k. 46 a.s.; zeznania P. K. – k. 46-47 a.s.; zeznania T. K. – k. 47-48 a.s.).

1 czerwca 2022 r. T. K. i P. K. podpisali umowę o pracę na okres próbny od 1 czerwca 2022 r. do 31 sierpnia 2022 r., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży usług, za wynagrodzeniem w kwocie 3500,00 zł brutto miesięcznie. Miejsce wykonywania pracę określono (...)-(...) J. ul. (...) (umowa o pracę – akta osobowe P. K.; świadectwo pracy z 20 stycznia 2023 r. – akta osobowe P. K.).

1 czerwca 2022 r. P. K. przeszła instruktaż ogólny BHP oraz instruktaż stanowiskowy. 30 maja 2022 r. ubezpieczona uzyskała orzeczenie lekarskie o braku przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku pracownika biurowego (karta szkolenie wstępnego w dziedzinie BHP - akta osobowe P. K.; orzeczenie lekarskie nr (...) – k. 3 a.s.).

Do obowiązków ubezpieczonej należało pozyskiwanie klientów do mającego powstać punktu kurierskiego, gdzie klienci mieli przychodzić i wysłać paczki. Ubezpieczona była w biurze jeden dzień – na szkoleniu BHP, później ustaliła z płatnikiem składek, że będzie wykonywać pracę zdalnie. Ubezpieczona otrzymała telefon służbowy i sporządzała listy potencjalnych klientów, które drukowała w (...). Odwołująca się pozyskała dla firmy około 200 klientów. Pracę wykonywała w godzinach 8:00-16:00. Odwołująca się w domu miała biurko, telefon i komputer. Nadzór nad jej pracą sprawował T. K., który około 2 razy w tygodniu przyjeżdżał do domu i sprawdzał, czy listy klientów zostały zrobione i czy wykonywała telefony. Ubezpieczona była z płatnikiem składek w stałym kontakcie telefonicznym (zeznania J. K. – k. 46 a.s.; zeznania P. K. – k. 46-47 a.s.; zeznania T. K. – k. 47-48, k. 37 a.s.).

Ubezpieczona w okresie od 11 lipca 2022 r. do 12 sierpnia 2022 r. była niezdolna do pracy. Od 13 sierpnia 2022 r. wystąpiła do organu rentowego z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego w związku z ciążą. 21 stycznia 2023 r. ubezpieczona urodziła córkę O. W.. Ostatecznie działalność kurierska płatnika składek nie ruszyła (odpis skrócony aktu urodzenia – akta osobowe P. K.).

Księgowością w firmie płatnika składek zajmuje się firma zewnętrzna Z. Ł. z N., która z powodu zawirowań w obiegu dokumentów zgłosiła ubezpieczoną do ubezpieczeń 5 sierpnia 2022 r. T. K. ma trudność z odnalezieniem listy klientów z uwagi na to, że została mu wypowiedziana umowa najmu. Został tam cały jego majątek i 17 listopada wszystko została zaplombowane, wywiezione ( zeznania T. K. – k. 48, k. 37 a.s.).

Pismem z 22 sierpnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. zawiadomił strony o wszczęciu z urzędy postępowania w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia P. K. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstaw wymiaru składek na te ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek T. K. (zawiadomienie o wszczęciu postępowania z 22 sierpnia 2022 r. – a.r.).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, 12 października 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję nr (...), w której stwierdził, że P. K. jako pracownik u płatnika składek T. K. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 1 czerwca 2022 r. (decyzja ZUS z 12 października 2022 r. – a.r.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił, uwzględniając wymienione dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sądowych, a także aktach organu rentowego. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania świadka, płatnika składek oraz ubezpieczonej, które są spójne i potwierdzają okoliczność, że P. K. od 1 czerwca 2022 r. wykonywała dla płatnika składek T. K. pracę na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży usług. Na taki charakter pracy ubezpieczonej oraz okres jej świadczenia wskazywała świadek J. K., która pracowała w firmie płatnika składek i miała wiedzę o zadaniach realizowanych przez ubezpieczoną. Fakt wykonywania pracy przez ubezpieczoną potwierdził również płatnik składek T. K., którego zeznania są zgodne z tym, co wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie. W ocenie sądu zeznania ww. świadka, płatnika składek oraz ubezpieczonej były spójne, logiczne i znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie P. K. było uzasadnione.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym reguluje ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r. poz. 1009 – dalej „u.s.u.s.”). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na podstawie ww. ustawy, tj. w myśl art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie z art. 13 pkt 1 u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Sam stosunek pracy i definicję pracownika określa ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. 2020r. poz. 1320 – dalej „k.p.”). Zgodnie z art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tego stosunku jest – w świetle art. 22 § 1 k.p. – uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być każdorazowo faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę.

