Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: protokolant sądowy Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2014 r. w W.

sprawy T. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania T. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 20 kwietnia 2012 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2012 r. na stałe.

1

Sygn. akt VII U 858/12

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. D. w dniu 21 maja 2012 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odwołanie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 20 kwietnia 2012 r. znak (...) odmawiającej ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do świadczenia. W odwołaniu ubezpieczony wskazał, że orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS na podstawie którego organ rentowy odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie jest poparte absolutnie żadnymi konkretnymi wynikami badań lekarskich uzasadniających w/w decyzję i po raz kolejny nie ma się nijak do stanu faktycznego (k-2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie, złożonej w tutejszym Sądzie Okręgowym w dniu 31 maja 2012 r., wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi organ rentowy podniósł , że ubezpieczony nie spełniła warunków wskazanych w art.102 ust.l w zw. z art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emerytur ach... Organ rentowy wskazał ,że w toku postępowania ubezpieczony zgodnie z art. 14 ust.2e i 2f ustawy z dnia 17 .12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych został skierowany na badanie komisji lekarskiej ZUS ,która orzeczeniem z dnia 06.04.2012 r.(s 13 tom V) nie stwierdziła u badanego niezdolności do pracy. Tym samym organ rentowy odmówił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (s. 25 tom V).

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie ustalił następujący stan

faktyczny:

Ubezpieczony T. D., urodzony (...) w dniu 6 lutego 2012 r. złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (tom II k. 119 a. r.).

W toku postępowania administracyjnego ubezpieczony został skierowany na badanie komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 6 kwietnia 2012 r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy . Mając powyższe

2

ustalenia na uwadze organ rentowy decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r. odmówił przyznania prawa do renty wskazując, że wnioskodawca nie spełnia warunku niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy rozpoznając odwołanie T. D. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów diabetologa i psychiatry na okoliczność ustalenia czy odwołujący utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu i czy jest to niezdolność częściowa czy całkowita.

Wg opinii biegłego diabetologa J. M. (k-28) z uwagi na wieloletnią cukrzycę typu 1 stan diabetologiczny powoda czyni go trwale częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej od daty wstrzymania świadczeń .Biegły z zakresu psychiatrii M. G. (k-32) stwierdziła u odwołującego zaburzenia osobowości nie powodujące jednak niezdolności do pracy nawet częściowej. W związku z zakwestionowaniem opinii biegłego diabetologa J. M. przez organ rentowy (k-46) Sąd Okręgowy dopuścił opinię z innego biegłego diabetologa t.j. G. R. który w swojej opinii z dniał9.12.2012 r. stwierdził ,że odwołujący jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym i niepełnosprawność ta ma charakter trwały t.j. powyżej 5 lat (k-60-61 a.s.).W opinii uzupełniającej w/w biegły (k-88) stwierdził ,ze odwołujący jest trwale niezdolny do pracy i przychylił się do stanowiska pierwszego biegłego diabetologa .Wobec zarzutu organu rentowego do drugiej z w/w opinii biegłego diabetologa w którym wskazano ,że biegły nie odniósł się do kwalifikacji zawodowych odwołującego a z dokumentacji załączonej do akt wynika ,ze występująca u odwołującego jest bez istotnych powikłań narządowych (k-94) Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii kolejnego trzeciego biegłego diabetologa w osobie M. T. (k-126-128) która stwierdziła ,że odwołujący nie jest niezdolny do pracy z przyczyn diabetologicznych. Wobec zakwestionowania opinii biegłej diabetolog M. T. przez odwołującego (k-140-144) a nadto z uwagi na leczenie szpitalne zakwestionowanie opinii biegłego psychiatry Sąd Okręgowy uznał za zasadne dopuszczenie kolejnej opinii czwartego biegłego diabetologa i psychiatry na okoliczność stwierdzenie ewentualnej niezdolności odwołującego do pracy. Biegły diabetolog A. P. stwierdził w swojej opinii (k-163-164) ,że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy i niezdolność ma miejsce od początku choroby (1991 r.) i ma charakter trwały .Kolejny biegły psychiatra M. L. (k-192-194) potwierdziła

3

opinię pierwszego biegłego psychiatry stwierdzając ,że odwołujący nie jest niezdolny do pracy z powodów psychiatrycznych. Sąd Okręgowy nie uwzględnił kolejnego wniosku organu rentowego o powołanie kolejnego piątego innego biegłego diabetologa (k-210) uznając go w świetle dotychczas sporządzonych opinii biegłych diabetologów za nieuzasadniony.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych nade wszystko na podstawie pokrywających się w swojej treści trzech opiniach biegłych diabetologów t.j. biegłej J. M. (k-28) biegłego diabetologa G. R. (k-60-61 a.s.) i biegłego diabetologa A. P. stwierdził (k-163-164) , którzy potwierdzili co do zasady trwałą częściową niezdolność do pracy odwołującego ze względów diabetologicznych . Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty w tym opinie biegłych ( z wyłączeniem opinii biegłej diabetolog M. T. która wbrew opinii trzech innych biegłych diabetologów nie stwierdziła niezdolności do oracv odwołuiaceeo z powodów diabetologicznych ) , w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy .

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie T. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 kwietnia 2012 r. znak (...) zasługuje na uwzględnienie.

W kontekście niniejszej sprawy zastosowanie znajduje art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), w myśl którego renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a,

4

pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2).

Treść art. 57 ustawy należy skorelować z dyspozycją art. 58, zgodnie z którym warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat (ust.l).

Okres, o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (art. 58 ust. 2). Natomiast w myśl art. 58 ust. 4 ustawy warunku posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodzić należy się ze stanowiskiem odwołującego, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zmianami), bez potrzeby wykazywania przewidzianego w art. 58 ust. 2 tej ustawy pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego przypadającego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 23 marca 2006 r. I UZP 5/05).W tym miejscu należy stwierdzić ,że dopełnienie w/w okresów przez odwołującego nie było kwestionowane przez organ rentowy.

5

W tym stanie rzeczy z uwagi na częściową niezdolność do pracy odwołującego, mającą charakter trwały oraz spełnienie pozostałych warunków zakreślonych w dyspozycji art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołujący spełnia przesłanki do przyznania mu świadczenia rentowego, co skutkowało zmianą decyzji i przyznaniem świadczenia.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów w zakresie psychiatrii i diabetologii w celu jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego. Zdaniem Sądu opinie w/w biegłych są wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż zostały sporządzone nie tylko w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, ale także z uwagi na okoliczność, że lekarze je sporządzający są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Kardynalne znaczenie w sprawie miały opinie biegłych diabetologów. Sąd Okręgowy uznał za przekonywujące trzy opinie biegłych t.j. biegłej J. M. (k-28) biegłego diabetologa G. R. (k-60-61 a.s.) i biegłego diabetologa A. P. stwierdził (k-163-164) , którzy potwierdzili co do zasady trwałą częściową niezdolność do pracy odwołującego ze względów diabetologicznych. Sąd Okręgowy uznając nadto pokrywające się dwie opinie biegłych psychiatrów nie uwzględnił opinii biegłej diabetologa M. T. która wbrew opinii trzech innych biegłych diabetologów nie stwierdziła niezdolności do pracy odwołującego z powodów diabetologicznych. W ocenie Sądu Okręgowego na podkreślenie zasługuje fakt, iż opinie w/w tj. dwóch biegłych psychiatrów i trzech biegłych diabetologów są wyczerpujące, a także sporządzono je w jasny i logiczny sposób. Zdaniem Sądu Okręgowego w/w opinie nie pozostawiają wątpliwości co do dokładnego ola-eślenia stanu zdrowia wnioskodawcy, albowiem dokonują wnikliwej i rzetelnej oceny stanu zdrowia odwołującego się. Nadto wskazać należy, że trzej biegi diabetolodzy byli zgodni co do oceny stanu zdrowia odwołującego się i jego częściowej ,trwałej niezdolności do pracy .Sąd Okręgowy oceniając opinię trzech biegłych diabetologów jak wyżej nie znalazł dostatecznych podstaw do uwzględnienia kolejnego wniosku organu rentowego o powołanie kolejnego czwartego biegłego diabetologa.

Zajmując powyższe stanowisko Sąd Okręgowy zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 30 maja 2007 r. (sygn. akt IV

6

CSK 41/07, LEX nr 346211), w którym Sąd Najwyższy stwierdził między innymi, iż okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego, czy konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony. Sąd Okręgowy podziela powyższą argumentację Sądu Najwyższego wskazując na konieczność jej powołania w niniejszej sprawie.

Ustalenie terminu od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznać wnioskodawczyni prawo do renty wynika z dyspozycji art. 129 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do renty (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W związku z tym, że ubezpieczony w dniu 6 lutego 2012 r. złożył wniosek o rentę Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 129 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2012 r. na stałe mając na uwadze trwały charakter niezdolności do pracy .Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c, orzekł jak w sentencji wyroku.