Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Beata Gawrońska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Warszawie

sprawy G. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania G. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 27 czerwca 2013 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 1936/13

UZASADNIENIE

Odwołujący G. B. w dniu 31 lipca 2013 r. wniósł do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, za pośrednictwem organu rentowego, odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 czerwca 2013 r., znak: (...), na mocy której organ rentowy odmówił mu przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, iż w okresie od 1 listopada 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Odwołujący podkreślił, iż w treści świadectwa pracy dokumentującego ów okres zatrudnienia, występuje błąd, jednakże zakład pracy, w którym odwołujący pracował już nie istnieje i nie ma on możliwości uzyskania prawidłowych dokumentów potwierdzających ww. okres zatrudnienia. (k. 2 a.s).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 8 sierpnia 2013 r. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., gdyż odwołujący nie spełnił przesłanek z art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., nr 53. poz. 1227) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) (dalej: rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego), niezbędnych do przyznania mu wcześniejszej emerytury. Odwołujący nie udokumentował bowiem 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, a jedynie 11 lat 5 miesięcy i 8 dni takiego zatrudnienia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Odwołujący G. B., urodzony dnia (...), w dniu 12 lutego 2013 roku złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę (tom I, k. 1-2 a.r.). Do wniosku odwołujący załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych oraz świadectwa pracy (k. 3-7 a.r. tom 1)

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy ustalił, że odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. nie spełnił wymaganego warunku 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych.

W oparciu o powyższe ustalenia, organ rentowy decyzją z dnia 27 czerwca 2013 r., znak: (...), odmówił G. B. prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż nie uwzględnił okresu zatrudnienia odwołującego w (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o ., do pracy w warunkach szczególnych ponieważ odwołujący nie złożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, a z treści przedstawionego przez G. B. świadectwa pracy z dnia 31 lipca 2003 r. wynika, iż odwołujący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Ponadto ZUS II Oddział w W. w decyzji z dnia 27 czerwca 2013 r. podkreślił, iż dołączone do wniosku o emeryturę zeznania świadków nie mogą być dowodem wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prac w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego (k. 27 a.r tom I).

Od powyższej decyzji z dnia 27 czerwca 2013 r. za pośrednictwem organu rentowego, G. B. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego inicjując tym samym niniejsze postępowanie. (k. 2 a.s.).

G. B. był zatrudniony od dnia 1 listopada 1994 r. w firmie (...) Sp. z o.o., przekształconej następnie w (...) Sp. z o.o., na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy. Do obowiązków odwołującego należało: przewożenie produktów tj. mąka, warzywa, łyżeczki, ubrania, a następnie ich rozładowywanie i wydawanie odbiorcom - restauracjom. Odwołujący wykonywał swoje obowiązki przy użyciu ręcznej paletówki, oraz windy samochodowej ( ustalenia na podstawie dowodu z zeznania świadka E. B. k. 25-26, świadka H. Z. k. 26 a.s, wyjaśnień odwołującego k. 26 a.s).

W toku rozprawy w dniu 17 października 2013 r., wnioskodawca podniósł, iż (w okresie składania wniosku o wcześniejszą emeryturę pozostawał w stosunku zatrudnienia na stanowisku kierowcy i prace w tym samym charakterze wykonuje do chwili obecnej (wyjaśnienia G. B. k. 24 a.s)

Na podstawie dowodu z opinii biegłej sądowej specjalistki ds. BHP M. M. z dnia 27 grudnia 2013 r. Sąd Okregowy stwierdził, że materiał dowodowy zebrany w sprawie potwierdza zatrudnienie wnioskodawcy w okresie od 1 listopada 1994 r., do 31 grudnia 1998 r. w (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. na stanowisku kierowcy oraz wykonywanie przez niego czynności rozładunkowych w pełnym wymiarze czasu pracy. (dowód opinia biegłej sądowej specjalistki z zakresu BHP z dnia 27 grudnia 2013 r. k 44-50 a.s). Sąd w oparciu o stanowisko biegłej uznał jednak, że pomimo wykonywania prac wyładunkowych, odwołujący nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze, bowiem nie dokonywał przeładunku materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących wymienionych w dziale VII pozycji 1 wykazu A rozporządzenia e sprawie wieku emerytalnego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym aktach rentowych i aktach osobowych, zeznań świadków E. B. k. 25-26, świadka H. Z. k. 26 a.s oraz wyjaśnień odwołującego k. 24, 26 a.s. Zdaniem Sądu dowody, na jakich Sąd oparł swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i dają spójny obraz stanu faktycznego. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków albowiem zeznania przez nich złożone są logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Treść przesłuchania ubezpieczonego (k. 24,26 a.s) jest zbieżna z zeznaniami świadków oraz z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, dlatego brak jest podstaw, by odmówić wiarygodności wyjaśnieniom odwołującego się.

Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci opinii biegłej sądowej ds. BHP (k. 44-50 a.s) za stanowiący podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione przez biegłą argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Opinia uwzględniała także wszystkie regulacje prawne dotyczące zaliczania wykonywanej pracy do pierwszej kategorii zatrudnienia, które odnosiły się do oceny uprawnień do świadczenia pracy w warunkach szczególnych, dlatego też, przedstawioną przez biegłą argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, Sąd uznał za własną.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie G. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 27 czerwca 2013 r., znak: (...) niezasadne i podlega oddaleniu.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd Okręgowy wskazuje, iż elementem spornym niniejszego postępowania było ustalenie czy organ rentowy prawidłowo nie zaliczył odwołującemu okresu pracy od 1 listopada 1994 r., do 31 grudnia 1998 r. w (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227, dalej „ustawa o FUS”) - Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zważyć należy, że warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Niezależnie jednak od powyższego podkreślić należy, iż obniżanie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu występowania w ich zawodach czynników negatywnych, które doprowadzają do wcześniejszej, niż powszechnie, utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy.

W myśl ustępu 2 art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Kwestie, o których mowa powyżej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), („rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego”). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego); oraz

4.  być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt.3 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego).

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95).

Przeprowadzone postępowanie wykazało, iż wnioskodawca w okresie od 1 listopada 1994 r., do 31 grudnia 1998 r. w (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. pracował jako kierowca pojazdu ciężarowego (zeznań świadków E. B. k. 25-26, świadka H. Z. k. 26 a.s oraz wyjaśnień odwołującego k. 26 a.s., dowód z opinii biegłej ds. BHP k. 44-50 a.s). Tymczasem, jak już wyżej wskazano warunkiem do uznania, że praca była wykonywana w warunkach szczególnych jest wykonywanie czynności w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wykazanych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego. Wykonywanie czynności zawodowych nie mieszczących się w procesie pracy (rozumianym jako suma czynności zawodowych) w ww. wykazie, nie jest i nie może być traktowane na równi z wykonywaniem pracy uprawniającej do niższego wieku emerytalnego.

Sąd Okręgowy podkreśla wprawdzie iż prace rozładunkowe objęte są wykazem prac zaliczanych do pierwszej kategorii zatrudnienia na podstawie rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego, tj. do prac w szczególnych warunkach- określonych w Dziale VIII poz. 1, wykaz A stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia. Jednakże na podstawie profesjonalnej opinii biegłej z zakresu BHP (k. 44-60 a.s), Sąd doszedł do przekonania, iż rozładunek pojazdów ciężarowych dokonywany w spornym okresie zatrudnienia przez odwołującego nie daje podstaw do uznania pracy ubezpieczonego za prace w warunkach szczególnych ze względu na rodzaj towarów podlegających temu rozładunkowi. Zgodnie z treścią załącznika do rozporządzenia ( w: Dział VIII poz. 1, wykaz A) o pracy warunkach szczególnych przesądza wykonywanie ciężkich prac rozładunkowych i wyładunkowych oraz materiałów sypkich, pylistych, toksycznych żrących lub parzących. Tymczasem całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdza wykonywania rozładunku wskazanych szkodliwych substancji czy towarów przez odwołującego. Przeciwnie na podstawie dowodu z zeznań świadka E. B. k. 25-26, Sąd ustalił, iż towary przewożone przez odwołującego i podlegające rozładowaniu tj. warzywa, ubrania, mąka, łyżeczki nie miały żadnych cech zagrażających życiu i zdrowiu odwołującego co potwierdza także niezbicie ustawodawca poprzez nieujęcie tej kategorii produktów w rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego.

Sąd zważył, iż odwołujący do tej pory nie rozwiązał stosunku pracy. Zgodnie z treścią art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. rozwiązanie stosunku pracy nie jest warunkiem koniecznym do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury i w sytuacji spełniania pozostałych przesłanek nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, nie stanowiłaby przeszkody do przyznania odwołującemu prawa do świadczenia. Jednakże zdaniem Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że G. B. nie wypełnia wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, albowiem w związku z dokonanymi ustaleniami nie udowodnił wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez okres 15 lat.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)