W niniejszej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych ocenił, że zawarcie przez T. K. i P. K. umowy o pracę oraz zgłoszenie jej do ubezpieczeń społecznych nosi znamiona świadomego i zorganizowanego działania, którego celem było uzyskanie wyłącznie uzyskanie prawa do wypłaty świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie pracy.

Wedle przepisów Kodeksu cywilnego o nieważności oświadczeń woli można mówić w trzech przypadkach. Z art. 83 § 1 k.c. wynika, że nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Przy czym należy odróżnić nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcia obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ustalenie, czy umowa zmierza do obejścia prawa, czy jest pozorna wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności jej zawarcia, celu jaki strony zamierzały osiągnąć, charakteru wykonywanej pracy i zachowania koniecznego elementu stosunku pracy, jakim jest wykonywanie pracy podporządkowanej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 1995r., I PZP 7/95, OSNAPiUS 18/95, poz. 227, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997r., I PKN 276/97, OSNAPiUS13/98, poz. 397). Czynność prawna może być również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, przez które rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie ocenne, a nie prawne. Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe (por. np. Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327).

W analizowanej sprawie, uwzględniając poczynione ustalenia faktyczne, sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego. W oparciu o cytowane na wstępie przepisy, dla objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania pracy zasadnicze znaczenie ma nie to, czy umowa o pracę została zawarta i czy jest ważna, ani również faktyczny cel zgłoszenia danej osoby do ubezpieczeń społecznych (jako nienaruszające art. 58 § 1 lub 2 k.c. albo 83 § 1 k.c.), lecz tylko to, czy strony umowy pozostawały w stosunku pracy (art. 8 ust. 1 u.s.u.s.). O tym zaś, czy strony istotnie w takim stosunku pozostawały i stosunek ten stanowi tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy (essentialia negotii), a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Dla objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi wymagane jest zatem ustalenie, czy zatrudnienie miało charakter rzeczywisty i polegało na wykonywaniu odpłatnej pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności dowody osobowe potwierdziły, że strony kwestionowanej przez ZUS umowy faktycznie realizowały taki stosunek prawny, który posiada cechy typowe dla stosunku pracy. Sąd ustalił, że ubezpieczona zawierając umowę o pracę 1 czerwca 2022 r. została zatrudniona na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży usług i pracę tego rodzaju faktycznie wykonywała. Potwierdzili to zeznająca w sprawie świadek J. K. i płatnik składek. Ubezpieczona otrzymała telefon służbowy i sporządzała w (...) listy potencjalnych klientów do mającego powstać punktu kurierskiego. Odwołująca się pozyskała dla firmy około 200 klientów.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, nie było podstaw, aby kwestionować, że praca powierzona ubezpieczonej była wykonywana, a zatem, aby czynić zarzut pozorności zawartej umowy o pracę. Zgodnie z tym, co było wskazane, o pozorności danej umowy decydują okoliczności wskazane w art. 83 § 1 k.c., które występować muszą w czasie składania przez strony oświadczeń woli. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Jeżeli jednak pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował, to w takim przypadku nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2005r., I UK 32/05, OSNP 2006/15-16/249 oraz w wyroku z 12 lipca 2012r., II UK 14/12, Lex nr 1216864).

Brak pozorności umowy o pracę nie wyklucza jednak stwierdzenia jej nieważności w oparciu o art. 58 § 1 k.c. Powołany przepis stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jak jednak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 9 lutego 2012 r. „sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania.” (I UK 265/11, Lex nr 1169836).

W przedmiotowej sprawie również inne elementy ustalonego stanu faktycznego, poza omówionymi, mają wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, a mianowicie pracodawca po podpisaniu umowy o pracę przeszkolił ubezpieczoną oraz wprowadził ją w zakres obowiązków. Dodatkowo ubezpieczona przedstawiła zaświadczenie lekarskie, które potwierdziło, że jest osobą zdolną do wykonywania pracy. Z kolei w trakcie trwania stosunku pracy, pracodawca wypłacał ubezpieczonej wynagrodzenie za świadczoną pracę, a ubezpieczona wykonywała pracę podporządkowaną, o jakiej mowa w art. 22 k.p. Podporządkowanie przejawiało się wykonywaniem poleceń bezpośredniego przełożonego T. K., który około 2 razy w tygodniu przyjeżdżał do domu i sprawdzał, czy listy klientów zostały zrobione i czy wykonywała telefony. Ubezpieczona była z płatnikiem składek w stałym kontakcie telefonicznym. Pracę wykonywała w godzinach 8:00-16:00.

