Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 kwietnia 2024 r. w Warszawie

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko (...) (...) w Z.

o wynagrodzenie chorobowe

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 października 2023 r. sygn. akt VI P 249/21

oddala apelację.

Sędzia SO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy M. R. przeciwko pozwanemu (...) (...) w Z. wyrokiem z dnia 19 października 2023 r. w punkcie 1. zasądził od pozwanego (...) (...) Oddział (...) w Z. na rzecz powoda - M. R. tytułem wynagrodzenia chorobowego, następujące kwoty:

1.  3480 zł za okres od dnia 30 listopada 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty;

2.  3480 zł za okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 stycznia 2021 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;

3.  217,50 zł za okres od dnia 1 lutego do dnia 2 lutego 2021 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2021 r. do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w punkcie drugim rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości 4 078,07 zł oraz zasądził od pozwanego (...) (...) w Z. na rzecz powoda M. R. kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód pozostawał w stosunku pracy jako pracownik z pozwanym jako pracodawcą na podstawie kolejne zawieranych umów o pracę w okresie od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 28 lutego 2021 r. pozwany był następcą prawnym pracodawcy powoda, w którym to pozostawał on stosunku pracy od dnia 23 lutego 1998 r. do dnia 31 maja 2011 r. Powód zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy. Stosunek pracy łączący strony uległ rozwiązaniu w drodze wypowiedzenia dokonanego przez powoda.

Wynagrodzenie średnie brutto za miesiąc sierpień - październik 2020 r. wynosiło 4 078,07 zł.

Postanowieniem prokuratora Działu ds. Wojskowych Prokuratury Rejonowej W. – (...) w W. o zastosowaniu środków zapobiegawczych z dnia 11 listopada 2020 r. zastosowano wobec powoda, jako podejrzanego, środki zapobiegawcze w postaci między innymi zawieszenia w czynnościach służbowych na zajmowanym stanowisku służbowym w (...) (...) w Z..

W związku z zastosowaniem środków zapobiegawczych, o których mowa powyżej, powód od dnia 16 listopada 2020 r. do odwołania został zawieszony w czynnościach służbowych, na zajmowanym stanowisku służbowym, rozkazem komendanta (...) (...) nr (...) z dnia 18 listopada 2020 r. w sprawie spraw ewidencyjnych i finansowych pracowników (...). W konsekwencji powodowi w okresie od 16 listopada 2020 r. do 28 lutego 2021 r. pozwany nie wypłacił wynagrodzenia za pracę.

W okresie od dnia 30 listopada 2020 r. do dnia 2 lutego 2021 r. powód był niezdolny do pracy (późniejsze okres niezdolności do pracy jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy). Było to spowodowane chorobą. Przed dniem 30 listopada 2020 r. powód w tym samym roku nie był niezdolny do pracy.

Zgodnie z artykułem 47 ust. 1 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Wojskowych jednostek organizacyjnych sfery budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r. brzmieniu ustalonym protokołem dodatkowym nr 10 z dnia 24 lipca 2003 r,. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającą łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego - zachowuje prawo do 90% wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust.2 według zaś ust. 2 tego samego artykułu pracownikowi z ponad dwudziestoletnim okresie pracy przysługuje 95% wynagrodzenia o którym mowa w ust. 1.

Do zamknięcia rozprawy w I instancji w niniejszej sprawie, pozwany nie spełnił na rzecz powoda dochodzonych roszczeń tytułem wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłku chorobowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie faktów bezspornych oraz dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony co do ich prawdziwości. Sąd I instancji uznał, że dowód z przesłuchania stron nie wniósł do sprawy nowych istotnych dla rozstrzygnięcia faktów.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania wynagrodzenia chorobowego. W zakresie zaś prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 3 lutego do dnia 28 lutego 2021 r. uznał się za niewłaściwy i przekazał sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziałowi w W. jako organowi właściwemu.

Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 92 kodeksu pracy i wskazał, że za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek: 1) choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika który ukończył pięćdziesiąty rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące udanego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu; 2) Wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży – w okresie wskazanym w punkcie 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia; 3) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddanie się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów – w okresie wskazanym w punkcie 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy przywołał także treść art. 47 ust. 1 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników wojskowych jednostek organizacyjnych sfery budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r. w brzmieniu ustalonym protokołem dodatkowym nr 10 z dnia 24 lipca 2003 r. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 90% wynagrodzenia zastrzeżeniem ust. 2. Według zaś ust. 2 tego samego artykułu pracownikowi z ponad dwudziestoletnim okresem pracy przysługuje 95% wynagrodzenia o którym mowa w ust. 1.

Sąd I instancji wskazał, że powodowi w niniejszej sprawie należało się w związku z wyżej wymienionymi regulacjami wynagrodzenie chorobowe za okres od dnia 30 listopada 2020 r. do dnia 2 lutego 2021 r.

Powód przed 30 listopada 2020 r. nie był w tym samym roku niezdolny do pracy. Następnie od 30 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. był niezdolny do pracy z powodu choroby 32 dni, a zatem był to okres mieszczący się w limicie określonym w art. 47 ust. 1 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Wojskowych jednostek organizacyjnych sfery budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r. w brzmieniu ustalonym protokołem dodatkowym nr 10 z dnia 24 lipca 2003 r. Następnie niezdolność do pracy z powodu choroby w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 2 lutego 2021 r. wypełniła ów limit w całości za rok 2021. Niezdolność do pracy we wskazanych okresach bezspornie powstała i miała miejsce w okresie trwania stosunku pracy między stronami.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozytywne przesłanki wynagrodzenia chorobowego za okres od 30 listopada 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. oraz od dnia 1 stycznia 2021 r. Do dnia 2 lutego 2021 r. zostały więc przez powoda spełnione. Sąd podkreślił przy tym, że okresy 33 lub 14 dni liczy się w każdym roku kalendarzowym odnowa. Sąd I instancji wskazał, że brak było przesłanek nie przysługiwania wynagrodzenia chorobowego powodowi za okresy sporne. Wynagrodzenie z art. 92 k.p. nie przysługuje pracownikowi w przypadkach w których nie ma on prawa do zasiłku chorobowego, a zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt. 3) Ustawy Zasiłkowej, zasiłek chorobowy nie przysługuje również za okres niezdolności do pracy przypadającej w czasie: tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatne pracę, na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania.

Sąd Rejonowy wskazał, że w realiach niniejszej sprawy przesłanka negatywna wynagrodzenia chorobowego wynikać miała w ocenie pozwanego, ze zrównania tymczasowego aresztowania z zawieszeniem w czynnościach służbowych. Było to stanowisko nieprawidłowe. Żaden przepis prawa ubezpieczeń społecznych nie wskazuje, że prawo do zasiłku chorobowego jest wyłączone w czasie zawieszenia w czynnościach służbowych. Wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego podlega wykładni zwężającej, zaś interpretacja wskazana przez pozwanego tą wykładnia rozszerzająca.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z tym co została wyżej wskazane, wynagrodzenie z art. 92 k.p. nie przysługuje pracownikowi w przypadkach, w których nie ma on prawa do zasiłku chorobowego, a zatem analogicznie niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca wyłączająca prawo do wynagrodzenia chorobowego w przypadku zawieszenia pracownika w czynnościach służbowych. Wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy przypadającej w czasie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania. Żadne inne „zbliżone” przypadki nie wchodzą tu w grę.

Sąd Rejonowy wskazał również, że zgodnie z art. 80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Jakkolwiek więc przed powstaniem niezdolności do pracy nie miał prawa do wynagrodzenia, gdyż nie wykonywał pracy, to w momencie powstania niezdolności do pracy powstała sytuacja, gdzie mimo nieświadczenia pracy zachowywał on prawo do wynagrodzenia uregulowane w art. 92 k.p. i art. 47 ust. 1 Ponadzakładowe Układu zbiorowego Pracy dla Pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 roku w brzmieniu ustalonym protokołem dodatkowym nr 10 z dnia 24 lipca 2003 roku.

