Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 czerwca 2020 r. w Warszawie

sprawy Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o zwrot nienależnie wypłaconego świadczenia

na skutek odwołania Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 października 2019 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., decyzją z dnia 28 października 2019 r., znak: (...), zobowiązał Bank (...) S.A. w W. do zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. w kwocie 2.960,88 zł, przekazanego na rachunek bankowy R. B. zmarłego w dniu 11 lipca 2019 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że świadczenie emerytalne dla R. B., zmarłego w dniu 11 lipca 2019 r. wypłacono w ww. kwocie za sierpień 2009 r. na jego konto bankowe. Organ rentowy nie uwzględnił wyjaśnień Banku, że wpłata świadczenia nastąpiła na rachunek wspólny zmarłego R. B. i jego małżonki M. B.. Wskazał bowiem, że M. B. zmarła w dniu 11 lipca 2019 r., o czym powiadomił Bank (...) S.A. pismem z dnia 20 września 2019 r. A zatem świadczenie przekazane na wskazany rachunek za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. było nienależne i podlega zwrotowi (decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 października, znak: (...), k. 82 a.r.).

W dniu 28 listopada 2019 r. Bank (...) S.A. w W. odwołał się od powyższej decyzji, podnosząc, że wpłata nastąpiła na konto bankowe wspólne. Wskazał, że tryb z art. 138a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) nie obejmuje tzw. rachunków wspólnych. Ponadto podmiot, do którego jest adresowany ww. przepis, tj. bank prowadzący rachunek, nie może być zobowiązany do zwrotu kwot świadczeń pobranych nienależnie przez inne osoby. Przepis ten reguluje bowiem wyłącznie taką sytuację, w której nie ma osoby zobowiązanej do zwrotu świadczenia mającego charakter pobranego nienależnie, a wpłaconego przez organ rentowy na rachunek bankowy osoby, która jest uprawniona do pobrania świadczenia. Odnosi się więc do wpłat dokonanych na rachunek prowadzony indywidualnie dla świadczeniobiorcy, czyniąc bank zobowiązanym do zwrotu organowi rentowemu świadczeń przekazanych za miesiące przypadające po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć świadczeniobiorcy. Odwołujący podkreślił także, że w chwili śmierci R. B., zmarłego w dniu 11 lipca 2019 r., prowadzony dla niego rachunek bankowy stanowił rachunek wspólny ze zmarłą w tej samej dacie M. B.. Fakt, że współposiadacz rachunku zmarł w tym samym dniu co świadczeniobiorca nie stanowi w ocenie Banku podstawy do przyjęcia, że rachunek został przekształcony w rachunek indywidualny. Ponadto art. 138a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS nie stanowi regulacji wyczerpującej, albowiem w tym zakresie należy uwzględniać przepisy odrębne, w szczególności art. 55 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, art. 14 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz art. 39a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. Odwołujący stwierdził nadto, że śmierć męża i współposiadacza rachunku nie spowodowała wygaśnięcia umowy wspólnego rachunku bankowego, gdyż w jego prawa i obowiązki wstąpili spadkobiercy zmarłego, zatem zwrotu nienależnego świadczenia organ rentowy powinien dochodzić od spadkobierców. W konkluzji odwołania, skarżący wniósł więc o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. w kwocie 2.960,88 zł oraz o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odwołanie z dnia 28 listopada 2019 r. k. 3-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 grudnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o jego oddalenie w całości, w uzasadnieniu powołując się na treść art. 138a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Zgodnie z treścią art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, w przypadku śmierci posiadacza rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego lub rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej bank jest obowiązany wypłacić z tych rachunków kwotę równą wpłatom na rachunki dokonanym przez organ wypłacający świadczenie z ubezpieczenia lub zabezpieczenia społecznego albo uposażenie w stanie spoczynku, które nie przysługiwały za okres po śmierci posiadacza rachunku, wskazaną we wniosku organu wypłacającego to świadczenie lub uposażenie, skierowanym do banku wraz z podaniem numerów rachunków, na które dokonano wpłat. Definicję rachunku wspólnego określa art. 51 ww. ustawy, zgodnie z którym rachunek bankowy może być prowadzony dla kilku osób fizycznych. Organ rentowy nadmienił, że umowa zawarta przez R. B. była umową rachunku wspólnego. Współposiadaczem rachunku była również jego żona M. B., która zmarła w tej samej dacie, tj. w dniu 11 lipca 2019 r. W związku z powyższym rachunek wspólny stracił taki charakter w myśl art. 51 ustawy Prawo bankowe i stał się rachunkiem indywidualnym. Tym samym w niniejszej sprawie powinien znaleźć zastosowanie zarówno przepis art. 55 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, jak i art. 138a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, który stanowi, że podmiot prowadzący rachunek płatniczy oraz bank i spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa prowadzące rachunek inny niż płatniczy i wydawca instrumentu płatniczego są obowiązani zwrócić Zakładowi kwoty świadczeń przekazane na ten rachunek albo instrument płatniczy, za miesiące następujące po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć świadczeniobiorcy, przepis art. 144 ust. 1 stosuje się odpowiednio. Zarówno więc ustawa z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, jak i ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS zobowiązują Bank do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczeń społecznych. Na tej podstawie organ rentowy stwierdził, że zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona (odpowiedź na odwołanie z dnia 20 grudnia 2019 r. k. 25-26 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. B., urodzony w dniu (...), był uprawniony od emerytury od dnia 1 stycznia 1998 r., tj. od momentu ustania ostatniego okresu zatrudnienia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy uwzględnił dochód, który stanowił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 7 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1980 r. do grudnia 1987 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 124,02%. Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową w wysokości 1.001,51 zł i wyniosła 1.242,07 zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 38 lat i 4 miesiące okresów składkowych oraz 5 lat i 4 miesiące okresów nieskładkowych. Organ rentowy ustalił termin płatności na 5 dzień każdego miesiąca, natomiast od miesiąca kwietnia 2016 r. na 6 dzień każdego miesiąca. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonywał wypłaty emerytury w kwocie 1.495,22 zł przelewem na rachunek w Banku (...) S.A. w W. o numerze: (...). W kolejnych latach świadczenie było przeliczane i waloryzowane (wniosek o emeryturę z dnia 16 grudnia 1997 r. wraz z załącznikami k. 1-17, decyzja ZUS z dnia 3 grudnia 1998 r., znak: (...)k. 29-30, decyzja z dnia 19 lutego 1998 r. k. 37 i nast. k. 38-40, k. 54-55, k. 58-66, decyzja o zmianie terminu płatności świadczenia k. 68 a.r.).

