Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kapanowska

po rozpoznaniu na rozprawie 29 listopada 2023 r. w Warszawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko (...) S.A. Oddział (...)

o wynagrodzenie

na skutek apelacji (...) S.A. Oddział (...)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z 9 lutego 2023 r., sygn. akt VI P 9/22

oddala apelację.

Sygn. akt VII Pa 29/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 9 lutego 2023 r. w sprawie z powództwa W. K. przeciwko pozwanej (...) S.A. Oddział (...) z siedzibą w W.
o wynagrodzenie, w punkcie 1 zasądził na rzecz powoda W. K. od pozwanego (...) S.A. Oddział w W. z siedzibą w W. kwotę 49.029,50 zł tytułem dodatku funkcyjnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

1) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 września 2018 roku do dnia zapłaty,

2) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 października 2018 roku do dnia zapłaty,

3) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 listopada 2018 roku do dnia zapłaty,

4) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty,

5) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty,

6) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

7) 1.350,00 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty,

8) 1.450,00 zł (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty,

9) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty,

10) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

11) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,

12) 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych, 00/100) od 11 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty,

13) 1.821,00 zł (jeden tysiąc osiemset dwadzieścia jeden złotych, 00/100) od 11 września 2019 roku do dnia zapłaty, 

14) 1.821.0 zł (jeden tysiąc osiemset dwadzieścia jeden złotych, 00/100) od 11 października 2019 roku do dnia zapłaty,

15) 1.517,50 zł (jeden tysiąc pięćset siedemnaście złotych, 50/100) od 11 listopada

2019 roku do dnia zapłaty,

16) 1.821.00 zł (jeden tysiąc osiemset dwadzieścia jeden złotych, 00/100) od 11 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

17) 1.821 zł (jeden tysiąc osiemset dwadzieścia jeden złotych, 00/100) od 11 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty,

18) 1.638.00 zł (jeden tysiąc sześćset trzydzieści osiem złotych, 00/100) od 11 lutego

2020 roku do dnia zapłaty,

19) 1.890.00 zł (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 marca 2020 roku do dnia zapłaty,

20) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty,

21) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

22) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty,

23) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 lipca 2020 roku do dnia zapłaty,

24) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty,

25) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 września 2020 roku do dnia zapłaty,

26) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 października 2020 roku do dnia zapłaty,

27) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 listopada 2020 roku do dnia zapłaty,

28) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

29) 1.890.00 zł. (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt złotych, 00/100) od 11 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty.

W punkcie drugim sąd zasądził na rzecz powoda W. K. od pozwanego (...) S.A. Oddział (...) z siedzibą w W. kwotę 2.700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych, 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu. W punkcie trzecim sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie od pozwanego (...) S.A. Oddział (...) z siedzibą w W. kwotę 2.452,00 zł (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa złote, 00 /100 ), a w punkcie czwartym nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 8.840,72 zł (osiem tysięcy osiemset czterdzieści złotych 72/100).

Sąd Rejonowy ustalił, że Powód W. K. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) S.A. Oddział (...) z siedzibą w W. na stanowisku radcy prawnego w okresie od 23 września 2016 r. do 31 stycznia 2022 r., na pełen etat.

Wynagrodzenie miesięczne za pracę powoda składało się z wynagrodzenia zasadniczego, premii uznaniowej w wysokości do 20% wynagrodzenia zasadniczego, dodatku stażowego oraz dodatku szkodliwego. Wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło z uwzględnieniem spornych okresów:

-

w okresie od 1 sierpnia 2018 r. do 31 lipca 2019 r. - 5.000,00 zł.;

-

w okresie od 1 sierpnia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. - 6.070,00 zł.;

-

w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2021 r. - 6.300,00 zł.

