Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 lutego 2025 r. w Warszawie

sprawy M. W. i B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o zwrot nienależnie pobranych świadczeń

na skutek odwołania M. W. (działającej w imieniu własnym oraz małoletniej B. W.)

od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 19 kwietnia 2024 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 19 kwietnia 2024 roku, znak: (...), w ten sposób, że stwierdza, że M. W. i B. W. nie mają obowiązku zwrotu świadczeń pobranych za okres od 01.11.2021-30.11.2021 w kwotach po 625,44 zł.

R. G.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2024 roku M. W. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 19 kwietnia 2024 roku, znak (...) o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres od 01.11.2021 r. do 30.11.2021 r. w kwotach po 625,44 zł z tytułu dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego wypłaconego na rzecz M. i B. W..

W uzasadnieniu odwołania odwołująca wskazała, że dodatkowe świadczenie roczne zostało jej przyznane przez organ rentowy z urzędu, a następnie po upływie prawie trzech lat otrzymała w dniu 30 kwietnia 2024 roku ww. decyzję o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych. W ocenie odwołującej organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieprawidłowe przyznanie jej tego świadczenia i nie powinna być karana za błędy organu ( odwołanie z 15.05.2024 r. – k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na powyższe, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w dniu 26.04.2018 r. M. W. złożyła wniosek o rentę rodzinną po zmarłym mężu P. W. dla siebie i córki B. W.. We wniosku zainteresowana oświadczyła, że śmierć była następstwem wypadku przy pracy. Do wniosku o rentę rodzinną ubezpieczona nie dołączyła dokumentacji dotyczącej wypadku przy pracy zmarłego męża. Decyzją z dnia 30.05.2018 r. organ rentowy przyznał rentę rodzinną na zasadach ogólnych. Następnie w dniu 30.03.2022 r. M. W. ponownie złożyła wniosek o rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy. Decyzją z dnia 11.04.2022 r. organ rentowy przyznał rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy od 01.03.2022 r. dla wdowy M. W. i córki B. W.. W dniu 01.02.2022 r. M. W. złożyła wniosek o przyznanie renty rodzinnej po zmarłym mężu z wyrównaniem od 09.04.2018 r. Decyzją z dnia 21.04.2023 r. organ rentowy przyznał rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy dla wdowy M. W. i córki B. W. z wyrównaniem od 01.02.2020 r., tj. za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy wskazał, że w związku z powyższym powstała nadpłata dodatkowego rocznego świadczenia za listopad 2021 r. w kwocie 625,44 zł dla M. W. oraz nadpłata dodatkowego rocznego świadczenia za listopad 2021 r. w kwocie 625,44 zł dla B. W.. W związku z powyższym organ rentowy decyzją z dnia 19.04.2024 r. zobowiązał M. W. do zwrotu kwoty 625,44 zł (część dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego przysługującej M. W.) oraz 625,44 zł (część dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego przysługującej B. W.) za okres od 01.11.2021 r. do 30.11.2021 r. w związku ze zmianą wysokości wypłaconego świadczenia na dzień 31.10.2021 r.

Następnie organ rentowy wskazał, że dodatkowe świadczenie przysługuje w kwocie najniższej emerytury obowiązującej od 01.03.2021 r. tj. w kwocie 1.250,88 zł, jeśli świadczenie emerytalno-rentowe nie przekracza kwoty 2.900,00 zł. W przypadku gdy świadczenie emerytalno-rentowe przekracza 2.900,00 zł wysokość świadczenia stanowi różnicę między kwotą najniższej emerytury obowiązującej od 01.03.2022 r. tj. kwotę 1.250,88 zł, a kwotą, o jaką świadczenie emerytalno-rentowe przekracza kwotę 2.900,00 zł. Do renty rodzinnej przysługuje jedno dodatkowe świadczenie w kwocie 1.250,88 zł. Dodatkowe świadczenie podlega podziałowi stosownie do liczby osób uprawnionych do renty rodzinnej w tym przypadku na dwie osoby (1.250,88 zł / 2). Organ rentowy podkreślił, że po ponownym przeliczeniu świadczenia decyzją z dnia 21.04.2023 r. M. W. renta rodzinna dla dwóch osób na dzień 31.10.2021 r. wyniosła 5.784,24 zł., a zatem dodatkowe świadczenie pieniężne nie przysługiwało, natomiast o szczegółowych zasadach wypłacania dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego M. W. była informowana w decyzjach wydawanych w sprawie przyznania i stwierdzenia wysokości świadczenia ( odpowiedź na odwołanie - k. 5-6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wdowa M. W. urodzona (...) oraz córka B. W. urodzona (...), na podstawie decyzji z dnia 9 maja 2018 roku, znak: (...) miały przyznaną rentę rodzinną od 9 kwietnia 2018 r. do 31 stycznia 2032 r., po zmarłym w dniu 9 kwietnia 2018 roku P. W., w kwocie po 1.171,52 zł. Ubezpieczona zaznaczyła we wniosku o rentę rodzinną z dnia 26 kwietnia 2018 r., że śmierć P. W. była następstwem wypadku przy pracy, jednak organ rentowy stwierdził brak dokumentów w sprawie wypadku. Decyzją z dnia 30 maja 2018 roku organ rentowy doliczył 5 dni do okresów nieskładkowych P. W. w związku z czym wysokość przysługującej renty rodzinnej dla M. i B. W. wyniosła po 1.177,84 zł ( wniosek z dnia 26 kwietnia 2018 r. – k. 1-5v. a.r., decyzja z dnia 9 maja 2018 r. – k. 22 a.r., decyzja z dnia 30 maja 2018 r. – k. 30 a.r.).

