Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2018 r. w Warszawie

sprawy E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek odwołania E. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 1 czerwca 2016 r., znak:(...) 29 sierpnia 2016 r., znak:(...) 27 października 2016 r. znak:(...)

1.  oddala odwołania,

2.  zasądza od odwołującego E. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 360,00 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

E. S. w dniu 5 lipca 2016 r. wniósł odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 1 czerwca 2016 r., znak: (...). Odwołujący zaskarżył decyzję w części, w której organ rentowy ustalił, że nie legitymuje się on 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. W ocenie ubezpieczonego wykonywał on pracę w warunkach szczególnych w spornym okresie czasu ( k. 2 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 lipca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W ocenie organu rentowego odwołujący nie udokumentował żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych wykonywanego stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ przedłożone świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wskazuje, że był on zatrudniony na stanowisku montażysty. W związku z tym Oddział uznał, że nie odpowiada ono stanowisku pracy wymienionemu w wykazie A, dziale V pod pozycją 5 pkt 1, 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszej emerytury. Organ rentowy podniósł, że wskazane w świadectwie pracy pozycje odnoszą się odpowiednio do montera urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości oraz montera konstrukcji żelbetonowych i prefabrykowanych na wysokości. Ponadto organ rentowy nie zaliczył do stażu pracy odwołującego okresów od dnia 23 kwietnia 1990 r. do dnia 1 maja 1990 r., od dnia 1 września 1990 r. do dnia 15 października 1990 r., od dnia 1 stycznia 1996 r. do dnia 3 stycznia 1996 r.,
od dnia 21 czerwca 1996 r. do dnia 3 sierpnia 1996 r. oraz od dnia 10 kwietnia 1998 r. do dnia 14 kwietnia 1998 r., ponieważ przebywał wtedy na urlopach bezpłatnych ( k. 4-5 a. s.).

Odwołujący w piśmie procesowym z dnia 11 sierpnia 2016 r. wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP celem ustalenia, czy praca w okresach od dnia 12 czerwca 1974 r. do dnia 31 marca 1989 r. w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...), od dnia 7 kwietnia 1989 r. do dnia 3 kwietnia 1990 r. w Przedsiębiorstwie (...), od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 30 września 1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...), od dnia 1 maja 1990 r. do dnia 31 sierpnia 1990 r. w Spółdzielni (...), od dnia 29 września 1991 r. do dnia 14 października 1992 r. w (...) Przedsiębiorstwo Budowlane Sp. z o.o. oraz od dnia 15 października 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. w Przedsiębiorstwie Handlowo-Produkcyjnym (...) Sp. z o.o. była pracą w warunkach szczególnych ( k. 11 a. s.).

Organ rentowy pismem procesowym z dnia 29 sierpnia 2016 r. wniósł
o umorzenie postępowania w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja została zmieniona decyzją z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak: I/20/045055187. Oddział wskazał, że ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, gdyż nie legitymuje się on 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych ( k. 28 a. s.).