W okresie zatrudnienia u pozwanego, powód przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresach: od 26 lutego 2019 r. do 1 marca 2019 r., od 7 października 2019 r. do 11 października 2019 r. oraz od 14 stycznia 2020 r. do 17 stycznia 2020 r. Powód w okresie swego zatrudnienia u pozwanego, od 1 sierpnia 2018 r. otrzymywał wynagrodzenie według VII kategorii zaszeregowania, ustalone na podstawie kolejno zawieranych porozumień do umowy o pracę.

Zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy z 7 października 2010 r. (dalej też jako: ZUZP) funkcjonującym w pozwanym - w kategorii VII wynagrodzenie otrzymywali pracownicy zatrudnieni na stanowiskach radcy prawnego oraz kierownika wydziału. Współczynnik wysokości wynagrodzenia w tej kategorii wynosił od 2,3 do 8,0 minimalnego wynagrodzenia w kraju. Z kolei stanowisko głównego specjalisty było zakwalifikowane w ZUZP do IX kategorii zaszeregowania, w której współczynnik wysokości wynagrodzenia wynosił od 3,5 do 10,0 minimalnego wynagrodzenia. Zgodnie z art. 17 ust. 1ZUZP pracownikowi przysługuje dodatek funkcyjny z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej według załącznika nr 13. Zgodnie z tym załącznikiem głównemu specjaliście przysługiwał dodatek funkcyjny w wysokości 35% wynagrodzenia, zaś kierownikowi wydziału dodatek w wysokości 30% wynagrodzenia. Protokołem dodatkowym nr 5 z 23 stycznia 2014 r. zostały wprowadzone zmiany do ZUZP. W wyniku tych zmian w załączniku dotyczącym kategorii zaszeregowania wykreślono z kategorii IX stanowiska główny specjalista oraz pełnomocnik, a zamiast tych stanowisk wprowadzono stanowisko zastępca dyrektora, w kategorii VII pozostawiono dalej stanowiska kierownik wydziału i radca prawny. Z kolei w załączniku nr 13 do ZUZP wykreślono stanowisko głównego specjalisty. Jednocześnie w załączniku nr 13 określono nowe brzmienie § 4, zgodnie z którym w przypadku powołania pracownika przez pracodawcę do pełnienia obowiązków zastępcy dyrektora lub zastępcy kierownika, poziom dodatku funkcyjnego w tym przypadku określa się o 1 pozycję niżej od poziomu dodatku dyrektora lub kierownika, któremu pracownik podlega. Nowe brzmienie ZUZP obowiązuje od 1 marca 2014 r. Powyższe zmiany do treści ZUZP były spowodowane likwidacją w strukturze organizacyjnej pozwanego stanowiska głównego specjalisty. Jednocześnie pracodawca zaproponował osobom zatrudnionym dotychczas na stanowisku głównego specjalisty nowe stanowiska w nowej strukturze organizacyjnej zakładu pracy. Powód przez cały okres zatrudnienia nie otrzymywał dodatku funkcyjnego z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej, który był określony w treści załącznika nr 13 do ZUZP. Pismem z 30 czerwca 2021 roku powód wezwał pozwanego pracodawcę do zapłaty kwoty 51.675 zł. wraz ze stosownymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w terminie 7 dni od daty otrzymania tego pisma, tytułem niewypłaconego dodatku funkcyjnego w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego za okres od sierpnia 2018 roku do lutego 2021 r. Pozwany w odpowiedzi na wezwanie wskazał, że nie uznaje roszczenia. W przypadku korzystania ze zwolnień chorobowych, sprawowania opieki nad dzieckiem wynagrodzenie zasadnicze i dodatek funkcyjny lub stażowy był pomniejszony zgodnie z przepisami prawa. Powód w toku swego zatrudnienia podlegał bezpośrednio jako przełożonemu Dyrektorowi Wydziału Organizacyjno- Prawnego, a merytorycznie - w zakresie pomocy prawnej - bezpośrednio Dyrektorowi Generalnemu Oddziału.