R. B. zamieszkiwał wspólnie z żoną M. B. i prowadził z nią wspólne gospodarstwo domowe. M. B. była również współposiadaczem rachunku bankowego o numerze (...), prowadzonego przez Bank (...) S.A. w W., na który wpływała emerytura R. B.. R. B. zmarł w dniu 11 lipca 2019 r. o godzinie 19:35. Z kolei jego żona M. B. zmarła w tym samym dniu o godzinie 18:32. Po śmierci R. B., organ rentowy wypłacił na wspólny rachunek bankowy małżonków, pobieraną dotychczas przez niego emeryturę za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. w wysokości 2.960,88 zł (historia operacji k. 41 a.s., odpisy skrócone aktów zgonu k. 72, k. 79 a.r.).

Pismem z dnia 13 sierpnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. zobowiązał Bank (...) S.A. w W. do zwrotu kwoty 2.960,88 zł, przekazanej na rachunek bankowy o nr: (...), prowadzony dla R. B., za miesiąc sierpień 2019 r. Organ rentowy wskazał, iż w związku z tym, że R. B. zmarł 11 lipca 2019 r., jego prawo do świadczenia emerytalnego ustało z dniem 1 sierpnia 2019 r. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że w przypadku gdy osoba zmarła była współposiadaczem rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego należy sporządzić i przekazać dane umożliwiające weryfikację współposiadacza rachunku wspólnego. Podkreślił również, że po bezskutecznym upływie terminu na przekazanie wskazanych danych, należność będzie dochodzona w trybie odpowiednich przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (pismo z dnia 13 sierpnia 2019 r. k. 74 a.r.).

W odpowiedzi na powyższe pismo, Bank (...) S.A. X Oddział z siedzibą w W. poinformował organ rentowy o tym, że wniosek dotyczy rachunku wspólnego i na podstawie art. 57 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, Bank nie jest uprawniony do zwrotu żądanej kwoty w wysokości 2.960,88 zł. Jednocześnie wskazał, że współposiadaczem rachunku była M. B., urodzona w dniu (...), zamieszkała w W. przy ul. (...). Pismem z dnia 20 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. powiadomił Bank (...) S.A. w W. o śmierci w dniu 11 lipca 2019 r. M. B.. Bank (...) S.A. odmówił jednak zwrotu ww. kwoty wskazując, że współposiadacze rachunku zmarli jednocześnie, dlatego też zgodnie z art. 57 ustawy Prawo bankowe nie jest on uprawniony do dokonania zwrotu nienależnie pobranego świadczenia (pismo z dnia 4 września 2019 r. k. 78, pismo z dnia 20 września 2019 r. k. 80, pismo z dnia 26 września 2019 r. k. 81 a.r.).