Sąd wskazał, że zasądzone kwoty w punkcie 1. mieszczą się ale nie wyczerpują w całości należnego powodowi wynagrodzenia za wskazane w wyroku okresy. Sąd nie może jednak wyrokować ponad żądanie. Należne powodowi wynagrodzenie chorobowe odpowiada przemnożeniu 1/30 wynagrodzenia w kwocie 4.078,07 zł pomniejszonego do 95% tego wynagrodzenia (powód bowiem przepracował ponad 20 lat) przez 32 dni (za okres od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia 31 grudnia 2020 roku) oraz 33 dni (za okres od dnia 1 stycznia 2021 roku do dnia 2 lutego 2021 roku). O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

W punkcie 2. Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 464 § 1 k.p.c. Sąd nie był właściwy do rozpoznania sprawy o zasiłek chorobowy, organem właściwym jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W..

W punkcie 3. Sąd I instancji orzekł z mowy art. 477 ² § 1 k.p.c. – kwota wskazana w wyroku odpowiada pełnemu jednomiesięcznemu wynagrodzeniu powoda jako pracownika.

W punkcie 4. Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Zasądzona kwota ustalona została zgodnie z § 1 pkt 4) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, tekst jedn. Dz. U. 2023 r. poz. 1964 ze zm.

Z podniesionych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji (wyrok z dnia 19 października 2023 r., uzasadnienie – k. 255 a.s.).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany (...) (...) Oddział (...) w Z. , zaskarżając go w części, tj. w punkcie 1 i 4 wyroku. Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez uwzględnienie powództwa oraz zmianę wyroku w punkcie 4 i zasądzenie kosztów za obie instancje według norm prawem przepisanych. Ewentualnie, wniósł o uchylenie wyroku Sąd I instancji w pkt 1 i 4 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi, jednocześnie pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach także za II instancję. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy:

a) art. 233 § 1 k.p.c., poprzez brak przestronnego rozważenia materiału dowodowego i nie wyciągnięcia logicznych wniosków ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów, polegające na pominięciu faktów wynikających z postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej W. – (...), o zastosowaniu środków zapobiegawczych dnia 11 listopada 2020 r. to jest faktu, iż w związku z zawieszeniem powoda w czynnościach służbowych na zajmowanym stanowisku nie otrzymywał od wynagrodzenia za pracę, a tym samym wobec powoda nie były i nie mogły być prowadzone składki na ubezpieczenie chorobowe, co w konsekwencji prowadziło do braku uprawnienia do otrzymania wynagrodzenia chorobowego;

b) art. 233 § 2 k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i nie wyciągnięcia logicznych wniosków z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającego na pominięciu okoliczności, iż począwszy od wydania postanowienia w przedmiocie środków aż do rozwiązania stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwanym, powód był zawieszony w czynnościach służbowych co wynika z przytoczonego przez powoda faktu, iż środek zapobiegawczy został uchylony postanowieniem z dnia 15 lipca 2021 r., której to okoliczności pozwany nie kwestionował i jej nie przeczył, co skutkowało w konsekwencji brakiem wypłaty wynagrodzenia, a tym samym brakiem możliwości odprowadzenia składek na ubezpieczenie chorobowe i brakiem prawa do otrzymywania wynagrodzenia chorobowego.

2.  Naruszenia przepisów prawa materialnego:

a) art. 92 §1 kp wraz z art. 80 kp, poprzez błędną jego wykładnię polegające na uznaniu, iż wynagrodzenie chorobowe nie jest pochodną wynagrodzenia za pracę w rozumieniu art. 80, podczas gdy wynagrodzenie to ma charakter wynagrodzenia za pracę, a nie zasiłku z ubezpieczenia społecznego;

