Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kapanowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2020 r. w Warszawie

sprawy T. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania T. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 31 października 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. T. Z. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odwołanie od decyzji z dnia 31 października 2017 r., znak: (...) odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, że nie zgadza się z decyzją ZUS, gdyż praca na zajmowanym przez odwołującego stanowisku wymaga dużego wysiłku, ciągłego ruchu oraz stania przynajmniej 8 godzin dziennie, co powoduje duży ból kręgosłupa promieniujący do lewej kończyny dolnej. W oparciu o powyższe odwołujący wniósł o zmianę skarżonej decyzji poprzez ustalenie, że przysługuje mu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie z dnia 22 listopada 2017 r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 października 2017 r. orzekła, że T. Z. nie jest niezdolny do pracy, w związku z tym organ rentowy decyzją z dnia 31 października 2017 r. odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 22 grudnia 2017 r., k. 5 a.s.).

Pismem procesowym z dnia 19 kwietnia 2019 r. profesjonalny pełnomocnik T. Z. zmodyfikował roszczenie odwołującego wnosząc o stwierdzenie u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy z uwagi na występującą u odwołującego zatorowość płucną uniemożliwiającą leczenie ortopedyczne, w związku z czym uniemożliwiające mu wykonywanie pracy zarobkowej do momentu poprawy stanu zdrowia, umożliwiającej mu przeprowadzenie leczenia ortopedycznego w postaci zabiegu chirurgicznego (pismo procesowe z dnia 19 kwietnia 2019 r., k. 155-156 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. Z. ur. (...) z wykształcenia elektromechanik, ostatnio prowadził własną działalność gospodarczą – sklep cukierniczo – piekarniczy. Ubezpieczony w dniu 19 września 2017 r. złożył w organie rentowym wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy wraz z kwestionariuszem dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z dnia 19 września 2017 r., k. 1 – 11 a.r.).

Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 6 października 2017 r. wydał orzeczenie, w którym ustalił, że T. Z. nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 października 2017 r., k. 13 a.r.). Następnie ubezpieczony został zbadany przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 25 października 2017 r., która również orzekła, że T. Z. nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 października 2017 r., k. 15 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie, Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wydał w dniu 31 października 2017 r., decyzję znak:(...), którą odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ponieważ Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 6 października 2017 r. oraz Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 października 2017 r., uznały T. Z. za zdolnego do pracy ( decyzja ZUS z dnia 31 października 2017 r., k. 73 a.r.). Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji (odwołanie od decyzji ZUS z dnia 22 listopada 2017 r., k. 2 a.s.).

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w W. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: ortopedy i pulmonologa celem ustalenia: czy T. Z. jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności; czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie), to na czym polegała (postanowienie z dnia 22 stycznia 2018 r., k. 9 a.s.). Również postanowieniem z dnia 3 czerwca 2019 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy na powyższe okoliczności (postanowienie z dnia 3 czerwca 2019 r., k. 168 a.s.).

Biegły sądowy specjalista z zakresu ortopedii M. G. ustalił, że ubezpieczony cierpi na dyskopatię kręgosłupa ale bez upośledzenia sprawności i bez objawów zespołu bólowego. Biegły nie stwierdził ani całkowitej, ani częściowej niezdolności do pracy. Dodatkowo biegły wyjaśnił, że u odwołującego rozpoznano dyskopatię, ale nie przedstawił on badań obrazowych, uwidaczniających zmiany kręgosłupa, przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawnia jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu. Ruchy kręgosłupa są wykonywane swobodnie, w prawidłowym zakresie, biegły nie stwierdził obiektywnych objawów zespołu bólowego, nie występują objawy stanu zapalnego, chwytność i wydolność chodu jest prawidłowa. W ocenie biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii M. G., k. 55 – 56 a.s.).

Wobec zastrzeżeń komórki merytorycznej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. odnośnie opinii biegłego sądowego z zakresu pulmonologii B. Ż. oraz wobec zastrzeżeń T. Z. odnośnie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. G., Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 27 lipca 2018 r. dopuścił dowód z opinii innych biegłych sądowych tych specjalności na okoliczności jak poprzednio (postanowienie z dnia 27 lipca 2018 r., k. 98 a.s.).

