Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Paweł Gołaszewski

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 r. w Warszawie

sprawy J. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 15 czerwca 2013 r. znak: (...)

- oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1811/13

UZASADNIENIE

Odwołujący J. O. w dniu 11 lipca 2013 r. wniósł do Sądu, za pośrednictwem organu rentowego, odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektorat w L. znak: (...), na mocy której organ rentowy odmówił przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, iż w okresie od 31 marca 1978 r. do 24 października 1993 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) na stanowisku maszynisty żurawi samojezdnych kołowych i w okresie tym wykonywał również pracę kierowcy - operatora dźwigu samochodowego. Wskazał, iż nie ponosi odpowiedzialności za wadliwie wystawione świadectwo pracy (k. 2 a.s.).

Pismem z dnia 22 lipca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., gdyż odwołujący nie spełnił przesłanek z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., nr 53. poz. 1227) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) niezbędnych do przyznania mu wcześniejszej emerytury. Organ rentowy wskazał, że odwołujący nie wykazał żadnego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych (k. 9-9v a. s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Odwołujący J. O. (urodzony (...)) w dniu 14 marca 2013 r. złożył wniosek o emeryturę do którego dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych (t. II, k. 1-8 a.e.).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy ustalił, że odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. nie spełnił wymaganego warunku 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych, bowiem nie złożył żadnego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. ZUS stwoerdził, że odwołujący udowodnił staż pracy w wymiarze 28 lat, 10 miesięcy oraz 11 dni, zaś stażu w pracy w szczególnych warunkach nie udowodnił w ogóle. W oparciu o powyższe ustalenia, organ rentowy decyzją z dnia 15 czerwca 2013r. znak: (...) odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury (t. II, k.21 a.e.).

Od powyższej decyzji za pośrednictwem organu rentowego J. O. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego, inicjując niniejsze postępowanie.

Sąd Okręgowy w toku postępowania dowodowego ustalił, że w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) J. O. pracował jako kierowca - operator dźwigu, następnie pracował na samochodzie ciężarowym typu (...) o ładowności 6 mᵌ betonu. Jako kierowca operator dźwigu jeździł pojazdem S. - dźwig na samochodzie S. o udźwigu 4 ton. Później pracował na większym dźwigu o udźwigu 32 ton, był to dźwig samojezdny i ubezpieczony wykonywał te same obowiązki. W następnym okresie ubezpieczony jeździł samochodem przewożąc beton. Wykonywał pracę na terenie całego województwa (...),
w L., N., W. i w W.. Każdego dnia po odebraniu dyspozycji wyjeżdżał na budowę dźwigiem albo betonowozem i tam wykonywał dyspozycje kierownika budowy. Często pracował w godzinach nadliczbowych, 14 - 16 h na dobę, czasami betonował przez 24 godziny na dobę. Na budowie układał płyty alko załadowywał bądź rozładowywał cegłę, beton, pustaki i inne materiały budowlane, robił montaż na budowie. Obowiązki te wnioskodawca wykonywał na stałe, w pełnym wymiarze czasu pracy (zeznania świadka I. O. k. 31-32 a.s., zeznania świadka M. W. k. 32 a.s.). Początkowo ubezpieczony pracował jako kierowca operator dźwigu do około 1987 roku,
a potem na stałe jeździł betonowozem. Na budowie robił montaż elementów budowlanych, rozładunek sprzętu, montaż sprzętu jak windy budowlane. Robił też rozładunek konstrukcji stalowych. Pracował w godzinach od 7 do 15 - minimum. W okresie kiedy jeździł betonowozem pracował po 12 godzin na dobę. Po pracy musiał umyć betonowóz. W okresach, kiedy nie było pracy na betonowozie to w zastępstwie pracował jako operator dźwigu C.. Zdarzało się to przeciętnie 1 raz w miesiącu
i trwało przez tydzień. Opisane prace wykonywał na stałe w pełnym wymiarze czasu pracy. W zimie wykonywał te same czynności (przesłuchanie ubezpieczonego J. O. k. 37 a.s.).

Wykazany w postępowaniu dowodowym charakter i rodzaj pracy ubezpieczonego wskazuje, że wykonywał on czynności zawodowe przypisane do zawodu: ślusarza remontowego od 31.03.1978r. do 30.06.1979r., maszynisty (operatora) ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych (dźwig) ujętej w Dziale V. „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych” pod poz. 3 w okresie od 01.07.1979 r. do 31.12.l988r., kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (betonowóz) ujętej w Dziale VIII. „W transporcie i łączności” pod poz. 2 w okresie od 01.01.1989 r. do 24.10.1993 r.

Istnieją podstawy prawne do uznania pracy odwołującego w okresie od 01.07.1979r. do 24.10.1993r. jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach uprawniającej do niższego wieku emerytalnego zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 07.02.1983r. (opinia biegłego ds. BHP J. C. k. 40-54 a.s. ).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach emerytalnych, aktach osobowych oraz zeznań świadków i przesłuchania odwołującego. Zdaniem Sądu, powyżej przytoczone dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci opinii biegłego sądowego ds. BHP za stanowiący podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione w opinii argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłego argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, Sąd uznał za własną.

W ocenie Sądu, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie należało uznać za kompletny i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie J. O. od decyzji organu rentowego
z dnia 15 czerwca 2013 r. znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (to jest 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (to jest co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn)

Zgodnie z ustępem 2 cytowanego przepisu emerytura, o której mowa
w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepisami dotychczasowymi, o których mowa we wskazanych przepisach, są przepisy art.32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 tegoż rozporządzenia, pracownik, który wykonywał pracę
w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Takie okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Świadectwo takie powinno wskazywać wymiar czasu pracy, rodzaj prac, wykaz, dział i pozycje załącznika do rozporządzenia.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05). Natomiast wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00).

W myśl § 21 ust. 4 rozporządzenia w sprawie postępowania, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury.

Sąd w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim opinię biegłego sądowego specjalisty ds. BHP z dnia 1 maja 2014 r. oraz w oparciu
o uzupełniające dowody osobowe w postaci zeznań świadków, przesłuchanie odwołującego oraz załączone świadectwa pracy uznał, iż odwołujący wykonywał czynności zawodowe przypisane do zawodu: maszynisty (operatora) ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych (dźwig) ujętej w Dziale V. „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych” pod poz. 3, w okresie od 01.07.1979r. do 31.12.l988r., kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (betonowóz) ujętej w Dziale VIII. „W transporcie i łączności” pod poz.2 w okresie od 01.01.1989r. do 24.10.1993r. W związku z powyższym, ubezpieczony w okresie 01.07.1979r. do 24.10.1993r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy mając na uwadze całokształt materiału dowodowego dokonał zliczenia uwzględnionych okresów pracy w warunkach szczególnych odwołującego oraz stwierdził, iż wynoszą one 14 lat, 3 miesiące i 24 dni.

Działając w oparciu o powyższe Sąd przeanalizował uprawnienia odwołującego do wcześniejszej emerytury i stwierdził, że nie udowodnił on 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Zgodnie z treścią w/w przepisów przesłanki tam występujące muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie choć jednej z nich, powoduje odmowę przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. W związku z tym, iż ubezpieczony nie wystąpił do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy w części dotyczącej stanowiska pracy w okresie od 31.03.1978 r. do 30.06.1979 r. nie ma podstaw do zaliczenia powyższego okresu jako pracy w warunkach szczególnych.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)