E. S. w dniu 4 października 2016 r. wniósł również odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak: (...) Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych oraz o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podkreślił, że oprócz zaliczonych przez organ rentowy okresach zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych, należy jeszcze uwzględnić okresy jego pracy od dnia 3 września 1973 r. do dnia 27 października 1976 r. w Kombinacie Budownictwa Mieszkaniowego (...), od dnia 7 kwietnia 1989 r. do dnia 3 kwietnia 1990 r.
w Przedsiębiorstwie (...), od dnia
4 kwietnia 1990 r. do dnia 22 kwietnia 1990 r. i od dnia 1 września 1990 r. do dnia 29 września 1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...), od dnia 2 maja 1990 r. do dnia 31 sierpnia 1990 r. w Spółdzielni (...), od dnia 29 września 1991 r. do dnia 14 października 1992 r. w (...) Przedsiębiorstwo Budowlane Sp. z o.o., od dnia 15 października 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. w Przedsiębiorstwie Handlowo-Produkcyjnym (...) Sp. z o.o., od dnia 10 stycznia 1995 r. do dnia 7 lipca 1995 r. w (...) Sp. z o.o., od dnia
4 stycznia 1996 r. do dnia 20 czerwca 1996 r., od dnia 1 kwietnia 1997 r.
do dnia 21 czerwca 1997 r., od dnia 1 lipca 1997 r. do dnia 30 września 1997 r.
i od dnia 13 stycznia 1998 r. do dnia 23 maja 1998 r. w Przedsiębiorstwie Budowlano-Produkcyjnym (...) Sp. z o.o. oraz od dnia 1 listopada 1997 r. do dnia 8 stycznia 1998 r. w (...) Sp. z o.o. a także okres wykonywania przez niego zasadniczej służby wojskowej od dnia 28 października 1976 r. do dnia 18 października 1978 r. ( k. 2-7 a. s. VII U 1632/16).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 listopada 2016r. także wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. twierdząc, że odwołujący nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wydając nową decyzję wskazał, że zaliczył ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od dnia 12 czerwca 1974 r. do dnia 31 marca 1989 r. w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...). Jednocześnie Oddział wskazał, że decyzją z dnia 27 października 2016 r. uznał za udowodniony również zatrudnienie odwołującego w warunkach szczególnych od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 22 kwietnia 1990 r. i od dnia
1 września 1990 r. do dnia 29 września 1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...). W konsekwencji w ocenie organu rentowego odwołujący udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat, 8 miesięcy i 19 dni ( k. 11-12 a. s. VII U 1632/16).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 14 listopada 2016 r. rozszerzył odwołanie również zaskarżając decyzję organu rentowego z dnia 27 października 2016 r., znak: (...)( k. 77 a. s.).

Sąd zarządzeniem z dnia 15 listopada 2016 r. na podstawie art. 219 k.p.c. połączył sprawę o sygn. akt VII U 1632/16 ze sprawą o sygn. akt VII U 1038/16 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzenia dalej pod sygn. akt VII U 1038/16 ( k. 16 a. s. VII U 1632/16).

Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego w latach 1972-1998 wykonywana była
w warunkach szczególnych uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących pierwszej kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministró

w ( k. 94 a. s.).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 22 lutego 2017 r. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego. W związku z powyższym Sąd postanowieniem z dnia 10 marca 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP z wyłączeniem biegłego sądowego A. P. na tożsamą okoliczność, jak w treści postanowienia z dnia 24 listopada 2016 r.
( k. 135-136 i 150 a. s.).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 8 maja 2017 r. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego. W związku z powyższym Sąd postanowieniem z dnia 17 maja 2017 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego ds. BHP celem szczegółowego ustosunkowania się do zastrzeżeń zgłoszonych przez odwołującego w piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2017 r. ( k. 180-181 i 186 a. s.).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 4 lipca 2017 r. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego. W związku z powyższym Sąd postanowieniem z dnia 7 lipca 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP z wyłączeniem biegłych A. P. i M. M. na okoliczność, jak w treści postanowienia z dnia
24 listopada 2016 r. ( k. 208 i 211 a. s.).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 24 listopada 2017 r. wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu BHP J. C.. W związku z powyższym Sąd postanowieniem z dnia 11 grudnia 2017 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego specjalisty ds. BHP J. C. celem wskazania w oparciu o akta sprawy, a w szczególności dowodu osobowe
w postaci zeznań świadków K. W., R. L. i S. K., czy odwołujący w czasie zatrudnienia w (...) Ś. (wcześniej (...)) wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a jeżeli tak, to jaką ( k. 294 i 297 a. s.).

Odwołujący pismem procesowym z dnia 24 kwietnia 2018 r. ponownie wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego, bowiem w jego ocenie biegły nie odnosi się do dowodów osobowych w postaci zeznań świadków K. W., R. L. i S. K.. W ocenie ubezpieczonego biegły nie wyjaśnił, który z opisanych procesów pracy wskazuje na brak jednolitości procesu pracy i nie wykazując jednocześnie, jakie czynności winny być zachowane. Wobec powyższego odwołujący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego w zakresie BHP w osobie J. P., który legitymuje się wyjątkowo bogatym doświadczeniem i wiedzą techniczną. Jednakże Sąd na rozprawie w dniu 7 czerwca 2018 r. postanowił oddalić wniosek odwołującego ( k. 332 i 345 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. S., urodzony w dniu (...), złożył wniosek
w dniu 31 marca 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział
w W. o przyznanie prawa do emerytury ( k. 1 a. e.).

