Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2023 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 maja 2023 roku w Warszawie

sprawy M. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 6 lipca 2021 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. C. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 6 maja 2021 roku do 31 maja 2022 roku.

UZASADNIENIE

M. C. w dniu 15 lipca 2021r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 6 lipca 2021 roku, znak: (...), odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że komisja lekarska, podtrzymując orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 18 maja 2021r., orzekła, że nie jest osobą niezdolną do pracy. Orzeczenie z 18 maja 2021r. zostało wydane w oparciu o opinię lekarza konsultanta ZUS z 12 maja 2021r. i zaświadczenia o stanie zdrowia z 29 marca 2021r., jak również na podstawie dokumentacji z przebiegu leczenia znajdującej się w aktach. Ubezpieczony podkreślił, że w trakcie postępowania przed organem rentowym złożył nowe dokumenty dotyczące aktualnego stanu zdrowia, które nie zostały uwzględnione. Po otrzymaniu orzeczenia komisji lekarskiej zgłosił się do pracodawcy, który skierował go na badania, ale lekarz medycyny pracy stwierdził, że ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy i zawnioskował o konsultację ortopedy. Ortopeda wydał opinię, w której stwierdził, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy. Następnie w oparciu o konsultację ortopedy lekarz medycyny pracy wydał orzeczenie z 1 czerwca 2021r., w którym również stwierdził niezdolność do pracy. W związku z powyższym pracodawca (...) w dniu 4 czerwca 2021r. rozwiązał z ubezpieczonym umowę o pracę w trybie z art. 53 k.p., tj. w związku z niezdolnością do wykonywania pracy. Ubezpieczony podkreślił, że w tej sytuacji nie jest możliwy jego powrót do pracy, wbrew temu co stwierdziła komisja lekarska ZUS i wniósł o ponowne rozpoznanie jego sprawy wraz z uwzględnieniem aktualnego stanu zdrowia, który nie pozwala mu na podjęcie pracy (odwołanie z dnia 14 lipca 2021r., k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że do dnia 5 maja 2021r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 7 lipca 2021r. ustaliła, że stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego nie uzasadnia uznania go z osobę niezdolną do pracy. Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych orzeczenie komisji lekarskiej stanowi dla organu rentowego podstawę wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Organ rentowy podkreślił, że ustalenia dokonane przez komisję lekarską w zakresie ustalenia niezdolności do pracy, jej stopnia i czasookresu trwania są dla organu rentowego wiążące (odpowiedź na odwołanie z dnia 3 sierpnia 2021r., k. 5 a.s.).

Ostatecznie, po przeprowadzeniu w sprawie postępowania dowodowego, organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 12 maja 2023r. pozostawił rozstrzygnięcia do uznania sądu (pismo procesowe organu rentowego z dnia 12 maja 2023r., k. 121 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. C., urodzony (...), jest z wykształcenia mechanikiem samochodowym. Ostatnio pracował na stanowisku doradcy klienta w (...) sp. z o.o. w W., gdzie do jego obowiązków należała obsługa klienta, przewożenie towarów z magazynu, układanie na regałach, a także dbałość o porządek na dziale (świadectwo pracy z 21 lutego 2019r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 22 marca 2021r. – akta organu rentowego).

W okresie od 10 listopada 2009r. do 9 listopada 2019r. M. C. posiada łączny okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 8 lat, 4 miesiące i 27 dni, przy czym okresy składkowe wynoszą 7 lat, 8 miesięcy i 28 dni, zaś nieskładkowe - 7 miesięcy i 19 dni (pismo Wydziału Obsługi Prawnej ZUS z 19 kwietnia 2023r., k. 113 a.s.).

Od 11 listopada 2019r. ubezpieczony był niezdolny do pracy, a od 11 maja 2020r. do 5 maja 2021r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne (decyzja ZUS z 13 maja 2020r., decyzja ZUS z 16 października 2020r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 22 marca 2021r. – akta organu rentowego).

