Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2020 r. w Warszawie

sprawy R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 24 maja 2019 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje R. K. prawo do rekompensaty od 10 maja 2019 r.

Sygn. akt VII U 3813/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 maja 2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił ubezpieczonemu R. K. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z uwagi na to, że nie udowodnił on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach przed 1 stycznia 2009 r. Organ rentowy wskazał, że prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy emerytalnej, a nie ma ustalonego prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach, jak też nie ma ustalonego prawa do emerytury pomostowej. Organ rentowy podkreślił przy tym, że na dzień 1 stycznia 2009 r. ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15-leteniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nie dostarczył świadectw pracy w szczególnych warunkach wystawionych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Organ rentowy wskazał, że do staży pracy w warunkach szczególnych nie został zaliczony okres zatrudnienia od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r. w (...) Sp. z o.o. ponieważ wskazany w świadectwie pracy z dnia 11 marca 1998 r. charakter wykonywanej pracy w warunkach szczególnych nie jest zgodny z charakterem wykazanym w załączniku do zarządzenia właściwego ministra (zarządzenia resortowego), któremu podlega jednostka, oraz brak powołania na odpowiedni punkt w dziale i pozycji załącznika do zarządzenia (decyzja z dnia 24 maja 2019 r., znak:(...) k. 36 tom II a.r.).

Odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 maja 2019 r., znak: (...) wniósł ubezpieczony R. K. , domagając się zmiany w/w decyzji poprzez przyznanie na jego rzecz prawa rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach. Podniósł, szczegółowo opisując charakter swojej pracy, iż pomimo braku powołania przez Syndyka Masy Upadłości P. w świadectwie pracy odpowiedniego punku w dziale i pozycji załącznika do zarządzenia, jego praca była pracą w warunkach szczególnych. Ubezpieczony wyjaśnił, że jego praca polegała na obsłudze sprężarek i ich naprawie, była wykonywana w zapyleniu, potężnych huku głośno pracujących sprężarek, oraz trudnych warunkach atmosferycznych, w nieogrzewanej i nieklimatyzowanej hali. (odwołanie z dnia 25 czerwca 2019 r. k. 4-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podnosząc argumentację, którą posłużył się w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu organ rentowy dodatkowo wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący, co najmniej 15 lat. Stosownie zaś do treści art. 2 pkt. 5 powołanej ustawy, rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Organ rentowy zaznaczył, że odwołujący R. K. przedłożył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szkodliwych z dnia 11 marca 1998 r., w którym nie powołano działu, pozycji i punku zarządzenia resortowego, ponadto charakter wykonywanej pracy nie jest zgodny z charakterem wykazanym w załączniku do zarządzenia resortowego (odpowiedź na odwołanie z dnia 17 lipca 2019 r. k. 6-7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. K., ur. w dniu (...),

- w okresie od 10 września 1973 r. do 31 maja 1976 r. był zatrudniony w Ośrodku (...) na stanowisku ślusarza,

- w okresie od 1 sierpnia 1972 r. do 26 października 1972 r. był zatrudniony jako ślusarz w Zakładach (...) w W.,

- w okresie od 16 września 1976 r. do 31 lipca 1993 r. był zatrudniony w (...) Spółce (...) Sp. z o.o. w W. na stanowisku ślusarza narzędziowego: w okresie od 1 kwietnia 1978 r. jako operator sprężarki w (...), od 20 maja 1981 r. jako mechanik maszyn budowlanych w (...)3, od 1 stycznia 1988 r. jako operator sprężarki w Bazie Sp. i T..

- w okresie od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w W. na stanowisku operatora sprężarek. W dniu 11 marca 1987 r. pracodawca (...) Sp. z o.o. w upadłości w W. wystawił odwołującemu świadectwo wykonywania pracy w warunkach szkodliwych poświadczając, iż ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora sprężarek w okresie 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r. wymienionym w Wykazie A Dział XIV, p. 9 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach, których wykonywania uprawnia do niższego wieku emerytalnego

- w okresie od 17 czerwca 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. był zatrudniony na stanowisku ślusarza w (...) Spółdzielni (...) w W. „Osiedle (...).