Z notatki z dnia 3 września 1973 r. wynika, że skierowano odwołującego do pracy w charakterze cieśli. Jednocześnie uznano go za młodocianego wraz
z informacją, aby nie pracował na wysokości ( k. 73 a. o.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 30 marca 1989 r. odwołujący był zatrudniony w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...)
z siedzibą w W. w okresie od dnia 3 września 1973 r. do dnia 31 marca 1989 r. na stanowiskach cieśla – montażysta i montażysta – brygadzista. Dodatkowo z ksero książeczki wojskowej wynika, że ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od dnia 28 października 1976 r. do dnia 18 października 1978 r. ( k. 7-9 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 3 kwietnia 1990 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od dnia 7 kwietnia 1989 r. do dnia 3 kwietnia 1990 r. na stanowisku cieśla-montażysta ( k. 15 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 5 listopada 1990 r. odwołujący był zatrudniony w Spółdzielni (...) na kontrakcie eksportowym w RFN w okresie od dnia 2 maja 1990 r. do dnia 31 sierpnia
1990 r. na stanowisku cieśli ( k. 21 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 3 listopada 1992 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) Sp. z o.o.
w okresie od dnia 29 września 1991 r. do dnia 14 października 1992 r. na stanowisku cieśli ( k. 23 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 29 grudnia 1992 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) w okresie od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 31 grudnia 1992 r. na stanowisku cieśla montażysta ( k. 17 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 31 marca 1993 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Handlowo-Produkcyjnym (...) Sp.
z o.o. z siedzibą w R. na budowie eksportowej w RFN w okresie od dnia 15 października 1992 r. do dnia 31 marca 1993 r. na stanowisku cieśli – brygadzisty ( k. 25 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 10 lipca 1995 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. w okresie od dnia 10 stycznia 1995 r. do dnia 7 lipca 1995 r. na stanowisku cieśli ( k. 37 a. k.).

Zgodnie ze świadectwami pracy z dnia 3 lipca 1996 r., 10 października 1997 r. oraz z dnia 35 maja 1998 r. odwołujący był zatrudniony
w Przedsiębiorstwie Budowlano-Produkcyjnym (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w L. w okresach od dnia 4 stycznia 1996 r. do dnia 20 czerwca 1996 r., od dnia 1 kwietnia 1997 r. do dnia 21 czerwca 1997 r., od dnia 1 lipca 1997 r. do dnia 30 września 1997 r. i od dnia 13 stycznia 1998 r. do dnia 23 maja 1998 r. na stanowisku cieśli ( k. 41, 45 i 55 a. k.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 8 stycznia 1998 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od dnia
1 grudnia 1997 r. do dnia 8 stycznia 1998 r. na stanowisku cieśli ( k. 51 a. k.).

Zgodnie z korektą świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 czerwca 2016 r. wystawioną przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlano- (...) w upadłości
w W., odwołujący był zatrudniony w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) w W. w okresie od dnia 3 września 1973 r. do dnia 31 marca 1989 r., gdzie w okresie od dnia 17 listopada 1978 r. do dnia 31 sierpnia 1980 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości na stanowisku cieśla wykonujący prace na wysokości wymienionym w wykazie A, dziale V pod pozycją 5 pkt 3 stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r,
w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające
do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty
( k. 15 a. s.).

Zgodnie z korektą świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 czerwca 2016 r. wystawioną przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlano- (...) w upadłości
w W., odwołujący był zatrudniony w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) w W. w okresie od dnia 3 września 1973 r. do dnia 31 marca 1989 r., gdzie w okresie od dnia 1 września 1980 r.
do dnia 31 marca 1989 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości na stanowisku montera konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości wymienionym w wykazie A, dziale V pod pozycją 5 pkt 2 stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r, w sprawie wykazu stanowisk pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty ( k. 16 a. s.).