Pismem z dnia 14 grudnia 2021 roku M. W. wniosła o wyłączenie jej z kręgu osób pobierających rentę rodzinną ( pismo z 14 grudnia 2021 r. – k. 36 a.r.).

Decyzją z dnia 22 grudnia 2021 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przeliczył rentę rodzinną od 1 stycznia 2022 roku, wyliczając wysokość świadczenia do wypłaty B. W. na kwotę 2.477,25 zł miesięcznie ( decyzja z dnia 22 grudnia 2021 r. – k. 38 a.r.).

W dniu 1 lutego 2022 roku do organu rentowego wpłynął protokół powypadkowy ( notatka z dnia 21 kwietnia 2023 r. – karta bez numeracji akt rentowych).

W dniu 30 marca 2022 r. M. W. ponownie złożyła wniosek o rentę rodzinną dla siebie oraz córki B. W. w związku z wypadkiem przy pracy zmarłego P. W.. Decyzją z dnia 11 kwietnia 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał M. i B. W. rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy od 1 marca 2022 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, w wysokości po 3.094,57 zł. Organ rentowy wskazał, że rentę zmniejszono o kwotę 294,10 zł z powodu osiąganego przychodu oraz, że na poczet należności od 01-03-2022 do 31-05-2022 w kwocie 18.354,34 zł Zakład zalicza kwotę 5.301,32 zł z tytułu wypłaconej renty rodzinnej, pozostała należność w kwocie 13.053,02 zł oraz jednorazowe świadczenie pieniężne w kwocie 669,22 zł po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzonej do urzędu skarbowego w kwocie 1.680,00 zł, liczonej od podstawy opodatkowania 12.384,00 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 333,83 zł, Zakład przekaże na rachunek w banku w kwocie 11.039,19 zł ( wniosek z 30.03.2022 r. – k. 1-5v. a.r., decyzja z 11 kwietnia 2022 r. – k. 10 a.r.).

Decyzją z 11 kwietnia 2022 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał M. i B. W. dodatkowe roczne świadczenie pieniężne ( decyzja z 11 kwietnia 2022 roku – k. 12 a.r.).

Pismem z dnia 31 stycznia 2023 roku M. W. wniosła o wyłączenie jej z kręgu osób pobierających rentę rodzinną ( pismo z 31 stycznia 2023 r. – k. 16 a.r.).

Pismem z dnia 31 stycznia 2023 roku M. W. zwróciła się do organu rentowego o wyrównanie różnicy kwoty renty rodzinnej, która została jej przyznana. Ubezpieczona wskazała, że (...) S.A., w której pracował jej zmarły mąż nie dopełniła swojego obowiązki i nie poinformowała organu rentowego o tym, że wypadek, w którym zginął P. W. został uznany za wypadek przy pracy. Spółka przekazała dokumenty organowi rentowemu dopiero w 2022 roku i wyższa renta została przyznana dopiero w dniu 11 kwietnia 2022 roku. Ubezpieczona wskazała, że zaniedbanie ze strony (...) S.A. doprowadziło do wypłaty renty w zaniżonej kwocie przez okres około 4 lat ( pismo z 31 stycznia 2023 r. – karta bez numeracji a.r.).

Decyzją z dnia 28 lutego 2023 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wstrzymał rentę rodzinną dla M. W. od 1 marca 2023 r. oraz przeliczył rentę rodzinną dla B. W. od 1 marca 2023 roku na kwotę 6.205,40 zł miesięcznie ( decyzja z dnia 28 lutego 2023 r. – k. 17 a.r.).