Opinię w sprawie wydał również biegły specjalista z zakresu ortopedii G. K., który ustalił, że ubezpieczony jest leczony zachowawczo z powodu dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, systematycznie korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych, również w warunkach sanatoryjnych. Biegły na podstawie przeprowadzonego badania odwołującego stwierdził mierne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, bez cech klinicznych ucisku na struktury szlachetne kręgosłupa. Dysfunkcje te mogą ograniczać bardzo ciężkie prace fizyczne wymagające podnoszenia i przenoszenia ciężarów. Biegły uwzględniając kwalifikacje odwołującego i charakter wykonywanej pracy nie znalazł podstaw klinicznych do stwierdzenia niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii G. K., k. 126-127 a.s.).

W opinii z dnia 4 listopada 2018 r. biegła sądowa pulmonolog A. D. rozpoznała u T. Z. astmę oskrzelową o przebiegu łagodnym, poddającą się kontroli farmakologicznej, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc w stopniu umiarkowanym, stan po przebytej zatorowości płucnej w 2012 r., z zespołem antyfosfilipidowym, przewlekłą profilaktykę przeciwzakrzepową. Biegła ustaliła, że odwołujący przez wiele lat palił papierosy, co tłumaczy utrwalone zmiany obturacyjne w drzewie oskrzelowym w stopniu umiarkowanym. Wyniki badań w odstępie czterech lat, nie wykazują progresji, zmian choroby zaporowej w badaniu czynnościowym płuc. Biegła sądowa pulmonolog w trakcie badania odwołującego nie stwierdziła cech duszności i zmian skurczowych oskrzeli. W ocenie biegłej odwołujący nie jest niezdolny do pracy w związku ze schorzeniami układu oddechowego (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu pulmonologii A. D., k. 117-120 a.s.).

W dniu 14 października 2019 r. opinię w sprawie wydała biegła sądowa z zakresu medycyny pracy A. S., która biorąc pod uwagę dotychczas sporządzone opinie przez innych biegłych stwierdziła, że schorzenia stwierdzone u ubezpieczonego oraz stopień ich zaawansowania nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. Biegła wskazała, że odwołujący wymaga stałej opieki specjalistycznej i w razie konieczności modyfikacji leczenia, w okresach zaostrzenia dolegliwości może korzystać ze zwolnień lekarskich (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy A. S., k. 185 – 185 verte a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz w aktach rentowych ubezpieczonego T. Z.. Autentyczność wskazanych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Podstawę ustaleń w sprawie stanowiły również opinie biegłych sądowych specjalistów z zakresu: pulmonologii, ortopedii i medycyny pracy. Zostały one wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań ubezpieczonego i na podstawie bezpośredniego badania przeprowadzonego przez biegłych sądowych, który są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Ponadto, opinie są logiczne, wszechstronne i przekonująco uzasadnione. Uwzględniają okoliczności istotne, nie pomijają niczego, a także odnoszą się do wyników badań przedstawionych przez ubezpieczonego oraz uwzględniają to co w badaniu przedmiotowym stwierdzili sami biegli.