Zgodnie z drugą korektą świadectwem wykonywania prac
w szczególnych warunkach z dnia 19 października 2016 r, wystawionym przez (...) Spółdzielnię Budowlano-Mieszkaniową (...)
w W., odwołujący był zatrudniony w okresie od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 30 września 1991 r., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu konstrukcji na wysokości na stanowiskach cieśli montażysty oraz cieśli montażysty wykonującego prace montera konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości wymienionych
w wykazie A, dziale V pod pozycją 5 pkt 2 i 3 stanowiącym załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. ( k. 10 a. s. VII U 1632/16).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.
po rozpoznaniu pierwotnego wniosku wydał zaskarżoną decyzję z dnia
1 czerwca 2016 r., znak:(...) zgodnie z którą odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, ponieważ nie udokumentował on żadnego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy a wynoszącego co najmniej 15 lat. Oddział jednocześnie przyjął za udowodnione okresy na dzień 1 stycznia 1999 r. do ogólnego stażu pracy w wymiarze 25 lat, 7 miesięcy i 13 dni. Organ rentowy stwierdził, że nie uwzględniono żadnego okresu wykonywania pracy
w szczególnych warunkach, gdyż przedłożone świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych potwierdza wykonywanie pracy na stanowisku montażysty i nie odpowiada stanowisku wymienionemu w wykazie A, dziale V pod pozycją 5 pkt 1 i 2. Jednocześnie Oddział wskazał, że świadectwo pracy
z dnia 30 marca 1989 r. wykazało, że ubezpieczony był zatrudniony jako cieśla – montażysta i montażysta – brygadzista ( k. 17 a. e.).

Organ rentowy wydał też drugą zaskarżoną decyzję z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak: (...)w której ponownie odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury, z uwagi na nieudowodnienie na dzień
1 stycznia 1999 r. 15-letniego okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Jednakże organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu do pracy
w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od dnia 17 listopada 1978 r.
do dnia 31 sierpnia 1980 r. oraz od dnia 1 września 1980 r. do dnia 31 marca 1989 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...). Oddział uznał, że ubezpieczony legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych
w wymiarze 10 lat, 4 miesięcy i 14 dni. Jednocześnie organ rentowy nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresów od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 22 kwietnia 1990 r. i od dnia 16 października 1990 r. do dnia 29 września
1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...) z powodu błędnie wystawionego świadectwa pracy
w szczególnych warunkach z dnia 11 lipca 2016 r., ponieważ nie powołano się na uchwałę (...) Związku Spółdzielni ( k. – a. e.).

Po nadesłaniu korekt świadectw pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział wydał kolejną zaskarżoną decyzję z dnia 27 października 2016 r., znak: (...)wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy wynoszącego co najmniej 15 lat. Oddział poinformował, że do stażu pracy
w warunkach szczególnych uwzględnił odwołującemu również okres pracy od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 22 kwietnia 1990 r. i od dnia 16 października 1990 r. do dnia 29 września 1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...). W związku z tym organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu jako pracę w warunkach szczególnych staż w wymiarze 11 lat, 8 miesięcy i 19 dni ( k. – a. e.).

Odwołujący pracował w brygadzie montażowej składającej się maksymalnie z 20 osób na trzy zmiany w pełnym wymiarze czasu pracy.
W latach 1972-1998 praca ubezpieczonego była wykonywana przez cały rok.
W tym czasie ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową i wyjeżdżał na kontrakty. Odwołujący wykonywał wszystkie prace, które nadają kształt budynku, do których używał do pracy rąk, młotka i szalunków, a także drutu, żeby związać słup. Ubezpieczony zajmował się też łączeniem płyt.
W późniejszym okresie były gotowe szalunki, które były zalewane żelbetonem. W ramę szalunku była wpuszczana płyta odporna na warunki atmosferyczne
i wielokrotne użytkowanie. Dźwig w całości podawał poszczególne elementy na kondygnacje, a mniejsze elementy były podawane ręcznie. Odwołujący robił formę, którą następnie zdejmował i przenosił wyżej oraz zajmował się kształtem budynku. Ubezpieczony, będąc zatrudnionym na stanowisku brygadzisty, w dalszym ciągu wykonywał tożsame czynności. S. K., który miał w dokumentach kadrowych (...) Ś. wpisane stanowisko montażysta albo monter konstrukcji żelbetowych, uzyskał prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych ( zeznania świadków S. K., H. R., K. S., R. L. i K. W. oraz odwołującego, k. 65-67, 92-94 i 284-286 a. s.).

