Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kapanowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2021 r. w Warszawie

sprawy E. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rekompensatę

na skutek odwołania E. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 4 lipca 2019 r. znak (...)

1.  umarza postępowanie w zakresie w jakim zaskarżona decyzja została zmieniona przez decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. z dnia 25 sierpnia 2020 r.;

2.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje E. C. prawo do rekompensaty od 1 kwietnia 2019 r.

Sygn. akt VII U 4153/19

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2019 r. E. C. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 4 lipca 2019 r., znak (...) i wniosła o jej zmianę. W uzasadnieniu podniosła, że organ rentowy nie uwzględnił jej okresów pracy od 21 września 1976 r. do 15 kwietnia 1977 r. z powodu braku informacji o wykonywaniu pracy stale w pełnym wymiarze godzin i na te okoliczność odwołująca załączyła świadectwo pracy w warunkach szczególnych, oraz od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. z powodu braku świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczona podkreśliła, że w okresie od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. była zatrudniona w Komendzie Stołecznej Policji przy ul. (...) na stanowisku technika fizjoterapii. Od 1 stycznia 1990 r. placówka ta podlegała pod Szpital (...) przy ul. (...). Sprawy związane ze szkodliwością w postaci corocznych pomiarów promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez aparaty znajdujące się w gabinecie były prowadzone przez służby bhp podległe (...) przy ul. (...). Po latach nie zostały odnalezione dokumenty poświadczające jej pracę w warunkach szczególnych. Na tę okoliczność odwołująca załączyła oświadczenia dwóch osób, które w tym samym okresie pracowały w tej placówce jako pielęgniarki (odwołanie, k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 30 sierpnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania E. C. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy wyjaśnił, że odwołująca nie spełnia warunków do przyznania rekompensaty ponieważ zamiast wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej ubezpieczona udokumentowała jedynie 5 lat, 8 miesięcy i 21 dni tego rodzaju zatrudnienia. Do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił zatrudnienia E. C. od dnia 21 września 1976 r. do 15 kwietnia 1977 r., ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w szczególnych warunkach nie podał, że praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy oraz od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r., ponieważ nie zostało przedłożone świadectwo pracy w warunkach szczególnych. W związku z powyższym organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych (odwołanie, k. 8-8v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. C. (poprzednio G.), urodzona w dniu (...) z zawodu jest technikiem fizjoterapii, od dnia 1 lipca 2017 r., w okresie od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. była zatrudniona w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej (...) (...) w W. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku starszego technika fizjoterapii. Ubezpieczona pracowała w gabinecie fizykoterapii z aparaturą do wykonywania zabiegów fizykalnych takich diatermia krótkofalowa, terapuls, zabiegi prądem i światłolecznictwo lampą soluks i kwarcową. Cała aparatura znajdowała się w jednym pomieszczeniu. Praca była wykonywana w wymiarze 5 godzinnym ze względu na warunki szkodliwe (świadectwo pracy z dnia 28 lutego 1999r. – nienumerowane karty a.r., oświadczenia L. K. i D. W., k. 5-6 a.s., oświadczenie D. T., k. 16 a.s., zeznania świadka L. K., k. 57 -58 i 64-65 a.s., zeznania świadka D. W., k. 71 – 74 a.s., zeznania E. C., k. 100 a.s.).

Ubezpieczona ma przyznane prawo do emerytury powszechnej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 31 lipca 2017 r. znak: (...) (decyzja ZUS z 31 lipca 2017 r. – nienumerowane karty a.r.).

W dniu 23 kwietnia 2019 r. E. C. złożyła wniosek o ponowne obliczenie jej emerytury wraz z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych (wniosek z 23 kwietnia 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

Decyzją z dnia 4 lipca 2019 r., znak (...), organ rentowy odmówił E. C. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ na dzień 31 grudnia 2008r. nie udokumentowała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Organ rentowy uwzględnił okresy pracy w szczególnych warunkach od 23 września 1985 r. do 7 września 1986 r., od 16 grudnia 1978 r. do 2 grudnia 1982 r., od 13 września 1986 r. do 30 czerwca 1987 r., łącznie 5 lat, 8 miesięcy i 21 dni. Natomiast nie uwzględnił okresów pracy w warunkach szczególnych od 21 września 1976 r. do 15 kwietnia 1977 r., od 3 grudnia 1982 r. do 15 września 1985 r., od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. (decyzja ZUS z 4 lipca 2019 r. – nienumerowane karty a.r.).

