Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan- Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 września 2020 r. w W.

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wypłatę niezrealizowanego świadczenia

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 21 maja 2020 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2020r. J. K. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 21 maja 2020r., znak: (...), wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do niezrealizowanych świadczeń po zmarłej B. I. (1) w postaci dodatkowego świadczenia pieniężnego tzw. 13 emerytury w kwocie 1200 zł brutto, oraz dodatku dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wysokości 500 zł netto.

Zaskarżonej decyzji odwołująca zarzuciła naruszenie art. 2-7 oraz art. 11-13 pkt 4 ustawy z dnia 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów poprzez niewypłacenie odwołującej jako osobie uprawnionej świadczenia po matce, która zmarła w dniu 9 kwietnia 2020 r. Odwołująca wskazała, że ZUS decyzję o wypłacie świadczenia podejmował w dniu 1 kwietnia 2020 r. więc takie świadczenie było należne. Ponadto skarżąca zarzuciła decyzji naruszenie art. 1 ust. 3, art. 2, art. 4 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wysokości 500 zł (odwołanie z dnia 8 czerwca 2020 r. k. 3 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 7 lipca 2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania J. K. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko w sprawie organ rentowy powołując się na art. 136 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1988 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazywał, iż w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Ponadto, organ rentowy wskazywał, że zgodnie z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się przepisy: ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy. Odnosząc się zaś do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej pracy organ rentowy podnosił, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy;

Dlatego też w ocenie organu rentowego nie jest możliwe wypłacenie dodatkowego świadczenia pieniężnego oraz świadczenia uzupełniającego jako niezrealizowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie k. 7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. jest córką dla zmarłej B. I. (1) (okoliczność bezsporna, odpis skrócony aktu urodzenia k. 125 a.r., ).

Decyzją z dnia 25 sierpnia 1989 r. organ rentowy przyznał B. I. (1) emeryturę, która kolejnym decyzjami była waloryzowana (nieoznaczone karty a.r.). Decyzją z dnia 16 września 2019 r. B. I. (1) zostało przyznane świadczenie uzupełniające w kwocie 500 zł miesięcznie (decyzja z dnia 16 września 2019 r. k. 5 a.s.)

B. I. (1) zmarła w dniu 9 kwietnia 2020 r. w W. (akt zgonu k 6 a.s.).

W dniu 29 kwietnia 2020 r. J. K. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o wypłatę niezrealizowanych świadczeń

W dniu 21 maja 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję znak (...) przyznającą niezrealizowane świadczenie po zmarłej w dniu 9 kwietnia 2020 r. B. I. (1) za okres od 1 kwietnia 2020 r. do 30 kwietnia 2020 r. (decyzja d nia 21 maja 2020 r. k. 4 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Zarazem dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało ocenić jako bezsporne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 21 maja 2020r., znak: (...), jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Istota sporu w rozpatrywanej sprawie koncentrowała się wokół ustalenia,
czy odwołującej J. K. przysługuje prawo do niezrealizowanego świadczenia w postaci dodatkowego świadczenia pieniężnego tzw. 13 emerytury w kwocie 1200 zł brutto, oraz dodatku dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wysokości 500 zł netto, należnego zmarłej w dniu 9 kwietnia 2020r. B. I. (1).

Kwestia dotycząca prawa do niezrealizowanych świadczeń określonych ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przysługujących osobom zmarłym została uregulowana w art. 136 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019r., poz. 39 ze zm. – dalej również jako ustawa emerytalna). Zgodnie z treścią tego przepisu w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenie należne jej od dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi osoba ta prowadziła wspólne gospodarstwo, a w razie ich braku – małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku – innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba.

Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) określa warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, zasady ustalania wysokości świadczeń oraz zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń (art. 1 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy). Świadczenia określone w ustawie obejmują emeryturę i rentę (art. 3 pkt 1 ww. ustawy).

Świadczenia dodatkowe, z których wnioskiem o wypłatę wystąpiła J. K. jako osoba uprawniona po zmarłej B. I. (1) określone zostały w ustawie z dnia 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów oraz w ustawie z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Po myśli art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się przepisy: ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy.

Dlatego też z oczywistych względów świadczenia, których domagała się J. K. nie były świadczeniami niezrealizowanymi, na jakie wskazuje art. 136 ust. 1 ustawy emerytalnej i którego to stosowanie zostało wprost wyłączone przepisami ustaw dotyczącymi świadczeń o które ubiegała się odwołująca.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy ocenił, że zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 21 maja 2020r., znak: NS/0/045096953, jest zgodna z prawem. Tym samym odwołanie J. K., jako niezasadne, podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)

KM