Sąd na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu BHP ustalił, że:

- zawodu cieśli nie należy utożsamiać z zawodem i pracą montera konstrukcji metalowych pracującego na wysokich konstrukcjach. Przy składaniu i łączeniu elementów metalowych monter konstrukcji metalowych posługuje się innymi narzędziami niż cieśla, mianowicie kluczami do śrub, szlifierkami ręcznymi
a nieraz spawarką. Praca montera konstrukcji metalowych zbliżona jest bardziej do pracy ślusarza niż cieśli. W okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego jako cieśla montażysta odwołujący nie wykonywał więźby dachowej w klasycznym rozumieniu drewnianego szkieletu dachu, który przenosi obciążenia z pokrycia dachowego. Praca jaką odwołujący wykonywał w okresie od dnia 9 października 1971 r. do dnia 31 grudnia 1979 r. nie była zaliczana do tzw. I kategorii zatrudnienia. W załączniku do obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia obowiązującego
w okresie od dnia 1 lipca 1956 r. do dnia 31 grudnia 1979 r. nie wymieniono prac kierowców pojazdów samochodowych. Następnie w dniu 1 stycznia 1980 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia, lecz w wykazie prac zaliczonych do pierwszej kategorii zatrudnienia, będącym załącznikiem do rozporządzenia, brak jest wyszczególnionych prac przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Zmiany nastąpiły dopiero w dniu 20 grudnia 1981 r., kiedy weszło nowe rozporządzenie wprowadzające prace te w dziale V – w budownictwie
i produkcji materiałów na wysokości. Oznacza to, że wykonywana praca przez ubezpieczonego w latach 1972-1981 nie była zaliczana do tzw. I kategorii zatrudnienia. W obu skorygowanych świadectwach wykonywania pracy
w warunkach szczególnych obejmujących okres od dnia 3 września 1973 r. do dnia 31 marca 1989 r. powołano się na przepis, który wszedł w życie dopiero
w dniu 1 stycznia 1983 r. Z dokumentów osobowych wynika, że odwołujący zatrudniony był wyłącznie na stanowisku cieśli. Zatem prace wykonywane
w Kombinacie Budownictwa Miejskiego (...) w okresie od dnia 3 września 1973 r. do dnia 31 marca 1989 r. na stanowisku cieśli montażysty i montażysty brygadzisty nie były pracami wykonywanymi
w szczególnych warunkach. Ubezpieczony w pozostałych spornych okresach czasu również nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, gdyż zgodnie ze świadectwami pracy był zatrudniony na stanowisku cieśli ( opinia biegłego sądowego A. P., k. 109-122 a. s.);

- w okresie nauki odwołujący nie mógł pracować w pełnym wymiarze czasu oraz nie mógł pracować w warunkach szkodliwych, a tym samym w warunkach szczególnych. Praca cieśli mimo zagrożeń nie przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu i nie stawia przed pracownikami wymagań przekraczających poziom ich możliwości zdrowotnych w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Powołując się na zapis § 8.1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia, wykonywanie przez pracownika pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia, powinno być stwierdzone w umowie o pracę. W zawieranych z odwołującym umowach nie ma stwierdzenia, że wykonywana przez niego praca została zaliczona do pierwszej kategorii zatrudnienia. Stanowisko cieśli nie jest wymienione
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia ani w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Dodatkowo
w żadnym z przywołanych aktów prawnych nie ma też prac charakterystycznych dla zawodu cieśli. Ubezpieczony nie wykonywał obowiązków należących do montera konstrukcji metalowych, ponieważ nie udokumentował posiadania uprawnień spawalniczych. Dołączone do akt sądowych cztery umowy o pracę dotyczące wykonywania pracy w ramach kontraktów eksportowych na terenach Niemiec dotyczą zatrudnienia odwołującego w charakterze cieśli. Również wszystkie świadectwa pracy ubezpieczonego znajdujące się w aktach rentowych dotyczące zatrudnienia do końca 1998 r. potwierdzają, że wykonywał obowiązki na stanowisku cieśli. Praca wykonywana przez odwołującego w latach 1972-1998 nie była wykonywana w warunkach szczególnych uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących
I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów ( opinia główna
i uzupełniająca biegłego sądowego M. M., k. 158-167
i 193-199 a. s.);