Powyższy stan faktyczny sąd rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd wskazał, że oparł się również na zeznaniach świadka L. T. i powoda W. K., jednak mając na uwadze, że zeznania te mają jedynie pomocnicze znaczenie, bowiem najistotniejsze kwestie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikały z dokumentów i analizy prawnej zapisów ustawy o radcach prawnych. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że świadek L. T. jak i powód w swych zeznaniach podali, że nie zostało stworzone stanowisko równorzędne zlikwidowanemu stanowisku głównego specjalisty w strukturze organizacyjnej. Należy jednak podkreślić, że to sąd samodzielnie dokonuje w tym przedmiocie oceny, czy w strukturze jest takie stanowisko równorzędne, czy też nie, analizując zapisy ZUZP i pozostałych dokumentów zgromadzonych w sprawie. Sąd rejonowy odniósł się do zeznań powoda wskazując, że miał na uwadze, że powód potwierdził, że w toku zatrudnienia był nieobecny w pracy z powodu zwolnień lekarskich, jednocześnie na rozprawie w dniu 12 stycznia 2023 r. oświadczył, że nie kwestionuje wyliczenia wskazanego w sprzeciwie dotyczącego obniżenia dodatku przy uwzględnieniu okresów zasiłkowych w spornym okresie, wobec tego sąd uznał te wyliczenia za bezsporne. Sąd rejonowy wskazał, że nie zachodziła konieczność uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie, żadna ze stron nie składała w tym zakresie wniosków dowodowych.

Mając powyższe ustalenia na względzie sąd rejonowy wskazał, że przedmiotem rozpoznania w przedmiotowej sprawie było roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz odpowiedniej kwoty tytułem dodatku funkcyjnego. Powód argumentował, że zajmując stanowisko radcy prawnego należał mu się dodatek funkcyjny w wysokości odpowiadającej takiemu dodatkowi wypłacanemu pracownikowi na stanowisku głównego specjalisty, która to wysokość wynika z odpowiednich zapisów ZUZP. Sąd rejonowy wskazał, że argumentacja powoda w tej sprawie okazała się w całości słuszna. Sąd rejonowy podkreślił, że podstawą materialnoprawną dla roszczenia powoda była regulacja z art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych, zgodnie z którą radca prawny wykonujący zawód na podstawie stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej zatrudniającej radcę prawnego. Wynagrodzenie to nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. Jeżeli prawo do dodatków uzależnione jest od wymogu kierowania zespołem pracowników, wymogu tego nie stosuje się do radcy prawnego.

Z ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd rejonowy wynika, że powód był w okresie od 23 września 2016 r. do 31 stycznia 2022 r. zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pozwanym oddziale i wykonywał pracę na stanowisku radcy prawnego. Spełniona jest więc przesłanka ze zdania pierwszego podanej wyżej regulacji ustawowej. Tym samym powód miał prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej go zatrudniającej. W pozwanym oddziale obowiązywał ZUZP, a więc z powyższego wynika, że powód miał prawo w okresie zatrudnienia do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy.