- w okresie od 1 lipca 1999 r. do 30 września 1999 r. był zatrudniony w Hotelu (...) w W. na stanowisku konserwatora instalacji elektrycznej.

- w okresie od 1 grudnia 1999 r. do 30 listopada 2001 r. był zatrudniony w (...) S.A. w W. na stanowisku Robotnika gospodarczego i pomocnika elektromontera.

( świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1976 r. nieoznaczona karta a.r., świadectwo pracy z dnia 28 listopada 1997 r. nieoznaczona karta a.r., świadectwo pracy z dnia 11 stycznia 1973 r. nieokreślona karta, świadectwo pracy – duplikat z dnia 23 września 1998 r. k. 14 tom II a.r., świadectwo z dnia 31 grudnia 1998 r., świadectwo pracy z dnia 30 września 1999 r. k. 32 tom II a.r. świadectwo pracy z dnia 30 listopada 2001 r. k. 22 a.s., świadectwo wykonywania pracy w warunkach szkodliwych z dnia 11 marca 1998 r. k. 27 tom II a.r.,

Przez cały okres zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. tj. od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r. ubezpieczony pracował na stanowisku operatora sprężarek. Do zadań odwołującego należało uruchomienie sprężarek, stały nadzór, remontowanie i naprawy sprężarek, kontrolowanie manometrów, codzienna obsługa sprężarek. W trakcie pracy występowała wysoka temperatura, unosiły się opary oleju, był duży hałas. Praca była jednozmianowa, czasem kiedy był rozładunek odwołujący pracował dłużej (zeznania świadka S. G. k. 34-35 a.s., W. F. k. 35-36, Z. F. k. 60, zeznania odwołującego k. 60-61 a.s.).

W dniu 4 lipca 2017 ubezpieczony R. K. złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa do emerytury. W rozpoznaniu powyższego wniosku, decyzją z dnia 12 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. przyznał ubezpieczonemu emeryturę od dnia 1 lipca 2018 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Jednocześnie zaznaczył, że emerytura stanowi równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę. Organ rentowy, ustalając wysokość świadczenia emerytalnego w systemie zdefiniowanej składki, przyjął kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 23110,47 zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 545657,38 zł oraz średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 218,40 miesięcy. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w przepisie art. 26 ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła do wypłaty 2604,25 zł brutto. (wniosek z dnia 4 lipca 2018 r., k. 1 tom II a.r. decyzja z dnia 12 lipca 2018 r. k. 7 tom II a.r. ).

W dniu 10 maja 2019 r. R. K. złożył w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury z uwzględnieniem prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 24 maja 2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił ubezpieczonemu R. K. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych z uwagi na to, że nie udowodnił on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach przed dniem 1 stycznia 2019 r. Organ rentowy wskazał, że prawo do rekompensaty przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał przez co najmniej 15 lat pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów art. 32 i 33 ustawy emerytalnej, a nie ma ustalonego prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach, jak też nie ma ustalonego prawa do emerytury pomostowej. Organ rentowy podkreślił przy tym, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie został zaliczony okres zatrudnienia od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r. w (...) Sp. z o.o. ponieważ wykazany na świadectwie pracy z dnia 11 marca 1998 r. charakter wykonywanej pracy w warunkach szczególnych nie jest zgodny z charakterem wykazanym w załączniku do zarządzenia właściwego ministra (zarządzenia resortowego), któremu podlegała jednostka, oraz brak powołania na odpowiedni punkt w dziale i pozycji załącznika do zarządzenia (wniosek z dnia 16 listopada 2017 r. k. 31 decyzja z dnia 24 maja 2019 r., znak: (...) k. 36 tom II a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego z dnia 25 czerwca 2019 r., ubezpieczony R. K. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 25 czerwca 2019 r. k. 4-5 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań R. K. . Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania odwołującego R. K., Sąd Okręgowy ocenił, jako wiarygodne, albowiem odwołujący w sposób logiczny wyjaśnił na czym polegała jego praca w P. w okresie od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997 r.