- zeznania świadków nie dają podstawy do przyjęcia, że odwołujący wykonywał pracę montażysty konstrukcji metalowych. Zachowane dokumenty pracownicze odwołującego znajdujące się w aktach sprawy nie wykazują żadnego zapisu ani dokumentu potwierdzającego jego zatrudnienie przy pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia ani przy pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Czynności zawodowe wykazane przez ubezpieczonego oraz świadków w postępowaniu dowodowym oraz technika i technologia procesu są zgodne z czynnościami wynikającymi ze standardu kwalifikacji zawodowych dla zawodu cieśli nie odpowiadają czynnościom wykonującym przez montera konstrukcji metalowych. Znajdujące się w aktach sprawy świadectwa pracy wykazują, że z odwołującym zawierano umowy o pracę wskazując w sposób wyraźny charakter i zadania zawodowe na stanowiskach cieśli i cieśli-montażysty. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstawy do zaliczenia pracy wykonywanej przez ubezpieczonego do prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej latach zatrudnienia 1972-1998. Praca odwołującego w w/w okresie na stanowiskach cieśla-montażysta, montażysta-brygadzista, cieśla, cieśla-brygadzista i monter ścian G-K nie jest ujęta w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Charakter
i rodzaj pracy wykazany w postępowaniu w okresie zatrudnienia w latach 1972-1998 nie dają podstawy do uznania pracy wykonywanej przez odwołującego jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach uprawniającej do niższego wieku emerytalnego zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. Z zeznań świadków wynika, że ubezpieczony wykonywał w ciągu dnia roboczego różne zadania zawodowe niestanowiące jednolitego procesu pracy, a co za tym idzie, nie wykonywał jej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy dającego możliwość zakwalifikowania do pracy wymienionej pod szczególnymi pozycjami wykazu A stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia ( opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego J. C., k. 219-241 i 311-316 a. s.).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym akt rentowych i akt osobowych, zeznań świadków S. K., H. R., K. S., R. L. i K. W. oraz odwołującego, a także w oparciu
o dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu BHP A. P., M. M. i J. C..

Dowody w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są
w części niespójne. Sąd za bezsporny uznał materiał dowodowy związany
ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w spornych okresach czasu oraz wysokość udowodnionego ogólnego staż pracy. Sąd również uznał wystawione przez pracodawcę świadectwa pracy oraz co do zasady w zakresie ich wytworzenia świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych. Sąd uznał treść znajdującą się w świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych za niewiarygodną, gdyż zgromadzony materiał dowodowy,
a w szczególności pozostałe dokumenty, w oparciu o które Sąd ustalił powyższy stan faktyczny, nie pozwoliły uznać, aby odwołujący w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych. Ponadto w obu zmodyfikowanych świadectwach wykonywania pracy
w warunkach szczególnych obejmujących okres od dnia 3 września 1973 r.
do dnia 31 marca 1989 r. powołano się na przepis, który wszedł w życie dopiero w dniu 1 stycznia 1983 r.

