Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Jarząbek
Protokolant:	Wojciech Burczyński

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. w W.

sprawy J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 25 marca 2014 r., znak: (...)-2/10/I

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 stycznia 2014 roku na stałe.

Sygn. akt VII U 928/14

UZASADNIENIE

J. M. w piśmie z dnia 16 kwietnia 2014 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 marca 2014 r. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż w jego ocenie obecny stan zdrowia uniemożliwia mu podjęcie zatrudnienia. Odwołujący podniósł, iż z powodu cukrzycy jest osoba całkowicie niezdolną do pracy (odwołanie k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu, ubezpieczony w piśmie z dnia 4 czerwca 2014 r. uzupełnił braki formalne odwołania wskazując, iż odwołuje się od decyzji z dnia 25 marca 2014 r. znak: (...)-2-10/1 (pismo k. 9 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 14 maja 2014r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w toku postępowania, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2013 roku uznała J. M. za osobę zdolną do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 25 marca 2013 roku, odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M., urodzony dnia (...), uprawniony był do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2014r. (decyzja k. 100 a.r.). Ubezpieczony w dniu 17 stycznia 2014 r. złożył do organu rentowego wniosek
o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k . 109 a.r.).

W toku postępowania J. M. został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który wydał (w dniu 4 lutego 2014r.) orzeczenie stwierdzające, że nie jest on niezdolny do pracy (k. 111 a.r.). W związku z wniesieniem sprzeciwu sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała (w dniu 20 marca 2014r.) orzeczenie również stwierdzające,
iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( k. 177 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, organ rentowy wydał, w dniu 25 marca 2014r. decyzję znak: (...)-2/10/I odmawiającą J. M. prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż ubezpieczony nie spełnia przesłanek wynikających
z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
a mianowicie nie jest niezdolny do pracy (decyzja k. 118 a.r.).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego J. M. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego, inicjując tym samym niniejsze postępowanie sądowe.

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił,
że J. M. posiada wykształcenie zawodowe, pracował w zawodzie tokarza oraz od 1999 r. do dnia 28 lutego 2014 r. korzystał ze świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

U odwołującego rozpoznano cukrzycę typu 2, skojarzoną z otyłością, powikłaną polineuropatią obwodową, retinopatią i nefropatią cukrzycową w okresie wydolności nerek. Na obecnym etapie leczenia i rozwoju cukrzycy zasadne jest uznanie ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy. Przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, zmianowa, praca na wysokościach, przy maszynach ruchomych, praca zawodowego kierowcy itp. Niezdolność ta wynika z faktu konieczności leczenia insuliną oraz ma miejsce od początku intensywnej insulinoterapii, czyli od 2010 r.
i ma charakter trwały (do końca życia). J. M. nie może powrócić do zawodu tokarza. Rozwój powikłań świadczy o długotrwałej i zaawansowanej chorobie. Zaawansowanie choroby wyklucza lepszy stan zdrowia w związku z czym zasadne jest uznanie niezdolności o charakterze trwałym (opinia biegłego diabetologa A. P. k. 18-19 a.s. ).

Z przyczyn kardiologicznych J. M. nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy ( opinia biegłego kardiologa
J. K. k. 29-30 a.s.).

W piśmie z dnia 23 września 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o powołanie innego biegłego diabetologa (pismo k. 35 a.s.).

Na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. Sąd oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego diabetologa ( protokół k. 44 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu diabetologii oraz kardiologii celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. Opinie zostały wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującego. Kluczową w niniejszej sprawie była opinia biegłego diabetologa, bowiem to cukrzyca powoduje u ubezpieczonego niezdolność do pracy. Pomimo braku stwierdzenia niezdolności do pracy w zakresie kardiologii, pozostawało to bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, bowiem schorzenia powodujące u J. M. niezdolność do pracy pozostają poza w/w specjalizacją.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie. Z tych też względów Sąd oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego diabetologa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. M. od decyzji organu rentowego z dnia
25 marca 2014 r., znak: (...)-2/10/I, jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.
W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego
w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są, bowiem, doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez J. M.. W ocenie Sądu, biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Z tych też względów Sąd oddalił wniosek organu rentowego o powołanie kolejnego biegłego diabetologa, uznając że sprawa została już dostatecznie wyjaśniona, a złożony wniosek zmierza jedynie do przedłużenia postępowania sądowego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, pracy zmianowej, pracy związanej
z wykonywaniem czynności na wysokościach, pracy przy maszynach ruchomych oraz pracy zawodowego kierowcy. Niezdolność ta wynika z faktu konieczności leczenia insuliną oraz ma miejsce od początku intensywnej insulinoterapii, czyli od 2010 r. i ma charakter trwały (do końca życia). J. M. nie ma także możliwości wykonywania zawodu tokarza. Zaawansowanie choroby wyklucza polepszenie stanu zdrowia w związku z czym zasadne jest uznanie niezdolności o charakterze trwałym.
Z tych też względów wnioskodawca nie ma możliwości wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji

Ustosunkowując się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu
z opinii innego biegłego diabetologa Sąd Okręgowy nie uwzględnił zgłoszonego wniosku. Oddalając zgłoszony wniosek Sąd miał na uwadze okoliczność, iż w sporządzonych opiniach biegli w sposób wyczerpujący udzielili odpowiedzi na zakreśloną przez Sąd meriti tezę dowodową. Kwestie sporne sprawy zostały wyjaśnione, w związku z czym nie było potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, które narażałoby Skarb Państwa na dodatkowe koszty, a postępowanie sądowe na nieuzasadnione przedłużenie. Jak wynika z treści art. 286 k.p.c. opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Wskazana potrzeba nie może być tylko wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być umotywowana konkretnymi uwagami i argumentami podważającymi jej miarodajność. W przeciwnym bowiem razie sąd byłby zobligowany do powoływania kolejnych biegłych dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni zadawalająca stronę przeciwną, co jest niedopuszczalne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.02.2003r., V CKN 1622/00, LEX nr 141384; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.01.2002r., II CKN 639/99, LEX nr 53135).

Sąd Okręgowy zmienił więc zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że ze względu na treść przepisu art. 133 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia na dalszy okres tj. od 1 stycznia 2014 r. na stałe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego.