Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 listopada 2025 r. w Warszawie

sprawy L. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji

na skutek odwołania L. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 marca 2024 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 marca 2024 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującej L. R. prawo do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji na okres od 1 marca 2024 r. do 28 lutego 2027 r.

Renata Gąsior

UZASADNIENIE

L. R. w dniu 17 kwietnia 2024 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 marca 2024 r. znak: (...) w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji na dalszy okres. W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczona wskazała, że choruje na liczne schorzenia, w tym m.in. jest leczona kardiologicznie, neurologicznie oraz okulistycznie z powodu jaskry. Odwołująca zaznaczyła, że jej choroba postępuje i obecnie nadal wymaga pomocy innej osoby przy codziennych czynnościach (odwołanie z dnia 17 kwietnia 2024 r. k. 3-6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy uzasadniając swoje stanowisko powołał przepisy ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, na podstawie których wydał zaskarżoną decyzję. W dalszej części odpowiedzi na odwołanie wskazał, że odwołująca w toku postępowania przed organem rentowym, została skierowana na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 15 marca 2024 r. stwierdziła, że odwołująca nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Wobec niespełnienia przez ubezpieczoną wszystkich warunków wymienionych w ww. ustawie organ rentowy odmówił prawa do wnioskowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie, k. 7-8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. R. w okresie od 1 października 2019 r. do 30 listopada 2019 r. oraz od 1 stycznia 2023 r. do 29 lutego 2024 r. miała przyznane prawo do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w związku z naruszeniem sprawności układu krążenia, układu nerwowo-mięśniowo-szkieletowego i związanego z ruchem ze znacznym naruszeniem sprawności całego organizmu (decyzja z dnia 20 września 2019 r. k. 5 a.r. tom II, decyzja z dnia 31 marca 2023 r. k. 21 a.r. tom II, decyzja z dnia 24 kwietnia 2023 r. k. 24 a.r. tom II).

W dniu 12 stycznia 2024 r. L. R. złożyła w ZUS wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji na dalszy okres (wniosek z dnia 12 stycznia 2024 r., k. 26-27 a.r.).

Orzeczeniem z dnia 19 lutego 2024 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że L. R. nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Następnie sprawa została skierowana do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 15 marca 2024 r. uznała, że L. R. nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. W oparciu o powyższe orzeczenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 21 marca 2024 r. znak: (...) odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia uzupełniającego dla osoby niezdolnej do samodzielnej egzystencji (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 lutego 2024 r., k. 28 a.r. tom II, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 15 marca 2024 r., k. 29 a.r. tom II, decyzja ZUS z dnia 21 marca 2024 r., k. 30 a.r. tom II).

L. R. odwołała się od powyższej decyzji inicjując przedmiotowe postępowanie (odwołanie z 17 kwietnia 2024 r. k. 3-6 a.s.).

W toku postępowania sądowego postanowieniem z dnia 7 czerwca 2024 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów: kardiologa, neurologa oraz okulisty celem ustalenia, czy odwołująca jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, a jeśli tak, to od kiedy i na jaki okres (postanowienie z dnia 7 czerwca 2024 r., k. 9 a.s.).

Biegły z zakresu okulistyki R. S. po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonej, akt sprawy oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania w dniu 25 listopada 2024 r. wydała opinię, w której stwierdził u odwołującej się jednooczność wynikającą z praktycznej ślepoty oka prawego w następstwie jaskrowego zaniku nerwu wzrokowego w tym oku oraz obniżenie ostrości wzroku w oku lewym z powodu zaćmy początkowej i prawdopodobnie częściowego zaniku nerwu wzrokowego z powodu jaskry w tym oku. Równocześnie biegły stwierdził zniesioną ostrości wzroku bliży w oku prawym, prawidłową w oku lewym. Biegły wskazał, że w obydwu oczach poza początkowymi zmętnieniami w soczewkach w przednim odcinku nie stwierdził zmian, na dnie oczu stwierdził zmiany na tarczy nerwu wzrokowego charakterystyczne dla jaskry (zwłaszcza w oku prawym). Biegły zaznaczył, że odwołująca poza jednym wynikiem badania diagnostycznego (także dołączonym do akt (k. 5-6)) nie okazała biegłemu żadnej dokumentacji okulistycznej i podała, że od wielu lat kontroluje się i leczy okulistycznie z powodu jaskry obu oczu, od kilku lat nie widzi okiem prawym, pogarsza się widzenie w oku lewym, stale przyjmuje do obu oczu krople obniżające ciśnienie śródgałkowe. Biegły na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego i dostępnej dokumentacji, mając na uwadze jednooczność wynikającą ze ślepoty oka prawego oraz obniżoną ostrość wzroku do dali (w granicach 02,-0,3) z zachowaną prawidłową ostrością wzroku do bliży w oku lewym nie stwierdził aby odwołująca była osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji i wymagała stałej czy też długotrwałej pomocy innych osób w wykonywaniu niezbędnych do egzystencji czynności (opinia biegłego z zakresu okulistyki R. S. z dnia 25 listopada 2024 r. k. 41 a.s.).

