Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2025 r. w Warszawie

sprawy J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 24 października 2024 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

J. W. w dniu 18 listopada 2024r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 24 października 2024r., znak: (...), w przedmiocie odmowy przeliczenia świadczenia emerytalnego. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  odmowę przeliczenia emerytury na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdy ubezpieczony przeliczenie emerytury oparł na art. 83a ust. l ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych;

2.  odmowę przeliczenia emerytury na podstawie nowych dowodów i ujawnionych okoliczności związanych z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024r., sygn. akt. SK 140/20 i orzeczeniem, że „art. 25 ust. 1 b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 2023r. poz. 1251/ w zakresie, w jakim dotyczy osób, które złożyły wniosek o przyznanie świadczeń, o których mowa w tym przepisie przed dniem 6 czerwca 2012r. jest niezgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej”.

Mając powyższe zarzuty na względzie, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i ponowne ustalenie nowej podstawy wymiaru otrzymywanej emerytury z uwzględnieniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, zmianę zaskarżonej decyzji i przeliczenie dotychczas pobieranego świadczenia z uwzględnieniem nowej podstawy wymiaru świadczenia, a ewentualnie o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony powołał się na to, że wniosek o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i ustalenie odpowiedzialności ZUS za wydanie decyzji podlegającej stwierdzeniu nieważności oparty jest na tym, że organ rentowy błędnie interpretuje art. 83f ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Powyższy przepis obowiązuje okresowo od 3 kwietnia 2024r. do 31 grudnia 2024r. i upoważnia organ rentowy do niepodpisywania wydanej decyzji. Ubezpieczony nie ma jednak obowiązku znać treści powyższego przepisu i w związku z tym organ rentowy powinien w pouczeniu zaskarżonej decyzji odwołać się do pełnej jego treści i przytoczyć ten przepis, aby ubezpieczony otrzymując niepodpisaną decyzję, został prawidłowo pouczony o zasadności lub bezzasadności postępowania organu rentowego (odwołanie z dnia 14 listopada 2024r., k. 2-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania, a uzasadniając przedstawione stanowisko wskazał, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 4 czerwca 2024r. wydał wyrok, w którym orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej w zakresie, w jakim dotyczy osób, które złożyły wniosek o przyznanie świadczeń, o których mowa w tym przepisie, przed 6 czerwca 2012r. jest niezgodny z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji. Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury, wskazując że na wniosek osoby zainteresowanej, w sprawie zakończonej prawomocną decyzją, ZUS uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala wysokość świadczenia, jeśli zaszła do tego przesłanka wymieniona w art. 114 ustawy. Wydanie wyroku przez Trybunał nie jest przesłanką do uchylenia lub zmiany decyzji, wskazaną w art. 114 ustawy emerytalnej. Ponadto ubezpieczony nie należy do kręgu osób, których dotyczy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. Równocześnie organ rentowy zauważył, że zgodnie z art. 83f ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, decyzje, postanowienia oraz inne pisma, sporządzone z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego Zakładu, mogą zamiast własnoręcznego podpisu zawierać nadruk imienia i nazwiska wraz ze stanowiskiem służbowym osoby upoważnionej do ich wydania. Wskazany przepis został wprowadzony przez art. 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 października 2022r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych ustaw (Dz. U. z 2022r., poz. 2476) od 16 grudnia 2022r., nie zaś jak twierdzi pełnomocnik ubezpieczonego od 3 kwietnia 2024r. Z przepisów tej ustawy nie wynika, aby przepis ten miał charakter czasowy. Wręcz przeciwnie, z uzasadnienia do projektu ustawy wynika, że proponuje się wprowadzenie rozwiązania na stałe, w odniesieniu do wszystkich pism ZUS, w tym decyzji i postanowień. Ponadto, zgodnie z zasadą ignorantia iuris nocet nikt nie może wywodzić dla siebie pozytywnych skutków z nieznajomości prawa prawidłowo ogłoszonego. W ocenie organu rentowego decyzja została wydana w prawidłowej formie (odpowiedź na odwołanie z 4 grudnia 2024r., k. 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. W., ur. (...) maja 1947r., przez wiele lat świadczył pracę pilota na statkach żeglugi powietrznej. W dniu 10 grudnia 2008r. złożył wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego (wniosek o świadczenie emerytalne, k. 1-5 akt emerytalno-rentowych tom I). Decyzją z dnia 17 grudnia 2008r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu emeryturę wcześniejszą od 1 grudnia 2008r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuację zatrudnienia (decyzja z dnia 17 grudnia 2008r., k. 39 akt emerytalno-rentowych tom I). Decyzją z dnia 20 stycznia 2009r. organ rentowy ponownie ustalił i wznowił wypłatę emerytury od 1 stycznia 2009r., tj. od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy (decyzja z dnia 20 stycznia 2009r., k. 57-60 akt emerytalno-rentowych tom I). Emerytura ubezpieczonego wielokrotnie podlegała waloryzacji (decyzja z dnia 1 marca 2009r., k. 65 akt emerytalno-rentowych tom I; decyzja z dnia 1 marca 2011r., k. 67 akt emerytalno-rentowych tom I; decyzja z dnia 1 marca 2010r., k. 69 akt emerytalno-rentowych tom I).

