Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 sierpnia 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 22 sierpnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 10 października 2022 r., znak (...) (...)

i z 11 października 2023 r., znak (...)

o wysokość kapitału początkowego i emerytury

zmienia obie zaskarżone decyzje w ten sposób, że ustala wysokość kapitału początkowego J. T. na 161 592,53 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego na 893 827,79 zł, zaś wysokość emerytury na 8222,43 zł (osiem tysięcy dwieście dwadzieścia dwa złote czterdzieści trzy grosze);

zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. na rzecz J. T. 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sygn. akt VII U 1274/22

UZASADNIENIE

J. T. 9 listopada 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 10 października 2022 r., znak (...) (...) i z 11 października 2023 r., znak (...). Odwołujący nie zgodził się z przyjętym przez organ rentowy do obliczenia emerytury minimalnym wynagrodzeniem obowiązującym w 1994 r. Zdaniem odwołującego, takie obniżenie wysokości otrzymywanego przez niego wynagrodzenia jest nieuzasadnione oraz krzywdzące. Odwołujący podniósł, że w 1994 r. otrzymywał wynagrodzenie za pracę wielokrotnie przewyższające minimalne wynagrodzenie za rok kalendarzowy oraz w porównaniu do lat poprzednich, ponieważ pracował wówczas na stanowisku zarządczym. W oparciu o powyższe wniósł o uwzględnienie przy obliczeniu kapitału początkowego rzeczywistego i zgodnego z dostarczoną dokumentacją poziomu zarobków z 1994 r. (odwołanie, k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z treścią § 21 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów dotyczących wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów. Organ rentowy podniósł, że w zaskarżonej decyzji do ustalenia wartości kapitału początkowego za rok 1994, przyjął kwotę minimalnego wynagrodzenia pracowników obowiązujące w tym okresie, ponieważ kwoty wpłaconego wynagrodzenia znacznie przewyższają wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia za dany rok kalendarzowy oraz w porównaniu do innych lat wpłacanych wynagrodzeń – w wykazie wprowadzonych dochodów ubezpieczonego stosunek dochodu do przeciętnego wynagrodzenia za rok 1994 wynosi 1420,80 zł i znacznie odbiega od pozostałych lat. Z przedłożonej dokumentacji archiwalnej za ten okres pracy nie wynika dokładnie z jakiego tytułu ubezpieczony osiągnął taki dochód - nie został on wystarczająco udowodniony (odpowiedź na odwołanie, k. 4-4v. a.s.).

W piśmie procesowym z 28 marca 2023 r. ubezpieczony reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika doprecyzował, że wnosi o zmianę zaskarżonej decyzji z 10 października 2022 r., znak (...) (...) poprzez przyjęcie wynagrodzenia za 1994 r. w wysokości 151 200 000 zł w miejsce przyjętego przez organ rentowy wynagrodzenia minimalnego oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pismo procesowe z 28 marca 2023 r., k. 14-18 a.s.).

W piśmie procesowym z 16 sierpnia 2023 r. ubezpieczony reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wskazał, że wnosi uwag do hipotetycznego wyliczenia kapitału początkowego oraz wysokości emerytury, jednocześnie wniósł o zobowiązanie ZUS do ostatecznego przeliczenia kapitału początkowego i emerytury oraz do wyrównania emerytury za okres od 1 lipca 2022 r. (pismo procesowe z 16 sierpnia 2023 r., k. 58 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. T. 2 marca 1992 r. został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w M. na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu na stanowisku głównego konstruktora. Spółka rozwijała się i odwołujący otrzymał dodatkowe obowiązki związane z konstruowaniem urządzeń oraz uczestnictwem w ich sprzedaży. Z dniem 1 grudnia 1993 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko dyrektora. Ubezpieczony otrzymał podwyżkę wynagrodzenia oraz premie (umowa o pracę z 2 marca 1992 r., zmieniająca umowa o pracę z 1 grudnia 1993 r., angaż z 1 stycznia 1994 r., angaż z 1 maja 1994 r., świadectwo pracy z 4 stycznia 2000 r. - a/o; zeznania J. T., k. 30-31 a.s.).