Organ rentowy pismem procesowym z dnia 19 grudnia 2024 r. nie wnosił uwag do opinii biegłego (pismo procesowe z dnia 19 grudnia 2024 r. k.51 a.s.).

W opinii z dnia 21 stycznia 2025 r. biegły z zakresu kardiologii W. S. po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonej oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonej rozpoznał u niej: nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną serca, stan po angioplastyce wieńcowej gałęzi przedniej zstępującej ( (...)) z implantacją stentu DES w 2008 r., stan po zawale mięśnia serca bez uniesienia odcinka ST ( (...)) leczony angioplastyką restenozy w stencie w obrębie (...) z implantacją stentu DES (16 października 2017 r .), stan po pomostowaniu tętnic wieńcowych ( (...)): lewa tętnica piersiowa wewnętrzna do gałęzi przedniej zstępującej oraz lewa tętnica promieniowa do gałęzi marginalnej (22 stycznia 2018 r .), ekstrasystolie komorową i nadkomorową, hiperlipidemię, chorobę wrzodową żołądka w wywiadzie, stan po usunięciu macicy i przydatków z powodu mięśniaków. Biegły wskazał, że rozpoznane u ubezpieczonej nadciśnienie tętnicze obecnie jest dobrze kontrolowane przy pomocy leków hipotensyjnych, a choroba wieńcowa, która w 2008 r. wymagała angioplastyki tętnicy wieńcowej (...) (gałąź przednia zstępująca) z założeniem stentu, a w 2017 r. doprowadziła w wyniku restenozy w stencie w tętnicy (...) do zawału serca leczonego angioplastyką z implantacją stentu. Po 3 miesiącach, z powodu nawrotu bólów dławicowych, zaistniała konieczność leczenia kardiochirurgicznego w postaci pomostowania zwężonych tętnic wieńcowych (styczeń 2018 r.) bez użycia krążenia pozaustrojowego. Wykonane zabiegi reperfuzyjne w skuteczny sposób poprawiły krążenie wieńcowe i zapobiegły dalszym niedokrwiennym uszkodzeniom mięśnia serca. Biegły zaznaczył, że obecnie nie stwierdza się u odwołującej objawów jawnej niewydolności serca. Reasumując biegły po zbadaniu ubezpieczonej i po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach nie stwierdza u L. R. niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn kardiologicznych (opinia biegłego kardiologa W. S. z dnia 21 stycznia 2025 r. k. 56-58 a.s.).

Organ rentowy nie zgłosił uwag do opinii biegłego (pismo procesowe z dnia 11 kwietnia 2025 r. k. 67 a.s.).

