Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2016 r. w Warszawie

sprawy M. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania M. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 17 października 2013 r., znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. F. prawo do emerytury od dnia 24 listopada 2013 roku.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na rzecz M. F. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2013 r. M. F. wniósł za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 17 października 2013 r. znak: (...), na mocy której organ ten odmówił przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzję, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie organowi rentowemu do ponownego rozstrzygnięcia oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że zaskarżona decyzja
jest błędna, gdyż nie uwzględnia faktu przedłożenia przez niego stosownych dowodów świadczących o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych. W ocenie odwołującego, organ rentowy błędnie nie uznał okresu, który wskazuje świadectwo pracy z dnia 20 lipca 2011 r. jako okresu pracy w warunkach szczególnych mimo,
iż jego treść spełnia wszelkie wymogi formalne, a ponadto z treści tej jednoznacznie wynika, że praca w warunkach szczególnych była przez niego świadczona w okresie zatrudnienia pełnoetatowego. Ponadto odwołujący zaznaczył, że organ rentowy w żaden sposób nie wykazał na jakiej podstawie nie uznał udokumentowanego przez niego wieku emerytalnego.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania M. F. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy powołał się na przepisy ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wskazując,
że odwołujący nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uwzględnił do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia odwołującego w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W., gdyż na świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach pracodawca nie wskazał dokładnie, w jakim okresie odwołujący
był zatrudniony na stanowisku monter instalacji sanitarnych, a w jakim okresie
na stanowisku spawacz. Wobec niemożności stwierdzenia która z prac była wykonywana przez odwołującego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wydanie skarżonej decyzji było zasadne.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. F., urodzony w dniu (...), posiada wykształcenie zawodowe. Po ukończeniu szkoły zawodowej od 1 września 1968 r. podjął zatrudnienie w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. (dalej również jako (...) w W.), najpierw jako uczeń zawodu, a następnie jako monter (świadectwo pracy z 31.05.1991 r. k. 15 a.r. tom I, świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach z 20.07.2011 r. k. 13 a.r. tom I).

W okresie od 25 kwietnia 1972 r. do 29 kwietnia 1974 r. odwołujący nie pracował w powyższym zakładzie pracy. Od dnia 30 kwietnia 1974 r. został ponownie zatrudniony na stanowisku montera (świadectwo pracy z 31.05.1991 r. k. 15 a.r. tom I, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 20.07.2011 r. k. 13 a.r. tom I).

Odwołujący pracował w (...) w W. na stanowisku montera do 1977 r. Po ukończeniu kursu spawacza gazowego w tym roku odwołujący zaczął pracować
na stanowisku spawacza. W ramach nowego stanowiska odwołujący wykonywał czynności spawalnicze, takie jak spawanie rurociągów, przyłączy gazowych, sieciowych, węzłów cieplnych i centralnego ogrzewania w budynkach, czy też wycinanie starych rur. Praca ta była wykonywana w wykopach, w kanałach oraz przy instalacjach umieszczonych na budynkach. Ze względu na zagrożenie pożarowe przy pracach spawalniczych często używano jako zabezpieczenia w postaci koców i płyt azbestowych. W związku z pracą w szkodliwych warunkach odwołujący dostawał
z zakładu pracy mleko oraz kartki na mięso w większym przydziale, z kolei w zimie przysługiwały mu posiłki regeneracyjne. Odwołujący w okresie zatrudnienia
na stanowisku spawacza nie wykonywał innych czynności, pracował przy spawaniu przez 8 godzin dziennie (zeznania świadków: R. B. (1) k. 33 i 178 a.s., C. G. k. 34 i 178 a.s., I. R. k. 34-35 a.s., W. S. k. 35 a.s., dowód z przesłuchania odwołującego k. 49 i k. 179 a.s., opinia biegłego ds. BHP k. 225-234 a.s.).

Odwołujący pracował na stanowisku spawacza od 1977 r. do 31 maja 1991 r.,
w którym to dniu zakończył pracę (...) w W. (świadectwo pracy
z 31.05.1991 r. k. 15 a.r. tom I, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 20.07.2011 r. k. 13 a.r. tom I).

Od 1 czerwca 1991 r. M. F. podjął zatrudnienie w firmie (...) z siedzibą w W. (obecnie Zakład (...)) na stanowisku montera-spawacza instalacji sanitarnych, w pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie pracował co najmniej
do dnia 31 grudnia 1998 r. (umowa o pracę z 01.06.1991 r. k. 19 a.o., zaświadczenie
o zatrudnieniu z 01.10.2013 r. k. 17 a.r. tom I, zeznanie świadka R. B. (2) k. 200-202 a.s.).

