Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: protokolant sądowy Joanna Walczak

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2016 r. w Warszawie

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 6 listopada 2014 r. znak: I/10/(...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy za okres od dnia 18 października 2014 r. do dnia 30 września 2015 r.,

2. umarza postępowanie w pozostałym zakresie, w jakim żądanie M. K. zostało uwzględnione poprzez wydanie decyzji z dnia 27 października 2015 r., znak: I/10/(...).

UZASADNIENIE

M. K. w dniu 2 grudnia 2014r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), przyznającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia
18 października 2014r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do dnia 31 października 2015r. i wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 18 października 2014r.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia jej faktycznego stanu zdrowia. Przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych nie uwzględniono całości dokumentacji zawartej w aktach rentowych, aktualnego stopnia naruszenia sprawności organizmu, charakteru wykonywanej pracy, rokowania oraz braku możliwości podjęcia innej pracy. Zdaniem M. K., dysfunkcja układu ruchu i układu nerwowego narusza sprawność organizmu w stopniu znacznym. Ubezpieczona nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji, porusza się za pomocą kul łokciowych. Nie może przebywać dłużej w jednej pozycji, a każdorazowa jej zmiana przysparza dużo bólu. Opiekę nad nią sprawuje mąż, który pomaga przy wykonywaniu codziennych czynności. Jednocześnie M. K. pozostaje pod stałą opieką poradni ortopedycznej, neurologicznej oraz endokrynologicznej. Kilkukrotnie przebywała na leczeniu szpitalnym, uzdrowiskowym, jak również prewencji rentowej ZUS. Przebyła nadto kilka zabiegów operacyjnych, jest po rozległej stabilizacji kręgosłupa, po której wystąpiły niedowłady kończyn dolnych, a także niedowład kończyn górnych wskutek dyskopatii kręgosłupa szyjnego (odwołanie od decyzji ZUS z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), k. 2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, jakie przesłanki przewidziane w ustawie z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych winna spełnić ubezpieczona, aby móc ubiegać się o przyznanie wnioskowanego świadczenia. Podkreślono przy tym, że w dniu 10 września 2014r. M. K. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 14 października 2014r. uznała ubezpieczoną za częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 października 2015r. W oparciu o powyższe orzeczenie
i wskazane przepisy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 18 października 2014r. do dnia 31 października 2015r. (do dnia
17 października 2014r. przysługiwało świadczenie rehabilitacyjne) (odpowiedź na odwołanie
z dnia 30 grudnia 2014r., k. 21-21v a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. ur. (...), w okresie od dnia 18 września 1980r. do dnia 28 lutego 1981r. była zatrudniona w (...) Ś. w W. jako stażystka, a następnie młodszy kucharz (świadectwo pracy, zaświadczenie o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu, akta kap. pocz., legitymacja ubezpieczeniowa, akta rentowe).

W okresie od dnia 9 marca 1981r. do dnia 22 lipca 1994r. ubezpieczona zajmowała stanowiska przyuczonej dietetyczki oraz kuchmistrza w Państwowym Szpitalu (...) im. prof. dr. W. S. w W. (świadectwo pracy, zaświadczenie
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu akta kap. pocz., legitymacja ubezpieczeniowa, akta rentowe). Od dnia 26 września 1994r. była zatrudniona na stanowisku radcy/specjalisty ds. obsługi posprzedażowej w (...) S.A. Dyrekcji spółki (następnie (...) S.A. w W.) (zaświadczenie z dnia 16 listopada 2001r., akta kap. pocz., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, karta zasiłkowa, akta rentowe).

W dniu 22 września 2011r. ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 22 września 2011r., t. I, akta św.reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 13 października 2011r. ustalił, że M. K. w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 13 października 2011r., t. I, akta św. reh.). W tym samym dniu wydane zostało również orzeczenie w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w systemie stacjonarnym (orzeczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego z dnia
13 października 2011r., t. I, akta św.reh.).

Decyzją z dnia 20 października 2011r., znak: (...)- (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał M. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 26 października 2011r. do dnia 23 stycznia 2012r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 20 października 2011r., znak: (...)- (...)- (...), t. I, akta św.reh.).

