Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2025 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2025 roku w Warszawie

sprawy M. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rekompensatę z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek odwołania M. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 12 czerwca 2024 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. C. (1) od 1 czerwca 2024r. emeryturę wraz z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

UZASADNIENIE

M. C. (1) w dniu 24 lipca 2024r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 12 czerwca 2024r., znak: (...) odmawiającej prawa do rekompensaty. W odwołaniu wskazał, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją, gdyż dokument dotyczący przebiegu jego pracy zawodowej został podpisany przez kierownika (...), który był wcześniej kierownikiem Wydziału Głównego Mechanika w (...), a główny inspektor ds. bhp był również inspektorem w (...) oraz w innych spółkach, między innymi w (...).

W dalszej części odwołania ubezpieczony wskazał, że od 2 sierpnia 1976r. do 31 sierpnia 1990r. pracował w Przedsiębiorstwie (...), a od 1 września 1990r. do 30 czerwca 1993r. w Zakładzie Usług (...) sp. z o.o. Dodał także, że od kilku lat jest pod stałą kontrolą pulmonologa, ma problem z oddychaniem i codziennie przyjmuje leki wziewne. Zapewne jest to skutek pracy jako szlifierza (odwołanie z dnia 22 lipca 2024r., k. 1 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko zacytował art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Ponadto organ rentowy wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Okresy pracy, o których mowa wyżej, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach (...) lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Odnosząc powyższe do okoliczności faktycznych rozpatrywanej sprawy, organ rentowy wyjaśnił, że ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych wykonywanej do 31 grudnia 2008r. Nie uwzględniono ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od 2 sierpnia 1976r. do 31 sierpnia 1990r., ponieważ za ten okres ubezpieczony nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Ponadto organ rentowy nie uwzględnił okresu od 1 września 1990r. do 30 czerwca 1993r., gdyż świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie powołuje się na rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a także wskazuje błędny charakter pracy oraz stanowisko pracy. W świadectwie pracy zostało wskazane, że ubezpieczony pracował na stanowisku szlifierza i wykonywał szlifowanie wyrobów i narzędzi metalowych. Natomiast w załączniku nr 1 do Zarządzenia Nr 7 (...) z 19 maja 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w D. A III poz. 78 wskazano szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne na stanowisku szlifierz, krajacz metali tarczą ścierną (odpowiedź na odwołanie z 13 listopada 2024r., k. 28 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. C. (1) w 1976r. ukończył (...) Szkołę Zawodową i w dniu 2 sierpnia 1976r. zawarł z Przedsiębiorstwem (...) w W. – F. umowę o pracę na trzymiesięczny wstępny staż pracy w D. Głównego Mechanika, na stanowisku tokarza – stażysty, w pełnym wymiarze czasu pracy (umowa o pracę z 2 sierpnia 1976r. – akta osobowe). Po krótkim, około miesięcznym okresie, został szlifierzem i taką pracę wykonywał do czasu zakończenia zatrudnienia u ww. pracodawcy, tj. do 31 sierpnia 1990r. Przedsiębiorstwo (...) zatrudniało w tym czasie kilka tysięcy pracowników i w D. Głównego Mechanika, gdzie pracował ubezpieczony, były dorabiane części dla całego zakładu oraz podejmowane prace mające na celu utrzymanie zakładu w ruchu. Praca ubezpieczonego polegała na szlifowaniu noży do gilotyn, wałków, różnych części zamiennych do maszyn, detali oraz innych elementów – takich, które były potrzebne do skonstruowania bądź wyremontowania maszyny. Były to elementy i wyroby z metalu, które zdarzało się, że trzeba było nie tylko oszlifować, ale i wypolerować. Jeśli materiał był okrągły, to do szlifowania ubezpieczony używał szlifierki do wałków, a w przypadku materiałów płaskich szlifowanie odbywało się na tzw. szlifierce na płasko. Z kolei w razie, gdy zachodziła potrzeba wypolerowania, to na maszynę, która była ostrzałką, zakładano wrzeciono, na które był jeszcze nakładany filc i następowało wybłyszczanie oraz polerowanie. Ubezpieczony czasem wykonywał także prace polegające na szlifowaniu elementów ze stali bądź tworzyw sztucznych, ale były to przypadki sporadyczne. Pomieszczenie, w którym pracował, nie było duże, było przeszklone, oddzielone od innych pomieszczeń. Nie było w nim wyciągu, a szlifowanie odbywało się przy użyciu wody oraz na sucho. Szczególnie w tym drugim przypadku powstawało duże zapylenie. Poza tym, kiedy pracowały urządzenia, był duży hałas. Ubezpieczony przeważnie wykonywał prace w szlifierni sam, ale były okresy, kiedy wraz z nim pracowały pojedyncze osoby np. Z. K. czy J. S.. Pracodawca w 1987r. powierzył ubezpieczonemu funkcję brygadzisty, z tym że ubezpieczony był brygadzistą, który wykonywał prace szlifierskie, zajmując się dodatkowo, raz w miesiącu, wypełnianiem kart i rozliczaniem godzin. Oprócz tego nie wykonywał innych dodatkowych zadań, nie był kierowany do innych prac. Prace szlifierza wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (dokumenty przeszeregowania – akta osobowe; zeznania świadków: M. K., k. 54 a.s. i A. K., k. 54-55 a.s.; zeznania ubezpieczonego, k. 55 a.s.).