W dniu 7 kwietnia 2021r. M. C., w związku z ustaniem prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 18 maja 2021r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Również Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 2 lipca 2021r. stwierdziła brak niezdolności do pracy M. C.. W związku z powyższym organ rentowy wydał decyzję z dnia 6 lipca 2021r., znak: (...), odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 18 maja 2021r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 lipca 2021r., decyzja odmowna ZUS z 6 lipca 2021r. – akta organu rentowego).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji, a Sąd w toku postępowania, postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2021r., dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: ortopedy i specjalisty medycyny pracy celem ustalenia, czy ubezpieczony jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, a także okresu jej trwania (postanowienie z dnia 23 sierpnia 2021r., k. 8 a.s.).

W opinii z dnia 26 października 2021r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. rozpoznał u ubezpieczonego stan po złamaniu podudzia lewego – zrost opóźniony. Wskazał, że badanie RTG, wykonane 1 czerwca 2021r., wskazuje, że w obrębie podudzia lewego nadal nie uzyskano prawidłowego zrostu, a brak zrostu po tego rodzaju złamaniu powoduje, że ubezpieczony nie jest zdolny do wykonywania pracy fizycznej. Może wykonywać prace umysłowe, siedzące, niewymagające konieczności chodzenia, dźwigania, noszenia, prace w wymiarze połowy etatu. Biegły stwierdził zatem, że ubezpieczony pozostaje nadal częściowo niezdolny do pracy do 31 stycznia 2022r., a powodem utrzymującej się niezdolności do pracy jest brak zrostu w obrębie kości piszczelowej lewej, z tym że rokuje poprawę po uzyskaniu zrostu (opinia biegłego ortopedy M. G., k. 10-12 a.s.).

W opinii z dnia 4 kwietnia 2022r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy M. P. rozpoznała u ubezpieczonego stan po złamaniu podudzia lewego w dniu 10 listopada 2019r., a także opóźniony zrost kości piszczelowej. Biorąc pod uwagę wywiad zawodowy, dokumentację lekarską oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonego, wskazała, że ubezpieczony jest z wykształcenia mechanikiem samochodowym, a ostatnio pracował jako doradca klienta. Na ostatnio zajmowanym stanowisku charakterystyka pracy obejmowała pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, z przewagą wysiłku fizycznego. Praca ta była średnio – ciężka, wymagająca dłuższego stania, chodzenia, wymuszonej pozycji, schylania się i miała charakter pracy samodzielnej, wykonywanej wewnątrz pomieszczenia. Biegła sądowa wyjaśniła, że z uwagi na następstwa przebytego wypadku i brak pełnego zrostu w obrębie złamania kości piszczelowej lewej, ubezpieczony jest niezdolny do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Rokowania co do zdolności do pracy są zależne od uzyskania zrostu. Aktualnie wskazane jest jego przekwalifikowanie, gdyż może wykonywać prace umysłowe, prace siedzące, ale nie w pełnym wymiarze czasu pracy (opinia biegłej z zakresu medycyny pracy M. P., k. 44-50 a.s.).

Z uwagi na okoliczność, że ubezpieczony dołączył do akt sprawy nową dokumentację medyczną, Sąd postanowieniem z 30 sierpnia 2022r. dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego ortopedy M. G. celem ustalenia daty, do której ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy (postanowienie z 30 sierpnia 2022r., k. 63 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 25 lutego 2023r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G., po przeprowadzeniu badania i dokonaniu analizy nowej dokumentacji medycznej, stwierdził, że M. C. pozostawał niezdolny do pracy do 31 maja 2022r., a od dnia 1 czerwca 2022r. odzyskał zdolność do pracy. Na zdjęciu RTG z 1 czerwca 2022r. uwidoczniono dobry zrost kostny, co oznacza uzyskanie wystarczająco dobrej sprawności ruchowej. Biegły podkreślił, że ruchy stawu były jeszcze nieco ograniczone i siła mięśniowa nieco osłabiona, ale nawet ta nieco ograniczona ruchomość była wystarczająco dobra, a siła mięśniowa osłabiona jedynie o około 10-15% (opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii M. G., k. 91-93 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem należało ocenić je jako wiarygodne.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także opinie wydane przez biegłych sądowych z zakresu: medycyny pracy M. P. i ortopedii M. G.. Zostały one ocenione jako rzetelne, ponieważ zostały wydane przy uwzględnieniu dokumentacji medycznej. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów opinie nie budziły wątpliwości i zastrzeżeń. Sąd uwzględnił je zatem jako podstawę dokonanych ustaleń, uznając że brak jest podstaw do ich negowania, tym bardziej, że ostatecznie żadna ze stron nie zgłosiła do nich zastrzeżeń.