Ponowny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne ubezpieczona złożyła w dniu
12 grudnia 2011r. (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 12 grudnia 2011r., t. I, akta św. reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 9 stycznia 2012r. w związku
z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy wskazał na zasadność przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy. Jednocześnie oznaczył, że świadczenie rehabilitacyjne pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 9 stycznia 2012r., t. I, akta św. reh.).

W oparciu o powyższe orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 16 stycznia 2012r. decyzję znak: (...)- (...)- (...), którą przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 24 stycznia 2012r. do dnia 22 kwietnia 2012r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 16 stycznia 2012r. znak: (...)- (...)- (...), t. I, akta św. reh.).

W dniu 12 marca 2012r. M. K. ponownie zawnioskowała o świadczenie rehabilitacyjne (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 12 marca 2012r., t. I, akta św. reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12 kwietnia 2012r. w związku
z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy ustalił uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego na okres kolejnych 3 miesięcy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 kwietnia 2012r., t. I, akta św. reh.).

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2012r., znak: (...)- (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. ponownie przyznał M. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 23 kwietnia 2012r. do dnia 21 lipca 2012r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 19 kwietnia 2012r., znak: (...)- (...)- (...), t. I, akta św. reh.).

M. K. w dniu 1 czerwca 2012r. złożyła w ZUS kolejny wniosek
o świadczenie rehabilitacyjne (wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 1 czerwca 2012r., t. I, akta św. reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 4 lipca 2012r. w związku
z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy ustalił uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego na okres następnych 3 miesięcy świadczenia (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 4 lipca 2012r., t. I, akta św. reh.). W tym samym dniu, przy ustalaniu uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, wydane zostało też orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w systemie stacjonarnym (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej z dnia 4 lipca 2012r., t. II, akta św.reh.).

Decyzją z dnia 12 lipca 2012r., znak: (...)- (...)- (...), organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 22 lipca 2012r. do dnia 19 października 2012r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 12 lipca 2012r. znak: (...)- (...)- (...), t. I, akta św. reh.).

W dniu 2 września 2013r. ubezpieczona ponownie złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne (oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego z dnia 2 września 2013r., t. II, akta św.reh.).

Po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym: dokumentacji z przebiegu leczenia, zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących w dniu 26 sierpnia 2013r. oraz w oparciu o opinię konsultanta ZUS z dnia 25 września
2013r., Lekarz Orzecznik ZUS wydał w dniu 1 października 2013r. orzeczenie, w którym ustalił, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Jednocześnie wskazał, że świadczenie rehabilitacyjne pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 1 października 2013r., t. II, akta św. reh.). Tego samego dnia, przy ustalaniu uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, wydane zostało orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w systemie stacjonarnym (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej z dnia 1 października 2013r., t. II, akta św.reh.).

Decyzją z dnia 7 października 2013r., znak: (...)- (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał M. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 23 października 2013r. do dnia 20 stycznia 2014r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru oraz od dnia 21 stycznia 2014r. do dnia 20 kwietnia 2014r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 7 października 2013r., znak: (...)- (...)- (...), t. II, akta św. reh.).

W dniu 26 lutego 2014r. ubezpieczona złożyła kolejny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia (oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego z dnia 26 lutego 2014r., t. II, akta św.reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 13 marca 2014r. ustalił, że w związku
z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres kolejnego miesiąca (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 13 marca 2014r., t. II, akta św. reh.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 1 kwietnia 2014r., znak: (...)- (...)- (...), ponownie przyznał M. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 21 kwietnia 2014r. do dnia 20 maja 2014r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 1 kwietnia 2014r., znak: (...)- (...)- (...), t. II, akta św. reh.).

W dniu 18 kwietnia 2014r. ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia (oświadczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego z dnia 18 kwietnia 2014r., t. II, akta św.reh.).

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 16 maja 2014r. ustalił, że w związku
z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 5 miesięcy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 16 maja 2014r., t. II, akta św. reh.). W tym samym dniu wydane zostało również orzeczenie w sprawie celowości przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w systemie ambulatoryjnym (orzeczenie do celów świadczenia rehabilitacyjnego z dnia 16 maja 2014r., t. II, akta św.reh.).

Decyzją z dnia 26 maja 2014r., znak: (...)- (...)- (...), organ rentowy po raz kolejny przyznał M. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 21 maja 2014r. do dnia 17 października 2014r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru (decyzja ZUS z dnia 26 maja 2014r., znak: (...)- (...)- (...), t. II, akta św. reh.).