b) art. 92 § 1 kp w zw. z art. 80 kp w zw. z art. 12 ust. 2 Ustawy Zasiłkowej w zw. z art. 276 k.p.k., poprzez błędną jego wykładnię polegające na przyjęciu, że wynagrodzenie chorobowe przysługuje mimo objęcia ochroną ubezpieczeniową pracownika niezdolnego do pracy z powodu choroby, które jest wynikiem nie opłacenia składki na ubezpieczenie chorobowe, w związku z brakiem wypłaty i prawa do wynagrodzenia za pracę pracownika zawieszonego w czynnościach służbowych;

c) art. 4 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 17 ust. 1 i 18 ust. 1 ustawy o systemie w zw. z art. 92 §1 kp w zw. z art. 80 kp w zw. z art. 276 kpk, poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że wynagrodzenie chorobowe przysługuje prawidłowo mimo, że wobec zawieszenia go w obowiązkach służbowych nie przysługiwało mu wynagrodzenie za pracę, które stanowi przychód pracownika i jednocześnie podstawę do miesięcznego odprowadzenia składek na ubezpieczenie chorobowe;

d) art. 92 par. 1 kp w zw. z art. 12 ust. 2 pkt 3) ustawy zasiłkowej w zw. z art. 276 k.p.k., poprzez błędną wykładnię polegające na uznaniu, że brak przesłanek do wypłaty wynagrodzenia chorobowego w razie tymczasowego aresztowania, nie może być zastosowane analogicznie do sytuacji, w której pracownik był zawieszony w czynnościach służbowych skoro w obu przypadkach objęci ochroną w związku z chorobą jest zależne od odprowadzenia składki na ubezpieczenie chorobowe, a odprowadzenie składki jest jednocześnie uzależnione od prawa i wypłaty wynagrodzenia które w czasie zawieszenia nie przysługiwało.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana wskazała, że Sąd I instancji zaniechał wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w sprawie pomijając istotne fakty z niego wynikające. Sąd nie wyciągną logicznych wniosków z okoliczności wynikających z postanowienia w przedmiocie środku związku z którym powód nie wykonywało prace na rzecz pozwanego i nie otrzymywał wynagrodzenia od którego pozwany mógłby odprowadzić składki na ubezpieczenia społeczne. Tym samym Sąd pominął fakt, że brak prawa do wynagrodzenia implikowało brak opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne to automatycznie eliminowało możliwość wypłaty wynagrodzenia chorobowego. W ocenie pozwanego, Sąd I instancji dokonał niewłaściwej wykładni przepisów, traktując wynagrodzenie chorobowe jedyne jako pozostające w związku z zasiłkiem chorobowym. Sąd Rejonowy błędnie rozpatrzył w kontekście ww. przepisów, że wynagrodzenie chorobowe stanowi świadczenie ze stosunku pracy i w tym rozumieniu jest rodzajem wynagrodzenia za pracę, a nie świadczenie z ubezpieczenia społecznego i w tym rozumieniu nie może być traktowane na zasadach identycznych jak zasiłek chorobowy. Tym samym wynagrodzenie chorobowe jest tym rodzajem wynagrodzenia za pracę, które należne jest wówczas, gdy pracownik faktycznie nie wykonuje pracy z powodu choroby i tylko z tego powodu ma ona bowiem na celu zapewnić pracownikowi środki, w związku z brakiem możliwości świadczenia pracy i uzyskania dochodu na skutek choroby (apelacja z dnia 1 lutego 2024 r. – k. 273-278).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd II instancji podziela w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz rozważania prawne wskazujące na bezzasadność apelacji pozwanego. Zgłoszone w apelacji zarzuty skarżącego nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom apelującego, sąd I instancji w sposób wszechstronny wyjaśnił okoliczności faktyczne związane z przedmiotem niniejszego postępowania, a wydając orzeczenie – dokonał prawidłowej oceny wiarygodności i mocy dowodów zebranych w jego trakcie, nie naruszając w żadnej mierze zasady swobodnej ich oceny, wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. stanowiącym, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Argumentacja apelacji oparła się głównie na nieprawidłowych ustaleniach stanu faktycznego, w zakresie naliczenia nienależnego wynagrodzenia chorobowego oraz nieuwzględnienia postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej W. – (...) o zastosowaniu środków zapobiegawczych z dnia 11 listopada 2020 r., a tym samym nie uznania za tożsame zawieszenie w czynnościach służbowych z tymczasowym aresztowaniem.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że pozwany wskazał na naruszenie art. 233 § 1 KPC. W ocenie Sądu Okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 6.11.2003r., II CK 177/02, LEX nr 457755). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne ( postanowienie Sądu Najwyższego z 23.01.2001r., IV CKN 970/00 LEX nr 52753; wyrok Sądu Najwyższego z 27.09.2002r., II CKN 817/00, LEX nr 56906).