Wynagrodzenie J. T. w 1994 r. wynosiło łącznie 151 200 000 zł brutto przed denominacją:

- w styczniu 9 500 000 zł podstawy oraz 1 900 000 zł premii, łącznie 11 400 000 zł,

- w lutym 9 500 000 zł podstawy oraz 1 900 000 zł premii, łącznie 11 400 000 zł,

- w marcu 9 500 000 zł podstawy oraz 1 900 000 zł premii, łącznie 11 400 000 zł,

- w kwietniu 9 500 000 zł podstawy oraz 1 900 000 zł premii, łącznie 11 400 000 zł,

- w maju 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w czerwcu 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w lipcu 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w sierpniu 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- we wrześniu 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w październiku 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w listopadzie 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł,

- w grudniu 11 000 000 zł podstawy oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł (odpis skrócony wysokości zarobków, k. 20, karty wynagrodzeń z 1994 r., k. 21-24 a.s.).

29 lipca 2022 r. J. T. złożył do organu rentowego wniosek o emeryturę. Decyzją z 10 października 2022 r., znak (...) (...) organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego J. T. na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 148 030,52 zł, organ uwzględnił okresy składkowe w ilości 18 lat, 5 miesięcy i 22 dni, tj. 221 miesięcy oraz nieskładkowe w ilości 4 lata, 6 miesięcy, 6 dni, tj. 54 miesiące. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. Organ rentowy przyjął w 1989 r. zarobki w wysokości 2.046.000 zł, w 1990 r. zarobki w wysokości 10.869.335 zł, w 1991 r. zarobki w wysokości 10.949.221 zł, w 1992 r. zarobki w wysokości 63.645.500 zł, w 1993 r. zarobki w wysokości 111.000.000 zł, w 1994 r. zarobki w wysokości 25.800.000 zł, w 1995 r. zarobki w wysokości 20.060,71 zł, w 1996 r. zarobki w wysokości 22.000,00 zł, w 1997 r. zarobki w wysokości 22 080,00 zł, w 1998 r. zarobki w wysokości 21 840,00 zł. W oparciu o powyższe zarobki organ ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego 150,95%.

Następnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z 11 października 2023 r., znak (...) przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 1 lipca 2022 r. na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej, której wysokość wyniosła 7800,76 zł. Organ rentowy poinformował, że do ustalenia kapitału początkowego za rok 1994 przyjął kwotę minimalnego wynagrodzenia pracowników obowiązującą w tym okresie, ponieważ kwoty wypłaconego wynagrodzenia znacznie przewyższają wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia za dany rok kalendarzowy oraz w porównaniu do innych lat wypłacanych wynagrodzeń (decyzja ZUS z 10 października 2022 r., znak (...) (...), decyzja ZUS z11 października 2023 r., znak (...) – akta organu rentowego).

Ubezpieczony odwołał się od powyższych decyzji organu rentowego, tym samym inicjując niniejsze postępowanie (odwołanie, k. 3 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych, na podstawie zeznań J. T..

Zeznania J. T. zostały przez sąd ocenione jako wiarygodne, ponieważ były logiczne i spójne z tym co wynikało z akt osobowych odwołującego w szczególności angaży, dotyczących wysokości osiąganych w 1994 r. zarobków z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w M..