W 1990r. Przedsiębiorstwo (...) zostało przekształcone i w tym samym miejscu zaczął funkcjonować Zakład Usług (...) sp. z o.o. Ubezpieczony oraz inni zatrudnieni w Przedsiębiorstwie (...) zaczęli pracę u nowego pracodawcy. M. C. (1) umowę o pracę zawarł 1 września 1990r. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku szlifierza. Miejsce prace oraz zadania były takie, jak u poprzedniego pracodawcy. Jedyną zmianą w stosunku do okresu poprzedniego było to, że Zakład Usług (...) sp. z o.o. realizował zlecenia przyjmowane od podmiotów zewnętrznych. Zakres obowiązków M. C. (1) nie uległ jednak zmianie z tym, że ubezpieczony nie był już brygadzistą. Pracę wykonywał do 30 czerwca 1993r. (umowy o pracę – akta osobowe; zeznania świadków: M. K., k. 54 a.s. i A. K., k. 54-55 a.s.; zeznania ubezpieczonego, k. 55 a.s.; świadectwo pracy z 30 czerwca 1993r., akta organu rentowego).

Zakład Usług (...) sp. z o.o. wystawił M. C. (1) świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym potwierdził, że ubezpieczony od 1 września 1990r. do 30 czerwca 1993r. pracował na stanowisku szlifierza, wymienionym w D. A III poz. 78 pkt 6 Załącznika Nr 1 do zarządzenia, którego nazwa nie została wskazana i stale, i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał szlifowanie wyrobów i narzędzi metalowych (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – akta organu rentowego).

M. C. (1) w dniu 18 września 202r. złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z 17 października 2023r., począwszy od 2 października 2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, została mu przyznana emerytura, ale nastąpiło zawieszenie wypłaty świadczenia w związku z kontynuacją zatrudnienia (wniosek o emeryturę i decyzja z 17 października 2023r. – akta organu rentowego). Ubezpieczony w dniu 3 czerwca 2024r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ponowne obliczenie świadczenia i przyznanie rekompensaty (wniosek z 3 czerwca 2024r. – akta organu rentowego). W dniu 12 czerwca 2024r. została wydana decyzja znak: (...) odmawiająca ponownego ustalenia wysokości emerytury przez doliczenie rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (decyzja z 12 czerwca 2024r. – akta organu rentowego).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS i w aktach osobowych ubezpieczonego, które zostały ocenione jako wiarygodne, szczególnie że strony procesu nie kwestionowały ich. Ponadto uwzględnione zostały zeznania ubezpieczonego oraz świadków: A. K. i M. K., którzy w obu spornych okresach pracowali w tych samych zakładach pracy, w których pracę wykonywał M. C. (1). Ubezpieczony i świadkowie spójnie i zgodnie z tym, na co wskazują dokumenty, opisali rodzaj i charakter pracy wykonywanej przez ubezpieczonego, dlatego Sąd nie miał z podstaw, aby ich zeznaniom odmówić wiarygodności. Wprawdzie ani A. K., ani M. K. nie byli szlifierzami, ale pracowali w D. Głównego Mechanika w pomieszczeniach sąsiadujących z pomieszczeniem, gdzie pracował ubezpieczony i z uwagi na fakt współpracy oraz możliwość obserwacji pracy ubezpieczonego (szlifiernia znajdowała się w pomieszczeniu przeszklonym), wiedzieli czym ubezpieczony zajmował się, a także jak wyglądała szlifiernia i jakie warunki pracy w niej panowały.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jedn. Dz. U. z 2024r., poz. 1696) zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób obliczenia określają art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III (...). Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi ustalone decyzją prawomocną prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia . Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

W rozpatrywanej sprawie nie zaistniała negatywna przesłanka przyznania ubezpieczonemu prawa do rekompensaty. Ubezpieczony nie miał przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace wykonywane w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 17 października 2023r. przyznano mu prawo do emerytury w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Jeśli chodzi zaś o wcześniej wskazane przesłanki pozytywne, to analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych wskazuje, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty, będą uwzględnione tylko te okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego , do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje bowiem w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak takich dokumentów nie oznacza jednak braku możliwości wykazania faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych przy użyciu innych środków dowodowych. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym możliwe jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 10 marca 1984r., III UZP 6/84; z dnia 21 września 1984r., III UZP 48/84; a także wyroki: Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999r., II UKN 619 i Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 grudnia 2004r., III AUa 2474/03).