Analizując dalej przepis z art. 22 ^{( 4)} ust. 1 ustawy o radcach prawnych sąd rejonowy wskazał, że powodowi w takiej sytuacji przysługuje wynagrodzenie, które nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. W ZUZP funkcjonującym w pozwanym oddziale spółki zostało przewidziane stanowisko pracy głównego specjalisty. Jednak stanowisko to zostało usunięte jeszcze przed zatrudnieniem powoda, co nie było sporne między stronami. Sąd rejonowy zaznaczył, że w tej sytuacji należało przeanalizować strukturę organizacyjną pozwanego oddziału oraz aktualne w okresie zatrudnienia powoda brzmienie ZUZP aby ustalić, czy istnieje inne stanowisko pracy, które jest równorzędne stanowisku głównego specjalisty. sąd rejonowy wskazał, że w jego ocenie, aby zidentyfikować stanowisko równorzędne stanowisku głównego specjalisty należy przeanalizować regulacje ZUZP w jego brzmieniu z 7 października 2010 r. oraz w jego brzmieniu po zmianach z marca 2014 r., czyli po likwidacji stanowiska głównego specjalisty. Z pierwotnego brzmienia ZUZP wynika, że stanowisko głównego specjalisty zostało zakwalifikowane do IX kategorii zaszeregowania razem ze stanowiskiem pełnomocnika. Jest to kategoria wyższa niż ta, do której zakwalifikowano stanowiska kierownika wydziału (kategoria VII), radcy prawnego (kategoria VII), doradcy (kategoria VIII), koordynatora (kategoria VIII), a jednocześnie niższa niż ta, do której zakwalifikowano stanowisko dyrektora rejonu energetycznego (kategoria X) i dyrektora (kategoria X). Zakwalifikowanie do określonej kategorii zaszeregowania odzwierciedla istotność danego stanowiska w strukturze organizacyjnej zakładu pracy i ważność tego stanowiska dla pracodawcy. Pracodawca bowiem dając wyższe wynagrodzenie docenia wkład pracy i zakres obowiązków i odpowiedzialności na danym stanowisku. Z analizy kategorii zaszeregowania wynika więc, że analogicznym jak stanowisko głównego specjalisty było stanowisko pełnomocnika. Jednocześnie stanowisko głównego specjalisty było wyżej cenione przez pracodawcę niż stanowisko kierownika wydziału, a niżej niż stanowisko dyrektora. Każe to uznać wysoki poziom samodzielności stanowiska głównego specjalisty oraz pokazuje jego wysoką rangę w hierarchii zakładu pracy. Sąd przeanalizował również zapisy ZUZP pod kątem wysokości dodatku funkcyjnego przyznawanego poszczególnym pracownikom. Z treści załącznika nr 13 w jego pierwotnym brzmieniu wynika, że główny specjalista został tak samo jak dyrektor zakwalifikowany do najwyższego poziomu dodatku funkcyjnego - 35%. Niższy poziom dodatku funkcyjnego miał kierownik wydziału oraz kierownik (...) i kierownik (...) było to 30% wynagrodzenia zasadniczego. Sąd rejonowy zaznaczył, że z treści tego załącznika również wynika, że stanowisko głównego specjalisty było wyżej w hierarchii stanowisk niż stanowisko kierownika wydziału. Biorąc pod uwagę kategorie zaszeregowania i tabelę z załącznika nr 13 należy uznać, że wśród najważniejszych stanowisk w pozwanym można wyróżnić dwie grupy. Do pierwszej należą stanowiska głównego specjalisty i dyrektora, zakwalifikowane do wysokich kategorii zaszeregowania (odpowiednio kategoria IX i X) oraz do najwyższego poziomu dodatku funkcyjnego (35%). Do drugiej grupy należą stanowiska kierownicze (kierowników wydziałów, czy kierowników zespołów, a także kierownika (...) i (...)), którzy plasują się w niższych kategoriach zaszeregowania (kategorie VI, VII) i przyznany jest im niższy poziom dodatku funkcyjnego (30% i 25%). Zmianami z marca 2014 r. usunięto z ZUZP i ze schematu organizacyjnego pozwanego stanowisko głównego specjalisty. Wobec tego sąd rejonowy, wskazał że należy zauważyć, jakie stanowiska pojawiły się w IX i X kategorii zaszeregowania, a także jakie stanowisko otrzymało prawo do 35% dodatku funkcyjnego i 30% tego dodatku. Z protokołu dodatkowego nr 5 zmieniającego ZUZP wynika, że w kategorii zaszeregowania IX znalazło się jedynie stanowisko zastępcy dyrektora, a w kategorii X stanowisko dyrektora. Z kolei jeśli chodzi o dodatek funkcyjny to prawo do tego dodatku w wysokości 35% wynagrodzenia zasadniczego zostało zarezerwowane jedynie dla dyrektora, zaś prawo do dodatku w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego ma kierownik wydziału oraz dwa stanowiska dodane zmianami z lutego 2012 r. - kierownik oddziałowego centrum dyspozytorskiego i kierownik obszarowego centrum dyspozytorskiego. Z powyższego porównania wynika, że najbardziej zbliżonym do stanowiska głównego specjalisty pozostało jedynie stanowisko dyrektora, zachował on bowiem wyższe zaszeregowanie