M. K. w dniu 10 września 2014r. złożyła w organie rentowym wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy wraz i informacją dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek o rentę z dnia 10 września 2014r., akta rentowe).

Po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 30 września 2014r. uznał, że M. K. jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 31 października 2015r. Jednocześnie ustalono, że datą powstania częściowej niezdolności do pracy jest dzień 15 kwietnia 2013r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 30 września 2014r., akta rentowe).

W wyniku wniesionego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, Komisja Lekarska ZUS nr (...) orzeczeniem z dnia 14 października 2014r. ustaliła, że M. K. jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 31 października 2015r. Dodatkowo podkreślono, że datą powstania częściowej niezdolności do pracy jest dzień 15 kwietnia
2013r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS nr (...) z dnia 14 października 2014r., akta rentowe).

W oparciu o powyższe orzeczenie, decyzją z dnia 24 października 2014r., znak: I/10/(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. przyznał M. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 18 października 2014r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, do dnia 31 października 2015r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1999 roku do 2008 roku oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 132,09 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 132,09 % przez kwotę bazową 3.191,93 zł wyniosła 4.216,22 zł. Do ustalenia wysokości renty organ rentowy uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe ograniczone do 1/3 składkowych, tj. w wymiarze 8 lat, 5 miesięcy i 27 dni. Wysokość renty wyniosła 2.407,44 zł z tym, że renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75 % renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, w związku z czym ubezpieczonej przyznano świadczenie w wysokości 1.805,58 zł. (decyzja ZUS z dnia 24 października 2014r. znak: I/10/(...), akta rentowe).

Kolejną decyzją, znak: I/10/(...), wydaną w dniu 6 listopada 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję, którą ponownie przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 18 października 2014r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, do dnia 31 października 2015r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych od 1999 roku do 2008 roku oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 132,09 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 132,09 % przez kwotę bazową 3.191,93 zł wyniosła 4.216,22 zł. Do ustalenia wysokości renty organ rentowy uwzględnił okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 20 dni oraz okresy nieskładkowe ograniczone do 1/3 składkowych, tj. w wymiarze 8 lat, 5 miesięcy i 27 dni. Wysokość renty wyniosła 2.407,44 zł z tym, że renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75 % renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, w związku z czym ubezpieczonej przysługuje świadczenie w wysokości 1.805,58 zł (decyzja ZUS z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), akta rentowe). M. K. odwołała się od powyższej decyzji (odwołanie od decyzji ZUS z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), k. 2-3 a.s.).

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2015r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie postanowił dopuścić dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów
z zakresu neurologii i ortopedii celem ustalenia, czy ubezpieczona jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 21 stycznia 2015r., t. I, k. 24 a.s.).

W opinii z dnia 19 lutego 2015r. biegła sądowa specjalista z zakresu neurologii J. B. (1) wskazała, że wnioskodawczyni była hospitalizowana w Szpitalu (...) z rozpoznaniem głębokiego niedowładu prawej kończyny dolnej w przebiegu wielopoziomowej spondylodezy, stanu po rozległej stabilizacji odcinka L2/S1 i otyłości. Jednocześnie była rehabilitowana w Oddziale Rehabilitacji Neurologicznej przy Szpitalu (...) z rozpoznaniem wycofującego się niedowładu kkd, wielopoziomowej spondylodezy, stanu po stabilizacji, niedoczynności tarczycy, niedowładu kończyn dolnych po operacji kręgosłupa, niedowładu prawej kończyny górnej, dyskopatii szyjnej i lędźwiowej, zespołu bolesnego barku lewego, a także zmian zwyrodnieniowych obu kolan po leczeniu antroskopowym. Zdaniem biegłego sądowego neurologa, obecny stan neurologiczny powoduje częściową niezdolność do pracy na okres 2 lat, tj. do października 2015r. (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii J. B. (1) z dnia 19 lutego 2015r., t. I, k. 90 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 15 kwietnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że nie wnosi uwag do opinii biegłego sądowego neurologa (pismo procesowe ZUS
z dnia 15 kwietnia 2015r., t. I, k. 97 a.s.). Odmienne stanowisko w sprawie przedstawiła ubezpieczona w piśmie procesowym z dnia 19 kwietnia 2015r. (pismo procesowe odwołującej z dnia 19 kwietnia 2015r., wraz z załącznikami, t. I, k. 100-127 a.s.).

Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa (z wył. J. B. (2)) celem ustalenia, czy ubezpieczona jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres oraz jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2015r., t. I, k. 128 a.s.).

Biegły sądowy specjalista z zakresu ortopedii M. G. w opinii z dnia 5 maja 2015r. rozpoznał u M. K. dyskopatię kręgosłupa lędźwiowego po rozległym leczeniu operacyjnym oraz zaawansowane zwyrodnienia obu kolan. W ocenie biegłego ortopedy analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie, pozwalają stwierdzić, że badana całkowicie utraciła zdolność do pracy. Powodem niezdolności jest dysfunkcja chodu spowodowana zmianami zwyrodnieniowymi kolan. Biegły ortopeda zgodził się z biegłym lekarzem neurologiem, że ubezpieczona jest niezdolna do pracy do dnia 31 października 2015r. Jednocześnie wskazał, że w chwili obecnej nie jest możliwe dotarcie do pracy i poruszanie się w pracy, jednak rokuje poprawę. Zdaniem biegłego sądowego, ubezpieczona wymaga redukcji masy ciała (co już samo w sobie poprawi sprawność), pogłębienia diagnostyki kolan i opracowania planu leczenia (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii M. G. z dnia 5 maja 2015r., t. I, k. 140-142 a.s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 26 maja 2015r. wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego ortopedy wskazując, że wydana przez biegłego w dniu 5 maja 2015r. opinia nie zawiera daty powstania całkowitej niezdolności do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podniósł jednocześnie, że zgadza się z opinią biegłego sądowego neurologa (pismo procesowe ZUS z dnia 26 maja 2015r., t. I, k. 151 a.s.).

Postanowieniem z dnia 27 maja 2015r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego specjalisty ortopedy M. G. celem oznaczenia daty powstania niezdolności do pracy M. K., o której orzeczono w opinii z dnia 5 maja 2015r. (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 27 maja 2015r.,
t. I, k. 154 a.s.).

Opinię uzupełniającą w sprawie wydał w dniu 2 czerwca 2015r. biegły sądowy ortopeda M. G., który podkreślił, że analiza dokumentacji pozwala stwierdzić, że od operacji w dniu 15 listopada 2011r. M. K. jest częściowo niezdolna do pracy z powodu schorzenia kręgosłupa. Natomiast dodatkowo z powodu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych kolan jest całkowicie niezdolna do pracy. Z powodu zwyrodnieniowych zmian kolan była operowana (artroskopowo) w 2009r. i 2013r. Rozpoznania postawione po wykonaniu artroskopii korelują z obrazem radiologicznym – RTG kolan z dnia 3 kwietnia 2012r., a wówczas już była niezdolna do pracy. Reasumując biegły sądowy ortopeda uznał, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy od zakończenia świadczeń rehabilitacyjnych (opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy M. G. z dnia 2 czerwca 2015r., t. I, k. 162 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w piśmie procesowym z dnia 16 czerwca 2015r. nie wniósł uwag do uzupełniającej opinii biegłego sądowego ortopedy z dnia 2 czerwca 2015r. (pismo procesowe ZUS z dnia 16 czerwca 2015r., t. I, k. 171 a.s.).

Biegły sądowy specjalista z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. w opinii z dnia 23 lipca 2015r. wskazał, że analizując całość dokumentacji potwierdza sugestie z poprzedniego badania biegłej neurolog w zakresie tego, że M. K. prezentuje postawę czynnościową. Jednakże wobec niemożności obiektywizacji stanu neurologicznego biegły neurolog przychylił się do opinii biegłego ortopedy, który wnioskuje całkowitą niezdolność do pracy od zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego z tym, że data końcowa została oznaczona na październik 2016r., tj. na okres dłuższy niż w poprzedniej opinii neurologa i ortopedy, który nie zgadzał się z opinią pierwszego neurologa odnośnie stopnia niezdolności, ale zgadzał się co do okresu niezdolności, czyli do października 2015r. Biegły sądowy neurolog stwierdził, że ze względu na prawdopodobne powikłania po operacji neurochirurgicznej w przypadku dalszych sporów wskazane jest badanie neurochirurga (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. z dnia 23 lipca 2015r., t. I, k. 192-192v a.s.).

