Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 14 listopada 2019 r. w Warszawie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 16 kwietnia 2019 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

A. G. w dniu 27 maja 2019r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 16 kwietnia 2019r., znak: (...) wnosząc o uchylenie decyzji z dnia 8 października 2013 r. znak (...). W uzasadnieniu odwołania wskazywała, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdzie jej ochrona prawna jest iluzoryczna. Pomimo wydanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego ubezpieczona została pozbawiona możliwości ochrony prawnej. Wyrok trybunału zapadł w 6 marca 2019 r., a więc usunięcie przepisu art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS nastąpiło po upływie 5 lat od daty wydania wadliwych decyzji. Obecna sytuacja prawna prowadzi więc do konkluzji, iż mimo wydania przez ZUS decyzji w oparciu o niekonstytucyjny przepis, decyzja ta nadal jest podstawą naliczania wysokości emerytury względem ubezpieczonej. Odwołująca wskazywała, iż powyższa sytuacja jest nie do zaakceptowania w świetle zasad demokratycznego państwa prawa. Obywatele nie mogę ponosić negatywnych konsekwencji niekonstytucyjnych przepisów. Tym bardziej, iż żadna z ubezpieczonych nie miała wpływu na to kiedy Trybunał Konstytucyjny rozpatrzy pytanie prawne dotyczące ich sytuacji. ( odwołanie z dnia 21 maja 2019r., k. 3 -5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 czerwca 2019r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Uzasadniając swe stanowisko wskazał, że odmówił uchylenia decyzji z dnia 8 października 2013r., znak: (...) i stwierdził, że jej wydanie nastąpiło z naruszeniem prawa. Powołał się przy tym na art. 146 § 1 k.p.a., który stanowi, że uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, na podstawie którego została ona wydana, nie może nastąpić, jeżeli od dnia jej doręczenia upłynęło 5 lat. Wówczas na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. organ ogranicza się do stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje przyczyny, z powodu których jej nie uchylił. W przedmiotowej sprawie od dnia doręczenia odwołującej decyzji z dnia 8 października 2013r. upłynął pięcioletni termin, zatem nie było możliwe jej uchylenie i odwołanie powinno zostać oddalone ( odpowiedź na odwołanie z dnia 4 czerwca 2019r., k. 11 a.s.-).

A. G. w piśmie z dnia 16 lipca 2019r. podtrzymała stanowisko oraz powołując się na pismo Podsekretarza Stanu Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 maja 2019 r. skierowanie do Zastępcy (...) wynika, iż Komisja Ustawodawcza Senatu RO rozpoczęła prace mające na celu wprowadzenie przepisów zmierzających do realizacji wyroku TK z dnia 6 marca 2019 r. W ocenie odwołującej powyższe sprawia, że organy i sądu mają pozostawiony znacznym margines dowolności w ocenie i rozstrzygnięciu następstw wyroku TK w konkretnych wypadkach (pismo z dnia 16 lipca 2019r., k. 16-17 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. , urodzona w dniu (...), na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 3 października 2008r., znak: E (...), uzyskała prawo do emerytury od miesiąca w którym nabyła uprawnienia do emerytury, tj. od 18 czerwca 2008r. Świadczenie było wielokrotnie waloryzowane i przeliczane (decyzja z dnia 3 października 2008 r. k. 73 tom I a.r., decyzja z dnia 24 listopada 2009 r. k. 77 tom I a.r., decyzja z 29 stycznia 2009 r. k, 87 tom I a.r., decyzja z dnia 20 kwietnia 2009 r. k. 99 tom I a.r., decyzja z 5 maja 2009 r. k. 107 tom I a.r., decyzja z 16 marca 2009 r. k. 113 tom I a.r., decyzja z 15 lipca 2009 r. k. 117 tom I a.r., decyzja z 20 stycznia 2010 r. k. 127 tom I a.r., decyzja z 22 kwietnia 2010 r. k. 137 tom I a.r., decyzja z 15 marca 2010 r. k. 143 tom I a.r., decyzja z 20 lipca 2010 r. k. 147 tom I a.r., decyzja z 28 października 2010 r. k. 155 tom I a.r., decyzja z 20 stycznia 2011 r. k. 163 tom I a.r., decyzja z 21 kwietnia 2011 r. k. 173 tom I a.r, decyzja z 5 maja 2009 r. k. 107 tom I a.r., decyzja z 26 lipca 2011 r. k. 183 tom I a.r., decyzja z 13 października 2011 r. k. 191 tom I a.r., decyzja z 15 marca 2011 r. k. 197 tom I a.r, decyzja z 24 stycznia 2012 r. k. 201 tom I a.r., decyzja z 13 czerwca 2012 r. k. 215 tom I a.r., decyzja z 13 sierpnia 2012 r. k. 225 tom I a.r., decyzja z 8 listopada 2012 r. k. 235 tom I a.r., decyzja z 31 stycznia 2013 r. k. 245 tom I a.r., decyzja z 20 kwietnia 2013 r. k. 255 tom I a.r., decyzja z 22 lipca 2013 r. nieokreślona karta tom I a.r.).