i najwyższy dodatek funkcyjny. Sąd rejonowy wskazał, że z informacji jakie posiadał, a także ustalonych na podstawie akt sprawy, w pozwanym jest szereg stanowisk dyrektorów, na czele poszczególnych komórek organizacyjnych pozwanego stoją bowiem albo dyrektorzy, albo kierownicy. Dyrektor stoi na czele Wydziału Organizacyjno- Prawnego, Wydziału Kadr, Centralnej Dyspozycji (...), Departamentu (...), Departamentu Eksploatacji i Rozwoju, Rejonów (...), Departamentu Usług (...), Departamentu (...), czy Departamentu Logistyki. Stanowiska te charakteryzuje bezpośrednia podległość dyrektorowi generalnemu pozwanego oddziału (lub w przypadku Departamentu Usług (...), Departamentu (...) i Departamentu Logistyki - zastępcy dyrektora generalnego), widać więc, że są to stanowiska stojące najwyżej w hierarchii. Z kolei stanowiska kierownicze zwykle podlegają dyrektorom poszczególnych komórek organizacyjnych, są więc stanowiskami niższymi. Skoro w poprzednim stanie prawnym, czyli w ZUZP według jego brzmienia z 2010 r., przed zmianami z marca 2014 r., stanowisko głównego specjalisty zostało zrównane pod kątem dodatku funkcyjnego ze stanowiskiem dyrektorskim, a postawione pod kątem tego dodatku, jak i pod kątem kategorii zaszeregowania, wyżej niż stanowiska kierowników wydziałów, to należy z tego wywnioskować, że w nowej strukturze organizacyjnej stanowiskiem równorzędnym ze stanowiskiem głównego specjalisty jest właśnie stanowisko dyrektora. Sąd rejonowy miał również na uwadze, że w orzecznictwie pochylono się nad analizą sytuacji, w której w zakładzie pracy brak jest stanowiska głównego specjalisty i trzeba znaleźć inne równorzędne stanowisko dla określenia wynagrodzenia radcy prawnego w zgodzie z normą z art. 22 ^{( 4)} ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Sąd rejonowy powołał się na uchwałę SN z 17 września 1992 r., sygn. akt I PZP 47/92, gdzie Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na fakt, że radca prawny powinien być podporządkowany bezpośrednio kierownikowi zakładu pracy. Tym samym stanowiska równorzędnego stanowisku głównego specjalisty, które ma stanowić odnośnik dla wynagrodzenia radcy prawnego należy szukać wśród takich stanowisk, które podlegają bezpośrednio kierownikowi danego zakładu pracy. W niniejszej sprawie takim kierownikiem zakładu pracy jest dyrektor generalny pozwanego oddziału, to jemu też powód polegał jako radca prawny pod względem merytorycznym. To bezpośrednio jemu podlegają dyrektorzy, o których była mowa wyżej. Oznacza to, że istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest właśnie stanowisko dyrektora i przyporządkowana do niego wysokość dodatku funkcyjnego, czyli 35% wynagrodzenia zasadniczego. Reasumując, biorąc pod uwagę wyniki przeprowadzonej powyżej analizy, sąd rejonowy uznał, że stanowiskiem równorzędnym ze stanowiskiem głównego specjalisty jest stanowisko dyrektora. Na tym stanowisku pracownikom przysługuje dodatek funkcyjny w wysokości 35% wynagrodzenia zasadniczego. Powód zaś wnosił w niniejszej sprawie o przyznanie mu dodatku funkcyjnego w wysokości 30% wynagrodzenia zasadniczego, a więc nawet niższej niż ta, która by mu przysługiwała. W tej sytuacji sąd rejonowy uznał zasadność powództwa co do zasady. W tym miejscu należało więc przejść co do oceny wysokości zasądzonego roszczenia. Co do samych wyliczeń sąd rejonowy miał na uwadze, że w toku postępowania strona pozwana słusznie wskazała na fakt przebywania przez powoda na zwolnieniach lekarskich, które pomniejszyły jego wynagrodzenie zasadnicze za poszczególne miesiące. Jednocześnie pozwana przedstawiła wyliczenie należnego dodatku funkcyjnego w kwocie 30% wynagrodzenia za te miesiące (k. 102v akt sprawy). Powód z kolei nie kwestionował tych wyliczeń pozwanej, co wskazał na rozprawie. Wobec powyższego sąd zasądził na rzecz powoda ostatecznie kwoty wskazane przez niego w pozwie z tym, że w przypadku wskazanych konkretnie przez pozwanego miesięcy, w których wynagrodzenie zasadnicze powoda było obniżone ze względu na jego nieobecność sąd oparł się na wyliczeniach pozwanego. Powód na rozprawie 12 stycznia 2023 r. zmodyfikował powództwo wnosząc o kwoty niższe niż w pozwie w sposób uwzględniający wyliczenia strony pozwanej. Odnośnie odsetek sąd miał na uwadze, że zostały one prawidłowo określone przez powoda co do daty początkowej, jest to bowiem każdorazowo dzień następny po dniu wymagalności roszczenia o wynagrodzenie za pracę za dany miesiąc. Wyliczenia powoda poza tymi, co do których zmodyfikował powództwo na rozprawie były zgodne z rachunkiem matematycznym.