W dniu 3 kwietnia 2024r. ubezpieczony wniósł o przyznanie emerytury wraz z rekompensatą (wniosek z dnia 3 kwietnia 2024r., k. 1-6 akt emerytalno-rentowych tom II). Organ rentowy decyzją z dnia 16 kwietnia 2024r. odmówił ubezpieczonemu przyznania rekompensaty, wskazując, że przepisy regulujące warunki nabywania i utraty prawa do emerytur pomostowych i rekompensaty nie są skierowane do ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949r., a ponadto decyzją z dnia 17 grudnia 2008r. ubezpieczony nabył prawo do tzw. wcześniejszej emerytury od 1 grudnia 2008r. Następnie decyzją z dnia 19 kwietnia 2024r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury powszechnej od 1 kwietnia 2024r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Wysokość emerytury została wyliczona na kwotę 9.415,96 zł (decyzja z dnia 16 kwietnia 2024r., decyzja z dnia 19 kwietnia 2024r. – nienumerowane karty akt emerytalno-rentowych tom II).

W dniu 14 października 2024r. ubezpieczony wniósł o ustalenie nowej podstawy wymiaru emerytury i jej przeliczenie na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 4 czerwca 2024r., wydanym w sprawie SK 140/20 (wniosek z dnia 14 października 2024r., nienumerowane karty akt emerytalno-rentowych).

Decyzją z dnia 24 października 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu ponownego ustalenia wysokości emerytury wskazując, że wydanie wyroku przez Trybunał Konstytucyjny nie jest przesłanką do uchylenia lub zmiany decyzji, wskazaną w art. 114 ustawy emerytalnej (decyzja z dnia 24 października 2024r., nienumerowane karty akt emerytalno-rentowych).

Powyższy stan faktyczny, który nie był sporny, Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego, których strony nie kwestionowały. Pominął natomiast wniosek o przesłuchanie J. W.. Zgodnie z art. 299 k.p.c. sąd przeprowadza dowód z przesłuchania stron wtedy, gdy po wyczerpaniu środków dowodowych lub w razie ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowód z przesłuchania stron jest zatem dowodem fakultatywnym, subsydiarnym i symetrycznym, a ocena konieczności przeprowadzenia tego dowodu leży w gestii swobodnej decyzji sądu, opartej na analizie materiału dowodowego w zakresie jego spójności i zupełności. Jak wynika z treści tego przepisu, sąd nie przesłuchuje stron co do wszystkich faktów będących przedmiotem postępowania dowodowego, lecz tylko co do faktów spornych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i to jedynie wówczas, gdy albo przeprowadzone dowody nie pozwoliły wyjaśnić istoty sprawy, albo nie ma innych dowodów, które pozwoliłyby wyjaśnić tę istotę. W myśl regulacji zawartej w tym przepisie, dowód z przesłuchana stron ma zatem charakter posiłkowy, pomocniczy, a jego przeprowadzenie nie może służyć sprawdzeniu wyników dotychczasowego postępowania dowodowego ani przesądzać wyników tego postępowania.

