Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2015 r. w Warszawie

sprawy M. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 3 kwietnia 2014 r. znak: (...)

oraz z dnia 5 listopada 2014 r.,

1.  oddala odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)

Oddział w W. z dnia 3 kwietnia 2014r. znak: (...);

2.  przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do rozpoznania odwołanie M. H. od decyzji z dnia 5 listopada 2014r.

Sygn. akt VII U 1045/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 3 kwietnia 2014r. wydał decyzję (znak: (...)), mocą której odmówił ubezpieczonej M. H. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (k. 183 a.r.).

M. H. , w dniu 1 maja 2014r. złożyła, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. (dalej zwany organem rentowym), odwołanie od decyzji z dnia 3 kwietnia 2014r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, na którym przedmiotowa decyzja była oparta. Podkreśliła, że jest osobą niepełnosprawną, która przez osiem lat przebywała na rencie. Przedstawione przez ubezpieczoną zaświadczenia o stanie zdrowia i wyniki badań lekarskich nie wskazują na możliwość poprawy ogólnego stanu zdrowia. Ubezpieczona wniosła również o powołanie biegłych z zakresu chirurgii naczyniowej i kardiologii. Na tej podstawie ubezpieczona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie na jej rzecz prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dniu 29 maja 2014 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, iż ubezpieczona została w toku postępowania skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 17 marca 2014 r. nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy. Na tej podstawie decyzją z dnia 3 kwietnia 2014 r. (znak: (...)), organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 18 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. H., urodzonej w dniu (...), została przyznana na mocy decyzji organu rentowego z dnia 7 sierpnia 2013 r. (znak: (...)) renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do dnia 31 grudnia 2013 (k. 143 a.r.). W dniu 16 grudnia 2013 r. odwołująca złożyła ponowny wniosek o przyznanie na jej rzecz renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 161 a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana na badanie lekarskie. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem wydanym w dniu 17 marca 2014 r. uznała badaną za zdolną do pracy (k. 179 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy wydał w dniu 3 kwietnia 2014r. decyzję (znak: (...)) odmawiającą ubezpieczonej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczona nie spełnia przesłanek wynikających z przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., Nr 1440 z późn. zm.), a mianowicie nie jest ona niezdolna do pracy (k. 183 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, M. H. złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (k. 2 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, ortopedii i chirurgii naczyniowej celem ustalenia, czy wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności (k. 21 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu chirurgii naczyniowej dr med. J. P. w opinii z dnia 28 lipca 2014 r. stwierdził, że w zakresie chirurgii naczyniowej odwołująca jest zdolna do pracy. Podkreślił, że badaniem fizykalnym nie stwierdza się istotnych objawów niedokrwiennych w zakresie obu kończyn dolnych (poza osłabieniem wyczuwalnego tętna na prawej t. grzbietowej stopy). Biegły wskazał, że stan po jatrogennym uszkodzeniu ściany t. biodrowej wspólnej prawej jest bez istotnego zaburzenia ukrwienia kończyny dolnej prawej oraz że występują powierzchowne, miernie zaawansowane żylaki kończyny dolnej lewej (...). W opinii zaznaczono, że wnioskodawczyni uskarża się na nieokreślone bóle prawej kończyny dolnej, nasilające się po przejściu około 300 metrów (opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii naczyniowej dr med. J. P. z dnia 28 lipca 2014 r. k 38 – 39 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii dr M. G. w opinii z dnia 10 września 2014 r. stwierdził, że w zakresie ortopedii odwołująca nie utraciła zdolności do pracy. Biegły podkreślił, że wprawdzie wykonane badania obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa, ale stopień ich nasilenia nie jest duży i są w początkowej fazie. Przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawniło jakichkolwiek dysfunkcji, w stopniu który powodowałby niezdolność do pracy. Stwierdzono brak objawów zespołu bólowego przy swobodnym wykonywaniu ruchów kręgosłupa. Biegły nie stwierdził objawów neurologicznych odkręgosłupowych o charakterze podrażnieniowym lub ubytkowym. W zakresie kończyn nie występuje dysfunkcja, chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa (opinia biegłego sądowego specjalisty ortopedy traumatologa dr M. G. z dnia 10 września 2014 r. k. 41 – 42 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu kardiologii dr n. med. J. K. w opinii z dnia 13 października 2014 r. stwierdził stabilną chorobę wieńcową z dobrą rezerwą wieńcową u odwołującej z przebytym w 2005 r. zawałem ściany dolno – bocznej serca leczonym przez skórną koronaroplastyką gałęzi okalającej lewej tętnicy wieńcowej z implantacją stentu. Biegły podkreślił, że cytowane w opinii wyniki badań odwołującej dowodzą dobrej rezerwy wieńcowej – dobrego efektu zastosowania leczenia. Biegły w badaniu przedmiotowym stwierdził prawidłowe ciśnienie tętnicze, nie zaobserwował istotnych przedmiotowych odchyleń w zakresie swojej specjalności. Odwołująca została uznana za wydolną krążeniowo. Biegły uznał, że nie ma podstaw o naturze kardiologicznej, aby uznać wnioskodawczynię za osobę niezdolną do pracy z powodu schorzeń kardiologicznych (opinia biegłego sądowego specjalisty chorób wewnętrznych, kardiologa dr n. med. J. K. z dnia 13 października 2014 r. k. 61 – 62 a.s.).