Firma (...) świadczy usługi w zakresie wykonywania różnego rodzaju instalacji dla obiektów użyteczności publicznej. Ponieważ prace są wykonywane również w starych budynkach, prawidłowe wykonanie niektórych prac wymaga spawania. R. B. (2) zaproponował odwołującemu zatrudnienie do prac przede wszystkim spawalniczych, gdyż uważał go za dobrego pracownika. Odwołujący został przyjęty na stanowisku montera-spawacza instalacji sanitarnych, lecz 90% jego obowiązków polegało na wykonywaniu prac spawalniczych związanych z budową
i montażem instalacji sanitarnych, grzewczych chłodniczych i gazowych. Wykonywanie przez ubezpieczonego prac monterskich miało charakter incydentalny, odwołujący
w pełnym wymiarze czasu pracował jako spawacz (zeznania świadków: W. S. k. 36 a.s., C. G. k. 178 a.s., R. B. (2) k. 200-202 a.s., opinia biegłego ds. BHP k. 225-234 a.s.).

W dniu 7 października 2013 r. M. F. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający okresy składkowe i nieskładkowe wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (wniosek o emeryturę z 07.10.2013 r. wraz z załącznikami k. 1-17 a.r. tom II).

Po rozpoznaniu wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału
w W. wydał w dniu 17 października 2013 r. skarżoną decyzję
znak: (...) na mocy której odmówił przyznania odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury ze względu na nieudokumentowanie wymaganego
15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wyjaśnił, że nie uznał okresu zatrudnienia odwołującego w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. od 1 września 1970 r. do 25 kwietnia 1972 r. oraz od 30 kwietnia 1974 r. do 31 maja 1991 r. za okres pracy w warunkach szczególnych, gdyż na świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 18 października 2005 r. nie został określony okres w jakim odwołujący był zatrudniony na stanowisku monter instalacji sanitarnych, a w jakim na stanowisku spawacz. Ponadto organ rentowy ustalił, że odwołujący posiada łączny staż pracy w wymiarze 30 lat, 3 miesięcy i 15 dni (skarżona decyzja ZUS z 17.10.2013 r.
k. 25 a.r. tom I).

Od powyższej decyzji organu rentowego M. F. złożył odwołanie inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k. 2 a.s.).

W ocenie biegłego sądowego J. P., okresy zatrudnienia odwołującego
od 25 maja 1977 r. do 31 maja 1991 r. oraz od 1 czerwca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku monter-spawacz spełniają przesłanki zakwalifikowania jako okres wykonywania prac w szczególnych warunkach, gdyż w świetle materiału dowodowego rodzaj wykonywanych przez odwołującego prac jest wymieniony w Dziale XIV
poz. 12 – prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym
i atomowodorowym wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jednocześnie w ocenie biegłego okresy zatrudnienia odwołującego od 1 września
1970 r. do 26 kwietnia 1972 r. oraz od 27 kwietnia 1974 r. do 23 maja 1977 r.
nie spełniają przesłanek zakwalifikowania jako okresy wykonywania pracy
w szczególnych warunkach, gdyż w tych okresach odwołujący wykonywał prace monterskie przyłączy wodociągowych i kanalizacyjnych nie tylko w głębokich wykopach, lecz również poza głębokimi wykopami, co nie jest objęte ww. wykazem,
a ponadto w tych okresach odwołujący nie posiadał uprawnień spawalniczych ( opinie biegłego ds. BHP: z 19.05.2015 r. k. 95-102 a.s., z 06.06.2016 r.
k. 225-234 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego
w toku postępowania materiału dowodowego, w skład którego wchodziły dowody
z dokumentów, zeznań świadków R. B. (1), C. G., I. R., W. S. i R. B. (2), dowód z przesłuchania M. F. oraz opinia biegłego sądowego ds. BHP J. P.. Dowody zebrane w sprawie nie budziły zastrzeżeń stron co do ich wiarygodności oraz przydatności w kontekście istoty sporu, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania, wobec czego Sąd uznał je w całości za wiarygodne.