Z tego też względu w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy uznać należy, że ziściły się przesłanki przewidziane w treści art. 22 § 1 k.p. Nawet jeśli odwołująca w dniu podpisania umowy o pracę była w ciąży, należy wskazać, że nawet w przypadku, kiedy kobieta będąca w ciąży poszukuje ochrony ubezpieczeniowej, może dojść do nawiązania ważnego stosunku pracy. Wynika to z tego, że fakt ciąży nie przekreśla aktywności zawodowej. Również przepisy prawa nie zawierają żadnych ograniczeń w tym względzie i nie wskazują, w jakim czasie może dojść do nawiązania stosunku pracy, ani przez jaki okres powinny być opłacane składki na ubezpieczenia społeczne, by późniejsza wypłata świadczeń związanych z chorobą i macierzyństwem nie naruszała zasad solidaryzmu, równego traktowania ubezpieczonych, ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych oraz nieuszczuplania środków zgromadzonych w ramach ubezpieczenia. Ponownie pokreślić należy, że sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy więc o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak i inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak chociażby chęć uzyskania środków utrzymania (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 26 lutego 2013 r., I UK 472/12; z 11 września 2013 r., II UK 36/13; także: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 marca 2017 r., III AUa 1003/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 10 lutego 2017 r., III AUa 1270/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5 lipca 2018 r., III AUa 297/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 11 maja 2018 r., III AUa 858/17). Nawet zawarcie umowy o pracę wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie powoduje samo w sobie nieważności takiej czynności prawnej, jako mającej na celu obejście ustawy, czy też jej pozorności, o ile na jej podstawie praca w reżimie określonym w przepisie art. 22 § 1 k.p. faktycznie jest wykonywana. Innymi słowy, motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności przy założeniu rzeczywistego świadczenia pracy zgodnie z warunkami określonymi w ww. przepisie (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 10 kwietnia 2018 r., III AUa 141/18).

Powyższe przeczy zatem ustaleniom organu rentowego, że umowa o pracę z 1 czerwca 2022 r. została zawarta wyłącznie w celu obejścia ustawy i uzyskania korzyści z ubezpieczenia społecznego.

Na akceptację nie zasługiwał zarzut organu rentowego odwołujący się do braku tytułu do ubezpieczeń P. K. przed dniem 1 czerwca 2022 r. W ocenie sądu, okoliczność braku posiadania przez P. K. tytułu do ubezpieczeń społecznych przed zatrudnieniem u płatnika składek nie ma wpływu na ocenę istnienia spornego stosunku prawnego łączącego odwołującą i płatnika składek. Ma ona charakter jedynie poboczny i nie może prowadzić do wniosku, że umowa o pracę między stronami została zawarta w celu obejścia prawa czy też dla pozoru, tym bardziej że osoba poszukująca ochrony ubezpieczeniowej – nawet jeśli taka jej nie przysługiwała w przeszłości – ma prawo zawrzeć umowę. Jej motywacja do zawarcia takiej umowy, w sytuacji kiedy stosunek pracy jest realizowany – tak jak w przedmiotowej sprawie – pozostaje bez wpływu na ważność oświadczeń złożonych przez strony stosunku pracy. Tytuł do ubezpieczeń społecznych nie powstaje przecież tylko w przypadku osób, które wykażą się odpowiednio długą, wcześniejszą historią związaną z podleganiem ubezpieczeniom. Również osoby podejmujące zatrudnienie po raz pierwszy czy po długiej przerwie i je realizujące mają tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym.

W związku z powyższym, nawet gdyby P. K. celowo zawarła umowę o pracę, aby uzyskać świadczenia w związku z chorobą i macierzyństwem, to nie czyni to tej umowy pozorną, gdyż była realizowana. W takiej sytuacji nie ma podstaw, by z uwagi na stan, w jakim ubezpieczona się znajdowała, czynić zarzuty nawiązania nieważnego, bo pozornego stosunku pracy.

Konkludując, w rozważanej sprawie ustalone przez sąd okoliczności, które zostały omówione, nie wskazują, by działania stron były naganne oraz by stanowisko organu rentowego prowadzące do wydania zaskarżonej decyzji było zasadne. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż strony realizowały zawartą umowę o pracę. W związku z powyższym, nie może być mowy o zawarciu pozornej umowy o pracę.

Mając na względzie poczynione ustalenia faktyczne i zaprezentowaną argumentację, sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, że P. K. jako pracownik u płatnika składek T. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 1 czerwca 2022 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.