W dniu 21 kwietnia 2023 roku pracownice Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. A. P. i A. K. sporządziły notatkę o ujawnieniu niedopłaty renty rodzinnej z tytułu wypadku przy pracy za okres od 1 lutego 2020 r. do 28 lutego 2022 r. w kwocie 36.346,14 zł oraz odsetki za opóźnienie do 15 maja 2023 roku w kwocie 7.527,30 zł. W notatce wskazano, że protokół powypadkowy wpłynął do organu rentowego w dniu 1 lutego 2022 r. wraz z wnioskiem o jednorazowe odszkodowanie. W notatce zostało wskazane, że niedopłata powstała z przyczyn zaistniałych po stronie Zakładu, odpowiedzialni są za to pracownicy własnego Oddziału ZUS, którzy obecnie nie są już zatrudnieni w ZUS ( notatka z dnia 21 kwietnia 2023 r. – karta bez numeracji akt rentowych).

Decyzją z dnia 21 kwietnia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. przyznał rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy od 1 lutego 2020 roku, tj. za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy wskazał, że renta rodzinna wynosi od 1 lutego 2020 r. łącznie 5.358,20 zł, tj. 2679,10 zł na osobę, od 1 marca 2020 r. – 5.548,95 zł, tj. 2774,48 zł na osobę, od 1 marca 2021 r. – 5.784,23 zł, tj. 2892,12 zł na osobę, od 1 marca 2022 r. – 6.189,13 zł, tj. 3094,57 zł na osobę oraz od 1 marca 2023 r. 6.710,38 zł. Organ rentowy wskazał, że na poczet należności od 01-02-2020 do 31-05-2023 w kwocie 77.388,68 zł Zakład zalicza kwotę 34.332,20 zł z tytułu wypłaconej renty rodzinnej, pozostała należność w kwocie 43.056,48 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w wypłacie okres od 17 marca 2020 do 15 maja 2023 r. w kwocie 7.527,30 zł, po odliczeniu zaliczki na podatek odprowadzanej do urzędu skarbowego w kwocie 4.867,00 zł liczonej od podstawy opodatkowania 43.056,00 zł, Zakład przekaże na rachunek w banku w kwocie 45.716,78 zł ( decyzja z dnia 21 kwietnia 2023 r. – karty bez numeracji akt rentowych).

W dniu 19 kwietnia 2024 roku pracownice Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. starszy inspektor A. P. i starszy aprobant A. K. sporządziły notatki o ujawnieniu nadpłaty dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego dla M. oraz B. W. za okres od 1 listopada 2021 r. do 30 listopada 2021 r. w kwotach po 625,44 zł, które powstały z powodu zmiany wysokości wypłaconego świadczenia na dzień 31 października 2021 roku ustalonej decyzją z dnia 21 kwietnia 2023 roku. Jako osobę zobowiązaną do zwrotu wskazano M. W. ( notatki z dnia 19 kwietnia 2024 r. – karty bez numeracji akt rentowych).

Decyzjami z dnia 19 kwietnia 2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. stwierdził, że M. W. pobrała nienależne świadczenia za okres od 1 listopada 2021 r do 30 listopada 2021 r. w kwocie po 625,44 zł. Organ rentowy w uzasadnieniu wskazał, że na dzień 31 października 2021 roku przysługiwała łącznie renta w wysokości 2.618,54 zł, a więc przyznano dodatkowe świadczenie pieniężne w kwocie 625,44 zł na osobę, natomiast po ponownym przeliczeniu świadczenia decyzją z 21 kwietnia 2023 r. renta rodzinna dla dwóch osób na dzień 31 października 2021 roku wyniosła 5.784,24 zł, a więc dodatkowe świadczenie pieniężne nie przysługiwało ( decyzje z dnia 19 kwietnia 2024 r. – karty bez numeracji akt rentowych).

W dniu 17 maja 2024 roku M. W. wniosła odwołanie od ww. decyzji, inicjując niniejsze postępowanie ( odwołanie z 15.05.2024 r. – k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym w aktach ZUS, które nie były kwestionowane przez strony i zostały ocenione jako wiarygodne, gdyż ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń Sądu.

Z powyższych względów Sąd uznał materiał dowodowy zgromadzony w sprawie za kompletny i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. W. od decyzji z dnia 19 kwietnia 2024 r. zasługuje na uwzględnienie.

Rozpatrując odwołanie w pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 21 stycznia 2021 r. o kolejnym w 2021r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów (Dz.U.2021.432), w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie stosuje się przepisy powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Stosownie do art. 138 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz.1251 ze zm.), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania; świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu. Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, z zastrzeżeniem ust. 5. Kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 104 ust. 1, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji.

