Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

12 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 12 czerwca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

sprawy z odwołania M. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 24 października 2023 r., znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od lipca 2023 r. - na stałe.

Sygn. akt VII U 1638/23

UZASADNIENIE

M. O. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 24 października 2023 r., znak (...). Ubezpieczony wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazując, że lekarz orzecznik prawdopodobnie nie doczytał złożonych przez niego dokumentów. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że od dzieciństwa nie słyszy na prawe ucho, z kolei na lewe ucho słyszał dobrze do kwietnia 2020 r. W tym też miesiącu, zgłosił się do lekarza laryngologa z szumem w uchy oraz pogorzeniem słuchu. Niestety leczenie farmakologiczne nie przyniosło poprawy i dostał skierowanie do (...) w N.. 4 grudnia 2020 r. odbyła się pierwsza wizyta, na której zostało opisane rozpoznanie niedosłuchu odbiorczego prawostronnego głębokiego i lewostronnego umiarkowanego, niewydolność trąbek słuchowych. Na kolejnej wizycie 28 grudnia 2020 r. został mu polecony aparat słuchowy. Niestety aparat nie sprawdził się, ponieważ odbiór mowy w przymierzanych aparatach jest silnie zniekształcony (mowa niewyraźna – brak niskich częstotliwości) nie ma stabilnego słyszenia. 28 czerwca 2021 r. podczas badania audiometrii stwierdzono znaczne pogorszenie słuchu od poprzedniej wizyty. Odwołujący się podniósł, że pomimo wielu konsultacji lekarskich i wykonywaniu zlecanych badań nie ma żadnej poprawy słuchu. W obecnej chwili słuch jego jest na tyle niewyraźny, że nie jest w stanie sam funkcjonować w codziennym życiu osobistym oraz zawodowym. Od 30 lat zajmuje się naprawą sprzętu RTV, prowadzi działalność gospodarczą. Ubezpieczony nadmienił, że do tego rodzaju pracy niezbędny jest dobry słuch, ponieważ po każdej naprawie, ale i w trakcie musi sprawdzić sprzęt wizyjnie i słuchowo. Niestety słuch jego w tej chwili nie pozwala mu na wykonywanie tych prac. Przez jego głuchotę ma coraz mniej klientów, ponieważ nie może się z nimi porozumieć oraz dużo reklamacji związanych ze złym naprawieniem sprzętu (odwołanie z 14 listopada 2023 r. – k. 3-27 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy wskazał, że 7 lipca 2023 r. wpłynął wniosek M. O. o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z 3 sierpnia 2023 r., a następnie Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 5 października 2023 r. ustaliła, że stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego uzasadnia uznania go za osobę trwale częściowo niezdolną do pracy od dzieciństwa. Organ rentowy przywołał treść art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach oraz art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej, wskazując, że jak wynika z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z 5 października 2023 r. niezdolność ubezpieczonego do pracy powstała w okresie dzieciństwa, a zatem nie powstała w okresach wskazanych w przywołanym przepisie art. 57 ust. 1 pkt 3. Jednocześnie brak podstaw do zastosowania przepisu art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej. Ustalenia dokonane przez Komisję Lekarską w zakresie ustalenia niezdolności do pracy, jej stopnia i czasookresu trwania, są dla organu rentowego wiążące (tak m.in. SN w wyroku z 12 października 2017 r., sygn. akt I UK 415/16) (odpowiedź na odwołanie z 28 listopada 2023 r. – k. 28 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. O., ur. (...), ma wykształcenie zawodowe, zawód elektromechanik. Odwołujący się od 30 lat zajmuje się naprawą sprzętu RTV – prowadzi własną działalność gospodarczą. Ubezpieczony od dzieciństwa cierpi na głuchotę ucha prawego, od kwietnia 2020 r. nagłą głuchotę ucha lewego (dokumentacja medyczna – a.r.).

7 lipca 2023 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 7 lipca 2023 r. – k. 36-38 a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany przez ZUS na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 3 sierpnia 2023 r. orzekł, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a datę powstania częściowej niezdolności do pracy określił od dzieciństwa (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 3 sierpnia 2023 r. – k. 41 a.s.). Ze względu sprzeciw wniesiony przez odwołującego od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS ubezpieczony został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z 5 października 2023 r. stwierdziła, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy, zaś datę powstania częściowej niezdolności do pracy ustaliła od dzieciństwa (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 5 października 2023 r. – k. 42 a.r.).

Mając powyższe na względzie organ rentowy decyzją z 24 października 2023 r., znak (...), odmówił ubezpieczonemu przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując w uzasadnieniu, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 5 października 2023 r. ustaliła, że jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a niezdolność ta istnieje od dzieciństwa (decyzja ZUS z 24 października 2023 r. – k. 50 a.r.).