W przedmiotowej sprawie wszystkie okoliczności faktyczne, istotne dla rozstrzygnięcia, zostały już wyjaśnione, a fakt, że ubezpieczony chciał przedstawić swój pogląd na sprawę, swoją ocenę i stanowisko wobec działań organu rentowego, nie jest powodem, dla którego Sąd musiałby w trybie art. 299 k.p.c. przeprowadzać dowód z przesłuchania strony. Należy również zaznaczyć, że ubezpieczony jest reprezentowany przez adwokata i wszystkie argumenty zostały zaprezentowane w składanych pismach procesowych oraz na rozprawie. Wobec tego, skoro nie było takich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, które dodatkowo wymagałyby przeprowadzenia dowodu z zeznań ubezpieczonego, to dowód ten, jako niekonieczny do przeprowadzenia, został pominięty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Spór w rozpatrywanej sprawie dotyczy możliwości przeliczenia emerytury ubezpieczonego, który o takie przeliczenie wniósł w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 4 czerwca 2024r. (sygn. akt SK 140/20), w którym Trybunał orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023r. poz. 1251) w zakresie, w jakim dotyczy osób, które przed 6 czerwca 2012r. złożyły wniosek o przyznanie świadczeń, o których mowa w tym przepisie, jest niezgodny z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Powołując się na wskazany wyrok TK, ubezpieczony wniósł o ponowne obliczenie wysokości emerytury, z kolei organy rentowy, wnosząc o oddalenie odwołania, wskazał na okoliczność, że wydane przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenie nie dotyczy ubezpieczonego oraz że wyrok wydany przez Trybunał Konstytucyjny nie jest podstawą do zastosowania art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd nie podzielił stanowiska ubezpieczonego, że zaskarżona decyzja narusza prawo i konieczne byłoby jej uchylenie bądź stwierdzenie nieważności, albo też jej zmiana i przeliczenie świadczenia. Przede wszystkim niezasadny jest zarzut J. W., że decyzja wadliwie nie została podpisana przez osobę, która ją wydała, w związku z czym nastąpiło naruszenie art. 83f ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2024r., poz.497 – dalej jako u.s.u.s.). Zgodnie ze wskazanym przepisem decyzje, postanowienia oraz inne pisma, sporządzone z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego Zakładu, mogą zamiast własnoręcznego podpisu zawierać nadruk imienia i nazwiska wraz ze stanowiskiem służbowym osoby upoważnionej do ich wydania. Przepis ten stanowi normę szczególną w stosunku do art. 107 § 1 pkt 8 k.p.a., który wśród obligatoryjnych elementów decyzji administracyjnej wskazuje podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowisko służbowe pracownika organu upoważnionego do wydania decyzji (A. Gębicka, S. Wichrowski, D. Wojtasiak [w:] Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych. Komentarz, red. K. Antonów, Warszawa 2024, art. 83(f).).

Decyzja zaskarżona przez ubezpieczonego faktycznie nie zawiera podpisu, a tylko nadruk imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby, która decyzję wydała i jest to okoliczność bezsporna. Jednocześnie, zdaniem Sądu, nie budzi żadnych wątpliwości, że przywołany art. 83f ustawy systemowej daje organowi rentowemu umocowanie do tego, by w przypadku decyzji i postanowień, a także innych pism sporządzanych przez organ rentowy w systemie teleinformatycznym nie opatrywać ich własnoręcznym podpisem pracownika zakładu, tylko nadrukiem imienia i nazwiska oraz stanowiska osoby upoważnionej do jej wydania. Przepis ten został wprowadzony w 2022r. ustawą z dnia 27 października 2022r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022r., poz. 2476). Następnie w 2024r. został zmodyfikowany ustawą z dnia 9 maja 2024r.o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2024r., poz. 863) poprzez dodatnie ustępu drugiego w brzmieniu: Zaświadczenia o pomocy de minimis oraz o pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, sporządzone z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego Zakładu, mogą zamiast danych osoby upoważnionej do ich wydania zawierać treść "Zakład Ubezpieczeń Społecznych". Modyfikacja wprowadzona w 2024r. nie uchyliła jednak zapisu dającego upoważnienie do tego, by nie umieszczać na decyzji podpisu, a jedynie nadruki imienia, nazwiska i stanowiska służbowego.

Pełnomocnik ubezpieczonego na rozprawie wskazał, że ww. przepis może być niezgodny z Konstytucją i poddał pod rozwagę Sądu możliwość wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie konstytucyjności tego przepisu. Sąd takiej potrzebny nie stwierdził. Przepis, o którym mowa, jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Jest to przepis rangi ustawowej, który wprowadził możliwość w przypadku pism czy decyzji tworzonych z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, aby podpis pracownika znajdował się w formie nadruku, a nie był umieszczony przez niego osobiście na danym dokumencie. Pełnomocnik ubezpieczonego, formułując zarzut jego niezgodności z Konstytucją, nie wskazał, który przepis Konstytucji art. 83f u.s.u.s. miałby naruszać, a Sąd takiego naruszenia nie dostrzegł.