Sąd rejonowy wskazał, że w jego ocenie art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych ma na celu ukształtowanie wynagrodzenia radcy prawnego w sposób nie gorszy niż wynagrodzenie głównego specjalisty, bądź osoby zajmującej równorzędne stanowisko. Dla rozpoznania przedmiotowej sprawy nie ma więc znaczenia wysokość wynagrodzenia zasadniczego powoda i innych pracowników pozwanego, ale sam fakt, że powód był pozbawiony jednego z elementów wynagrodzenia, jakim jest oprócz wynagrodzenia zasadniczego dodatek funkcyjny. Powód powinien taki dodatek otrzymać. Wysokość dodatku została wprost określona stawkami procentowymi. Gdyby wysokość tego dodatku została pozostawiona do negocjacji z pracodawcą i określana w każdej konkretnej umowie pracownika, wówczas faktycznie dodatek ten mógłby zostać powodowi przyznany w wysokości nie wyższej niż minimalny dodatek funkcyjny przyznany pracownikom na stanowisku głównego specjalisty lub równorzędnym. Skoro jednak dodatek funkcyjny został określony konkretnymi stawkami procentowymi, to przysługuje on w wysokości procentowej nie niższej niż dla pracowników zajmujących w pozwanym stanowiska równorzędne ze stanowiskiem głównego specjalisty. Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w orzecznictwie SN, a konkretnie w wyroku SN z 13 stycznia 2009 roku, sygn. akt I PK 131/08, w którym sąd wskazał, że wykładnia przepisów gwarantujących radcom prawnym odpowiedni poziom ich wynagrodzenia jest utrwalona w orzecznictwie SN, w którym odnosi się wynagrodzenie radcy prawnego do wynagrodzenia głównego specjalisty według zasad jego kształtowania, a nie według konkretnego wynagrodzenia w wysokości wypłacanej. Jak wynika z powyższego, chodzi tu więc o zasady kształtowania wynagrodzenia, a wśród tych zasad funkcjonujących w pozwanym zakładzie pracy istniało dodanie do wynagrodzenia zasadniczego dodatku funkcyjnego. Powód zachowuje więc prawo do tego dodatku, bez względu na wysokość jego wynagrodzenia zasadniczego w porównaniu do innych pracowników. W kwestii kosztów postępowania sąd rejonowy orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. - Dz. U. z 2018r., poz. 265). Powód wygrał w całości, tak więc sąd zasądził na jego rzecz kwotę 2.700 zł jako 75% z kwoty 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia). Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał pobrać od pozwanej spółki kwotę 2452 zł jako równowartość 5% kwoty zasądzonej w pkt 1 - jako opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić. Sąd nadał również wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 8.840,72 zł, zgodnie z art. 477 ² § 1 KPC, albowiem takie było wynagrodzenie liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy średnio za trzy miesiące poprzedzające ustanie zatrudnienia (wyrok z 9 lutego 2023 r. wraz z uzasadnieniem k. 206, 215-219 a.s.).

