Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

20 października 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 20 października 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziału w W.

z 30 czerwca i z 25 lipca 2022 r., znak (...)-2022

o wysokość kapitału początkowego

zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że ustala wysokość kapitału początkowego W. K. na 67 086,91 zł (sześćdziesiąt siedem tysięcy osiemdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy).

sygn. akt VII U 893/22

UZASADNIENIE

W. K. 11 lipca 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 30 czerwca i z 25 lipca 2022 r., znak (...)-2022. Odwołujący nie zgodził się z ustalonym przez organ rentowy kapitałem początkowym w związku z nieuwzględnieniem okresu od 1 lipca 1991 r. do 31 sierpnia 1994 r. – podkreślił, że wówczas nie przebywał na zwolnieniach lekarskich, co potwierdza legitymacja ubezpieczeniowa oraz okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r., kiedy prowadził działalność gospodarczą i odprowadzał składki do ZUS (odwołanie, k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz umorzenie postępowania w zakresie w jakim roszczenie zostało zaspokojone decyzją z 25 lipca 2022 r., znak: (...)-2022. Organ rentowy wskazał, że do wyliczenia kapitału początkowego przyjął okres składkowy w wymiarze 12 lat 9 miesięcy i 15 dni, a do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1978 r. do 31 grudnia 1987 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 30,93 %. W związku z dołączeniem przez odwołującego legitymacji ubezpieczeniowej organ rentowy uwzględnił okres zatrudnienia od 1 lipca 1991 r. do 31 sierpnia 1994 r. w Zarządzie Melioracji i (...). Decyzją z 25 lipca 2022 r., znak: (...)-2022 ponownie ustalił kapitał początkowy z uwzględnieniem powyższego okresu. Do ustalenia kapitału początkowego organ nie uwzględnił okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. ponieważ za ten okres nie zostały opłacone składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W tym okresie ubezpieczony był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Zespole Usług (...) w P. w pełnym wymiarze czasu pracy i nie wnosił o objecie ubezpieczeniem z tytułu prowadzonej działalności (odpowiedź na odwołanie, k. 4-5 a.s.).

W piśmie procesowym z 22 sierpnia 2022 r. W. K. wskazał, że nie zgadza się z wyliczeniem kapitału początkowego według wynagrodzenia minimalnego, ponieważ w świadectwach pracy podane są kategorie zaszeregowania i kwoty wynagrodzeń i wniósł o ich uwzględnienie (pismo procesowe z 22 sierpnia 2022 r., k. 13 a.s.).

W piśmie procesowym z 12 września 2022 r. ubezpieczony wskazał, że popiera odwołanie w zakresie jakim wnosił o przyjęcie do ustalenia wartości kapitału początkowego okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Odwołujący podniósł, że w ww. okresie opłacał należne składki do ZUS (pismo procesowe z 12 września 2022 r., k. 16-17 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. K. od 1 września 1978 r. do 31 maja 1981 r. pracował w Biurze (...) w W. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pomocy technicznej. W okresie od 27 kwietnia 1979 r. do 30 kwietnia 1981 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W okresie od 1 września 1978 r. do 26 kwietnia 1979 r. płaca zasadnicza ubezpieczonego wynosiła 2200 zł wg 6 kat. zaszeregowania w pełnym wymiarze czasu pracy (zmiana zaszeregowania z 4 grudnia 1978 r., k. 7 tom I a.r., świadectwo pracy z 28 maja 1981 r., k. 11 tom I a.r., kserokopia książeczki wojskowej, k. 27-29 tom I a.r.).

W okresie od 1 czerwca 1981 r. do 31 marca 1991 r. ubezpieczony był zatrudniony w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Rolniczych Rejonowym Zespole Usług (...) w O. na stanowisku inspektora fachowego poradnictwa, a następnie starszego inspektora fachowego poradnictwa w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 1 czerwca 1981 r. wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło 4300 zł plus kwartalna premia uznaniowa (świadectwo pracy z 31 marca 1991 r., k. 13 a.r., angaż z dnia 30 maja 1981 r., k. 15 tom I a.r.).

