Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2018 r. w Warszawie

sprawy M. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę rodzinną

na skutek odwołania M. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 6 października 2014 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. C. (1) prawo do renty rodzinnej od dnia 1 czerwca 2014 roku,

2.  przyznaje adwokat A. W. wynagrodzenie w kwocie 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) powiększone o podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonemu z urzędu i nakazuje Kasie Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wypłacenie tego wynagrodzenia ze środków Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2014 r. (data prezentaty w ZUS) M. C. (1) złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 6 października 2014 r., nr (...), mocą której organ rentowy odmówił mu prawa do renty rodzinnej po zmarłej w dniu 8 kwietnia 2014 r. matce - H. C.. Odwołujący zaskarżył ww. decyzję organu rentowego w całości i wniósł o jej zmianę poprzez orzeczenie o przyznaniu na jego rzecz renty rodzinnej. W uzasadnieniu odwołania M. C. (1) wskazał, że odmawiając mu prawa do renty rodzinnej organ rentowy zarzucił, że niepełnosprawność i niezdolność do pracy nie powstała przed 16 rokiem życia. Wady organizmu, co potwierdził orzecznik ZUS, mają charakter wrodzony, zatem ustalenie że niepełnosprawność w wieku 17 lat wystąpiła w stopniu znacznym jest nielogiczna i sprzeczna z ustaleniami lekarza. Odwołujący podkreślił, że to w jakim stanie się znajduje wynika wprost ze zgromadzonej dokumentacji medycznej, zaś z żadnego dokumentu wynika, aby w wieku 17 lat doszło do jakiejś zmiany lub zdarzenia, które zmieniałyby istniejący stan zdrowia i stopień niepełnosprawności odwołującego się. W ocenie odwołującego skoro organ rentowy dokonał takiego ustalenia to powinien wskazać na jakiej podstawie twierdzi, że konkretnie w tym roku życia nastąpiło jakieś przewartościowanie, a jeżeli tego nie zrobił i nie wskazał na to dowodu to oznacza, że źle przeprowadził postępowanie dowodowe. W takim wypadku zdaniem odwołującego decyzja jest wadliwa i powinna być zweryfikowana na jego korzyść (odwołanie k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 listopada 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy zaznaczył, że podstawą do wydania skarżonej decyzji było ustalenie, że całkowita niezdolność do pracy u odwołującego nie powstała przed ukończeniem 16 roku życia lub w trakcie nauki w szkole do osiągnięcia 25 lat życia. Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 1 października 2014 r. uznała odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 września 2017 r., określając przy tym datę powstania niezdolności do pracy po dniu 18 grudnia 1994 r. W oparciu o powyższe ustalenia organ rentowy odmówił przyznania odwołującemu prawa do renty rodzinnej (odpowiedź na odwołanie k. 4-5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. C. (1) urodził się w dniu (...) Ma wykształcenie podstawowe, naukę w szkole zawodowej przerwał po 2 latach (okoliczność bezsporna).

Od urodzenia odwołujący cierpi na zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu oraz obustronny niedosłuch, leczył się również z powodu uzależnienia od alkoholu. Z powodu stwierdzonych u niego schorzeń odwołujący ma przyznaną rentę socjalną od 13 czerwca 2014 r. do 30 września 2017 r. na podstawie decyzji ZUS z 3 października 2014 r. znak: (...) (opinie biegłych i dokumentacja medyczna w aktach sprawy, decyzja ZUS z 03.10.2014 r. k. 185 a.s.).

Matka odwołującego, H. C., zmarła w dniu 8 kwietnia 2014 r. (odpis skrócony aktu urodzenia M. C. (1) k. 19 a.s., odpis skrócony aktu zgonu k. 21 a.r.).

W dniu 13 czerwca 2014 r. M. C. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o przyznanie na jego rzecz renty rodzinnej po zmarłej matce H. C. (wniosek wraz z załącznikami k. 1-18 a.r.).