Decyzją z dnia 28 października 2019r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. zobowiązał Bank (...) S.A. w W. do zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. w kwocie 2.960,88 zł, przekazanego na rachunek bankowy R. B. zmarłego w dniu 11 lipca 2019 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że świadczenie emerytalne dla R. B., zmarłego w dniu 11 lipca 2019 r. wypłacono we ww. kwocie za sierpień 2009 r. na jego konto bankowe. Organ rentowy nie uwzględnił wyjaśnień Banku, że wpłata świadczenia nastąpiła na rachunek wspólny zmarłego R. B. i jego małżonki M. B.. Wskazał bowiem, że M. B. zmarła w dniu 11 lipca 2019 r., o czym powiadomił Bank (...) S.A. pismem z dnia 20 września 2019 r. A zatem świadczenie przekazane na wskazany rachunek za okres od dnia 1 sierpnia 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r. było nienależne i podlega zwrotowi (decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 października, znak: (...), k. 82 a.r.).

Od powyższej decyzji Bank (...) S.A. w W. złożył odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 28 listopada 2019 r. k. 3-5 a.s.).

Zarządzeniem z dnia 23 czerwca 2020 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych skierował sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (zarządzenie z dnia 23 czerwca 2020 r. k. 46 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych, które zostały ocenione jako w pełni wiarygodne. Dokumenty były wiarygodne, korespondowały ze sobą oraz tworzyły spójny stan faktyczny. Strony nie kwestionowały ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z tych dokumentów, należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

(...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 października 2019 r., znak: (...) jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Rozpoznanie sprawy w rozpatrywanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2020 r., poz. 288 ze zm.), który przewiduje, że Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że nie było to konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z treścią art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.), prawo do świadczeń ustaje ze śmiercią osoby uprawnionej. Przepis art. 136 ust. 1 ww. ustawy stanowi natomiast, że, w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Z kolei w ustępie 2 cyt. przepisu postanowiono, że osoby wymienione w ust. 1 mają prawo do udziału w dalszym prowadzeniu postępowania o świadczenia, nieukończonego wskutek śmierci osoby, która o te świadczenia wystąpiła. Zgodnie zaś z ust. 3 art. 136 ww. ustawy roszczenia o wypłatę świadczeń, o których mowa w ust. 1, wygasają po upływie 12 miesięcy od dnia śmierci osoby, której świadczenia przysługiwały, chyba że przed upływem tego okresu zgłoszony zostanie wniosek o dalsze prowadzenie postępowania.

Natomiast w przepisie art. 138 ust. 1 ustawy ustawodawca przewidział, że osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu, przy czym zgodnie z treścią ustępu 2 tego artykułu za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania, a także świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Z kolei w myśl art. 138a powołanej ustawy, bank i spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytową są zobowiązane zwrócić Zakładowi kwoty świadczeń przekazane na rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej za miesiące następujące po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć świadczeniobiorcy.

W rozpatrywanej sprawie okolicznością sporną było to, czy rachunek bankowy, na który Zakład Ubezpieczeń Społecznych przekazał nienależne świadczenie emerytalne dla zmarłego R. B. za miesiąc sierpień 2019 r. w kwocie 2.960,88 zł był rachunkiem wspólnym, czy też rachunkiem indywidualnym zmarłego. Poza sporem pozostawało natomiast to, że świadczenie było nienależne i zostało przekazane w takich okolicznościach na rachunek w Banku. Zatem, aby zwolnić się z obowiązku zwrotu tak przekazanego na rachunek bankowy nienależnego świadczenia Bank powinien wykazać, że świadczenie wypłacono osobie trzeciej, a nie na rachunek indywidualny zmarłego świadczeniobiorcy. Takiego dowodu w sprawie Bank nie przeprowadził.