W. K. od 20 maja 1994 r. prowadzi działalność gospodarczą (...) – Usługi (...) nr NIP (...), REGON (...), w ramach której zajmuje się działalnością w zakresie architektury ( (...) 71.11.Z) oraz pozostałymi badaniami i analizami technicznymi ( (...) 71.20.B), działalność jest przez niego nadal prowadzona (wydruk z (...), k. 18 a.s., zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z 6 września 2022 r., k. 19 a.s.).

W okresie od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. W. K. był zarejestrowany w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i opłacał z tego tytułu składki na ubezpieczenia społeczne. Wskazane kwoty podstaw wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wynosiły: w 1994 r. – 12 590 400 zł przed denominacją, w 1995 r. - 4637,20 zł, w 1996 r. - 5967,52 zł, w 1997 r. - 7181,68 zł, w 1998 r. - 8540,62 zł (poświadczenie dla celów emerytalno-rentowych z 6 lutego 2023 r., k. 51 – 52 v. a.s.).

30 marca 2022 r. W. K. złożył do organu rentowego wniosek o ustalenie kapitału początkowego. Decyzją z 30 czerwca 2022 r., znak (...)-2022 Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego W. K. na 1 stycznia 1999 r. na kwotę 44 642,40 zł, organ uwzględnił okresy składkowe w ilości 12 lat 9 miesięcy i 15 dni. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1978 r. do 31 grudnia 1987 r. Organ rentowy przyjął w 1978 r. zarobki w wysokości 7000 zł, w 1979 r. zarobki w wysokości 8506,58 zł, w 1980 r. zarobki w wysokości 0,00 zł, w 1981 r. zarobki w wysokości 33 100 zł, w 1982 r. zarobki w wysokości 51 600 zł, w 1983 r. zarobki w wysokości 64 800 zł, w 1984 r. zarobki w wysokości 64 800 zł, w 1985 r. zarobki w wysokości 64 800 zł, w 1986 r. zarobki w wysokości 64 800 zł, w 1987 r. zarobki w wysokości 84000 zł. W oparciu o powyższe zarobki organ ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego 30,93 %. Do obliczenia stosunku podstawy wymiaru składek oraz kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3 ustawy emerytalnej, w roku 1978, 1979, 1981 do przeciętnego wynagrodzenia za te lata przyjęto sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego na dany rok, odpowiednią do liczny miesięcy, w których podlegał ubezpieczeniu społecznemu. W załączniku do decyzji organ rentowy wskazał, że za okresy pracy od 1 września 1978 r. do 30 listopada 1978 r. i od 1 stycznia 1983 r. do 31 marca 1991 r. oraz od 31 marca 1991 r. do 30 czerwca 1991 r. przyjęto jako podstawę wynagrodzenie minimalne (decyzja ZUS z 30 czerwca 2022 r., 47-49 tom I a.r.).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji organu rentowego, tym samym inicjując niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 3 a.s.).

W związku z dołączeniem przez odwołującego do odwołania z 11 lipca 2022 r. legitymacji ubezpieczeniowej organ rentowy 25 lipca 2022 r. wydał decyzję, w której ponownie ustalił kapitał początkowy W. K. na 1 stycznia 1999 r. na kwotę 51 338,76 zł, organ uwzględnił okresy składkowe 15 lat 11 miesięcy i 15 dni. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego nie uwzględnił okresu od 16 kwietnia 1981 r. do 30 kwietnia 1981 r., ponieważ okres między zakończeniem zasadniczej służby wojskowej a rozpoczęciem zatrudnienia nie jest wymieniony w ustawie emerytalnej jako okres składkowy lub nieskładkowy, okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. ponieważ za ten okres nie zostały opłacone składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. W informacji załączonej do decyzji organ rentowy wskazał, że za okresy pracy: od 1 września 1978 r. do 30 listopada 1978 r. i od 1 stycznia 1983 r. do 31 marca 1991 r., od 1 kwietnia 1991 r. do 30 czerwca 1991 r. oraz od 1 lipca 1991 r. do 31 sierpnia 1994 r. przyjęto jako podstawę wynagrodzenie minimalne (decyzja ZUS z 25 lipca 2022 r., 57 tom I a.r.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych.