W toku postępowania M. C. (1) został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 5 sierpnia 2014 r. uznał go za osobę całkowicie niezdolną do pracy do 31 sierpnia 2019 r., jednocześnie wskazując, że nie można ustalić daty powstania tej niezdolności i przyjęto datę złożenia wniosku. Odwołujący wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 1 października 2014 r. uznała odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 września 2017 r. Komisja lekarska ZUS wskazała przy tym, że daty powstania niezdolności nie można ustalić, przy czym powstała po dniu 18 grudnia 1994 r. (orzeczenia k. 27 i 29 a.r., informacja o wniesieniu sprzeciwu k. 33 a.r.).

W oparciu o powyższe ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 6 października 2014 r. decyzję nr (...) na podstawie której odmówił M. C. (1) prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce. Jako przyczynę odmowy przyznania prawa do świadczenia organ rentowy wskazał okoliczność, zgodnie z którą M. C. (1) nie spełniał warunków do przyznania mu rodzinnej, gdyż całkowita niezdolność do pracy nie powstała przed ukończeniem 16 roku życia lub w trakcie nauki w szkole do osiągnięcia 25 lat życia (skarżona decyzja ZUS z 6.10.2014 r. k. 41 a.r.).

Od decyzji organu rentowego, M. C. (1) wniósł odwołanie (odwołanie k. 2-3 a.s.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych okulisty, laryngologa, psychiatry (k. 8 a.s.) oraz łącznej opinii biegłych sądowych okulisty i laryngologa (k. 187 i 267 a.s.) celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa oraz czy niezdolność powstała do ukończenia 16 lat, do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyła 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat.

W zakresie schorzeń okulistycznych biegli rozpoznali u odwołującego zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu oraz znaczne zawężenie pola widzenia obu oczu. Biegły sądowy okulista dr n. med. R. S. rozpoznał u odwołującego średniego stopnia obniżenie ostrości wzroku do dali i bliży ze znacznym zwężeniem pola widzenia z powodu zwyrodnienia siatkówki obu oczu o charakterze wrodzonym. Biegły wskazał, że z dokumentacji i wywiadu wynika, iż odwołujący od dzieciństwa źle widział na oboje oczu, przy czym trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie jaka była progresja schorzenia. Biegły zaznaczył również, że zwyrodnienie barwnikowe jest schorzeniem wrodzonym i z reguły sprawność narządu wzroku ulega stopniowemu pogorszeniu. W ocenie biegłego aktualny stan okulistyczny powoduje u wnioskodawcy całkowitą niezdolność do pracy, przy czym nie można jednoznacznie odpowiedzieć od jak dawna ten stan ma miejsce. Biegła sądowa B. M. w swojej opinii zaznaczyła, że istniejące u odwołującego się zwyrodnienie barwnikowe siatkówek jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, zawężającą pola widzenia do lunetowych, a z czasem doprowadza do całkowitej ślepoty i mogła rozwinąć się przed 18 rokiem życia. Biegła wskazała, że nie potrafi odpowiedzieć na pytanie czy pola widzenia były ograniczone do lunetowych przed osiągnięciem przez odwołującego 16 roku życia, gdyż brak badań z tego okresu. Jednocześnie biegła wskazała, że na pewno choroba istnieje od urodzenia i od 2012 roku, tj. od badania pól widzenia i wykrycia pól lunetowych można z całą pewnością stwierdzić, że odwołujący się jest całkowicie, trwale niezdolny do pracy mimo ostrości wzroku w tym czasie rzędu OP = 0.5 i OL = 0.5. Zdaniem biegłej samo ograniczenie pól widzenia do lunetowych powoduje całkowitą niezdolność do pracy i nie rokuje poprawy ani wyleczenia. W opinii łącznej z dnia 15 stycznia 2018 r. biegły okulista J. P. wskazał, że brak jest badań potwierdzających duże zawężenie pola widzenia przed 16-tym rokiem życia, jednak można z dużą dozą prawdopodobieństwa przypuszczać na podstawie naturalnego przebiegu takiego schorzenia, że również przed 16-tym rokiem życia pola widzenia u odwołującego były w znacznym stopniu upośledzone, ponieważ schorzenie postępuje powoli od wczesnego dzieciństwa, zaś objawy opisywane w aktach sprawy to potwierdzają (opinie biegłych okulistów: k. 20 a.s., k. 217 a.s., k. 297 a.s.).