W opinii z dnia 15 września 2025 r. biegła z zakresu neurologii T. Ł. wskazała, że ubezpieczona na badanie stawiła się w towarzystwie siostry. Biegła podczas badania stwierdziła, że chód odwołującej był niewydolny, odwołująca była w nieco „przymglonym kontakcie”, nie była zorientowana w jakiej instytucji się znajduje. Biegła zaznaczyła, że odwołująca nie podała swojej daty urodzenia ani adresu zamieszkania, nie pamiętała daty urodzenia, nie pamiętała aktualnej daty - podała, że aktualnie jest 2003 r., w trakcie badania upewniała się u swojej siostry jak ma imię jej wnuczek, z którym mieszka. Podczas badania, siostra ubezpieczonej pomagała jej się rozebrać i ubrać. Biegła podkreśliła, że u odwołującej nie występują cechy niewydolności oddechowej i krążeniowej. Podczas badania polecenia wykonywała wybiórczo z dużym opóźnieniem i przeważającej części niezgodne z poleceniem. Biegła zwróciła uwagę, że mowa ubezpieczonej była cicha, monotonna, możliwa do zrozumienia. Nerwy czaszkowe poza niskim ustawieniem podniebienia miękkiego bez innych ewidentnych nieprawidłowości. Podczas badania nie utrzymywała kontaktu wzrokowego. Biegła podczas badania wykonała test B., w którym ubezpieczona uzyskała 50 pkt. Biegła zaznaczyła, że czynność ruchowa odwołującej była wybitnie spowolniała, odwołująca się nie była w stanie samodzielnie przyjąć pozycji stojącej - wymaga pomocy. Równocześnie biegła wskazała, że ubezpieczona ma znacznie ograniczoną ruchomością w zakresie czterech kończyn - ograniczenia ruchomości bólowe i najprawdopodobniej wynikające z postępującego procesu zwyrodnieniowego CUN. Biegła zaznaczyła, że zespół objawów wskazuje na dość duże zmiany naczyniopochodne ośrodkowego układu nerwowego (OUN) oraz zespół psychoorganiczny naczyniopochodny dość dużego stopnia, a także bardzo dużego stopnia spowolnienie psycho-ruchowe wynikające z zaawansowanego procesu zmian zwyrodnieniowych CUN a także w aparacie ruchu. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Biegła podkreśliła, że aktualny stan zdrowia odwołującej w zakresie neurologicznym przedstawia się następująco: Zespół objawów wskazujących na dość duże zmiany naczyniopochodne OUN, zespół psychoorganiczny naczyniopochodny dość dużego stopnia, bardzo dużego stopnia spowolnienie psycho-ruchowe wynikające z zaawansowanego procesu zmian zwyrodnieniowych CUN a także w aparacie ruchu. Biegła oceniła, że aktualnie stan zdrowia odwołującej się wskazuje, że jest ona nadal niezdolna do samodzielnej egzystencji, tj. od 1 marca 2024 r. do 28 lutego 2027 r. Jako datę powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji wskazała 30 stycznia 2023 r. - zgodnie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 lutego 2023 r. Po dokonaniu analizy załączonej dokumentacji medycznej i orzeczniczej oraz przeprowadzonym w dniu 29 maja 2025 r. badaniu neurologicznym biegła zdecydowanie oceniła, że stan zdrowia odwołującej L. R. po dniu 29 lutego 2024 r. nie uległ poprawie. U odwołującej stwierdzono przewlekłe zawroty głowy utrudniające funkcjonowanie w życiu codziennym, skutkujące niezdolnością do samodzielnej egzystencji (opinia biegłej z zakresu neurologii T. Ł. z dnia 15 września 2025 r. k. 71-77 a.s.).

Organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłej (pismo procesowe z dnia 8 października 2025 r. k.86 a.s.).

Sąd ustalił wskazany stan faktyczny na podstawie powołanych dokumentów, jak również w oparciu o opinie biegłych z zakresu: okulistyki -R. S., kardiologii - W. S. i neurologii - T. Ł.. Wśród dokumentów zebranych w sprawie, które zostały uwzględnione przez Sąd, znalazły się przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna ubezpieczonej, która pozwoliła biegłym sądowym na ustalenie stanu jej zdrowia oraz występujących u niej schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na jej zdolność do samodzielnej egzystencji. Sąd nie znalazł podstaw do nieuwzględnienia wskazanych dokumentów, ponieważ ich wiarygodność nie budziła wątpliwości i nie była negowana przez strony procesu.

Opinie sporządzone przez powołanych biegłych zostały ocenione przez Sąd jako rzetelne, gdyż zostały one wydane w oparciu o obiektywne badanie ubezpieczonej, przy uwzględnieniu dokumentacji medycznej. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów nie budziły one wątpliwości i zastrzeżeń. Ostatecznie Sąd opierał się jednak jedynie na opinii biegłej sądowej z zakresu neurologii T. Ł., jako że właśnie ze względów neurologicznych odwołująca jest niezdolna do samodzielnej egzystencji na dalszy okres. Sąd podzielił wnioski sformułowane przez biegłą neurolog T. Ł., albowiem opinia ta i stanowisko zaprezentowane przez biegłą miało kluczowy wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Sąd przyjął opinię sporządzoną przez biegłą z zakresu neurologii jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych uznając, że brak jest podstaw do jej negowania. Biegła T. Ł. w sposób przekonujący wskazała, że w jej ocenie schorzenia neurologiczne na jakie cierpi odwołująca prowadzą u niej do niezdolności do samodzielnej egzystencji na dalszy okres. Organ rentowy nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii biegłej.

Sąd jednocześnie nie oparł się na opinii biegłego z zakresu kardiologii W. S. oraz biegłego okulisty R. S.. Biegły kardiolog wskazał, że z przyczyn dotyczycących schorzeń z dziedziny kardiologii odwołująca nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Również biegły z zakresu okulistyki R. S. wskazał, że z przyczyn okulistycznych ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Sąd miał na uwadze, że kluczową opinię dla przedmiotowego rozstrzygnięcia stanowiła opinia biegłej z zakresu neurologii.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie L. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 21 marca 2024 r. znak: (...), podlegało uwzględnieniu.