Sąd oparł się również na opinii biegłego z zakresu ortopedii M. G., która była kwestionowana przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu biegły dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie schorzeń występujących u ubezpieczonego. Z uwagi na fakt, że biegły wskazał, iż u odwołującego rozpoznano dyskopatię, ale nie przedstawił on badań obrazowych, uwidaczniających zmiany kręgosłupa, a przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawniło jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu, zachodziła konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego tej specjalności, także z uwagi na zastrzeżenia odwołującego odnośnie opinii biegłego, który wskazywał na szereg dokumentacji medycznej w tym wyników badań, które biegły specjalista powinien brać pod uwagę, przy ocenie schorzeń narządu ruchu. Sąd miał na uwadze, że inny biegły z zakresu ortopedii G. K. w większości podzielił wnioski biegłego z zakresu ortopedii M. G. dlatego też obie opinie biegłych z zakresu ortopedii stanowiły podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd nie oparł się na opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu chorób płuc B. Ż., która stwierdziła że z przyczyn pulmonologicznych T. Z. jest częściowo niezdolny do pracy z uwagi na utrwaloną obturację, którą jednocześnie biegła ustaliła w stopniu umiarkowanym - nie pogarszającą się istotnie. Z uwagi na zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia do opinii biegłej Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej, a następnie dowód z opinii innego biegłego tej specjalności. Sąd miał na uwadze, że w opinii uzupełniającej, biegła podała z kolei, że odwołujący przy nasilonej umiarkowanej obturacji na pograniczu ciężkiej, ze względu na nakładanie dwóch chorób obturacyjnych, wysiłek jest tolerowany gorzej niż w przypadku każdej z nich pojedynczo i podtrzymała swoją opinię o częściowej niezdolności do pracy wobec znacznej dysfunkcji układu oddechowego. Z powyższego wynika, że opinie biegłej zawierały inne wnioski w opinii głównej, w której biegła uznała, że odwołujący cierpi na utrwaloną obturację w stopniu umiarkowanym - nie pogarszającą się istotnie, a z kolei w opinii uzupełniającej biegła zawarła stwierdzenie, że odwołujący cierpi na nasiloną umiarkowaną obturację na pograniczu ciężkiej, nie uzasadniając przy tym dlaczego dokonała zmiany w tym zakresie. Z powyższych przyczyn opinie te zawierały sprzeczne ze sobą ustalenia i nie mogły stanowić wiarygodnego materiału dowodowego.

Sąd postanowił oddalić wniosek pełnomocnika odwołującego o odroczenie rozprawy i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony na zasadzie art. 235 ² § 1 pkt 3 jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, gdyż postępowanie wymagało wiadomości specjalnych w postaci opinii biegłych sądowych, z kolei stan zdrowia odwołującego przedstawiały w dostateczny sposób dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach sprawy i badania odwołującego przeprowadzane przez biegłych sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 31 października 2017 r., znak: (...) jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 53) – zwanej dalej: „ustawą emerytalną”, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Wskazane warunki muszą być spełnione łącznie. W rozpoznawanej sprawie sporne było spełnienie przez T. Z. pierwszego ze wskazanych warunków, tj. niezdolności do pracy. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS 2004r., Nr 19, poz. 340).

Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulegać zmianom
w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzonego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, która dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia
w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (wyrok SN z dnia 12 stycznia 2001r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz.418), jak i biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, a także z celowością przekwalifikowania.

Niepodważalną okolicznością w sprawach, choćby o rentę, jest to, że stwierdzenie niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń stanowią dowody z opinii biegłych, posiadających wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Prawidłowa opinia winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

Dodatkowo istotne jest i wymaga zaakcentowania, że postępowanie sądowe
w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego ma charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest więc ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej zgodności z prawem i legalności decyzji oraz orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej
- o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest zatem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy, a biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, tylko zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS 2005, Nr 3, poz. 43).

Badając w przedmiotowej sprawie występowanie spornej przesłanki warunkującej przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód
z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu pulmonologii, ortopedii i medycyny pracy. Biegły sądowy specjalista z zakresu ortopedii M. G. ustalił, że u odwołującego rozpoznano dyskopatię, ale nie przedstawił on badań obrazowych, uwidaczniających zmiany kręgosłupa, a przeprowadzone badanie ortopedyczne nie ujawniło jakiejkolwiek dysfunkcji narządu ruchu. Dodatkowo z uwagi na zgłoszone zastrzeżenia do opinii biegłego ortopedy, swoje stanowisko wyraził kolejny lekarz tej specjalności G. K., który rozpoznał u ubezpieczonego dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Biegły na podstawie przeprowadzonego badania odwołującego stwierdził mierne ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, bez cech klinicznych ucisku na struktury szlachetne kręgosłupa. Dysfunkcje te mogą ograniczać bardzo ciężkie prace fizyczne wymagające podnoszenia i przenoszenia ciężarów. Obaj biegli uwzględniając kwalifikacje odwołującego i charakter wykonywanej pracy nie znaleźli podstaw klinicznych do stwierdzenia niezdolności do pracy z przyczyn ortopedycznych.