W zakresie schorzeń laryngologicznych biegli rozpoznali u odwołującego obustronny niedosłuch odbiorczy typu zmysłowo-nerwowego. Biegła sądowa M. C. (2) wskazała, że odwołujący jest osobą niesłyszącą na oba uszy w typie niedosłuchu odbiorczego w stopniu umiarkowanym, co czyni go częściowo, trwale niezdolnym do pracy. W ocenie biegłej za datę powstania tej niezdolności należy przyjąć 2 czerwca 2014 r., tj. datę badania audiometrycznego, na podstawie którego można określić stopień niedosłuchu. W opiniach uzupełniających biegła zmieniła określenie daty powstania częściowej niezdolności na dzień badania audiometrycznego w dniu 25 kwietnia 1996 r., poza tym podtrzymała swoje stanowisko, wskazując, że brak jest dokumentacji medycznej z leczenia laryngologicznego przed 1996 rokiem.

Biegła sądowa A. P. potwierdziła powyższe stanowisko, wskazując, ze obustronny umiarkowany niedosłuch odbiorczy zmysłowo-nerwowy nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej, lecz tylko ogranicza zdolność do wykonywania niektórych zawodów, co czyni odwołującego częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej. Wskazała również, że ubytek słuchu może być korygowany aparatami słuchowymi poprawiającymi poziom słyszenia u odwołującego. Tożsame stanowisko zajęła biegła M. A. w opinii łącznej z dnia 15 stycznia 2018 r. (opinie biegłych laryngologów: k. 59 a.s., k. 86 a.s., k. 142 a.s., k. 208-212 a.s., k. 297 a.s.).

Biegła sądowa psychiatra M. P. rozpoznała u odwołującego organiczne zaburzenia osobowości oraz zespół zależności alkoholowej. W ocenie biegłej odwołujący wymaga systematycznego leczenia w (...) oraz utrzymywania abstynencji alkoholowej i leczenia odwykowego, ale stan psychiczny nie czyni go osobą całkowicie niezdolną do pracy (opinia biegłej psychiatry z 13.04.2015 r. k. 31 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy oraz opinii biegłych sądowych. W skład dokumentów wchodziły akta organu rentowego, jak również załączona w toku postępowania dokumentacja medyczna odwołującego. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowiły w zdecydowanej większości dokumenty urzędowe i zawierały podstawowe informacje pozwalające ustalić bazowe okoliczności składające się na stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone w sprawie nie były kwestionowane przez strony, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne i załączył do materiału dowodowego.

Oceniając walor dowodów z opinii biegłych Sąd zwrócił uwagę, że opinie przejrzyste, zrozumiałe i jednoznaczne. Powyższe wynika przede wszystkim z dokumentacji medycznej ubezpieczonego która nie jest obszerna, w związku z czym biegli sporządzając swoje opinie zwracali szczególną uwagę na dane pochodzące z badań przeprowadzonych bezpośrednio na osobie ubezpieczonego. Zaznaczenia wymaga, że każda z opinii przedstawionych w niniejszej sprawie zawiera podobne – w stosownych granicach specjalności poszczególnych biegłych – spostrzeżenia dotyczące obecnego stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego wpływu na zdolność do pracy i samodzielnej egzystencji. Wnioski wynikające z opinii charakteryzują się pełną zgodnością we wskazanym powyżej zakresie, wobec czego w ocenie Sądu brak było podstaw do skutecznego zakwestionowania tych opinii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. C. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie, co skutkowało zmianą skarżonej decyzji.