Dokumenty załączone do akt sprawy obejmowały dokumentację przedłożoną przez odwołującego, akta organu rentowego, a także akta osobowe M. F. z okresu zatrudnienia w Zakładzie (...). Informacje płynące z dokumentów były spójne, a wynikające z nich dane pozwoliły Sądowi na ustalenie ram stanu faktycznego. Z kolei świadkowie przesłuchaniu w toku postępowania w zdecydowanej większości byli współpracownikami odwołującego
i pracowali z nim od wielu lat, w związku z czym mimo upływu czasu pamiętali okoliczności charakteru pracy oraz czynności wykonywanych przez ubezpieczonego
w czasie jego zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...)
w W. oraz w Zakładzie (...). Strony nie podnosiły zastrzeżeń do wartości zeznań świadków, wobec czego oraz ze względów powyższych Sąd uznał je za dowód w pełni wiarygodny.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP J. P.. Dwukrotne dopuszczenie tego dowodu było związane z przedstawieniem przez stronę odwołującą nowych wniosków dowodowych, co skutkowało koniecznością sporządzenia kolejnej opinii uwzględniającej nowe okoliczności sprawy. Co do zasady obie opinie sporządzone przez biegłego były rzetelne i oparte o kompleksową analizę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, przy czym Sąd w większości oparł się na drugiej z nich, gdyż została sporządzona z uwzględnieniem zaktualizowanego stanu faktycznego oraz materiału dowodowego sprawy. Opinie nie była kwestionowane przez strony, w szczególności przez organ rentowy, a Sąd, mając na uwadze ich rzetelny i wszechstronny charakter, uznał je za wartościowy dowód w niniejszej sprawie
w zakresie, w jakim wnioski obu opinii były ze sobą zgodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. F. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 17 października 2013 r. znak: (...) było zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu, co skutkowało zmianą skarżonej decyzji.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy ubezpieczony spełnia przesłanki do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy
w warunkach szczególnych na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U.
z 2013 r., poz. 1440; ze zm.). Organ rentowy odmówił odwołującemu prawa
do wskazanego wyżej świadczenia powołując się na fakt nieudokumentowania posiadania 15-letniego okresu stażu pracy, który podlegałby kwalifikacji jako staż pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie ma żadnej swobody. Prace te ściśle i jasno określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983 nr 8 poz. 43). Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać
za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia),

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia, oraz

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia, sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05). Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Jednocześnie wskazać należy, że świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w myśl art. 244 § 1 k.p.c., gdyż pracodawca nie ma charakteru organu władzy publicznej, świadectwo pracy stanowi więc dokument prywatny zgodnie z art. 245 k.p.c. W orzecznictwie podkreśla się, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane,
co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony,
która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy. Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność,
nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że M. F. ukończył w dniu
24 listopada 2013 r. wymagany wiek 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Wątpliwości istniały co do spełniania przez odwołującego pozostałych przesłanek – organ rentowy na etapie postępowania wyjaśniającego zakwestionował wykazanie przez ubezpieczonego przesłanek w postaci posiadania 15 lat pracy
w warunkach szczególnych. W szczególności organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia M. F. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. od 1 września 1970 r. do 25 kwietnia 1972 r. oraz od 30 kwietnia 1974 r. do 31 maja 1991 r. jako okresu wykonywania przez ubezpieczonego pracy
w warunkach szczególnych, gdyż w ocenie tego organu na podstawie przedłożonej dokumentacji nie sposób stwierdzić w jakich okresach ubezpieczony pracował
jako monter, a w jakich jako spawacz. Na mocy odwołania inicjującego postępowanie
w niniejszej sprawie M. F. wniósł zastrzeżenia co do powyższych ustaleń organu rentowego wskazując, że wykonywana przez niego praca odbywała się
w warunkach szczególnych i spełnia wszystkie przesłanki konieczne do uzyskania wcześniejszego świadczenia emerytalnego.

Okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie świadczy jednak o tym,
że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków
na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie
w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r. III UZP 6/84, z 21 września 1984 r. III UZP 48/84, wyroki: Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r. II UKN 619, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03, Sądu Okręgowego w Tarnowie z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Mając na uwadze powyższe Sąd dopuścił wnioskowany przez odwołującego dowód z zeznań świadków będących jego współpracownikami w okresie jego zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W..
Na podstawie zeznań świadków Sąd ustalił, że M. F. co najmniej
od 1977 r., tj. od momentu uzyskania uprawnień spawalniczych, wykonywał na rzecz wskazanych wyżej zakładów pracy prace spawacza, obejmujące spawanie elementów instalacji sanitarnych, grzewczych chłodniczych i gazowych, takich jak rurociągi, przyłącza gazowe, sieciowe, węzły cieplne, a także wycinanie elementów metalowych. Za szczególnie istotne Sąd uznał zeznania świadka R. B. (2), który potwierdził, że ubezpieczony po 31 maja 1991 r. był przez niego zatrudniony jako spawacz
i kontynuował zatrudnienie na tym stanowisku co najmniej aż do dnia złożenia wniosku o wcześniejszą emeryturę w październiku 2013 r. Każdy z przesłuchanych świadków potwierdził, że ubezpieczony wykonywał prace spawacza w sposób ciągły i przez
8 godzin dziennie, a czynności niezwiązane bezpośrednio z czynnościami spawalniczymi były przez odwołującego wykonywane incydentalnie. Na tej też podstawie Sąd przyjął, że odwołujący w okresie od 24 maja 1977 r. (tj. od dnia uzyskania uprawnień spawacza) do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony pracował
na stanowisku spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zeznania świadków ani odwołującego nie były bowiem kwestionowane przez organ rentowy, postawa świadków nie budziła wątpliwości, a treść złożonych przez nich zeznań była spójna
ze sobą wzajemnie i zbieżna z informacjami wynikającymi z załączonych do akt sprawy dokumentów. Niebagatelne znaczenie w ocenie Sądu miał fakt, że świadkowie przesłuchani w sprawie znali ubezpieczonego od dawna i współpracowali z nim przez wiele lat zarówno w ww. przedsiębiorstwie, lecz również w Zakładzie (...).

Sąd nie miał również zastrzeżeń co do możliwości zakwalifikowania powyższego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych. Powołany w sprawie biegły sądowy specjalista z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. P. w opiniach sporządzonych na rzecz niniejszego postępowania w sposób jednoznaczny stwierdził,
że charakter czynności wykonywanych przez ubezpieczonego w powyższym okresie odpowiada czynnościom określonym w poz. 12 dziale XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze – jako prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym. Skoro więc odwołujący wykonywał pracę spawacza gazowego w powyższym okresie w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy,
to w myśl § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia okres ten bezsprzecznie należy uznać za okres zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych.

Jednocześnie Sąd zaznacza, że nie cały wskazany przez ubezpieczonego okres zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w W. podlegał uwzględnieniu jako okres zatrudnienia w warunkach szczególnych.
Sąd nie znalazł na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie podstaw do dokonania powyższej kwalifikacji wobec okresu zatrudnienia odwołującego od 1 września 1970 r. do 26 kwietnia 1972 r. oraz od 27 kwietnia 1974 r. do 23 maja 1977 r. Odwołujący był bowiem wówczas zatrudniony na stanowisku montera
i wykonywał czynności monterskie przyłączy wodociągowych i kanalizacyjnych.
Praca ta mogłaby zostać zakwalifikowana jako „roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach” zgodnie z poz. 1 działem VI wykazu A, jednakże jak zwrócił uwagę biegły powołany w niniejszej sprawie, zeznania przesłuchanych w toku postępowania świadków nie dostarczyły informacji wystarczających do ustalenia, czy ubezpieczony wykonywał w powyższym okresie pracy jedynie w głębokich wykopach, czy poza tymi wykopami, czy też w sposób mieszany. W konsekwencji powyższego Sąd nie miał możliwości stwierdzenia, że praca odwołującego w zakresie zgodnym z wskazaną wyżej pozycją wykazu prac
w warunkach szczególnych była przez odwołującego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co przesądziło o możności zakwalifikowania tego okresu zatrudnienia zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego.

Niezależnie od powyższej okoliczności, Sąd uznał, że ubezpieczony w sposób dostateczny wykazał posiadanie okresu stażu pracy w szczególnych warunkach
w wymiarze 21 lat, 7 miesięcy i 7 dni, a więc w wymiarze wyższym, niż określony
w przepisie § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., a więc w istocie spełnia określoną w tym przepisie przesłankę do uzyskania wcześniejszej emerytury. Mając na względzie, iż była to jedynie sporna okoliczność w niniejszej sprawie,
Sąd uznał za zasadne przyznanie M. F. prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Powyższe okoliczności oraz przedstawione rozważania prowadziły do wniosku, że skarżona odwołaniem decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako niezgodna
z faktycznym stanem rzeczy podlegała stosownej zmianie zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Na tej też podstawie Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji i mając na uwadze treść art. 129 ustawy emerytalnej, przyznał odwołującemu prawo do emerytury od dnia w którym spełnił ostatnią z przesłanek do uzyskania świadczenia jaką było osiągnięcie wieku
60 lat, tj. od dnia 24 listopada 2013 roku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Wysokość kwoty podlegającej zwrotowi z tytułu kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez ubezpieczoną wynika z przepisów aktualnych
na dzień złożenia odwołania, tj. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 nr 163 poz. 1349).