Odwołująca wraz z odwołaniem od powyższej decyzji dostarczyła oryginał świadectwa pracy wystawionego przez (...) Zespół Publicznych Zakładów (...), w którego wynika, że E. C. (poprzednio G.) była zatrudniona od 21 września 1976 r. do 15 kwietnia 1977 r., w pełnym wymiarze czasu pracy (30 godzin tygodniowo) w tym czasie wykonywała prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia (rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. Dz. U. Nr 8 poz. 43) na stanowisku technik fizjoterapii, wymienionym w wykazie A, dziale XIV pkt 4 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lutego 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu (...) (Dz. Urz. MZ 83.8.40 z późn. zm.). Świadectwo zostało wystawione w dniu 17 lipca 2019 r. (świadectwo pracy w szczególnych warunkach, k. 4 a.s.).

W odpowiedzi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 25 sierpnia 2020 r. decyzję znak (...) w której ponownie odmówił E. C. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ na dzień 31 grudnia 2008r. nie udokumentowała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Organ rentowy uwzględnił okresy pracy w szczególnych warunkach łącznie 6 lat, 3 miesiące i 16 dni. Natomiast nie uwzględnił okresów pracy w warunkach szczególnych od 3 grudnia 1982 r. do 15 września 1985 r. – przebywania na urlopie wychowawczym i od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. – z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (decyzja ZUS z 25 sierpnia 2020 r. – nienumerowane karty a.r.).

Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach osobowych i rentowych R. G., jak również w oparciu o zeznania ubezpieczonej E. C. (k.100) oraz świadków: L. K. (k. 57 -58 i 64-65) i D. W. (k. 71 – 74).

Zeznania strony i świadków zostały ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie przez cały czas pracowali w tym samym miejscu co odwołująca tj. w Przychodni (...) Zakładów Opieki Zdrowotnej (...) (...) (...) a zatem znały jej pracę i wiedziały, czym ubezpieczona się zajmowała oraz jakie dokładnie czynności wykonywała na stanowisku technika fizjoterapii, ponieważ w przychodni był tylko jeden taki gabinet. Dodatkowo ich zeznania pozostawały zgodne z dowodami z dokumentów znajdującymi się w aktach rentowych, a zatem należało dać im wiarę.

Dowody z dokumentów, w szczególności znajdujące się w aktach sprawy i aktach rentowych przede wszystkim te przedstawione przez ubezpieczoną wraz z wnioskiem o emeryturę i rekompensatę, Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż były one zgodne z osobowymi źródłami dowodowymi i tworzyły spójny obraz zatrudnienia E. C.. Co istotne, strony, w tym organ rentowy, nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie E. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 4 lipca 2019 r., znak (...) było zasadne.

W pierwszej kolejności Sąd miał na uwadze, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 25 sierpnia 2020 r. znak (...) ponownie odmówił E. C. prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ na dzień 31 grudnia 2008r. nie udokumentowała co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Organ rentowy uwzględnił okresy pracy w szczególnych warunkach łącznie 6 lat, 3 miesiące i 16 dni. W przedmiotowej decyzji ZUS uwzględnił część roszczenia odwołującej, bowiem uwzględnił jej okres zatrudnienia w szczególnych warunkach od 21 września 1976 r. do 15 kwietnia 1977 r. w (...) Zespole Publicznych Zakładów (...).

Zgodnie z art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności zaskarżonego orzeczenia przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd – przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony – powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana lub wykonanie decyzji lub orzeczenia nie ma wpływu na bieg sprawy.

W orzecznictwie wskazuje się, że powyższy przepis ma jednoznaczne brzmienie, z którego nie da się wyprowadzić wniosku, że chodzi w nim wyłącznie o zmianę przez organ rentowy zaskarżonej decyzji w drodze wydania decyzji zmieniającej. Zmiana ta może nastąpić przez wydanie – stosownie do okoliczności danej sprawy – każdej decyzji, byleby tylko jej skutkiem było uwzględnienie w całości lub w części żądania strony objętego przedmiotem zaskarżonej decyzji (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2012r., II UK 225/11). Wskazana w art. 477 ^{( 13)} k.p.c. "zmiana zaskarżonej decyzji" nie musi polegać na wydaniu nowej decyzji zmieniającej zaskarżoną, ale na wydaniu takiej decyzji,
której skutkiem jest uwzględnienie w całości lub w części żądania strony objętego przedmiotem zaskarżonej decyzji. Nie będzie to więc jedynie wprost decyzja zmieniająca, lecz również decyzja anulującą decyzję wcześniejszą, byleby wynikało z niej, że rozstrzyga
o przedmiocie tej wcześniejszej decyzji i to zgodnie z żądaniem odwołania (por. orzeczenia: Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 lutego 2013r., III AUa 910/12, z dnia 24 czerwca 2015r., III AUa 246/15 oraz Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 września 2013r., III AUa 1432/12).