Spór niniejszej sprawie dotyczył ustalenia prawa M. C. (1) do renty rodzinnej po zmarłej w dniu 8 kwietnia 2014 r. matce H. C.. Zgodnie z art. 65 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy. Z kolei w myśl art. 68 ust. 1 wskazanej ustawy prawo do renty rodzinnej mają dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione:

1)  do ukończenia 16 lat,

2)  do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3)  bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz
do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów, otrzymanie świadczenia z tytułu renty rodzinnej jest możliwe w sytuacji spełnienia przesłanek określonych w ustawie. Zainteresowany musi być uprawnionym członkiem rodziny zmarłego, któremu przysługiwało prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. Uprawnionym na gruncie wskazanej wyżej ustawy jest między innymi dziecko zmarłego, któremu renta rodzinna po zmarłym rodzicu przysługuje w trzech przypadkach. Ze względu na okoliczności niniejszej sprawy istotny jest ostatni z przypadków określony w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach. Literalna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że przesłanka w nim określona jest spełniona w dwóch sytuacjach mogących wystąpić niezależnie od siebie. I tak, możliwe jest przyznanie renty rodzinnej bez względu na wiek jeśli dziecko jest całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji, lub też jest całkowicie niezdolne do pracy i niezdolność ta powstała przed ukończeniem przez dziecko 16 lub 25 roku życia.

Na gruncie niniejszej sprawy kwestią sporną było ustalenie, czy M. C. (1) spełniał wymagania do uzyskania świadczenia w postaci renty rodzinnej po zmarłej matce określone w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. W niniejszej sprawie skarżoną decyzją organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do renty rodzinnej. W ocenie organu rentowego odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże brak było podstaw do ustalenia, że niezdolność ta powstała przed osiągnięciem przez niego 16-tego roku życia. Argumentację organu rentowego zakwestionował ubezpieczony, twierdząc, że stan jego zdrowia ma charakter wrodzony i istnieje od urodzenia. Bezspornym jest, że odwołujący po zakończeniu nauczania podstawowego nie kontynuował edukacji, konieczne zatem stało się dokonanie ustaleń odnośnie daty powstania u niego niezdolności do pracy w stopniu całkowitym. Rozstrzygnięcie kwestii spornej wymagało zasięgnięcia informacji z zakresu medycyny, w związku z czym Sąd Okręgowy w toku postępowania dopuścił dowody z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych sądowych.

Z ustaleń dokonanych na podstawie powyższych dowodów wynika, że M. C. (1) od urodzenia cierpi na zwyrodnienie barwnikowe siatkówki obu oczu oraz obustronnych niedosłuch, a ponadto wykształciło się u niego schorzenie o podłożu psychiatrycznym w postaci organicznego zaburzenia osobowości oraz uzależnienia od alkoholu. Przy czym z opinii biegłych wynika, że dla ustalenia prawa do żądanego świadczenia najbardziej istotne było schorzenie natury okulistycznej. Z opinii biegłego z zakresu okulistyki z dnia 8 kwietnia 2017 r. wynika, że u odwołującego istnieje całkowita trwała niezdolność do pracy w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym od urodzenia. Choroba genetycznie uwarunkowana zawężająca pola widzenia do lunetowych, a z czasem doprowadzająca do całkowitej ślepoty mogła rozwinąć się przed 18 rokiem życia. Z opinii biegłego z całą pewnością wynika, iż choroba jest od urodzenia, a całkowita niezdolność do pracy wystąpiła przed 18 rokiem życia, gdyż samo ograniczenie pól widzenia do lunetowych powoduje całkowitą niezdolność do pracy. Stan zdrowia odwołującego nie rokuje też poprawy i wyleczenia. Powyższe stanowisko znalazło uzasadnienie w opinii biegłych z zakresu okulistyki i laryngologii z dnia 15 stycznia 2018 r., w której lekarze biegli sądowi jednoznacznie stwierdzili, że odwołujący jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, a powstanie niezdolności określili na przed 16 rokiem życia. Z opinii biegłych wynika, iż brak jest co prawda badań potwierdzających duże zawężenie pola widzenia przed 16 rokiem życia, jednak można z dużą dozą prawdopodobieństwa przypuszczać na podstawie naturalnego przebiegu, takiego jak u opiniowanego schorzenia, iż również przed 16 rokiem życia pola widzenia były w znacznym stopniu upośledzone, ponieważ schorzenie postępuje powoli
od wczesnego dzieciństwa. Z opinii wynika, iż objawy zdiagnozowane u odwołującego potwierdzają systematyczny rozwój choroby. Nie ma również w aktach dokumentacji medycznej potwierdzającej, że przed 16 rokiem życia widzenie było na lepszym poziomie. Wnioskom z powyższych opinii nie zaprzecza również opinia biegłego lekarza okulisty z dnia 5 lutego 2015 r., potwierdzająca całkowitą niezdolność do pracy odwołującego oraz stwierdzając, że schorzenie jest wrodzone.