Wniosków wynikających z opinii z dnia 26 października 2021r., wydanej przez biegłego z zakresu ortopedii M. G. w zakresie oznaczenia daty końcowej częściowej niezdolności do pracy na dzień 31 stycznia 2022r., Sąd nie uwzględnił, orzekając o zmianie decyzji. Wymieniony biegły we wskazanej opinii ocenił stan zdrowia M. C. na dzień 26 października 2021r., wskazując że istnieją rokowania co do poprawy, lecz nie było wiadomo kiedy to nastąpi. W toku postępowania ubezpieczony przedstawił nową dokumentację medyczną, a zatem zasadne było dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego ortopedy celem ponownego ustalenia daty końcowej częściowej niezdolności do pracy. Biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że M. C. był częściowo niezdolny do pracy do 31 maja 2022r. Żadna ze stron nie kwestionowała ww. ustaleń biegłego, stąd też ta opinia w głównej mierze stała się podstawą ustaleń odnośnie częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy trwającej od daty zakończenia okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 31 maja 2022r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 6 lipca 2021r., znak: (...), podlegało uwzględnieniu.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia całkowita niezdolność do pracy należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., sygn. akt II UKN 675/98).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: ortopedy M. G. i specjalistki z zakresu medycyny pracy M. P.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie te zostały rzetelnie oraz jasno i przekonująco uzasadnione. Zawierają one spójne wnioski co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, trwającej od zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Jeśli chodzi zaś o okres, do kiedy powinna być orzeczona częściowa niezdolność do pracy, to Sąd uwzględnił opinię uzupełniającą biegłego ortopedy M. G.. Biegły oznaczył datę 31 maja 2022r., ponieważ na zdjęciu RTG z 1 czerwca 2022r. uwidoczniono dobry zrost kostny, co oznacza uzyskanie wystarczająco dobrej sprawności ruchowej. Zasadnym było więc stwierdzenie, że od daty tego badania, ubezpieczony odzyskał już zdolność do pracy.

Analizując w dalszej kolejności przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia rentowego, określone w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej, Sąd stwierdził, że M. C. spełnił je. Ma wymagany okres 5 lat w dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy, czyli w okresie od 10 listopada 2009r. do 9 listopada 2019r. W tym przedziale czasowym udowodnił okresy składkowe wynoszące 7 lat, 8 miesięcy i 28 dni oraz okresy nieskładkowe wynoszące 7 miesięcy i 19 dni, a więc łącznie 8 lat, 4 miesiące i 17 dni. Ponadto niezdolność do pracy powstała nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresu ubezpieczenia, który trwał do 5 maja 2021r. To zresztą potwierdził organ rentowy w piśmie z dnia 19 kwietnia 2023r. (k. 113).

Jeśli chodzi natomiast o warunek z art. 57 ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej, to M. C. nie pobiera emerytury ani nie spełnia wymogów koniecznych do jej przyznania, gdyż nie osiągnął jeszcze wieku emerytalnego.

Podsumowując, Sąd ocenił, że zaskarżona decyzja, odmawiająca ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jest błędna i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. została zmieniona w ten sposób, że Sąd przyznał M. C. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 6 maja 2021r. do 31 maja 2022r.

Ustalenie terminu, od jakiego Sąd przyznał ubezpieczonemu prawo do wnioskowanego świadczenia wynika z dyspozycji art. 129 ust. 1 oraz art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej. Zgodnie z pierwszym z wymienionych przepisów w razie ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczenia rentowego, świadczenie wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do świadczenia, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Z kolei drugi z przepisów, który Sąd wskazał, przewiduje że jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia.

W analizowanej sprawie M. C. pobierał świadczenie rehabilitacyjne do dnia 5 maja 2021r., a więc prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, o które zawnioskował w dniu 7 kwietnia 2021r., zostało mu przyznane od dnia następującego po dniu ustania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, czyli od 6 maja 2021r.