Odwołujący odwołał się od powyższej decyzji, a sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu laryngologii na okoliczność ustalenia – po przeprowadzeniu badania czy M. O. jest całkowicie niezdolny do pracy i od kiedy, czy niezdolność ta istniała 7 lipca 2023 r., czy ma charakter trwały czy okresowy, a jeśli okresowy – jaki jest przewidywany czas jej trwania; daty powstania niezdolności do pracy M. O., a w szczególności czy jest on niezdolny do pracy do dzieciństwa oraz czy i w jaki sposób zmieniał się stopień ten niezdolności do pracy, tj. czy np. w okresie dzieciństwa była to częściowa niezdolność do pracy oraz czy i kiedy niezdolność ta miała charakter całkowity (postanowienie z 1 grudnia 2023 r. – k. 30 a.s.).

W opinii z 22 grudnia 2023 r. biegły sądowy z zakresu otolaryngologii T. S. rozpoznał u ubezpieczonego niedosłuch odbiorczy czuciowo nerwowy prawostronny głęboki i lewostronny umiarkowany, nagłą głuchotę ucha prawego w kwietniu 2020 r. Biegły wskazał, że M. O. jest częściowo trwale niezdolny do pracy. Niedosłuch jest trwały nierokujący poprawy z tendencją do progresji w związku z fizjologicznymi procesami starzenia i niezdiagnozowanymi czynnikami endogennymi, które doprowadziły do niedosłuchu. Przymierzane aparaty słuchowe nie przynoszą poprawy rozumienia mowy. Częściowa niezdolność do pracy powstała w kwietniu 2020 r. na skutek nagłego pogorszenia słuchu ucha lewego (nagła głuchota ucha lewego). Jednouszny niedosłuch skarżącego istniejący od dzieciństwa stanowił przeciwskazanie profilaktycznego do pracy wymagającej dobrego słuchu i słyszenia kierunkowego, na przykład suwnicowy lub nastawczy, skarżący miał upośledzenie rozróżnienia dźwięków przestrzennych, słuchania muzyki stereofonicznej, mógł mieć problem z określeniem strony nadjeżdżającego pojazdu. Nie miał upośledzonego rozpoznania mowy potocznej, słuch był socjalnie wydolny, nie zaburzał komunikacji werbalnej wykształcił prawidłową mowę, w przypadku tak głębokiego niedosłuchu od dzieciństwa badany musiałby mieć zaburzony rozwój mowy – a tego nie stwierdza się. Niedosłuch ucha lewego, który wystąpił u skarżącego w kwietniu 2020 r. powoduje znaczne ograniczenie w kontynowaniu dotychczasowej pracy, słuch jest społecznie niewydolny, kontakt werbalny jest znacznie utrudniony, nie czyta z ust, nie posługuje się językiem migowym, aparaty słuchowe nie oprawiają rozumienia mowy (opinia biegłego sądowego z 22 grudnia 2023 r. – k. 53-57 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożył organ rentowy, wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sporządzającego opinię, ewentualnie o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu otolaryngologii na okoliczność jak w postanowieniu sądu z 1 grudnia 2023 r. (pismo organu rentowego z 16 stycznia 2024 r. – k. 70-71 a.s.).

Postanowieniem z 19 stycznia 2024 r. sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego T. S. na okoliczność ustosunkowania się do zarzutów z opinii zgłoszonych przez ZUS (postanowienie z 19 stycznia 2024 r. – k. 72 a.s.).

W opinii uzupełniającej z 26 stycznia 2024 r. biegły sądowy z zakresu otolaryngologii wskazał, że jego zdaniem orzeczenie (...) z 20 sierpnia 1996 r. o częściowej niezdolności do pracy na trwałe od dzieciństwa było wadliwe. M. O. wniósł o ubezpieczenia słuch w normie, społecznie wydolny (przy istniejącej głuchocie ucha prawego, istniejącej od dzieciństwa – wydolność słuchu ocenia się według ucha lepiej słyszącego) pozwalający na ukończenie szkoły i zdobycie zawodu na równi z prawidłowo słyszącymi. Jednostronny niedosłuch nie powoduje osłabienia słuchu o połowę – słuch jest w normie, społecznie wydolny, nie zaburza komunikacji werbalnej. Przeciwskazania sąd jedynie profilaktyczne do pracy w hałasie i wymagające dobrego słuchu – nie orzeka się częściowej niezdolności do pracy. W trakcie ubezpieczenia w 2000 r. nastąpiło pogorszenie słuchu ucha lewego co w terminologii otolaryngologicznej nazywa się nagłą głuchotą.