Wiarygodność dokumentów zawartych w niniejszej sprawie stanowiła spór pomiędzy stronami. Wbrew twierdzeniom organu rentowego sąd uznał, że zarobki ubezpieczonego za 1994 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w M., które zostały ujawnione w kartach wynagrodzeń (k.21-24), zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności, ponieważ były one zgodne z tym co przedstawiały angaże z stycznia 1994 r. i 1 maja 1994 r. znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego. Z kart wynagrodzeń jasno wynikało, że wynagrodzenie J. T. wynosiło 9 500 000 zł podstawy zasadniczej oraz 1 900 000 zł premii, łącznie 11.400.000 zł w okresie od stycznia do kwietnia 1994r., oraz 11 000 000 zł podstawy zasadniczej oraz 2 200 000 zł premii, łącznie 13 200 000 zł w okresie od maja do grudnia 1994 r. Wysokości wynagrodzeń ubezpieczonego ujawnione w kartach wynagrodzeń, zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pracownika Archiwum Państwowego w W. upoważnionego do wydawania stosownych odpisów, ponadto został w tym celu sporządzony odpis skrócony wysokości zarobków J. T. za 1994 r., który ponadto jest zgodny z tym co wynika z kart wynagrodzeń i angaży. Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne posłużenie się dokumentem w postaci odpisu skróconego wysokości zarobków J. T. za 1994 r. i kartach wynagrodzeń w spornym okresie, celem ustalenia wysokości kapitału początkowego, a następnie wysokości jego emerytury. Sąd oparł się na ww. kartach wynagrodzeń i uznał wykazane w nim zarobki za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. T. było uzasadnione.

Z uwagi na przedmiot sporu tytułem wstępu podkreślania wymaga, że J. T. jako osoba urodzona po dniu 31 grudnia 1948 r., ma prawo do emerytury w myśl art. 24 i następnych ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r., poz. 1251), zwanej dalej ustawą emerytalną. Wymieniony przepis art. 24 wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego, co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Zasady obliczania wysokości emerytury określonej w art. 24 zostały ustalone w art. 25 -26 ustawy emerytalnej. W myśl art. 26 emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie prawo ubezpieczonego do emerytury jest bezsporne. Ubezpieczony pobiera bowiem świadczenie emerytalne od 1 lipca 2022 r. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była natomiast wysokość kapitału początkowego ustalonego decyzją z dnia 10 października 2022 r., znak (...) (...) oraz wysokość emerytury ustalonej decyzją z 11 października 2023 r., znak (...). Ubezpieczony domagał się bowiem przyjęcia do obliczenia świadczenia jego zarobków z 1994 roku w wysokości 151 200 000 zł.

Z uwagi na okoliczność, że ubezpieczony domagał się również zobowiązania organu rentowego do wyrównania emerytury za okres od 1 lipca 2022 r., sąd zważył, że w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych wyznacza treść zaskarżonej organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 ^{( 9)} i art. 477 ^{( 14)} k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli prawidłowości lub zasadności zaskarżonej decyzji, a w związku z tym wykluczone jest rozstrzyganie przez sąd, niejako w zastępstwie organu rentowego, żądań zgłaszanych w toku postępowania odwoławczego, które nie były przedmiotem zaskarżonej decyzji (zob. orzeczenia Sądu Najwyższego: postanowienie z 22 lutego 2012 r., II UK 275/11; wyrok z 26 maja 2011 r., II UK 360/10). Z uwagi na powyższe kontroli sądu podlegała jedynie wysokość ustalonego przez organ rentowy kapitału początkowego oraz wysokość emerytury, sąd nie rozstrzygał natomiast wyrównania emerytury od 1 lipca 2022 r., ponieważ kwestia ta nie była przedmiotem zaskarżonej decyzji.

Przechodząc do meritum należy wskazać, że zgodnie z przepisami ustawy emerytalnej - kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku. W przypadku nieudowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS RP-7, ale również legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego. Ustalenie kapitału początkowego następuje poprzez obliczenie hipotetycznej emerytury, jaką ubezpieczony otrzymałby 1 stycznia 1999 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a następnie pomnożenie tej kwoty przez średnie dalsze trwanie życia osób ustalone na 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów.

W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’, które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

Zważyć przy tym należy, że w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Według art. 473 § 1 k.p.c. w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przed sądem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron. Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 k.p.c., sprawia, że każdy istotny fakt (np. taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury), może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007 r. I UK 111/07). Oznacza to, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być wprawdzie udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007 r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013 r., III AUa 269/13).

