Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2025 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 czerwca 2025 roku w Warszawie

sprawy J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek

na skutek odwołania J. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 18 kwietnia 2024 roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2024r. J. R. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 18 kwietnia 2024 roku, nr (...), zaskarżając ją w całości i zarzucając jej:

- naruszenie norm prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 24 ust. 6a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa;

- naruszenie norm prawa procesowego poprzez niezastosowanie art. 8, art. 36, art. 83 ust. 2 i art. 218 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

Odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji poprzez przywrócenie anulowanego zaświadczenia (...), a w uzasadnieniu odwołania wskazał, że w dniu 3 stycznia 2024 roku wystąpił z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek. Zaświadczenie takie otrzymał 8 stycznia 2024r., a na dzień 31 grudnia 2023 roku w piśmie (...) (...), podpisanym przez Dyrektor Oddziału B. W., został poinformowany o ustaleniu nadpłaty w kwocie 2.857,24 zł. W związku z tym w dniu 18 stycznia 2024r. złożył wniosek o zwrot nienależnie opłaconych składek. Jednakże ZUS w decyzji nr (...) odmówił mu zwrotu nadpłaconych składek, w związku z czym 11 kwietnia 2024 roku złożył odwołanie do sądu. Następnie w dniu 18 kwietnia 2024 roku, po rozpatrzeniu rozpatrzonego już wniosku z dnia 3 stycznia 2024 roku, ignorując zaświadczenie z dnia 8 stycznia 2024 roku o niezaleganiu w opłacaniu składek, wydana została kolejna decyzja (...), anulująca wydane wcześniej zaświadczenie o niezaleganiu. Zamiast stwierdzonej uprzednio nadpłaty teraz ZUS naliczył za te same okresy zaległość w kwocie 3.228,60 zł, dodatkowo doliczając koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i odsetki.

J. R. podniósł, że dysponując zaświadczeniem o niezaleganiu nie miał świadomości, że mimo jego wydania ZUS nie pogodził się z tym faktem i nadal sprawdza zasadność tegoż. W ocenie odwołującego się nie zaistniały żadne przesłanki do ponownej analizy dokumentacji, nie dostarczono żadnego nowego materiału dowodowego, a zaświadczenie z 8 stycznia 2024r. zostało wydane zgodnie z art. 218 k.p.a. W tej sytuacji ZUS nie miał podstaw do wszczęcia postępowania wyjaśniającego, a tym samym pismo stwierdzające nadpłatę jest obowiązujące. Dodatkowo odwołujący się podkreślił, że ugruntowany jest pogląd, iż to treść pisma, a nie jego nazwa świadczy o tym, czy jest to decyzja czy nie, zatem wystosowanie przez ZUS pisma stwierdzającego nadpłatę ma w jego przekonaniu charakter decyzji (odwołanie z dnia 7 maja 2024r., k. 3-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 czerwca 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie, a uzasadniając swe stanowisko wyjaśnił, że płatnik składek J. R. prowadził działalności gospodarczą w następujących okresach:

- od 1 kwietnia 1995r. do 20 maja 1996r.

- od 1 września 1996r. do 3 listopada 1997r.

- od 5 lutego 1998r. do 30 września 1998r.

- od 6 lutego 2014r. do 31 grudnia 2014r.

W dniu 3 stycznia 2024r. odwołujący się wystąpił o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu. W dniu 4 stycznia 2024r. z linii masowej wysyłki do płatnika zostało skierowane pismo informujące o nadpłacie. Ustalona kwota na dzień 31 grudnia 2023r. wynosiła 2.857,24 zł. W dniu 8 stycznia 2024r. organ rentowy wydał zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek nr (...), jednak podczas potwierdzenia danych niezbędnych do zwrotu nadpłaty ustalono, że J. R. prowadził działalność na terenie (...) Oddziału ZUS w W. w okresach: od 1 kwietnia 1995r. do 20 maja 1996r., od 1 września 1996r. do 3 listopada 1997r. oraz od 5 lutego 1998r. do 30 września 1998r. Z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej do grudnia 1998r. pozostały nieopłacone należności za okresy sierpień 1997r. – listopad 1997r., luty 1998r., lipiec – wrzesień 1998r. w kwocie:

• z tytułu składek w kwocie 3.228,60 zł;

• z tytułu kosztów upomnienia w kwocie 8,80 zł;

• z tytułu kosztów egzekucyjnych w kwocie 222,30 zł.

Po analizie konta okazało się zatem, że brak było podstaw do wydania zaświadczenia o niezaleganiu. W związku ze stwierdzonym zadłużeniem zaświadczenie o zaleganiu z dnia 8 stycznia 2024r., jako wadliwe, zostało anulowane pismem nr (...). W dniu 18 kwietnia 2024r., w związku z istniejącym na koncie płatnika zadłużeniem, organ rentowy wydał decyzję nr (...) odmawiającą płatnikowi wydania zaświadczenia o niezaleganiu (odpowiedź na odwołanie z dnia 5 czerwca 2024r., k. 13-14 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. R. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) w następujących okresach:

1)  od 1 kwietnia 1995r. do 20 maja 1996r.

2)  od 1 września 1996r. do 3 listopada 1997r.

3)  od 5 lutego 1998r. do 30 września 1998r.

4)  od 6 lutego 2014r. do 31 grudnia 2014r.

Z tego tytułu podlegał zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych i był zobowiązany do obliczania i opłacania składek, jednak nie dopełnił tego obowiązku i na jego koncie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. pozostały nieopłacone należności za okresy sierpień 1997r. – listopad 1997r., luty 1998r., lipiec – wrzesień 1998r.:

1)  z tytułu składek w kwocie 3.228,60 zł;

2)  z tytułu kosztów upomnienia w kwocie 8,80 zł;

3)  z tytułu kosztów egzekucyjnych w kwocie 222,30 zł.

W dniu 24 maja 1999r. na należności za ww. okresy zostały wystawione tytuły wykonawcze o numerach od (...)- (...) do (...)- (...), które zostały skierowane do Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-(...). Odpisy tytułów zostały doręczone J. R. w dniu 4 czerwca 2001r. Postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-(...) na podstawie ww. tytułów wykonawczych zostało umorzone postanowieniem z 19 października 2004r.

W dniu 27 sierpnia 2007r. na należności za okresy sierpień – listopad 1997r. i luty – wrzesień 1998r. zostały wystawione tytuły wykonawcze o numerach od (...) (...) do (...) (...), na podstawie których dokonano zajęcia rachunku bankowego. Odpisy tytułów zostały doręczone J. R. w dniu 4 września 2007r.

W dniu 21 kwietnia 2008r. na należności za okres kwiecień – wrzesień 1998r. zostały wystawione tytuły wykonawcze o numerach od (...) (...) do (...) (...), które zostały skierowane do Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-(...). Odpisy tytułów zostały doręczone J. R. w dniu 24 kwietnia 2008r (wydruk z CEIDG, akta postepowania egzekucyjnego – nienumerowane karty akt ZUS).

J. R. złożył w dniu 3 stycznia 2024r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek (bezsporne).

W dniu 4 stycznia 2024r. do ubezpieczonego zostało skierowane z linii masowej pismo nr (...) (...), w którym organ rentowy poinformował o ustaleniu na jego koncie na dzień 31 grudnia 2023r. nadpłaty w wysokości 2.857,24 zł ( pismo nr (...) (...) – k. 5-6 a.s.). W dniu 8 stycznia 2024r. organ rentowy wydał ubezpieczonemu zaświadczenie nr (...) o niezaleganiu w opłacaniu składek na dzień 8 stycznia 2024r. ( zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek – k. 8 a.s.). W dniu 18 stycznia 2024r. J. R. złożył wniosek o zwrot nienależnie opłaconych składek ( bezsporne). Pismem z dnia 13 lutego 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu dokonania zwrotu składek, informując, że na jego koncie za okresy za okresy sierpień 1997r. – listopad 1997r., luty 1998r., lipiec – wrzesień 1998r. istnieje zadłużenie, na które wystawione zostały tytuły egzekucyjne ( pismo z dnia 13 lutego 2024r. – nienumerowane karty akt ZUS).

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2024r., nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu zwrotu nienależnie opłaconych składek z powodu braku nadpłaty ( decyzja z dnia 4 kwietnia 2024r. – nienumerowane karty akt ZUS). W dniu 10 maja 2024 roku J. R. złożył odwołanie od wskazanej decyzji, w Sądzie Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie postępowanie o sygnaturze akt VII U 892/24 ( bezsporne).

Pismem z dnia 18 kwietnia 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. poinformował J. R. o anulowaniu zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek z dnia 8 stycznia 2024r., nr (...) ( pismo z dnia 18 kwietnia 2024r. – k. 12 a.s.).

Organ rentowy, na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2024r., poz. 497) oraz art. 83b ww. ustawy w zw. z art. 219 k.p.a. oraz art. 123 ww. ustawy, wydał w dniu 18 kwietnia 2024 roku decyzję numer (...), odmawiającą J. R. wydania zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że analiza posiadanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokumentacji wykazała, że na koncie płatnika składek figuruje zaległość z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okresy za okresy sierpień 1997r. – listopad 1997r., luty 1998r., lipiec – wrzesień 1998r. w kwocie 3.228,60 zł, z tytułu kosztów upomnienia w kwocie 8,80 zł, kosztów egzekucyjnych w kwocie 222,30 zł oraz odsetek (decyzja ZUS z dnia 18 kwietnia 2024 roku, numer (...) – k. 10-11 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych dokumentów, których autentyczności, jak i treści strony sporu nie kwestionowały. Dokumenty zostały więc ocenione jako wiarygodne i na ich podstawie zostały poczynione ustalenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. R. podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Tytułem wstępu należy wskazać, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 ^{( 9 )}k.p.c. i art. 477 ^{( 14)} k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. To oznacza, że wykluczone jest rozstrzyganie przez sąd, niejako w zastępstwie organu rentowego, odnośnie żądań zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012r., II UK 275/11). Tak było również w rozpatrywanej sprawie, w której Sąd był władny jedynie do tego, by skontrolować zaskarżoną decyzję i rozstrzygnąć o jej zasadności w granicach tego, co stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a więc co do zasadności odmowy wydania przez Zakład zaświadczenia o niezaleganiu przez J. R. w opłacaniu składek.

Zgodnie z art. 217 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 775, dalej k.p.a.), organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Zaświadczenie to powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni (art. 217 § 3 k.p.a.). Jak stanowi § 2 pkt 2 art. 217 k.p.a., zaświadczenie wydaje się, jeżeli osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. W przypadkach, o których mowa we wspomnianym art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a., organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (art. 218 § 1 k.p.a.). Organ administracji publicznej, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające (art. 218 § 2 k.p.a.).

Postępowanie o wydanie zaświadczenia na podstawie art. 217 k.p.a. w związku z art. 83b ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2024r., poz. 497) nie jest postępowaniem merytorycznym ( wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 maja 2016r., III AUa 21/16). Samo zaś zaświadczenie stanowi przejaw wiedzy organu rentowego i nie może być traktowane jako jego oświadczenie woli, co nadawałoby decyzji charakter władczy czy merytoryczny. Jest ono aktem przewidzianym przepisami prawa, wydawanym na żądanie osoby, która się o nie ubiega, przy czym osoba ta musi wykazać interes prawny w jego pozyskaniu. W orzecznictwie podkreśla się, że zaświadczenie nie tworzy, nie uchyla i nie zmienia istniejących stosunków prawnych. Wydając takie zaświadczenie organ rentowy przedstawia jedynie zanany mu na daną chwilę (a więc niejako wstecz) stan faktyczny lub prawny, a nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach ubezpieczonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2006r., III AUa 418/06; wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 maja 2016r., III AUa 21/16; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009r., II UK 52/09; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 września 2017r., III AUa 1344/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013r., III AUa 30/13). Strona nie może więc – poprzez wydanie jej zaświadczenia - uzyskać de facto rozstrzygnięcia kwestii, która będzie dopiero przedmiotem orzekania w administracyjnym postępowaniu jurysdykcyjnym. Nie można tym samym, poprzez uzyskanie zaświadczeń, otrzymać takich danych, które przesądzą chociażby kierunek postępowania w sprawie toczącej się w ramach innego, ogólnego postępowania administracyjnego. Strona nie może domagać się zatem - w drodze urzędowego zaświadczenia - stwierdzenia istnienia faktów prawotwórczych, których ustalenie jest przedmiotem oceny prawnej organu w postępowaniu administracyjnym kończącym się wydaniem decyzji administracyjnej - nie może domagać się, by organ przesądzał w drodze zaświadczenia przesłanki, które będą (chociażby ewentualnie) badane w ramach innego postępowania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2016r., III AUa 775/15).

Gdy problematyka, której dotyczy żądanie strony jest sporna, to wydanie zaświadczenia zgodnie z żądaniem nie jest możliwe. Tam bowiem, gdzie jest spór co do prawa, nie powinno być w tym zakresie wydane zaświadczenie, gdyż ma ono jedynie potwierdzać stan rzeczy na podstawie posiadanych przez organ rentowy danych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009r., II UK 52/09; wyrok Sądy Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2003r., III RN 21/02, tak też: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 listopada 1998r., III SA 1282/97).

Określenie "z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu", użyte w art. 218 § 1 k.p.a., nie może być rozumiane dowolnie i rozszerzająco przez obejmowanie nim także danych dostarczonych właściwemu organowi przez osobę ubiegającą się o zaświadczenie w celu potwierdzenia faktów z tych danych wynikających (M. Jaśkowska, Komentarz do art. 218 k.p.a., (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, LEX/el 2016). Zaświadczenia nie można również wystawić jedynie na podstawie zeznań świadków przedłożonych przez stronę (wyrok WSA w Białymstoku z 11 maja 2006r., II SA/Bk 1047/05). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, iż danymi znajdującymi się w posiadaniu organu administracji są informacje zgromadzone przez ten organ przed wystąpieniem danej osoby o wystawienie zaświadczenia (P. Przybysz, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2018, wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2013r., II SA/Wa 955/12).

Jak już zostało wspomniane, organ wydając zaświadczenie na podstawie posiadanych danych i dokumentów, może ewentualnie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, ale jedynie w ograniczonym zakresie, tj. zgodnie z art. 218 § 2 k.p.a. w koniecznym zakresie. Konieczne postępowanie wyjaśniające odnosić się może do zbadania okoliczności wynikających z posiadanych przez organ ewidencji, rejestrów i innych danych czy też wyjaśnienia, czy dane te odnoszą się do osoby wnioskodawcy, faktów, stanu prawnego, którego poświadczenia domaga się wnioskodawca, a także ustalenia, jakiego rodzaju ewidencja i rejestry mogą zawierać żądane dane, i ustalenia ewentualnych ich dysponentów (M. Jaśkowska, Komentarz do art. 218 k.p.a., (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, LEX/el 2016).

Z zaprezentowanej analizy wynika, że postępowanie w zakresie wydawania zaświadczeń oznacza potwierdzenie stanu faktycznego i prawnego na podstawie posiadanych przez organ dokumentów. Treścią zaświadczenia może być jedynie pozytywne załatwienie wniosku, na co wskazał między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 10 marca 2011r. (II SA/Gd 971/10). W sytuacji zaś, gdy dowody posiadane przez organ nie pozwalają na uwzględnienie wniosku, organ ten może wydać jedynie orzeczenie odmawiające wydania zaświadczenia (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 2010r., VIII SA/Wa 88/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 23 października 2007r., II SA/Bk 487/07).

W analizowanym przypadku organ rentowy odmówił wydania zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek z uwagi na figurujące na koncie J. R. zadłużenie z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne. Odwołujący się stanowisko Zakładu kwestionował. Powoływał się na okoliczność, że organ rentowy nie miał podstaw do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i tym samym pismo stwierdzające nadpłatę uważa za obowiązujące. Nie jest ono słuszne, gdyż istota zaświadczenia, o której była mowa, wręcz zobowiązuje organ rentowy do dokonania skrupulatnej analizy stanu faktycznego, a w razie ujawnienia nowych okoliczności do przeprowadzenia stosowanego postępowania. W niniejszej sprawie – wbrew temu, co wskazał odwołujący się – ujawniony został fakt, iż J. R. był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych w innym Oddziale ZUS i z tego tytułu miał zadłużenie potwierdzone tytułami egzekucyjnymi, czego organ rentowy nie uwzględnił wydając zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek. Okoliczność tę musiał więc wziąć pod uwagę i dokonać weryfikacji tego stanu faktycznego, który początkowo potwierdził.

J. R. dodatkowo powoływał się na okoliczność przedawnienia nieopłaconych składek, co do których organ rentowy w toku postępowania przedstawił tytuły wykonawcze wraz z dowodami ich odbioru przez płatnika składek. Należy jednak podkreślić, iż wbrew oczekiwaniu odwołującego się, Sąd w toczącym się postępowaniu nie mógł badać kwestii przedawnienia należności składkowych. Nie taka jest bowiem istota postępowania o wydanie zaświadczenia. Prawna formuła instytucji takiego zaświadczenia oparta jest na rozwiązaniu, zgodnie z którym stanowi ono potwierdzenie (pochodną) istniejących faktów lub stanu prawnego. Wraz z ich zmianą zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające aktualnemu stanowi prawnemu lub aktualnym faktom. Zaświadczenie nie rozstrzyga żadnej kwestii (sprawy) co do jej istoty. Jak już zostało wskazane, nie tworzy ono, nie uchyla i nie zmienia istniejących stosunków prawnych. Postępowanie o wydanie zaświadczenia nie stanowi zatem rozstrzygnięcia sprawy co do istoty. W związku z tym nie poprzedza go żadne postępowanie, co najwyżej postępowanie wyjaśniające. Równolegle z nim może toczyć się postępowanie w sprawie sensu stricto. W ogóle, gdy problematyka, której dotyczy żądanie strony, jest sporna, to wydanie zaświadczenia zgodnie z żądaniem nie jest możliwe. Tam, gdzie jest spór co do prawa, tam nie powinno być w tym zakresie wydane zaświadczenie, gdyż ma ono jedynie potwierdzać stan rzeczy na podstawie posiadanych przez organ rentowy danych. Zaświadczenie jest więc przejawem wiedzy, nie zaś woli organu rentowego. Innymi słowy, to, że organ rentowy odmówił decyzją wydania skarżącemu zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek, oznacza tylko odmowę wydania takiego zaświadczenia ze względu na wiedzę wynikającą z posiadanych danych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009r., II UK 52/09, M.P.Pr. 2010 Nr 6, poz. 320).

W przedmiotowej sprawie, co umknęło odwołującemu się, równolegle toczy się przed Sądem Okręgowym Warszawa – Praga postępowanie w sprawie odmowy zwrotu nadpłaty, zatem między stronami jest spór co do tego, czy J. R. taka nadpłatę posiada, czy też – jak wskazał ZUS w zaskarżonej w tamtej sprawie decyzji – istnieje po jego stronie zadłużenie. Przed rozstrzygnięciem tego sporu – uwzględniając istotę postępowania w sprawie o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek oraz samego zaświadczenia, o czym szeroko była już mowa – nie ma możliwości uwzględnienia odwołania w przedmiotowej sprawie. Skoro stan wiedzy Zakładu obecnie oraz w dacie wydania decyzji z 18 kwietnia 2024r. był taki, że odwołujący się posiadał zadłużenie, nie zaś nadpłatę, o której zwrot wnosił, to – bez względu na to, czy stan faktyczny jest taki, jak wskazywał organ rentowy, czy też taki, na jaki powoływał się J. R. – problematyka zadłużenia na koncie odwołującego się jest wciąż aktualna. Skoro tak, to wydanie zaświadczenia, o co wnosił odwołujący się, nie może mieć miejsca. Dla potwierdzenia słuszności takiego rozumowania raz jeszcze podkreślić należy, iż z orzecznictwa wynika, że gdy problematyka, której dotyczy żądanie strony jest sporna, to wydanie zaświadczenia zgodnie z żądaniem nie jest możliwe ( wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 2009r., II UK 52/09; wyrok Sądy Najwyższego z 2 kwietnia 2003r., III RN 21/02, tak też: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 listopada 1998r., III SA 1282/97 ). Tak właśnie było też w analizowanym przypadku. Nie dlatego, że Sąd stwierdził, by odwołujący się faktycznie posiadał zadłużenie (to zagadnienie wciąż jest przedmiotem analizy w sprawie o sygnaturze akt VII U 892/24), ale dlatego że problem, o którym mowa, jest między stronami sporny, decyzja organu rentowego, odmawiająca wydania zaświadczenia musiała być oceniona jako prawidłowa. Nie oznacza ona, że wydanie takiego dokumentu nie będzie możliwe w późniejszym czasie, obecnie jednak nie było do tego podstaw z uwagi na zaprezentowane okoliczności. W związku z tym na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. odwołanie, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.