Nagła głuchota to upośledzenie słuchu pojawiające się bez uchwytnej przyczyny. Objawy narastają w ciągu kilku lub kilkunastu godzin (do 72 godzin). Ubytek słuchu musi wynosić powyżej 30 dB w trzech sąsiadujących ze sobą częstotliwościach, żeby spełnić kryterium rozpoznania nagłej głuchoty czuciowo-nerwowej (odbiorczej). Upośledzenie słuchu jest z reguły jednostronne (91,5%). Nagła głucho z obniżeniem progu słyszenia ucha lewego skutkująca umiarkowanym uszkodzeniem słuchu, wystąpiła u skarżącego w kwietniu 2020 r. w okresie ubezpieczenia, powoduje znaczne ograniczenie w kontynuowaniu dotychczasowej pracy, słuch jest społecznie niewydolny, kontakt werbalny jest znacznie utrudniony, nie czyta z ust, nie posługuje się językiem migowym, aparaty słuchowe nie poprawiają rozumienia mowy Biegły podtrzymał swoją opinię, częściowa niezdolność do pracy nie wystąpiła w dzieciństwie, lecz w okresie ubezpieczenia w kwietniu 2020 r. (opinia uzupełniająca z 26 stycznia 2024 r. – k. 76 a.s.).

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do powyższej opinii, wskazując, że nie zgadza się z wnioskami sformułowanymi przez biegłego, a w szczególności z ustaloną przez biegłego datą powstania niezdolności do pracy (pismo procesowe z 20 marca 2024 r. – k. 88 a.s.).

Stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowody z opinii biegłego sądowego z zakresu otolaryngologii. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Opinie biegłego z zakresu otolaryngologii zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badania. Ponadto prezentowane przez biegłego wnioski dotyczące istnienia u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy oraz czasu, kiedy powstało naruszenie sprawności organizmu taką niezdolność do pracy powodujące, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Zastrzeżenia organu rentowego nie podważyły rzetelności i prawidłowości powyższych opinii. Biegły T. S. odniósł się w opinii uzupełniającej do twierdzeń organu i precyzyjnie opisał stan zdrowia ubezpieczonego oraz dokumentację, na której opierał swoje wnioski. Sąd przyjął za biegłym, że częściowa niezdolność do pracy nie wystąpiła w dzieciństwie, lecz w okresie ubezpieczenia w kwietniu 2020 r. Polemika organu rentowego z opinią biegłego mającą oparcie w faktach medycznych płynących z dokumentacji medycznej, znajdującej się w aktach sprawy, w oparciu tylko o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS wydane w trybie zwierzchniego nadzoru, uznano za nieuzasadnioną w obliczu treści opinii biegłego sądowego. Ze wskazanych przyczyn sąd postanowieniem z 25 marca 2024 r. na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., pominął dowód z opinii innego biegłego sądowego lekarza otolaryngologa, jako zmierzający do przedłużenia postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2023r., poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie M. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 24 października 2023 r., znak: (...), podlegało uwzględnieniu.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 504, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z 7 września 1979 r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia całkowita niezdolność do pracy należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009 r., II UK 106/09, z 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu otolaryngologii T. S.. Jego ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niego tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że zarówno opinia główna jak i opinia uzupełniająca zostały rzetelnie oraz jasno i przekonująco uzasadnione. Biegły S. wskazał, że M. O. jest częściowo trwale niezdolny do pracy. Niedosłuch jest trwały nierokujący poprawy z tendencją do progresji w związku z fizjologicznymi procesami starzenia i niezdiagnozowanymi czynnikami endogennymi, które doprowadziły do niedosłuchu. Przymierzane aparaty słuchowe nie przynoszą poprawy rozumienia mowy. Częściowa niezdolność do pracy powstała w kwietniu 2020 r. na skutek nagłego pogorszenia słuchu ucha lewego (nagła głuchota ucha lewego). Jednouszny niedosłuch skarżącego istniejący od dzieciństwa stanowił przeciwskazanie profilaktycznego do pracy wymagającej dobrego słuchu i słyszenia kierunkowego, na przykład suwnicowy lub nastawczy, skarżący miał upośledzenie rozróżnienia dźwięków przestrzennych, słuchania muzyki stereofonicznej, mógł mieć problem z określeniem strony nadjeżdżającego pojazdu. Nie miał upośledzonego rozpoznania mowy potocznej, słuch był socjalnie wydolny, nie zaburzał komunikacji werbalnej wykształcił prawidłową mowę, w przypadku tak głębokiego niedosłuchu od dzieciństwa badany musiałby mieć zaburzony rozwój mowy – a tego biegły nie stwierdził. Niedosłuch ucha lewego, który wystąpił u skarżącego w kwietniu 2020 r. powoduje znaczne ograniczenie w kontynowaniu dotychczasowej pracy, słuch jest społecznie niewydolny, kontakt werbalny jest znacznie utrudniony, nie czyta z ust, nie posługuje się językiem migowym, aparaty słuchowe nie oprawiają rozumienia mowy. Wniosek o rentę został złożony 7 lipca 2023 r., a więc prawo do renty przysługuje ubezpieczonemu począwszy od lipca 2023 r. Zgodnie z opinią biegłego wskazującą na brak rokowań na poprawę stanu zdrowia ubezpieczonego renta została przyznana na stałe.

Podsumowując, sąd ocenił, że zaskarżona decyzja organu rentowego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy podlega zmianie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i że sąd przyznał M. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od lipca 2023 r. na stałe.