Pozwana spółka zaskarżyła wyrok apelacją i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

I. Nierozpoznanie istoty sprawy poprzez:

a) pominięcie merytorycznych zarzutów Pozwanego kwestionujących roszczenie Powoda co do zasady, dotyczących charakteru dodatku funkcyjnego poprzez przyjęcie a priori, że skoro dodatek taki znajdował się w treści (...) S.A. Oddział (...) (dalej jako: (...)) to przysługiwał Powodowi, pomimo podniesienia przez Pozwanego zarzutu w tym zakresie w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazującego, że dodatek ten zależny był od pełnienia określonego stanowiska, a więc od spełnienia dodatkowych przesłanek,

b) dowolne przyjęcie przez Sąd I instancji, że stanowisko procesowe Pozwanego opiera się na okoliczności, że w okresie zatrudnienia powoda przepisy wewnętrzne przewidywały dodatek funkcyjny dla stanowiska głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy w sytuacji, w której Pozwany w ogóle nie przedstawił takiego twierdzenia; nie zgadza się z nim, a jego zarzuty dotyczyły zupełnie innych kwestii.

II. Obrazę prawa materialnego, tj. art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych, art. 77 ¹ k.p. oraz § 1 Załącznika nr 13 do (...) poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że w przypadku, w którym jakiś składnik wynagrodzenia jest przyznany pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku głównego specjalisty, to taki sam składnik automatycznie przysługiwać musi pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku radcy prawnego bez względu na dodatkowe przesłanki, które powinny być spełnione dla nabycia prawa do składnika, podczas gdy w przypadku fakultatywnych składników wynagrodzenia, to pracodawca (w porozumieniu ze stroną społeczną w przypadku układu zbiorowego pracy) kształtuje przesłanki pozwalające na uzyskanie prawa do poszczególnych świadczeń, zaś dodatek funkcyjny zgodnie z § 1 Załącznika nr 13 do (...) zależny jest od pełnienia określonej funkcji (zajmowania określonego stanowiska), z którym związana jest dodatkowa odpowiedzialność powiązana z brakiem prawa do innych świadczeń (prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za wykonywanie powierzonych obowiązków kierowcy), a nie od wymogu kierowania zespołem pracowników.

