Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

17 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu 19 października 2021 r. na rozprawie w Warszawie

odwołania Z. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 2 czerwca 2021 r., znak (...)

o rekompensatę

zmienia zaskarżoną decyzję, w ten sposób, że przyznaje Z. Z. prawo do rekompensaty.

sygn. akt VII U 969/21

UZASADNIENIE

Z. Z. 30 czerwca 2021 r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 2 czerwca 2021 r., znak (...) odmawiającej przyznania prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych i wniosła o jej uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ rentowy.

Odwołująca wyjaśniła, że organ rentowy odmówił jej prawa do rekompensaty, ponieważ jej pracodawcy Bank (...) w W. oraz Bank (...) S.A. nie potwierdzili w świadectwach pracy wykonywania prac w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze. W ocenie odwołującej decyzja została wydana na podstawie nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego, ponieważ następca prawny Banku (...) w W. – Bank (...) wystawił zaświadczenie o korzystaniu przez nią w pracy z elektronicznego monitora ekranowego oraz o pobieraniu przez nią dodatku za pracę w warunkach szkodliwych, a do je podstawowych obowiązków należało projektowanie i programowanie systemów rozliczeń międzybankowych, prace te wykonywała w tamtym okresie na komputerze z monitorem kineskopowym. Drugi z pracodawców, Bank (...) S.A. nie wystawił na prośbę odwołującej zaświadczenia. Odwołująca podkreśliła, że również w Banku (...) S.A. wykonywała prace polegające na programowaniu z wykorzystaniem monitora (odwołanie, k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy wyjaśnił, że odwołująca nie spełnia warunków do przyznania rekompensaty ponieważ nie posiada wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej. Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia w Banku (...) w W. w okresie od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. i Banku (...) S.A. od 1 października 1999 r. do 25 maja 2021 r. ponieważ świadectwa pracy nie wskazują, że ubezpieczona wykonywała pracę w szczególnych warunkach wymiarze lub o szczególnym charakterze (odwołanie, k. 13-14 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. Z., urodzona (...) z zawodu jest programistą, w okresie od 1 lipca 1979 r. do 15 października 1992 r. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) Zakładach (...) w W. na stanowisku specjalisty w pełnym wymiarze czasu pracy, a od 16 października 1992 r. do 30 czerwca 1997 w wymiarze ½ etatu (świadectwo pracy z 20 października 1992 r., k. 7-8 tom I a.r., świadectwo pracy z 30 czerwca 1997 r., k. 9 – 10 tom I a.r.).

W okresie od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. ubezpieczona była zatrudniona w Banku (...) w W. na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu na stanowisku starszego specjalisty. Do zakresu obowiązków Z. Z. w wydziale (...) należało m.in. udział w projektowaniu systemów powstających w wydziale, programowanie w językach wybranych dla określonych zagadnień, konserwacja i modyfikacja systemów własnych. Ubezpieczonej już od 1992 r. przyznawano dodatki za prace w warunkach szczególnie uciążliwych i szkodliwych dla zdrowia w III stopniu uciążliwości. Z dniem 1 sierpnia 1994 r. pracodawca podwyższył ubezpieczonej dodatek za pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych w III stopniu szkodliwości dla zdrowia. Wszystkie z tych czynności były wykonywane przez 8 godzin za pomocą komputera wyposażonego w monitor kineskopowy CRT (świadectwo pracy z 30 września 1999r., k. 13 tom I a.r., pismo (...) z 25 listopada 2020 r., k. 5 tom III a.r., karta pracy pracownika z 29 czerwca 1993r., k. 8 tom III a.r., karta pracy pracownika k. 6 tom III a.r., pismo (...) z 15 października 1992r. – a/o, pismo (...) z 23 grudnia 1992 r.- a/o, pismo (...) z 16 sierpnia 1994 r. – a/o, zeznania świadka Z. N., k. 41 – 42 a.s., zeznania Z. Z., k. 42 a.s.).

Z. Z. była zatrudniona w Banku (...) S.A. na podstawie umowy o pracę okresie od 1 października 1999 r. do 31 grudnia 1999 r. na okres próbny, a od 1 stycznia 2000 r. do dnia 25 maja 2021 r. na stanowisku specjalisty, a następnie głównego specjalisty w (...) w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jej obowiązków na stanowisku specjalisty w Departamencie Informatyki należało programowanie w językach wybranych dla wytyczonych zagadnień, tworzenie oprogramowania związanego z konwersją danych rachunków bieżących i terminowych z systemów (...), (...), (...), (...) do systemu (...), pisanie oprogramowania tworzącego raporty kontrolujące poprawność procesu konwersji danych, realizacja zadań zlecanych przez menadżera projektu rocket w ramach wdrażania scentralizowanego systemu informatycznego (...), pisanie oprogramowania tworzącego raporty z systemu (...), modyfikacja i konserwacja zleconego oprogramowania, testowanie nowych i notyfikowanych programów. Na stanowisku głównego specjalisty do jej obowiązków należało programowanie w językach wybranych dla wytyczonych zagadnień, tworzenie oprogramowania związanego z konwersją danych do systemu (...), projektowanie programowanie w ramach aplikacji (...), polonizacja aplikacji (...) , praca przy wsparciu oddziałów w (...), wykonywanie zleconych prac dla potrzeb (...), przygotowywanie duplikatów wyciągów, potwierdzeń sald, historii zarchiwizowanych rachunków oraz wykazów transakcji użytkowników systemu (...). Wszystkie z tych czynności były wykonywane przez 8 godzin za pomocą komputera wyposażonego w monitor kineskopowy CRT. 21 grudnia 2006 r. dokonano wymiany monitora komputera na monitor LCD (umowa o pracę z 23 września 1999 r., k. 15 tom III a.r., umowa o pracę z 6 stycznia 2000 r., k. 16 tom III a.r., świadectwo pracy z dnia 25 maja 2021 r., k. 16 tom II a.r., zakres czynności, k. 9-10 tom III a.r., k. 8 – 11 a.s., protokół przekazania z 21 grudnia 2006 r., k. 45 a.s., zeznania świadka M. Ż., k. 40-41 a.s., zeznania Z. Z., k. 42 a.s.).

Ubezpieczona ma przyznane prawo do emerytury powszechnej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 17 maja 2018 r. znak: (...) (decyzja ZUS z 17 maja 2018 r., k. 9 tom II a.r.).

28 maja 2021 r. Z. Z. złożyła wniosek o ponowne obliczenie jej emerytury wraz z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych (wniosek z 28 maja 2021 r., k. 1-2 tom III a.r.).

Decyzją z 2 czerwca 2021r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił Z. Z. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ nie udokumentowała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy w warunkach szczególnych od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. i od 1 października 1999 r. do 25 maja 2021 r. ponieważ w świadectwach pracy nie wskazano, że praca była wykonywana w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (decyzja ZUS z 2 czerwca 2021 r., k. 20 tom III a.r.).

Wskazany stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach osobowych i rentowych Z. Z. jak również w oparciu o zeznania ubezpieczonej Z. Z. oraz świadków: M. Ż. i Z. N..

Zeznania strony i świadków zostały ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie pracowali w tym samym miejscu co odwołująca, tj. Z. N. w Banku (...) w W., a M. Ż. w Banku (...) S.A. a zatem znali zakres obowiązków i wiedzieli, czym ubezpieczona się zajmowała oraz jakie dokładnie czynności wykonywała na stanowisku specjalisty-programisty. Dodatkowo ich zeznania pozostawały zgodne z dowodami z dokumentów znajdującymi się w aktach rentowych, a zatem należało dać im wiarę.

Dowody z dokumentów, w szczególności znajdujące się w aktach sprawy i aktach rentowych przede wszystkim te przedstawione przez ubezpieczoną wraz z wnioskiem o emeryturę i rekompensatę oraz złożone do akt sprawy (k. 45), sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż były one zgodne z osobowymi źródłami dowodowymi i tworzyły spójny obraz zatrudnienia Z. Z.. Co istotne, strony, w tym organ rentowy, nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 2 czerwca 2021r., znak (...) było uzasadnione.

Regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegała się Z. Z. została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1924). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania Z. Z. prawa do rekompensaty. Ubezpieczona nie miała przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na pracę w warunkach szczególnych. Decyzją z 17 maja 2018 r. znak: (...) przyznano jej prawo do emerytury kapitałowej.

Wobec powyższego, celem ustalenia, czy ubezpieczonej przysługuje prawo do rekompensaty należało zbadać spełnienie przesłanek pozytywnych, o których była mowa. Analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem sądu, Z. Z. spełniła przesłanki pozytywne konieczne do tego, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczona nie nabyła prawa do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009 r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonej, której ZUS uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia, należało uwzględnić okres pracy od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. w Banku (...) w W. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku starszego specjalisty i od 1 października 1999 r. do 25 maja 2021 r. w Banku (...) S.A. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku specjalisty-programisty. Według organu rentowego okresu tego nie można było uwzględnić z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze.

Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy szczególnych warunkach – analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca. Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2013 r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). To oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i Sądu i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez sąd dowodów jednoznacznie wynika, że Z. Z. w spornym okresie od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. pracowała w pełnym wymiarze czasu na stanowisku starszego specjalisty w Banku (...) w W.. Jej główne obowiązki polegały na projektowaniu systemów powstających w wydziale, programowaniu w językach wybranych dla określonych zagadnień, konserwacja i modyfikacja systemów własnych. Wszystkie z tych czynności były przez nią wykonywane przez 8 godzin za pomocą komputera wyposażonego w monitor kineskopowy CRT. Z tego tytułu pracodawca przyznawał ubezpieczonej od 1992 r. dodatki za prace w warunkach szczególnie uciążliwych i szkodliwych dla zdrowia w III stopniu uciążliwości, a od 1 sierpnia 1994 r. podwyższono ubezpieczonej dodatek za pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych w III stopniu szkodliwości dla zdrowia. Ponadto praca była przez nią wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższe potwierdził świadek Z. N., który niewątpliwie dysponował wiedzą na temat pracy Z. Z. i z jego relacji wynika ustalony wyżej zakres jej obowiązków.

Praca, o której mowa, może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pkt 5 działu XIV (Prace różne) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz. U. Nr 8 poz. 43) w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wymieniono tam m.in. prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia - przy obsłudze monitorów ekranowych, a taką pracę ubezpieczona w spornym okresie zatrudnienia niewątpliwie wykonywała, bowiem przez 8 godzin dziennie programowała przy użyciu komputera wyposażonego w ekran kineskopowy, z tego tytułu były je wypłacane dodatki za pracę przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych w III stopniu szkodliwości dla zdrowia. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonej znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadka, który pracował w tym samym zakładzie pracy co odwołująca.

Sąd zważył, że również w przypadku zatrudnienia Z. Z. w okresie od 1 października 1999 r. do 25 maja 2021 r. w Banku (...) S.A. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku specjalisty-programisty okres ten należało uznać za pracę w warunkach szczególnych, bowiem była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywana przy monitorze ekranowym kineskopowym CTR do 21 grudnia 2006 r., a później - do 25 maja 2021 r. przy monitorze ekranowym LCD. Jej główne obowiązki przez cały okres zatrudnienia polegały głównie na programowaniu w językach wybranych dla wytyczonych zagadnień, tworzenie oprogramowania związanego z konwersją danych do systemu (...), projektowanie programowania w ramach aplikacji (...), polonizacja aplikacji (...). Wszystkie z tych czynności były wykonywane przez 8 godzin za pomocą komputera wyposażonego w monitor. Powyższe potwierdził świadek M. Ż. która niewątpliwie dysponowała wiedzą na temat pracy Z. Z., ponieważ była zatrudniona w tym samym zakładzie pracy na tożsamym stanowisku i z jej relacji wynika ustalony wyżej zakres jej obowiązków. Zdaniem sądu, ten okres zatrudnienia może zostać zakwalifikowany jako odpowiadający pkt 5 działu XIV (Prace różne) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz. U. Nr 8 poz. 43) w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W okresie od 1 października 1999 r. do 21 grudnia 2006 r. ubezpieczona wykonywała pracę programisty przy monitorze ekranowym kineskopowym CTR, a później do 25 maja 2021 r. przy monitorze ekranowym LCD, praca była wykonywana przez ubezpieczoną w pełnym wymiarze czasu pracy. Niewątpliwie w przypadku odwołującej również po wymianie monitora z kineskopowego CTR na monitor LCD 21 grudnia 2006 r., a więc i po 31 grudnia 2008 r. były to prace szczególnie obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia – bowiem wciąż były wykonywane przy obsłudze monitorów ekranowych, o których mowa w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r.

Z powyższych względów sąd uznał sporny okres zatrudnienia ubezpieczonej jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zatrudnienie to trwało od 15 października 1992 r. do 30 września 1999 r. oraz od 1 października 1999 r. do 25 maja 2021 r. i okres ten pozwolił, by przyjąć, że Z. Z. legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych ponad 15 lat, a więc więcej niż minimalny próg, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczona spełnia przesłanki do uzyskania prawa do rekompensaty. W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym sąd orzekł w sentencji wyroku.