Sąd jednocześnie dał wiarę zeznaniom świadków w zakresie, w jakim przedstawiono je w toku ustalania stanu faktycznego, gdyż w tym zakresie były zbieżne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd przy tym uznał w części za niewiarygodne zeznania świadka S. K., K. W., R. L. i odwołującego w zakresie, w jakim wskazywali,
że ubezpieczony wykonywał montaż konstrukcji żelbetowych na wysokości. Jest to stwierdzenie nieuprawnione, gdyż nie koreluje z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a w szczególności ze świadectwami pracy
i aktami osobowymi. Należy wskazać, że w/w dokumenty nie wskazują, aby odwołujący wykonywał prace należące do zawodu montażysty. Z tychże dokumentów wynika, że ubezpieczony był zatrudniony i wykonywał obowiązki tylko i wyłącznie na stanowisku cieśli. Dodatkowo zeznania świadka S. K. są niewiarygodne w kwestii dotyczącej początku pracy ubezpieczonego. Świadek twierdził, że odwołujący nie był pracownikiem młodocianym, podczas gdy przeczy temu dokument z dnia 3 września 1973 r. przyjmujący do pracy ubezpieczonego jako młodocianego oraz zabraniającego mu pracy na wysokości. Dodatkowo należy wskazać, że ówczesne przepisy prawa zabraniały zatrudniania pracowników młodocianych w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd uznał również w szczególności za wiarygodne zarówno opinie główne, jak i uzupełniające sporządzone przez biegłych sądowych, którzy posiadają doświadczenie w opiniowaniu podobnych spraw. Wnioski wyprowadzone przez biegłych, mając na uwadze obowiązujący stan prawny, są logiczne i korelują wzajemnie z pozostałym zebranym materiałem dowodowym w postaci dokumentacji zalegającej w aktach rentowych i osobowych. Opinie zostały sporządzone w sposób fachowy i wyczerpujący, a ich treść odnosiła się do wszystkich spornych okoliczności zaistniałych w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania E. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 czerwca 2016 r., znak:(...), z dnia 29 sierpnia 2016 r., znak: I/20/045055187 oraz 27 października 2016 r., znak: ENS/20/045055187 są niezasadne i podlegają oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 748
z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą”, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, o których mowa w powołanym art. 184 ustawy nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy, za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia);

4.  być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach
(§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia)

Dodatkowo należy wskazać, że w okresie od dnia 1 lipca 1956 r. do dnia 31 grudnia 1979 r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia, zaś od 1 stycznia 1980 r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia.

Bezspornym w sprawie pozostawało, że odwołujący w dniu 14 kwietnia 2016 r. ukończył wiek 60 lat uprawniający go do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Ponadto ubezpieczony udowodnił, że legitymuje się 25-letnim ogólnym stażem pracy oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Zatem w niniejszej sprawie przedmiot sporu wyznaczało ustalanie, czy odwołujący posiada 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych. Również przedmiotem sporu nie było,
że ubezpieczony legitymuje się okresami pracy w warunkach szczególnych
w wymiarze 11 lat, 8 miesięcy i 19 dni, na które złożyły się okresy jego zatrudnienia od dnia 17 listopada 1978 r. do dnia 31 sierpnia 1980 r. i od dnia
1 września 1980 r. do dnia 31 marca 1989 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...) oraz od dnia 4 kwietnia 1990 r. do dnia 22 kwietnia 1990 r. i od dnia 16 października 1990 r. do dnia 29 września 1991 r. w (...) Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej (...).

Sąd w trakcie niniejszego postępowania przeprowadził dowód z zeznań świadków oraz odwołującego. W oparciu o treść ich przesłuchania, Sąd zważył, że bez wątpienia ubezpieczony był zatrudniony i wykonywał pracę w spornych okresach czasu. Jednakże Sąd dla ustalenia, czy praca ubezpieczonego jako cieśli wykonywana była w warunkach szczególnych, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu BHP. Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie sporne okresy czasu zatrudnienia odwołującego nie mogły zostać zaliczone do warunków szczególnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Dysponując tak zebranym materiałem dowodowym w sprawie, Sąd uznał za niewiarygodne dokumenty zawarte w aktach rentowych, wskazujące,
że odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Sąd zważył,
że dokumenty te wystawione przez pracodawcę, a w zasadzie syndyka masy upadłości, nie stanowią dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się
w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego, ,,świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Wydanie przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie rodzi żadnych skutków materialnoprawnych. Zaświadczenie to jest jedynie dokumentem prywatnym (art. 245 k.p.c.), wydawanym dla celów dowodowych (przede wszystkim dla celów wykazania przed organem rentowym, że pracownik nabył uprawnienia związane z pracą w szczególnych warunkach), a okoliczności w tym dokumencie potwierdzone przez pracodawcę podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu sądowym, jak i w postępowaniu przed organem rentowym.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2013 r., sygn. akt I UK 137/13)