Biegła sądowa specjalista z zakresu pulmonologii A. D. rozpoznała u T. Z. astmę oskrzelową o przebiegu łagodnym, poddającą się kontroli farmakologicznej, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc w stopniu umiarkowanym, stan po przebytej zatorowości płucnej w 2012 r., z zespołem antyfosfilipidowym, przewlekłą profilaktykę przeciwzakrzepową. Biegła ustaliła, że odwołujący przez wiele lat palił papierosy, co tłumaczy utrwalone zmiany obturacyjne w drzewie oskrzelowym w stopniu umiarkowanym. Wyniki badań w odstępie czterech lat, nie wykazują progresji, zmian choroby zaporowej w badaniu czynnościowym płuc. Biegła sądowa pulmonolog w trakcie badania odwołującego nie stwierdziła cech duszności i zmian skurczowych oskrzeli. W ocenie biegłej odwołujący nie jest niezdolny do pracy w związku ze schorzeniami układu oddechowego.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko wyrażone przez biegłych sądowych, których opinie odnoszą się do schorzeń, które sygnalizował T. Z.. Dodatkowo istotne w sprawie było to, że ubezpieczony mając możliwość wypowiedzenia się co do treści zawartych w opiniach biegłych, nie ustosunkował się do nich, a jedynie polemizował
z treścią opinii biegłego sądowego ortopedy, co Sąd uwzględnił dopuszczając dowód z opinii innego biegłego tej specjalności. Przy tym podkreślić należy, że wszyscy biegli, w tym obaj specjaliści z zakresu ortopedii, swoje stanowisko szeroko uzasadnili, odwołali się do konkretnych informacji o stanie zdrowia ubezpieczonego i na tej podstawie opierali wnioskowanie o braku niezdolności do pracy. Sąd nie znalazł podstaw, by temu wnioskowaniu zarzucać brak logiki czy sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego.

Stanowisko ubezpieczonego oraz jego pełnomocnika, poza tym, że nie zgodzili się uznaniem go za osobę zdolną do pracy, nie zawierało żadnych zarzutów. Sąd badając treść opinii i oceniając je samodzielnie, nie stwierdził, by takie zarzuty mogły być formułowane. Sąd Okręgowy mając na uwadze treść pisma procesowego pełnomocnika odwołującego z dnia 19 kwietnia 2019 r. dopuścił dodatkowo dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy. Biegła tej specjalności biorąc pod uwagę dotychczas sporządzone opinie przez innych biegłych stwierdziła, że schorzenia stwierdzone u ubezpieczonego oraz stopień ich zaawansowania nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. Biegła wskazała, że odwołujący wymaga stałej opieki specjalistycznej i w razie konieczności modyfikacji leczenia, w okresach zaostrzenia dolegliwości może korzystać ze zwolnień lekarskich. Z tego wynika zatem, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami.

Podsumowując, z uwagi na treść opinii biegłych, brak było podstaw, by T. Z. uznać za osobę niezdolną do pracy. Co prawda u ubezpieczonego występują dysfunkcje organizmu, na które biegli wskazali, nie są one jednak tak daleko posunięte, aby powodowały niezdolność do pracy. Według biegłych istniejące schorzenia wymagają systematycznego leczenia i kontroli, ale nie powodują obecnie naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie niezdolności do pracy. W związku z tym Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony nie spełnił podstawowej przesłanki niezbędnej do uzyskania prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, a mianowicie nie jest choćby częściowo niezdolny do pracy. Wobec tego brak było podstaw do zmiany decyzji organu rentowego. Jak zostało wskazane wyżej, świadczenie rentowe przysługuje po łącznym spełnieniu wszystkich warunków określonych w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS, a to nie nastąpiło w rozważanym przypadku.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł
o oddaleniu odwołania.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...)

M.P.