Wiarygodność dokumentów zawartych w niniejszej sprawie stanowiła spór pomiędzy stronami. Wbrew twierdzeniom organu rentowego sąd uznał, że zarobki ubezpieczonego za lata 1978 - 1979 z tytułu zatrudnienia w Biurze (...) w W. i za 1981 r. z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Rolniczych Rejonowym Zespole Usług (...) w O., które zostały ujawnione w angażach, świadectwach pracy oraz pismach dotyczących przyznania lub zmiany uposażenia, zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności, dokumenty te nie zawierały żadnych poprawek, przekreśleń, adnotacji, które mogłyby podważyć ich wiarygodność. Ze świadectw pracy ponadto wynikało, że ubezpieczony w ww. zakładach pracy był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, nie widniały w nich adnotacje na temat urlopów bezpłatnych czy zwolnień lekarskich, które należałoby brać pod uwagę, czy obliczaniu otrzymywanego w tym okresie wynagrodzenia. Wysokości wynagrodzeń ujawnione zostały na oryginalnych dokumentach dotyczących zatrudnienia i wynagrodzenia ubezpieczonego. Wobec powyższego sąd uznał za zasadne posłużenie się ww. dokumentami celem ustalenia wysokości kapitału początkowego. Sąd oparł się na zmianie zaszeregowania z 4 grudnia 1978r., świadectwie pracy z 28 maja 1981 r., świadectwie pracy z 31 marca 1991 r., angażu z 30 maja 1981 r. i uznał wykazane w nich zarobki za wiarygodne.

Jeżeli chodzi o okres od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r., kiedy ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą, sąd oparł się na dokumentach przedstawionych do akt sprawy przez organ rentowy, tj. wydrukach z systemu informatycznego Zakładu (...) Oddział w P. (k. 51 – 52 v. a.s.), których nie kwestionowała żadna ze stron postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. K. było uzasadnione.

Z uwagi na przedmiot sporu tytułem wstępu podkreślania wymaga, że W. K. jako osoba urodzona po 31 grudnia 1948 r., ma prawo do emerytury w myśl art. 24 i następnych ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r., poz. 1251), zwanej dalej ustawą emerytalną. Wymieniony przepis art. 24 wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego, co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zasady obliczania wysokości emerytury określonej w art. 24 zostały ustalone w art. 25 -26 ustawy emerytalnej. W myśl art. 26 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie prawo ubezpieczonego do emerytury jest bezsporne. Ubezpieczony pobiera bowiem świadczenie emerytalne od 10 czerwca 2022 r. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była natomiast wysokość kapitału początkowego ustalonego decyzją z 30 czerwca 2022 r. znak: (...)-2022, a następnie decyzją z 25 lipca 2022 r. Ubezpieczony domagał się bowiem przyjęcia do obliczenia świadczenia jego zarobków z lat 1978-1981 w wysokości wyższej niż wynagrodzenie minimalne oraz uwzględnienie do obliczenia kapitału początkowego jako okresu składkowego, okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Przechodząc do meritum należy wskazać, że zgodnie z przepisami ustawy emerytalnej - kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku. W przypadku nieudowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS RP-7, ale również legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego. Ustalenie kapitału początkowego następuje poprzez obliczenie hipotetycznej emerytury, jaką ubezpieczony otrzymałby 1 stycznia 1999 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a następnie pomnożenie tej kwoty przez średnie dalsze trwanie życia osób ustalone na 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów.

W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’, które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Zważyć przy tym należy, że w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Według art. 473 § 1 k.p.c. w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przed sądem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron. Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 k.p.c., sprawia, że każdy istotny fakt (np. taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury), może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007 r. I UK 111/07). Oznacza to, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być wprawdzie udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007 r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013 r., III AUa 269/13).

W niniejszej sprawie W. K. domagał się uwzględnienia przy obliczeniu jego emerytury wynagrodzenia uzyskanego w związku z zatrudnieniem w Biurze (...) w W. w latach 1978 - 1979 i w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Rolniczych Rejonowym Zespole Usług (...) w O. w 1981 r. Zgodnie z powyższymi przepisami należało przeanalizować wysokość zarobków osiąganą przez odwołującego w latach 1978-1979 i 1981.