Sąd zważył, że w żadnym z obowiązujących w spornych okresach czasu trzech rozporządzeń Rady Ministrów nie ma zawartych prac, które wykonywał odwołujący. Ubezpieczony w okresach od dnia 9 października 1971 r. do dnia 31 grudnia 1981 r. nie wykonywał pracy w I kategorii zatrudnienia, za wyjątkiem okresów zaliczonych w zaskarżonych decyzjach przez organ rentowy. Odwołujący będąc młodocianym nie mógł pracować w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ byłoby to niezgodne z panującymi wówczas przepisami. Ponadto na mocy notatki w dniu przyjęcia nie mógł być skierowany do pracy na wysokości. Ubezpieczony w toku całego postępowania sądowego wskazywał, że wykonywał czynności, które powinny zostać przydzielone pod stanowisko montera konstrukcji metalowych na wysokości. Tymczasem ani
w dokumentacji zalegającej w aktach osobowych ani w aktach rentowych nie wynika, aby ubezpieczony miał przydzielony taki zakres obowiązków, jaki wskazywał w niniejszej sprawie.

Ponadto Sąd uznał za prawidłowe wszystkie opinie biegłych sądowych za wiarygodne. Przy tym Sąd mając na względzie kierowane zarzuty przez odwołującego, kilkukrotnie dopuszczał dowód z opinii uzupełniającej lub
z opinii innego biegłego sądowego. Zdaniem Sądu opinie sporządzone zostały
w sposób fachowy i odpowiadały na zawarte sformułowania w tezach dowodowych. Ponadto były one wiarygodne i korelowały ze sobą. Odwołujący w toku postępowania sądowego nie przedstawił argumentów mogących skutkować zmianą zaskarżonej decyzji. Ubezpieczony wskazywał, że biegły sądowy w swojej opinii nie odniósł się do kolejnych zeznań świadków. Zadaniem biegłego nie jest sporządzanie opinii tylko i wyłącznie w oparciu
o zeznania świadków, ponieważ ocena ich wiarygodności należy do Sądu. Tym niemniej biegły wskazał, że zeznania świadków nie uzasadniają przyjęcia,
iż odwołujący pracował w warunkach szczególnych w spornych okresach czasu uzasadniając, że jego zadania zawodowe nie stanowiły jednolitego procesu pracy. Wbrew subiektywnej opinii odwołującego, biegły sądowy w sposób wyczerpujący wypowiedział się na temat dotyczący możliwości zaliczenia jego pracy do warunków szczególnych. Sąd przy tym nie może samodzielnie ocenić charakteru pracy odwołującego w celu rozważenia możliwości przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Tym nie mniej Sąd zauważa, że wydane opinie przez biegłych sądowych podlegają ocenie
w zakresie ich wiarygodności. Zgodnie z poglądami wyrażonymi przez Sąd Najwyższy, sąd nie jest jednak związany opinią biegłego w zakresie jego wypowiedzi odnośnie do zastrzeżonych do wyłącznej kompetencji sądu kwestii ustalenia i oceny faktów oraz sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli biegły,
z przekroczeniem granic swoich kompetencji – obok wypowiedzi w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych – zamieści w opinii także sugestie co do sposobu rozstrzygnięcia kwestii prawnych, sąd powinien je pominąć, co jednak nie dyskwalifikuje całości opinii biegłego ( poruszone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. akt II UK 118/11). Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy ( poruszone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1997 r., II UKN 271/97). Okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego (instytutu) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony ( poruszone w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 9 września 1998 r., sygn. akt II UKN 191/98). W ocenie Sądu opinie biegłych sądowych były jasne, logiczne i rzetelne a zarzuty odwołującego nie wystarczające w kontekście powołania kolejnego biegłego sądowego.

W związku z tym, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.

W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności strony za przegrany proces. Sąd zasądził od odwołującego na rzecz organu rentowego kwotę 360,00 złotych na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) obowiązującego w dacie wniesienia odwołania.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi odwołującego.

MK