Powyżej opisana sytuacja miała miejsce w przypadku wydania decyzji z dnia 25 sierpnia 2020 r. wobec tego w tym zakresie należało umorzyć postepowanie, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. w pkt 1 wyroku.

Przechodząc do oceny zasadności zaskarżonej decyzji w pozostałym zakresie dotyczącym odmowy przyznania ubezpieczonej prawa do rekompensaty Sąd zważył, że regulacja dotycząca prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegała się E. C. została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r., poz. 1924). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczanie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nie zachodzi negatywna przesłanka przyznania E. C. prawa do rekompensaty. Ubezpieczona nie miała przyznanego prawa do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 31 lipca 2017 r. znak: (...) przyznano jej prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Wobec powyższego, celem ustalenia, czy ubezpieczonej przysługuje prawo do rekompensaty należało zbadać spełnienie przesłanek pozytywnych, o których była mowa. Analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem Sądu, E. C. spełniła przesłanki pozytywne konieczne do tego, by uzyskać prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczona nie nabyła prawa do emerytury pomostowej i legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych, przypadającym przed 1 stycznia 2009r.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43) – zwane dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje w § 2 ust. 1, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W przypadku ubezpieczonej, której ZUS uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okres 6 lat, 3 miesiące i 16 dni, należało doliczyć również okres pracy od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej (...) (...) (...) w W. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku starszego technika fizjoterapii. Według organu rentowego okresu tego nie można było uwzględnić z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze.

Odnosząc się do wskazanej okoliczności należy podnieść, że w sprawie o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na wykonywanie pracy szczególnych warunkach – analogicznie w sprawie o prawo do rekompensaty - należy ustalić faktyczny rodzaj i zakres powierzonych do wykonywania czynności (obowiązków) pracowniczych i to one podlegają każdorazowo ocenie, a nie rodzaj stanowiska, jaki w dokumentach podał pracodawca. Ponadto, choć wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00), to dokumenty te podlegają każdorazowo weryfikacji. Wynika to z tego, że są to dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowią dowodu tego co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej ani inne organy państwowe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13, Lex nr 1409118). To zatem oznacza, że nawet jeśli pracodawca ww. dokument pracownikowi wystawił, to i tak podlega on kontroli ZUS i Sądu i nie oznacza automatycznie, że praca w danym okresie była wykonywana w warunkach szczególnych. Z drugiej zaś strony, brak takiego dokumentu bądź jego wadliwości nie przesądzają o tym, że praca nie była wykonywana w warunkach szczególnych. Kwestia ta każdorazowo podlega badaniu przy uwzględnieniu tego, jakie czynności i rodzaj prac faktycznie wykonywał wnioskodawca i co ważne, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym (także w sprawie o rekompensatę), dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, a nie tylko świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez Sąd dowodów jednoznacznie wynika, że E. C. w spornym okresie od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. pracowała jako starszy technik fizjoterapii w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej (...) (...) (...) w W.. Jej podstawowe obowiązki polegały na wykonywaniu zabiegów fizykalnych takich diatermia krótkofalowa, terapuls, zabiegi prądem i światłolecznictwo lampą soluks i kwarcową, aparaturą która znajdowała się w jej gabinecie. Ponadto praca była przez nią wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższe potwierdzili świadkowie L. K. i D. W.. Wskazane osoby niewątpliwie dysponowały wiedzą na temat pracy E. C. i z ich spójnej relacji wynika taki zakres obowiązków, jaki Sąd ustalił.

Praca, o której mowa, może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pkt 4 działu XIV (Prace różne) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. (Dz. U. Nr 8 poz. 43). Wymieniono tam m.in. prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia, a taką pracę ubezpieczona w spornym okresie zatrudnienia niewątpliwie wykonywała, bowiem w pomieszczeniu w którym przebywała znajdowała się cała aparatura emitująca promieniowanie jonizujące, zaś praca przy użyciu tej aparatury narażała ją na działanie pól elektromagnetycznych. Jak wskazano, taki rodzaj i charakter pracy ubezpieczonej znajduje potwierdzenie przede wszystkim w zeznaniach świadków, którzy przez wiele lat pracowali w tym samym zakładzie pracy co odwołująca.

Z powyższych względów Sąd uznał sporny okres zatrudnienia ubezpieczonej jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zatrudnienie to trwało od 10 lipca 1987 r. do 28 lutego 1999 r. i okres ten był na tyle długi, by przyjąć, że E. C. legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych ponad 15 lat, a więc więcej niż minimalny próg, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych.

W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczona spełnia przesłanki do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty. W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., o czym Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.