Odnosząc się z kolei do sygnalizowanej podczas rozprawy kwestii niewystarczającego i nieprzekonującego uzasadnienia wprowadzonej zmiany, wskazać należy, iż ta okoliczność nie jest wystarczająca do tego, aby stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji bądź dokonać jej uchylenia. Decyzja, która została podpisana w zgodzie z przepisem, którego wprowadzenie zostało uzasadnione w sposób niedostatecznie przekonujący stronę, nie może tylko z tego powodu być zmieniona bądź uchylona. Również fakt, że ubezpieczony nie wiedział z czego wynika taka właśnie procedura podpisania decyzji poprzez sam nadruk imienia i nazwiska, zdaniem Sądu, nie czyni decyzji nieważnej czy niezgodnej z prawem. Co prawda, organ rentowy mógł o tym fakcie stronę poinformować, jednak okoliczność, że tego nie uczynił nie jest podstawą do tego, aby uznać decyzję za niezgodną z przepisami. W związku z tym Sąd zarzutu naruszenia art. 83f u.s.u.s. nie podzielił, podobnie jak drugiego z zarzutów, który został sformułowany w treści odwołania. Ubezpieczony powoływał się na okoliczność, że organ rentowy wadliwie nie przeliczył emerytury w oparciu o powołany wcześniej wyrok Trybunału Konstytucyjnego. W pierwszej kolejności należało ustalić, czy wyrok ten może w ogóle J. W. dotyczyć.

Ubezpieczonemu, jako osobie urodzonej przed 1 stycznia 1949r., emerytura została przyznana zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 27 i następne ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2023r., poz. 1251 z późn. zm. - dalej jako ustawa emerytalna). Zgodnie z ar. 27 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1)  osiągnęli wiek emerytalny określony w ust. 2 albo 3;

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Z kolei art. 53 ustawy emerytalnej stanowi w ust. 1, że emerytura wynosi: 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, a także po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych, z uwzględnieniem art. 55. W myśl art. 15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę.

W wyroku z dnia 4 czerwca 2024r. (SK 140/20) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023r. poz. 1251) w zakresie, w jakim dotyczy osób, które złożyły wniosek o przyznanie świadczeń, o których mowa w tym przepisie, przed 6 czerwca 2012r., jest niezgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Według Trybunału doszło do złamania zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Ubezpieczeni, którzy zdecydowali się na korzystanie z wcześniejszej emerytury, nie mieli - w momencie podejmowania tej decyzji na podstawie obowiązującego wówczas stanu prawnego - świadomości co do skutków prawnych, jakie może ona wywoływać w sferze ich przyszłych uprawnień z tytułu emerytury powszechnej. W szczególności nie mogli przewidzieć, że przejście na emeryturę jeszcze przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego będzie wiązało się z pomniejszeniem zgromadzonego kapitału o pobrane świadczenia.

Wskazane orzeczenie odnosi się do takich osób, które pobierały wcześniejszą emeryturę, a potem uzyskały prawo do emerytury wraz z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, obliczone wedle tak zwanych „nowych zasad”. Jeśli w przypadku takich osób organ rentowy emeryturę tzw. powszechną pomniejszył o wcześniej pobrane emerytury wcześniejsze, to w ich przypadku Trybunał Konstytucyjny wskazał na niezgodność art. 25 ust. 1 b z Konstytucją. Jednak J. W. nie jest taką osobą, o jakiej mowa w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego. J. W. od wielu lat pobierał emeryturę, która była wyliczona zgodnie z art. 53 ustawy emerytalnej. W roku 2024 ponownie wystąpił do ZUS o przyznanie świadczenia. ZUS takie świadczenie przyznał decyzją z dnia 19 kwietnia 2024r. o przyznaniu emerytury powszechnej i ta decyzja w związku z tym, że ubezpieczony urodził się w (...)r., przyznaje świadczenie wedle tzw. starych zasad. Świadczenie ubezpieczonego nie zostało wyliczone wedle zasad określonych w art. 24 i następne ustawy emerytalnej, a poza tym, wyliczając je, ZUS nie pomniejszył tego świadczenia o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. To tylko w przypadku świadczeń, które wylicza się w oparciu o przepisy art. 24 i następne ustawy emerytalnej takie pomniejszenie jest stosowane. Z racji tego, że ubezpieczony pobierał świadczenie wyliczone wedle innych zasad z uwagi na datę, w której się urodził, to w jego przypadku nie ma podstaw do tego, aby można było przeliczyć świadczenie. Taka podstawa byłaby wtedy, gdyby emerytura J. W. była pomniejszona o te świadczenia, które wcześniej pobrał, ale to nie wynika z treści decyzji ani z żadnych innych dokumentów, którymi Sąd dysponował, wobec czego należało uznać, że ubezpieczony nie mieści się w kręgu podmiotów, których dotyczy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego. W związku z powyższym Sąd nie stwierdził, by zachodziła potrzeba odniesienia się do kwestii braku publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego i tego, czy w takiej sytuacji emeryci mają prawo do przeliczenia świadczenia czy też nie.

Podsumowując, zaskarżona decyzja odpowiada prawu, nie ma zatem podstaw do jej zmiany bądź uchylenia, dlatego odwołanie zostało oddalone na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

sędzia Agnieszka Stachurska