W dniu 2 września 2013r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wniosek o emeryturę. Po jego rozpoznaniu organ rentowy decyzją z dnia 8 października 2013 r., znak: (...), przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury powszechnej od 2 września 2013r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Podstawa wymiaru emerytury, obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, została pomniejszona o sumę kwot pobranych emerytur po uwzględnieniu kwoty wypłaconego wyrównania, tj. 119704,14 zł, wobec czego obliczona przez organ rentowy wysokość emerytury wyniosła 1832,89zł. Ponieważ była niższa od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej, wobec tego w decyzji zostało wskazane, że będzie wypłacane świadczenie ustalone na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej. Decyzją z dnia 4 listopada 2013 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1887,37 zł. Decyzją z dnia 13 stycznia 2014 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1896,22 zł. Decyzją z dnia 12 maja 2014 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1934,58 zł, Decyzją z dnia 27 października 2014 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1943,48 zł. Decyzją z dnia 16 stycznia 2015 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1960,60 zł. Decyzją z dnia 27 kwietnia 2015 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 1998,56 zł. Decyzją z dnia 16 lipca 2015 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2007,72 zł. Decyzją z dnia 26 października 2015 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2440,53zł. Decyzją z dnia 2 lutego 2016 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2451,69 zł. Decyzją z dnia 27 kwietnia 2016 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2469 zł. Decyzją z dnia 19 lipca 2016 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2479,96 zł. Decyzją z dnia 24 października 2016 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2491,15 zł. Decyzją z dnia 31 stycznia 2017 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2500,62 zł. Decyzją z dnia 24 kwietnia 2017 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2522,86 zł. Decyzją z dnia 19 lipca 2017 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2534,10 zł. Decyzją z dnia 19 października 2017 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2545,34 zł., Decyzją z dnia 29 stycznia 2018 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2556,58 zł. Decyzją z dnia 11 maja 2018 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2644,34 zł. Decyzją z dnia 17 lipca 2018 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2655,92 zł. Decyzją z dnia 6 listopada 2018 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2665,71 zł. Decyzją z dnia 29 stycznia 2019 r. została ponownie przeliczona i wysokość emerytury wyliczono na kwotę 2677,29 zł. (wniosek o emeryturę z dnia 2 września 2013r., k. 1 - 4 akt organu rentowego tom II, decyzja z dnia 8 października 2013 r. k.13 tom II, decyzja z dnia 4 listopada 2013 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 13 stycznia 2014 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 27 października 2014 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 16 stycznia 2015 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 27 kwietnia 2015 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 16 lipca 2015 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 26 października 2015 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 2 lutego 2016 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 27 kwietnia 2016 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 2 lutego 2016 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 27 kwietnia 2016 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 24 października2016 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 31 stycznia 2017 r. nieoznaczona karta a.r. tom II. decyzja z dnia 24 kwietnia 2017 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 19 lipca 2017 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 19 października 2017 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 29 stycznia 2018 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 11 maja 2018 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 17 lipca 2018 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 6 listopada 2018 r. nieoznaczona karta a.r. tom II, decyzja z dnia 29 stycznia 2019 r. nieoznaczona karta a.r. tom II).

W dniu 12 kwietnia 2019r., w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 6 marca 2019r., A. G. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno - rentowego (skarga z dnia 12 kwietnia 2019r., nieznaczona karta akt organu rentowego, tom II).

W odpowiedzi na powyższe organ rentowy wydał w dniu 16 kwietnia 2019r. postanowienie o wznowieniu postępowania w sprawie emerytury, zakończone decyzją z dnia 8 października 2013r. W decyzji z tej samej daty odmówił jednak uchylenia ww. decyzji, ale zarazem stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa (decyzja z dnia 16 kwietnia 2019r., nieoznaczone karty akt organu rentowego tom II, postanowienie z dnia 16 kwietnia 2019r., nieoznaczona karta akt organu rentowego).

Powyższy stan faktyczny, który nie był sporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, których wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w rozpatrywanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2019r., poz. 1460), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczy jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji, na wstępie należy przypomnieć, że spór w przedmiotowej sprawie powstał w związku z tym, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 6 marca 2019r. wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r., w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w (...)r., które przed dniem 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy.

Konsekwencją każdego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, wynikającą z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, jest to, że owe orzeczenie stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 2018r., poz. 1270 ze zm.), zwana dalej ustawą emerytalną, nie zawiera jednak odpowiedniej regulacji określającej wprost zasady i tryb postępowania w omawianym przypadku. Co szczególnie istotne, orzeczenie, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji, stanowi samodzielną i szczególną podstawę wznowienia postępowania wymienioną expressis verbis w przepisach regulujących postępowanie zarówno sądowe (art. 401 ¹ k.p.c. i art. 540 § 2 k.p.k.), jak i administracyjne (art. 145a k.p.a.). Stosownie do art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w niej stosuje się zaś przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Za przepis, na podstawie którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją, należy zatem uznać art. 145a k.p.a., w myśl którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja (§ 1). We wskazanej sytuacji skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

W rozpatrywanym przypadku – wobec faktu, że w dniu 6 marca 2019r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16 - organ rentowy, stosując powołany art. 145a k.p.a. w związku z art. 149 k.p.a. wznowił postępowanie, lecz nie uchylił decyzji z dnia 30 sierpnia 2013r., wskazując jako podstawę takiego rozstrzygnięcia art. 146 § 1 k.p.a. Wymieniony przepis przewiduje, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 1 i 2 nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło dziesięć lat, zaś z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3-8 oraz w art. 145a i art. 145b, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat.