Po zapoznaniu się z treścią w/w opinii organ rentowy w piśmie procesowym
z dnia 28 sierpnia 2015r. wniósł o uzupełnienie opinii B. Z. z dnia 23 lipca 2015r. w zakresie czasookresu orzekanej niezdolności do pracy (pismo procesowe ZUS z dnia 28 sierpnia 2015r., t. II, k. 206 a.s.).

Postanowieniem z dnia 2 września 2015r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa B. Z. celem ustosunkowania się do uwag zgłoszonych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w piśmie procesowym z dnia
28 sierpnia 2015r. (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia
2 września 2015r., t. II, k. 208 a.s.).

Biegły sądowy specjalista neurolog dr n. med. B. Z. w opinii uzupełniającej z dnia 25 września 2015r. wskazał, że ZUS podkreślił różnice w dacie trwania całkowitej niezdolności do pracy badanej w opiniach. Biegły ortopeda wnioskował na dwa lata całkowitą niezdolność do pracy, tj. do października 2015r., podczas gdy biegły neurolog formułował tę niezdolność od zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego do października 2016r. Zdaniem biegłego neurologa być może doszło do pomyłki w datach polegającej na tym, że w wykładni ZUS jest informacja, że wnioskodawczyni do 17 października 2014r. była na świadczeniu rehabilitacyjnym, a zatem dwa lata upływałyby w dniu 17 października 2016r. Biegły sądowy neurolog podkreślił, że w wydanej przez siebie opinii zawarł sformułowanie, z którego wynika, że w przypadku uwag do treści opinii biegłego wskazane byłoby zasięgnięcie opinii biegłego neurochirurga, ponieważ w czasie bardzo rozległego zabiegu operacyjnego być może doszło do powikłań, które badana formułowała wskazując „że zmniejszyły się bóle, a narósł niedowład”. W ocenie biegłego neurologa, obraz neurologiczny jest niejasny, ponieważ badana i przez poprzedniego neurologa i przez samego biegłego prezentowała postawę czynnościową zacierającą obraz potencjalnego defektu neurologicznego (opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii dr n. med. B. Z. z dnia 25 września 2015r., t. II, k. 214 a.s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 22 października 2015r. nie wniósł uwag do uzupełniającej opinii biegłego neurologa z dnia 16 października 2015r. (pismo procesowe ZUS z dnia 22 października 2015r., t. II, k. 224-225 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 27 października 2015r., znak: I/10/(...), przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2015r. do dnia 31 października 2016r. (decyzja ZUS z dnia 27 października 2015r., znak: I/10/(...), t. II, k. 234-234v a.s.).

Postanowieniem z dnia 28 października 2015r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga
w Warszawie postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa B. Z. celem jednoznacznego wskazania, czy całkowita niezdolność do pracy z powodów neurologicznych, o której mowa w opinii z dnia 23 lipca 2015r. została orzeczona do dnia 31 października 2015r. czy do 31 października 2016r. (postanowienie Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 28 października 2015r., t. II, k. 226 a.s.).