W niniejszej sprawie J. T. domagał się uwzględnienia przy obliczeniu jego emerytury wynagrodzenia uzyskanego w związku z zatrudnieniem w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w M. w 1994 r. Zgodnie z powyższymi przepisami należało przeanalizować wysokość zarobków osiąganą przez odwołującego w 1994 r.

Rozpoznając sprawę, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego co do niemożności uwzględnienia rzeczywistych zarobków ubezpieczonego za 1994 r. tylko z tej przyczyny, że były one znacznie wyższe i odbiegające od tych, które osiągał w latach poprzednich. W ocenie sądu, przyjęte przez organ rentowy stanowisko i zakwestionowanie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego za 1994 r. wynikające z list płac było niezasadne i zbyt formalistyczne. Sąd zważył, że dokumentacja płacowa znajdująca się w aktach osobowych ubezpieczonego, w szczególności karty wynagrodzeń za rok 1994 r., jasno potwierdzają wysokość jego zarobków w tym czasie. Karty wynagrodzeń są miarodajnymi dokumentami, na podstawie których można odczytać nie tylko wysokość podstawy wynagrodzenia pobieranego przez ubezpieczonego, ale także wysokości przyznawanych mu w każdym miesiącu premii, dokumenty te nie zawierają żadnych dopisków, skreśleń, poprawek. Stąd też w ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw, aby powyższe dokumenty dyskwalifikować jako środek dowodowy. Sąd zważył, że należało odwołującemu uwzględnić faktyczne wynagrodzenie, które otrzymał w spornym okresie w 1994 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w M. wykazane w kartach wynagrodzeń za rok 1994 r., bowiem przedmiotowe karty wynagrodzeń zaliczają się do środków dowodowych służących udowodnieniu wysokości zarobków, ponadto wysokość osiąganych zarobków w ww. okresie nie budziło żadnych zastrzeżeń, a fakt pracy odwołującego w ww. okresie na podstawie umowy o pracę nie był przez organ rentowy kwestionowany.

Reasumując, ustalony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że nie było podstaw do zakwestionowania kart wynagrodzeń za rok 1994 znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w M., a wskazane w tych dokumentach informacje dotyczące zatrudnienia i wynagrodzenia uzyskane przez odwołującego w spornym okresie były w ocenie sądu wiarygodne.

Rozstrzygnięcie powyższej okoliczności pozwalało zatem na uwzględnienie spornego okresu zatrudnienia oraz wynagrodzenia odwołującego przy ustalaniu wysokości przysługującej mu emerytury. Zaliczenie tego okresu jako okresu składkowego miało wpływ na ustalenie kapitału początkowego odwołującego, a w konsekwencji przysługującej mu emerytury. W związku z powyższym sąd zobowiązał organ rentowy do hipotetycznego obliczenia kapitału i emerytury odwołującego. W odpowiedzi na powyższe zobowiązanie organ rentowy (k. 36-40, k. 55) przedstawił stosowne obliczenie, zgodnie z którym ustalił następujące parametry konieczne do obliczenia emerytury na zasadach określonych w art. 26 ustawy emerytalnej:

• kapitału początkowy na dzień 1 stycznia 1999r. – 161 592,53 zł;

• kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 893 827,79 zł;

• kwotę zwaloryzowanych składek – 169 866,29 zł,

• średnie dalsze trwanie życia – 177,90 miesięcy.

W oparciu o powyższe organ rentowy ustalił hipotetyczną kwotę emerytury na 1 lipca 2022 r. w wysokości 8222,43 zł. Wyliczenia organu rentowego nie były kwestionowane przez odwołującego się, który nie wnosił wobec nich zastrzeżeń (k. 58).

W tych okolicznościach sąd uznając odwołanie J. T. za zasadne zważył, że skarżone decyzje podlegały stosownej zmianie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zgodnie z pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania sąd orzekł w pkt 3 sentencji wyroku na podstawie art. 99 w zw. z art. 98 § 1 i 3k.p.c. w zw. z § 9 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołującego się kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – zastępstwa procesowego.