W ocenie sądu okręgowego strona pozwana nie wykazała, aby Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych rażąco wadliwie lub oczywiście błędnie. Dodać należy, że w ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy dowody. Sąd Rejonowy w swoim obszernym uzasadnieniu szczegółowo omówił ustalenia stanu faktycznego i dokonał wyczerpującej oceny materiału dowodowego. Sąd Rejonowy przeprowadził wnioskowanie przez strony dowody z dokumentów oraz przesłuchania stron. W konsekwencji, tak zebrany materiał dowodowy pozwolił na prawidłowe i szczegółowe ustalenia okoliczności istotnych z punktu widzenia niniejszej sprawy oraz przyczynił się do poprowadzenia przez Sąd Rejonowy rozumowania skutkującego sformułowaniem logicznej konkluzji w postaci zapadłego w sprawie wyroku. Zarzuty podniesione przez stronę pozwaną, miały co do zasady charakter polemiczny i opierały się na subiektywnej interpretacji zgromadzonego w toku postępowania przed Sądem I instancji materiału dowodowego. W apelacji pozwany podniósł zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w zakresie w jakim Sąd Rejonowy ustalił, że pomimo zawieszenia powoda w czynnościach służbowych na zajmowanym stanowisku i nie otrzymywanie przez niego wynagrodzenia za pracę oraz nie odprowadzania z tego powodu składki na ubezpieczenie chorobowe, pozwany winien był otrzymać wynagrodzenie chorobowe. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego, zgodnie z artykułem 92 k.p., że wynagrodzenie nie przysługuje pracownikowi w przypadkach w których nie ma on prawa do zasiłku chorobowego, a zatem analogicznie niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, wyłączająca prawo do wynagrodzenia chorobowego w przypadku zawieszenia pracownika w czynnościach służbowych. W myśl art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy zasiłkowej wynagrodzenie chorobowe nie przysługuje za okres niezdolności do pracy przypadającej: w czasie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania. Słusznie Sąd Rejonowy pokreślił, ze żaden przepis prawa ubezpieczeń społecznych nie wskazuje, że prawo do zasiłku chorobowego jest wyłączone w czasie zawieszenia w czynnościach służbowych.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia prawa materialnego również nie można zgodzić się ze skarżącym. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że zgodnie z art. 80 k.p. - wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Jakkolwiek więc powód przed powstaniem niezdolności do pracy nie miał prawa do wynagrodzenia, gdyż nie wykonywał pracy, to w momencie powstania niezdolności do pracy powstała sytuacja, gdzie mimo nieświadczenia pracy zachowywał prawo do wynagrodzenia uregulowane w artykule 92 k.p. i 47 ust. 1 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Wojskowych jednostek organizacyjnych sfery budżetowej z dnia 8 czerwca 1998 r. w brzmieniu ustalonym protokołem dodatkowym nr 10 z dnia 24 lipca 2023 r. Słusznie zatem Sąd I instancji uznał, że powodowi w analizowanej sprawie przysługiwało wynagrodzenie chorobowe za okres od dnia 30 listopada 2020 roku do dnia 2 lutego 2021 roku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe. Apelacja skarżącego nie zawierała argumentów mogących wzruszyć kwestionowane rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę nie stwierdził, aby doszło do powołanych uchybień. W związku powyższym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

Sędzia Renata Gąsior