Biegły sądowy specjalista neurolog dr n. med. B. Z. w opinii uzupełniającej z dnia 7 grudnia 2015r. wskazał, że M. K. jest całkowicie niezdolna do pracy na dwa lata od ustania świadczenia rehabilitacyjnego, czyli od
31 października 2014r. do dnia 31 października 2016r. (świadczenie rehabilitacyjne zakończyło się w dniu 17 października 2014r.) (opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty neurologa dr n. med. B. Z. z dnia 7 grudnia 2015r., t. II,
k. 240-240v a.s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 8 stycznia 2016r. nie wniósł uwag do uzupełniającej opinii biegłego neurologa z dnia 7 grudnia 2015r. (pismo procesowe ZUS z dnia 8 stycznia 2016r., t. II, k. 247 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym na podstawnie dokumentów znajdujących się
w aktach rentowych M. K.. Ich autentyczność, jak również zgodność
z rzeczywistym stanem rzeczy, nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie opinii biegłych sądowych neurologów oraz ortopedy, które są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne badania ubezpieczonej, a wydający je biegli są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Z tego względu ich opinie nie budzą wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia M. K. i jej całkowitej niezdolności do pracy. Z tego względu Sąd przyjął opinie biegłych jako podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 6 listopada 2014r., znak: I/10/(...), jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Na wstępie rozważań wskazać należy, że organ rentowy decyzją
z dnia 27 października 2015r., znak: I/10/(...), przyznał M. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2015r. do dnia 31 października 2016r. Było to wynikiem tego, że ubezpieczona w trakcie trwającego postępowania sądowego została ponownie poddana badaniu przez Lekarza Orzecznika ZUS, a następnie Komisję Lekarską ZUS i skutkiem tego było wydanie wskazanej decyzji. W związku z tym Sąd umorzył postępowanie w zakresie, w jakim żądanie M. K. zostało uwzględnione poprzez wydanie decyzji z dnia 27 października 2015r., znak: I/10/(...), skoro bowiem organ rentowy częściowo załatwił sprawę zgodnie z żądaniem skarżącej, to orzekanie w tym zakresie było bezprzedmiotowe. To z kolei uzasadniało umorzenie postępowania we wskazanym powyżej zakresie, zgodnie z art.
477 ^{( 13)} k.p.c. Wskazany przepis stanowi, że zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez Sąd – przez wydanie decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony – powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Mając to na uwadze, Sąd na mocy art. 477 ^{( 13)} k.p.c., orzekł jak w punkcie
2 wyroku.

Z uwagi na okoliczność, że organ rentowy za okres od 18 października 2014r. do 30 września 2015r. nie uwzględnił żądania ubezpieczonej, podlegało ono rozpatrzeniu. Ubezpieczona tę okoliczność akcentowała w piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2015r. wskazując, że zgłoszone żądanie dotyczy uznania jej jako całkowicie niezdolnej do pracy od dnia zakończenia pobierania zasiłku rehabilitacyjnego (17 październik 2014r.), kiedy to na podstawie zaskarżonej decyzji przyznano jej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Z kolei okoliczność, że decyzją o przeliczeniu renty z dnia 27 października 2015r. organ rentowy przyznał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 października 2015r. do dnia 31 października 2016r., pozostaje bez wpływu na zaspokojenie roszczeń za okres wcześniejszy (pismo procesowe odwołującej z dnia 7 grudnia 2015r., t. II, k. 236 a.s.).

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440; ze zm.) – zwanej dalej: „ustawą emerytalną”, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt
14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu
18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Wskazane warunki te muszą być spełnione łącznie. Pierwszy z nich, tj. niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności
w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS rok 2004, Nr 19, poz. 340.).

Niepodważalną okolicznością w sprawach, choćby o rentę, jest to, że stwierdzenie niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń stanowią dowody z opinii biegłych posiadających wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Prawidłowa opinia biegłego winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

Dodatkowego podkreślenia wymaga, że postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego ma charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest więc ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej zgodności z prawem
i legalności decyzji oraz orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej
- o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest bowiem postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy, a biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, tylko zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 20 maja 2004 roku, II UK 395/03, OSNAPiUS 2005, Nr 3, poz. 43).

Badając w przedmiotowej sprawie istnienie spornej przesłanki warunkującej przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód
z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii, którzy w większości nie mieli wątpliwości co do całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej, biorąc pod uwagę zawód jaki wykonywała i posiadane kwalifikacje. Sąd zatem nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii i na ich podstawie uznał, iż M. K. spełniła warunek całkowitej niezdolności do pracy umożliwiający przyznanie jej świadczenia rentowego. Biegli M. G. i B. Z. wyraźnie na tę całkowitą niezdolność do pracy wskazywali z tym, że M. G. do 31 października 2015r., zaś B. Z. do 31 października 2016r. Organ rentowy ostatecznie opinii wskazanych biegłych nie zakwestionował, co wskazywał w złożonych pismach. Wobec tego zachodziły podstawy do uznania, że M. K. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy od daty ustania świadczenia rehabilitacyjnego, tj. od dnia 18 kwietnia 2014r. do dnia 30 września 2015r., tj. do daty poprzedzającej dzień, od której ZUS przyznał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w punkcie 1 wyroku, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. K. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 18 października 2014r. do dnia 30 września 2015r.

ZARZĄDZENIE

(...)