W sprawie poddanej kontroli sądu nie budzi wątpliwości, że od daty doręczenia decyzji z dnia 8 października 2013r., której uchylenia domaga się odwołująca, upłynęło 5 lat. Wprawdzie w aktach organu rentowego brak jest potwierdzenia jej odbioru przez A. G. jednak odwołująca nie kwestionowała, że taką decyzję otrzymała. Nie negowała również stwierdzenia, na jakim oparł się organ rentowy, co do upływu pięciu lat. W takiej sytuacji zastosowanie przez organ rentowy art. 151 § 2 k.p.a. było prawidłowe. Wskazany przepis stanowi, że w przypadku gdy w wyniku wznowienia postępowania nie można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 146, organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji.

W przedmiotowej sprawie Sąd, dokonując analizy stanowiska A. G., nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji poprzez uchylenie decyzji 8 października 2013r. i ponowne wyliczenie emerytury. Uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt. 3-8 oraz w art. 145a nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ administracyjny rozpoznający sprawę po wznowieniu postępowania musi badać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia, ale także czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu sprawy co do istoty nie stoją okoliczności, o jakich mowa w cytowanym art. 146 k.p.a. ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 1999r., sygn. akt I SA 1956/98). Przepis ten zawiera dwie przesłanki negatywne ograniczające dopuszczalność uchylenia decyzji administracyjnej w trybie wznowienia postępowania. W przypadku upływu pięcioletniego terminu od daty doręczenia decyzji organ rentowy nie może orzec co do istoty sprawy. Zgodnie z poglądami orzecznictwa upływ tego terminu jest bezwarunkowy, niezależny od okoliczności, które go spowodowały. Termin taki nie może być przywrócony na podstawie art. 58 k.p.a., a jego upływ pozbawia organ administracyjny prowadzący wznowione postępowanie możliwości orzeczenia, co do istoty i ewentualnego uchylenia lub zmiany decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005r., sygn. akt VII SA/Wa 463/05 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 kwietnia 2009r., sygn. akt II OSK 124/09). Przyjmuje się, że prowadzenie postępowania po upływie okresu przedawnienia określonego w art. 146 § 1 narusza zasadę trwałości decyzji administracyjnej, której podstawową funkcją jest stabilizacja stosunków prawnych. Upływ okresu przedawnienia oznaczonego w przepisie art. 146 § 1 oznacza bezwzględny zakaz merytorycznego orzekania w sprawie (wyrok WSA w Poznaniu z 6.12.2012 r., (...) SA/Po 1014/12, LEX nr 1235410). Zgodnie z wyrokiem NSA z 30 kwietnia 2009r. (II OSK 124/09, LEX nr 555045), po upływie okresu przedawnienia w sprawie rozpoznawanej w trybie wznowienia postępowania organ administracji publicznej traci wobec tego uprawnienie nie tylko do uchylenia decyzji, lecz także do odmowy uchylenia decyzji dotychczasowej wydanej w postępowaniu zwyczajnym, z powodu stwierdzenia przez organ administracji braku podstaw do jej uchylenia, gdyż byłoby to rozstrzygnięcie co do istoty sprawy.

Na marginesie powyższych rozważań, Sąd wskazuje, że problematyka stanowiąca przedmiot rozstrzygania przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019 r. skutkowała podjęciem przez ustawodawcę inicjatywy w zakresie uregulowania sposobu przeliczania emerytury z uwzględnieniem braku w aktualnym stanie prawnym art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 15 maja 2019 r. wniesiono senacki projekt ustawy mający na celu przywrócenie większej podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy pobrali wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty wcześniej pobranej emerytury pomniejszą emeryturę powszechną. Projekt ten z dniem 15 lipca 2019 r. przekazano do Sejmu w celu kontynuowania prac legislacyjnych, które ostatecznie nie zostały zakończone przed końcem VIII kadencji Sejmu, co też, zgodnie z obowiązującą w Parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej zasadą dyskontynuacji, skutkuje stwierdzeniem, że dalsze prace nad tym projektem nie będą kontynuowane. Sąd wskazuje przy tym, że na dzień 13 listopada 2019 r., Marszałkowi Senatu RP przedłożono tożsamy do wspomnianego powyżej senacki projekt o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( (...) nr 12), co pozwala zakładać, że kwestia ustalania emerytury powszechnych osób urodzonych w (...) roku poruszona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. będzie przedmiotem działań legislacyjnych ustawodawcy w ramach kolejnej kadencji Parlamentu RP.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany decyzji, wobec czego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie orzekając jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...)

KM