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2024 r. poz. 1568), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych- że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Regulacje dotyczące świadczenia dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, o które ubiegała się ubezpieczona L. R., zostały zamieszczone w ustawie z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. z 2024 r., poz. 256), zwanej dalej ustawą o świadczeniu uzupełniającym. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 tej ustawy, celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. Na podstawie art. 2ust. 1, takie świadczenie przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym, wsprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio m.in. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy.

Jedną z przesłanek przyznania świadczenia uzupełniającego jest stwierdzenie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Z art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023 r., poz. 1251), zwanej dalej ustawą emerytalną, wynika, że niezdolność do samodzielnej egzystencji to spowodowana naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem pojęcie to ma szeroki zakres przedmiotowy, obejmuje bowiem opiekę oznaczającą pielęgnację, a więc zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej, a także pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza. Niezdolność do samodzielnej egzystencji ma więc wymiar podwójny, dotyczący zarówno podstawowych czynności własnej osoby, jak i czynności życia codziennego. Orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji wymaga niemożności samodzielnego wykonywania tych czynności łącznie na obu wskazanych płaszczyznach. W ramach zakresu pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat czy składanie wizyt u lekarza (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 marca 2013 r., III AUa 1235/12). Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji obejmuje z jednej strony opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, czy utrzymania higieny osobistej, a z drugiej strony dotyczy też pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak: robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza, czy załatwianie spraw urzędowych. Dopiero te dwa aspekty ujmowane łącznie wyczerpują zakres znaczeniowy ustawowego pojęcia „niezdolności do samodzielnej egzystencji”. Pojęcie to w zaprezentowanym rozumieniu jest w orzecznictwie utrwalone (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2000 r., III AUa 190/00 – Prawo Pracy 2001/3/45; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 lutego 2002 r., III AUa 1331/01, OSA 2003/7/28; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 marca 2003 r., I AUa 651/02, Prawo Pracy 2004/7-8/65; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 czerwca 1995 r., AUr 531/95, OSA 1995/7-8/56). Istotne jest przy tym, że sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 września 2015 r., III AUa 910/14).

Dla oceny, czy w przedmiotowej sprawie ww. elementy wystąpiły i czy ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: kardiologii, okulistyki i neurologii. Sąd opierał się w głównej mierze na opinii sporządzonej przez biegłą neurolog - T. Ł., ponieważ głównym schorzeniem ubezpieczonej są zaburzenia neurologiczne.

Biegła sądowa z zakresu neurologii T. Ł. wskazała, że ubezpieczona cierpi na zespół objawów wskazujących na dość duże zmiany naczyniopochodne ośrodkowego układu nerwowego, zespół psychoorganiczny naczyniopochodny dość dużego stopnia oraz spowolnienie psycho-ruchowe wynikające z zaawansowanego procesu zmian zwyrodnieniowych CUN, a także zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. W związku z występującymi u odwołującej zaburzeniami L. R. ma częste zawroty głowy, które uniemożliwiają jej codzienne funkcjonowanie. Dodatkowo biegła zauważyła, że podczas badania ubezpieczona była zdezorientowana, korzystała z pomocy siostry, z którą pojawiła się na badaniu, zarówno w ubieraniu się jak i rozbieraniu, nie wiedziała, gdzie jest, jaki jest dzień. W ocenie biegłej stan zdrowia odwołującej się nie uległ poprawie i nadal wymaga ona pomocy innych osób w codziennym funkcjonowaniu. Należało mieć również na względzie, że organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłej.

Sąd przy wydawaniu wyroku nie brał pod uwagę opinii biegłego z zakresu kardiologii oraz biegłego okulisty, ponieważ główne schorzenie ubezpieczonej związane jest z zaburzeniami neurologicznymi i z powodu problemów o podłożu neurologicznym jest ona nadal niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego odwołująca nie jest w stanie samodzielnie się poruszać oraz wykonywać podstawowych czynności życia codziennego – chociażby takich jak ubieranie się, wymaga pomocy osób trzecich – na co dzień pozostaje pod opieką rodziny.

Wobec powyższego Sąd przyjął, wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, że ubezpieczona jest nadal osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. W zakresie okresu na jaki zostało przyznane świadczenie Sąd również opierał się na opinii biegłej neurolog T. Ł., która wskazała, że ubezpieczona jest nadal niezdolna od samodzielnej egzystencji od 1 marca 2024 r. do 28 lutego 2027 r., dlatego zasadne było przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji właśnie na taki okres.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia z dnia 21 marca 2024 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznał L. R. prawo do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji od 1 marca 2024 r. do 28 lutego 2027 r.

Renata Gąsior