Obowiązek zwrotu wynikający z przepisu art. 138a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS jest bezwzględny i w przeciwieństwie do art. 55 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 284 ze zm.) nie precyzuje z czyjego rachunku ma nastąpić zwrot przekazanych kwot, a jego przesłanką jest założenie, że w takich okolicznościach przekazane świadczenia zostają wypłacone bankowi. Przepis ten wprowadza zatem domniemanie prawne (art. 234 k.p.c.), że świadczenia przekazane na rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej za miesiące następujące po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć świadczeniobiorcy zostały wypłacone bankowi w warunkach uniemożliwiających przypisanie takiej wypłaty jakiejkolwiek innej osobie, zatem na rachunek indywidualny. Okolicznością bezsporną w sprawie było to, że wskazany przez Bank (...) S.A. współposiadacz konta M. B. zmarła w dniu 11 lipca 2019 r. o godzinie 18:32. Jest oczywiste, że nie mogła ona posiadać konta bankowego po swojej śmierci. Ponadto zmarła ona wcześniej niż R. B., gdyż jego zgon datowany jest na dzień 11 lipca 2019 r. godzina 19:35. Zatem informacja przekazana organowi rentowemu przez Bank w dniu 4 września 2019 r. była nieprawdziwa pomimo tego, że zgodnie z art. 105 ust. 2b Prawa bankowego, dodanym przez art. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz. U. Nr 71, poz. 609), a obowiązującym od 1 września 2009 r. banki na pisemne żądanie organu wypłacającego świadczenie z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego lub uposażenie w stanie spoczynku, są obowiązane do sporządzania i przekazywania danych umożliwiających identyfikację współposiadaczy rachunku wspólnego, na który zostały przekazane świadczenia lub uposażenia za okres po śmierci świadczeniobiorcy. W toku postępowania Bank (...) S.A. również nie wykazał, że współposiadaczami, spornego rachunku bankowego byli spadkobiercy zmarłego R. B. chociaż na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 105 ust. 2b był zobowiązany w związku z żądaniem organu rentowego przedstawić ich dane.

Przepisy obowiązującego prawa w żaden sposób nie określają skutków prawnych śmierci strony rachunku bankowego i dopiero projektowane zmiany kodeksu cywilnego zakładają wprowadzenie zasady, że w wypadku śmierci współposiadacza rachunku wspólnego umowa rachunku wygaśnie. W obecnym stanie prawnym strony w umowie rachunku bankowego mogą ustalić, czy po śmierci współposiadacza rachunek bankowy przekształca się w rachunek indywidualny, czy umowa rachunku bankowego wygasa, czy w prawa stron tej umowy wstępują spadkobiercy. W związku z powyższym śmierć współposiadacza rachunku nie implikowała skutku w postaci automatycznego przekształcenia rachunku wspólnego, ale w istocie rachunek ten od daty śmierci R. B. nie spełniał warunków rachunku wspólnego. Co więcej, wskutek śmierci żony, R. B. był jego jedynym właścicielem i nie występowały przesłanki z art. 51a pkt 1 Prawa bankowego, z którego wynika, że każdy współposiadacz rachunku może dysponować środkami pieniężnymi zgromadzonymi na tym rachunku samodzielnie. M. B. zmarła w dniu 11 lipca 2019 r. o godzinie 18:32, natomiast R. B. zmarł w tej samej dacie o godzinie 19:35. Tym samym po śmierci żony był on jedynym posiadaczem rachunku o numerze: (...). W toku postępowania nie zostało też wykazane, że w miejsce zmarłego R. B. wstąpili spadkobiercy chociaż obowiązek przeprowadzenia takiego dowodu ciążył na Banku. Wręcz przeciwnie, pomimo obowiązku ustawowego (art. 105 ust. 2b ustawy Prawo bankowe) Bank nie wskazał takich osób.

Zdaniem Sądu skoro w chwili śmierci R. B., jego małżonka M. B. już nie żyła, to nie można istotnie twierdzić, że kwota świadczenia została przekazana na czynny rachunek wspólny małżonków. Brak jest zatem osoby zobowiązanej do zwrotu świadczenia mającego charakter pobranego nienależnie, gdyż M. B. zmarła wcześniej niż jej mąż R. B.. Wpłata została dokonana na nadal co prawda istniejący rachunek wspólny, ale w istocie rachunek ten był już prowadzony jedynie dla indywidualnego świadczeniobiorcy. Należy zatem stwierdzić, że wpłata nastąpiła na rachunek bankowy w warunkach uniemożliwiających przypisanie takiej wypłaty osobie trzeciej i w tej sytuacji na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 138a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odwołujący Bank jest zobowiązany zwrócić nienależnie wypłacone mu świadczenie.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy ocenił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 października 2019 r., jako odpowiadającą prawu. Tym samym odwołanie Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzeczono w sentencji wyroku.

SSO Renata Gąsior