Ponadto Sąd Okręgowy za podstawę ustaleń faktycznych przyjął wiarygodne zeznania świadków: S. G. k. 34-35 a.s., W. F. k. 35-36, Z. F. k. 60, który przez wiele lat pracowali w tym samym zakładzie pracy, w którym zatrudniony był R. K. i potwierdzili wynikające z akt osobowych okoliczności pracy odwołującego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy bezpośredniej obsłudze sprężarek. Zeznania w/w świadków były szczególnie istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż świadkowi byli współpracownikami odwołującego w tym samym zakładzie pracy, a zatem posiadali najbardziej miarodajną wiedzę w przedmiocie charakteru jego pracy w spornym okresie czasu. Świadkowie zatrudnieni w (...) Sp. z o.o. zgodnie wskazywali, że odwołujący wykonywał pracę przy bezpośredniej obsłudze sprężarek, uruchamianie sprężarek, stały nadzór, remontowanie i naprawy sprężarek, kontrolowanie manometrów, codzienna obsługa sprężarek. Wszystkie opisane powyżej czynności, odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zazwyczaj przez 8 godzin dziennie, choć zdarzało się również, że zachodziła konieczność pracy w godzinach nadliczbowych. Świadkowie potwierdzili także, iż praca była wykonywana w ciężkich warunkach, ze względu na panujące warunki atmosferyczne, unoszące się opary oleju a także duży hałas wymuszający pracę w słuchawkach. Zdaniem Sądu z uwagi na spójność zeznań ubezpieczonego, świadków i dokumentów, nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 24 maja 2019 r., znak: (...) zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1924), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Celem w/w rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty stanowi jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2015 r., III AUa 717/15). Przepisy art. 2 pkt. 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwa zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: nienabycie prawa do emerytury pomostowej i osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego, co najmniej 15 lat. Przesłanka negatywna zawarta została w art. 21 ust. 2 ustawy pomostowej, tj. nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, obliczonej wg formuły zdefiniowanego świadczenia. W świetle powyższego rekompensata przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli, co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nie uznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa powyżej, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych, wnioskodawca może udowadniać okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95).

Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w rozpatrywanej sprawie w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym także z okresu jego zatrudnienia w P. w okresie od 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997r. Z treści dokumentów zawartych w aktach rentowych odwołującego, jak również z jego zeznań i zeznań świadków wynika, że w okresie od dnia 15 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1997r. wykonywał on pracę przy bezpośredniej obsłudze sprężarek. Praca ta ze względu na charakter czynności wykonywanych przez odwołującego R. K. została wymieniona w Wykazie A, Dziale XIV - „Prace różne”, pod poz. 9 Bezpośrednia obsługa stacji sprężarek, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W tym miejscu podkreślić należy, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10 oraz z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10). W takich właśnie warunkach pracował odwołujący. Jak już wyżej wskazano, do codziennych zadań odwołującego należało uruchomienie sprężarek, stały nadzór, remontowanie i naprawy sprężarek, kontrolowanie manometrów. Na tej podstawie, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że praca wykonywana przez odwołującego w spornym okresie czasu jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w Wykazie A, Dziale XIV - „Prace różne”, pod poz. 9 Bezpośrednia obsługa stacji sprężarek, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze .

Bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy pozostaje fakt, że w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szkodliwych z dnia 11 marca 1998r. nie powołano działu, pozycji i punktu zarządzenia resortowego. Świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez pracodawcę, nie stanowi bowiem dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo pracy traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Fakt wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych został wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów, a przede wszystkim za pomocą dokumentów zgromadzonych w jego aktach osobowych oraz zeznań świadków. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują ograniczenia dowodowe, jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., I UK 179/06). Należy przy tym wskazać, że świadkowie S. G., W. F., Z. F. stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe, ponieważ pracowali w wymienionym zakładzie pracy w okresach pokrywających się z okresem zatrudnienia ubezpieczonego. Ponadto w sposób kompletny i zbieżny opisywali zakres obowiązków R. K., precyzując, że wykonywał on takie same prace, w takich samych warunkach przez cały okres spornego zatrudnienia.

W konsekwencji takiego stanowiska, Sąd Okręgowy stwierdził, że ubezpieczony R. K. spełnia wszystkie niezbędne przesłanki do nabycia prawa do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu R. K. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 10 maja 2019 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i aktami organu rentowego doręczyć (...)

KM