Sąd przychylił się do stanowiska wyrażonego w powyższych opiniach. W ocenie Sądu nie ma podstaw, aby przyjąć, iż z powodu braku dokumentacji medycznej stanu zdrowia odwołującego przed 16 rokiem życia należy jednoznacznie uznać, że był on w powyższym okresie w pełni zdolny do pracy zarobkowej. Sąd miał przy tym na względzie w szczególności charakter schorzenia, co do którego zgodni byli wszyscy biegli z zakresu okulistyki, wskazując, że ma ono uwarunkowanie genetyczne, występuje od urodzenia i w miarę upływu lat ulega pogorszeniu. Opinie biegłych w tym zakresie były dla Sądu spójne, a uzasadnienie końcowego stanowiska biegłych logiczne i wiarygodne.

Z powyższych względów Sąd nie popiera stanowiska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wyrażonego w piśmie z dnia 14 marca 2018r. (k. 315 a.s.). W uzasadnieniu pisma organ rentowy podnosił, że orzeczeniem z dnia 1 października 2014 r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła całkowitą niezdolność do pracy odwołującego na dzień po 18 grudnia 1994 r., a więc nie powstała ona przed ukończeniem 16 roku życia bądź w trakcie nauki do osiągnięcia 25 lat życia. Jednocześnie z orzeczenia wynika, iż nie można ustalić daty powstania całkowitej niezdolności do pracy. W odpowiedzi na pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, (...) Oddziału w W. z dnia 19 lutego 2018 r. (k. 307 a.s.) należy również stwierdzić, że odwołanie od opinii biegłej laryngolog z dnia 15 stycznia 2018 r. jest irrelewantne w przedmiotowej sprawie. Biegła laryngolog co prawda stwierdziła częściowa trwała niezdolność do pracy z powodu narządu słuchu. Opinia ta znalazła również potwierdzenie w opinii sądowo-lekarskiej biegłej laryngolog z dnia 6 lipca 2015 r. (k. 59 a.s.) oraz uzupełnieniu powyższej opinii z dnia 16 września 2015 r. (k. 142 a.s.). Jednakże orzeczenie częściowej trwałej niezdolności do pracy ze względu na wadę słuchu nie może stanowić o braku całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji przed ukończeniem 16 roku życia, ze względu na orzeczoną tą samą opinią całkowitą trwałą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji ze względu na wadę wzroku.

W ocenie Sądu na podstawie zebranych w sprawie dowodów należy zgodzić się ze stanowiskiem odwołującego, wyrażonym w odwołaniu z dnia 29 października 2014 r., że dokumentacja medyczna jednoznacznie wskazuje na rozwój wad wrodzonych odwołującego, natomiast z żadnego dokumentu nie wynika, że między 16 a 18 rokiem życia miało dojść do zmiany lub zdarzenia, które zmieniłyby istniejący stan zdrowia i stopień niepełnosprawności odwołującego.

Na tle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że M. C. (1) jako osoba całkowicie niezdolna do pracy przed ukończeniem 16 roku życia, spełnia przesłanki art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach, i na tej podstawie nabył prawo do renty rodzinnej. Wobec powyższych okoliczności, cytowanych przepisów prawa oraz przeprowadzonych rozważań Sąd uwzględnił odwołanie M. C. (1) i zmienił skarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z żądaniem strony odwołującej na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714).

Zarządzenie: (...)