Zarządzeniem z dnia 7 stycznia 2015 r. Sąd zobowiązał biegłych kardiologa i chirurga naczyniowego do sporządzenia opinii uzupełniających, wyłącznie w oparciu o wyniki badań ubezpieczonej złożone przy piśmie z k. 77.

Biegły sądowy z zakresu chirurgii naczyniowej dr med. J. P. w opinii uzupełniającej z dnia 16 stycznia 2015 r. po ponownym zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy i z dokumentacją medyczną złożoną przez ubezpieczoną w całości podtrzymuje wnioski ze sporządzonej opinii z dnia 28 lipca 2014 r. Biegły podkreślił, że wnioskodawczyni w zakresie chirurgii naczyniowej jest zdolna do podjęcia pracy (opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu chirurgii naczyniowej dr med. J. P. z dnia 16 stycznia 2015 r. k. 89 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu kardiologii dr n. med. J. K. w opinii uzupełniającej z dnia 20 stycznia 2015r. na podstawie zacytowanych w opinii uzupełniającej badań potwierdził zadawalającą rezerwę wieńcową, ze zmianami ujawniającymi się przy bardzo dużym obciążeniu fizycznym oraz pozawałowe uszkodzenie mięśnia serca. Biegły podkreślił, że zacytowane w opinii uzupełniającej wyniki nie zmieniają jego wniosków z opinii z dnia 13 października 2014 r. (opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty chorób wewnętrznych, kardiologa dr n. med. J. K. z dnia 20 stycznia 2015 r. k. 92 a.s.).

Na rozprawie w dniu 16 marca 2015 r. odwołująca oświadczyła, że popiera swoje odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 3 kwietnia 2014 r. (znak: (...)). Podkreśliła, że nie zgadza się z opinią biegłego sądowego chirurgia naczyniowego, ponieważ nie uwzględnił on przy sporządzaniu opinii rozwarstwienia tętnicy oraz nie zgadza się z pozostałymi opiniami biegłych sądowych. Odwołująca potwierdziła, że otrzymała odpisy sporządzonych opinii uzupełniających biegłych sądowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, ortopedii i chirurgii naczyniowej celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte we wszystkich sporządzonych przez biegłych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych sądowych i opinie uzupełniające są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zauważył, co następuje:

Odwołanie M. H. od decyzji organu rentowego z dnia 3 kwietnia 2014r. (znak: (...)) nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do

powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu straciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 roku, II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną M. H. odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, albowiem odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych z zakresu kardiologii, ortopedii i chirurgii naczyniowej i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach zostały uzupełnione przez opinie uzupełniające wydane przez biegłych z zakresu kardiologii i chirurgii naczyniowej. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonej. Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną. W ocenie Sądu, biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłych sądowych z zakresu kardiologii, ortopedii i chirurgii naczyniowej wynika, że zarówno z punktu widzenia kardiologicznego, ortopedycznego jak i chirurgicznego odwołująca nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Biegły chirurg naczyniowy dr med. J. P. wskazał, że stan po jatrogennym uszkodzeniu ściany t. biodrowej wspólnej prawej – bez istotnego zaburzenia ukrwienia kończyny dolnej prawej oraz stwierdził powierzchowne, miernie zaawansowane żylaki kończyny dolnej lewej (...). Tym samym aktualny stan chirurgiczny odwołującej nie stanowi o jej częściowej niezdolności do pracy. Z kolei biegły z zakresu ortopedii dr M. G. stwierdził, że wykonane badana obrazowe uwidaczniają zmiany dyskopatyczne kręgosłupa u odwołującej, ale stopień ich nasilenia nie jest duży i są w początkowej fazie. Przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawniło jakichkolwiek dysfunkcji, w stopniu który powodowałby niezdolność do pracy. Biegły nie stwierdził również objawów neurologicznych odkręgosłupowych o charakterze podrażnieniowym lub ubytkowym. W zakresie kończyn nie występuje dysfunkcja, chwytność i wydolność chodu została uznana za prawidłową. W podsumowaniu opinii biegły ortopeda podkreślił, że wnioskodawczyni jest zdolna do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Dr n. med. J. K., biegły sądowy z zakresu kardiologii, w opinii zwrócił uwagę na prawidłowe ciśnienie tętnicze odwołującej oraz nie zaobserwował istnych przedmiotowych odchyleń w zakresie swojej specjalności. Biegły podkreślił, że ubezpieczona jest wydolna krążeniowo oraz że nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych.

Zdaniem Sądu, oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonej o złym stanie jej zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie stronny o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1968 roku, III PRN 66/68).

Jednocześnie Sąd Okręgowy zauważył, że bez znaczenia dla niniejszej sprawy był fakt przedłożenia przez wnioskodawczynię orzeczenia Miejskiego Zespoły Orzekania o niepełnosprawności z dnia 16 sierpnia 2013 r., którym zaliczono wnioskodawczynię do umiarkowanego stopnia niepełności prawności. Z treści tego orzeczenia wynika, że wnioskodawczyni jest osobą zdolną do wykonywania pracy na stanowisko przystosowanym do niepełnosprawności. Wobec powyższego należało przyjąć, że również Zespół Orzekania o Niepełnosprawności nie wykluczył możliwości wykonania przez wnioskodawczynię pracy zarobkowej. Odnosząc się do wzajemnych relacji „niezdolności do pracy” oraz „niepełnosprawności” należy stwierdzić, że każde z tych pojęć posiada odmienną definicję zawartą w odrębnych aktach prawnych (odpowiednio w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych). Orzekanie w sprawie ustalenia stopnia niezdolności do pracy i ustalenia stopnia niepełnosprawności należy do innych organów i stanowi przesłanki ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień. Niepełnosprawność jest pojęciem szerszym niż niezdolność do pracy, a zatem nie każda osoba niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Ustalony u wnioskodawczyni umiarkowany stopień niepełnosprawności nie jest tożsamy z niezdolnością do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto w orzeczeniu o niepełnosprawności nie stwierdzono, by wnioskodawca był niezdolny do pracy, a wskazano jedynie na potrzebę przystosowania dla niej stanowiska pracy.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa ustalił, że odwołanie wnioskodawczyni było bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

Zarządzenie: (...)