Organ rentowy stwierdził, że pobrane przez ubezpieczoną dodatkowe roczne świadczenia w kwocie po 625,44 zł dla M. W. oraz 625,44 zł dla B. W., nie są jej należne i podlegają zwrotowi, bowiem po ponownym przeliczeniu świadczenia decyzją z 21 kwietnia 2023 r. renta rodzinna dla dwóch osób na dzień 31 października 2021 roku wyniosła 5.784,24 zł, a więc dodatkowe świadczenie pieniężne nie przysługiwało

W ocenie Sądu Okręgowego organ rentowy może domagać się zwrotu nienależnie pobranego świadczenia tylko wówczas, gdy ubezpieczonemu można przypisać złą wolę. W orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, że obowiązek zwrotu obciąża tylko tego, kto przyjął świadczenie w złej wierze, wiedząc, że mu się nie należy, co dotyczy zarówno osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń, jak też tej osoby, która uzyskała świadczenia na podstawie nieprawdziwych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd instytucji ubezpieczeniowej. Wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu postawa i świadomość (wina) świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia (por. wyrok SA w Warszawie z 2.03.2016r., sygn. III AUa 490/15 i wskazane tam orzecznictwo). Zatem nienależnie pobrane świadczenie w rozumieniu art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to świadczenie wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części (świadczenie nienależne, nieprzysługujące), na skutek okoliczności leżących po stronie ubezpieczonego. Inaczej mówiąc, nie można przyjąć, aby doszło do nienależnego pobrania świadczenia, jeżeli jego wypłata, mimo zaistnienia wskazanych okoliczności, nastąpiła z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego (por. wyrok SN z 28.01.2021r., I (...) 3/21).

W analizowanym przypadku żadna z opisanych sytuacji nie wystąpiła. W niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja, w której odwołująca wprowadziłaby w błąd organ rentowy bądź złożyła fałszywe oświadczenie czy dokumenty. Nie ma zatem podstaw, aby mówić o złożeniu fałszywego oświadczenia czy też o świadomym wprowadzeniu w błąd. Dodatkowo, nawet gdyby podzielić argumentację organu rentowego, Sąd wskazuje, że świadczenie – przy założeniu, że zostałoby uznane za nienależne – nie może być uznane jako nienależnie pobrane. Wynika to z tego, że po stronie odwołującej nie wystąpiła sytuacja świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego, a więc działania ukierunkowanego celowo na uzyskanie świadczenia, które nie jest należne. Ubezpieczonej nie można przypisać złej woli i świadomości w działaniu, mającej na celu wprowadzenie organu rentowego w błąd. Należy podkreślić, że na dzień wypłaty świadczenia było należne ubezpieczonej i jej córce z uwagi na błąd organu rentowego. Organ rentowy wskazał, że na dzień 31 października 2021 roku przysługiwała łącznie renta w wysokości 2.618,54 zł, a więc przyznano dodatkowe świadczenie pieniężne w kwocie 625,44 zł na osobę, natomiast po ponownym przeliczeniu świadczenia decyzją z 21 kwietnia 2023 r. renta rodzinna dla dwóch osób na dzień 31 października 2021 roku wyniosła 5.784,24 zł, a więc dodatkowe świadczenie pieniężne nie przysługiwało. Zmiana wysokości renty rodzinnej wyniknęła z uwzględnienia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych protokołu powypadkowego. W notatce organu rentowego z dnia 21 kwietnia 2023 roku wskazano, że protokół powypadkowy wpłynął do organu rentowego w dniu 1 lutego 2022 r. wraz z wnioskiem o jednorazowe odszkodowanie. W notatce zostało wskazane, że niedopłata powstała z przyczyn zaistniałych po stronie Zakładu i odpowiedzialni są za to pracownicy własnego Oddziału ZUS, którzy obecnie nie są już zatrudnieni w ZUS. Decyzją z dnia 21.04.2023 r. organ rentowy przyznał rentę rodzinną w związku z wypadkiem przy pracy dla wdowy M. W. i córki B. W. z wyrównaniem od 01.02.2020 r., tj. za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc w którym zgłoszono wniosek. Dopiero notatką z dnia 19 kwietnia 2024 roku organ rentowy ujawnił nadpłatę dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego dla M. oraz B. W. za okres od 1 listopada 2021 r do 30 listopada 2021 r. w kwotach po 625,44 zł, które powstały z powodu zmiany wysokości wypłaconego świadczenia na dzień 31 października 2021 roku ustalonej decyzją z dnia 21 kwietnia 2023 roku i decyzjami z tego samego dnia stwierdził, że M. W. pobrała nienależne świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego niedopuszczalne jest, aby ubezpieczony ponosił odpowiedzialność za błędy organu rentowego. W tych okolicznościach nie sposób przyjąć, aby świadczenie zostało pobrane nienależnie w rozumieniu art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżone decyzje i ustalił, że M. W. i B. W. nie mają obowiązku zwrotu świadczeń pobranych za okres od 1.11.2021 r. do 30.11.2021 r. w kwotach po 625,44 zł.

R. G.