W przedmiotowej sprawie organ rentowy, odmawiając ubezpieczonemu przyznania rekompensaty, powoływał się na okoliczność braku świadectwa pracy w warunkach szczególnych, wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...). Z kolei w przypadku drugiego ze spornych okresów, pracodawca Zakład Usług (...) sp. z o.o. wystawił M. C. (1) taki dokument, ale – jak słusznie wskazał ZUS – zawiera on wady formalne.

Powyższe nie oznacza jednak, że ubezpieczony nie może uzyskać prawa do rekompensaty. W świetle okoliczności, które zostały wskazane, istotne jest, czy faktycznie wykonywał przez 15 lat pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. W wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w Dziale III „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, pod pozycją 78 wskazano „szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne”. M. C. (2) takie prace wykonywał, co potwierdzają dokumenty znajdujące się w jego aktach osobowych oraz zeznania świadków M. K. i A. K., którzy tak jak ubezpieczony pracowali w Przedsiębiorstwie (...) i w Zakładzie Usług (...) sp. z o.o. Z ich zeznań oraz z zeznań ubezpieczonego wynika, że ubezpieczony niemal w całym okresie pracy u pierwszego ze wskazanych pracodawców (za wyjątkiem tego okresu, gdy był tokarzem – stażystą) oraz w drugim z tych okresów, wykonywał prace polegające na szlifowaniu wyrobów i narzędzi metalowych oraz ich polerowaniu mechanicznym. Robił to w pomieszczeniu nazywanym szlifiernią, gdzie znajdowały się maszyny do szlifowania (szlifierki na płasko i do wałków) oraz do polerowania. Do niego trafiały elementy i wyroby z całego zakładu (...), a po przekształceniu, także od kontrahentów zewnętrznych, które wykonane były z metalu i wymagały oszlifowania, a nieraz też polerowania. Ubezpieczony wskazane prace wykonywał na sucho bądź na mokro – albo sam, albo wraz innym pracownikiem, jeśli był zatrudniony. Pracy miał dużo, gdyż pracodawcy to były duże zakłady, zatrudniające kilka tysięcy pracowników, gdzie liczba wymagających szlifowania elementów powodowała, że nie był kierowany do innych prac. Zajmował się wspomnianym szlifowaniem, a czasem polerowaniem.

Zdarzało się, że wśród elementów, które ubezpieczony szlifował, znajdowały się takie, które były wykonane z innych materiałów niż metal – np. tworzywo sztuczne, porcelana czy stal – jednak takie przypadki, co potwierdzili też świadkowie, były sporadyczne. Również sporadycznie, bo raz w miesiącu, przez krótki czas, ubezpieczony pełniąc funkcję brygadzisty, wypełniał karty i rozliczał czas. Zdaniem Sądu, wskazane zadania, wykonywane krótkotrwale i sporadycznie, nie są przeszkodą, by przyjąć, że praca ubezpieczonego polegająca na szlifowaniu i polerowaniu, wymieniona w Dziale III poz. 78 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r., była wykonywana stale i pełnym wymiarze czasu pracy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono zapatrywanie, że chociaż co do zasady nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, to od tej reguły istnieją odstępstwa. Pierwsze z nich dotyczy sytuacji, kiedy te inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Drugie odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012r., II UK 233/11, OSNP 2013 nr 7-8, poz. 86).

W przypadku ubezpieczonego wystąpił drugi z wyjątków, o których mowa. Prace, które realizował poza szlifowaniem wyrobów z metalu, miały miejsce krótkotrwale, tylko wyjątkowo i zajmowały na tyle krótki czas, że nie ma podstaw, by przyjąć, że w ramach dobowej normy czasu pracy ubezpieczony nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Okres tej pracy – po wyłączeniu okresów niezdolności do pracy i urlopu bezpłatnego – przekracza 15 lat.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. dokonał zmiany zaskarżonej decyzji i przyznał ubezpieczonemu emeryturę wraz z rekompensatą w związku z pracą w szczególnych warunkach, począwszy od 1 czerwca 2024r., a więc od pierwszego dnia miesiąca, kiedy ubezpieczony złożył wniosek w tym zakresie.