Rozpoznając sprawę, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego co do niemożności uwzględnienia rzeczywistych zarobków ubezpieczonego za lata 1978-1979 i 1981, tylko z tej przyczyny, że brak było list płac czy kart wynagrodzeń za ten okres. W ocenie sądu przyjęte przez organ rentowy stanowisko i zakwestionowanie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego za ww. lata wynikającego z angaży i świadectw pracy było niezasadne i zbyt formalistyczne. Sąd zważył, że odwołujący nie może ponosić negatywnych konsekwencji tego, że za poszczególne lata nie zachowała się jego dokumentacja płacowa, która powinna znajdować się w aktach osobowych ubezpieczonego. Sąd w toku postępowania wystąpił o udostępnienie akt osobowych W. K. do odpowiednich archiwów, jednakże żadne z archiwów nie było w posiadaniu tych akt. Okoliczność ta nie może negatywnie wpływać na sytuację ubezpieczonego, tym bardziej, że w aktach organu rentowego znajdowały się oryginały świadectw pracy i angaży ubezpieczonego. Świadectwa pracy potwierdzają, że ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na określonych stanowiskach w powyższym okresie czasu, dodatkowo brak w nich informacji, aby w tym czasie ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych czy zwolnień lekarskich. Zarówno ze świadectw pracy W. K. jak i angaży wynikają natomiast stawki wynagrodzeń, które jasno potwierdzają wysokość jego zarobków w tym czasie. Stąd też w ocenie sądu brak jest jakichkolwiek podstaw, aby powyższe dokumenty dyskwalifikować jako środek dowodowy. Sąd zważył, że należało odwołującemu uwzględnić faktyczne wynagrodzenie, które otrzymał w spornym okresie w Biurze (...) w W. w latach 1978 - 1979 i w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Rolniczych Rejonowym Zespole Usług (...) w O. w 1981 r. Wysokość tak oznaczonych zarobków w ww. okresie nie budziła żadnych zastrzeżeń, a fakt pracy odwołującego w ww. okresie na podstawie umowy o pracę nie był przez organ rentowy kwestionowany.

Reasumując, ustalony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że nie było podstaw do zakwestionowania wynagrodzeń widniejących w zmianie zaszeregowania z 4 grudnia 1978 r., świadectwie pracy z 28 maja 1981 r., świadectwie pracy z 31 marca 1991 r., angażu z 30 maja 1981 r. znajdujących się w aktach rentowych, a wskazane w tych dokumentach informacje dotyczące zatrudnienia i wynagrodzenia uzyskane przez odwołującego w spornym okresie były w ocenie sądu wiarygodne.

Natomiast w odniesieniu do okresu składkowego, którego organ rentowy nie uwzględnił przy obliczaniu wysokości kapitału początkowego a mianowicie od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r., sąd uznał, że okres ten podlegał uwzględnieniu do stażu ubezpieczeniowego. Okoliczności tej ostatecznie nie kwestionował również organ rentowy, z uwagi na pozyskanie odpowiedniego zaświadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.. Poświadczenie dla celów emerytalno-rentowych z 6 lutego 2023 r. wystawione przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. potwierdził, że W. K. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i opłacał z tego tytułu składki na ubezpieczenia społeczne, dlatego też okres ten podlegał uwzględnieniu.

Rozstrzygnięcie powyższych okoliczności pozwalało zatem na uwzględnienie spornego okresu składkowego oraz wynagrodzenia odwołującego przy ustalaniu kapitału początkowego. Zaliczenie okresu od 1 września 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. jako okresu składkowego i wynagrodzeń wyższych niż minimalne za lata 1978-1979 i 1981 miało wpływ na ustalenie kapitału początkowego odwołującego. W związku z powyższym sąd zobowiązał organ rentowy do hipotetycznego obliczenia kapitału początkowego odwołującego. W odpowiedzi na powyższe zobowiązanie organ rentowy (k. 80-82) przedstawił stosowne obliczenie, zgodnie z którym ustalił kapitału początkowy na dzień 1 stycznia 1999r. – 67 086,91 zł.

W oparciu o powyższe organ rentowy ustalił hipotetyczną wysokość kapitału początkowego w kwocie 67 086,91 zł. Wyliczenia organu rentowego nie były kwestionowane przez odwołującego się, który nie wniósł wobec nich zastrzeżeń.

W tych okolicznościach sąd uznając odwołanie W. K. za zasadne zważył, że skarżone decyzje podlegały stosownej zmianie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zgodnie z sentencją wyroku.