W oparciu o sformułowane zarzuty wniesiono o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego lub ewentualnie wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów postępowania za obie instancje od Powoda na rzecz Pozwanego, w tym wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu apelacji wskazano, że na mocy zaskarżonego wyroku sąd rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie uwzględnił roszczenie Powoda i zasądził na jego rzecz wskazane w wyroku kwoty tytułem dodatku funkcyjnego. W ocenie Pozwanego wyrok ten jest wadliwy. Sąd I instancji w ogóle nie rozpoznał merytorycznego zarzutu przedstawionego przez pozwanego, a odnoszącego się do charakteru świadczenia przyznanego w oparciu o (...), a jednocześnie sąd I instancji błędnie wyłożył przepisy prawa pracy niewłaściwie przyjmując, że radcy prawnemu powinny przysługiwać w każdym przypadku tożsame składniki wynagrodzenia co głównemu specjaliści (lub pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku równoważnym). Odnosząc się do zarzutu nierozpoznanie istoty sprawy wskazano, że pozwany składając sprzeciw od nakazu zapłaty oraz wdając się w spór podniósł zarzuty merytoryczne, przy czym główne zarzuty pozwanego (kwestionujące zasadność roszczenia) odnosiły się do charakteru dodatku funkcyjnego, który zgodnie z (...) związany jest z pełnieniem przez pracownika określonych funkcji, a więc zajmowania określonego stanowiska pracy. Pozwany podniósł, że skoro radca prawny nie pełni funkcji, od której uzależnione jest otrzymywanie dodatku funkcyjnego, to nie powinien go otrzymywać nawet w przypadku, gdy przysługuje on głównemu specjaliście (lub osobie zajmującej stanowisko równoważne). Na poparcie tego stanowiska pozwany przytoczył szereg argumentów odwołując się m.in. do analogicznych przepisów przyznających dodatek funkcyjny, praktyki przyznawania tego dodatku, kwestii związanych z dodatkową odpowiedzialnością oraz brakiem prawa do innych świadczeń w przypadku pracowników zatrudnionych na stanowiskach, na których przyznany jest dodatek funkcyjny, kwestii związanych z wykładnią prawa w zakresie poszczególnych zdań art. 22 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Sąd I instancji całkowicie pominął te zarzuty pozwanego w ogóle nie zajmując w tym zakresie stanowiska. Powyższe doprowadziło do sytuacji, w której sąd I instancji w ogóle nie uwzględnił (nie rozważył) zarzutów pozwanego dotyczących kwestii faktycznych czy prawnych rzutujących na zasadność roszczenia powoda. Zamiast tego sąd I instancji dowolnie przyjął, że stanowisko pozwanego jest inne niż to, które zostało przez niego wyrażone. Kolejno powołano się na stanowisko przyjęte w judykaturze, w którym wskazano, że w sytuacji, w której sąd I instancji pomija merytoryczne zarzuty pozwanego, nie poddaje ich pod rozwagę, to nie można mówić o rozpoznaniu istoty sprawy (por. wyrok SN z 23.09.1998 r., sygn. akt II CKN 897/97, postanowienie SN z 26.02.2014 r., sygn. akt V CZ 14/14, postanowienie SN z 26.11.2012 r., sygn. akt III SZ 3/12, postanowienie SN z 20.12.2017 r., sygn. akt I CZ 132/17). Pozwany w apelacji wskazał, że rolą sądu I instancji było zbadanie i ocena jaki charakter miało świadczenie przewidziane przez stronę społeczną oraz pracodawcę w (...) w postaci dodatku funkcyjnego i jakie przesłanki trzeba było spełnić, aby uzyskać prawo do tego świadczenia. Z uwagi na powyższe doszło do nierozpoznania istoty sprawy, co w ocenie apelującego uzasadnia uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji (art. 386 § 4 k.p.c.) lub ewentualnie wydanie orzeczenia reformatoryjnego zgodnie z wnioskiem wskazanym w petitum apelacji.

Kolejno odnosząc się do zarzutu obrazy prawa materialnego wskazano, że sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego, tj. art. 22 ^{( 4)} ust. 1 ustawy o radcach prawnych, art. 77 ^{( 1)} k.p. oraz § 1 Załącznika nr 13 do (...). W ocenie apelującego sąd I instancji błędnie wyłożył art. 22 ^{( 4)} ust. 1 ustawy o radcach prawnych. W ocenie apelującego sąd prawidłowo ustalił normę prawną, w oparciu o którą Powodowi powinno przysługiwać wynagrodzenie nie niższe niż wynagrodzenie przewidziane dla stanowiska głównego specjalisty (lub równorzędnego), jednakże sąd I instancji nieprawidłowo odniósł tę dyrektywę do wszystkich składników wynagrodzenia. Z uwagi na to, że wskazany przepis ma charakter wyjątku od swobody ustalania warunków wynagradzania przyjąć należy, że należy zastosować wykładnię zawężającą (por. wyrok SN z 10.03.2005 r., sygn. akt II PK 232/04) i uznać, że zdanie pierwsze wskazanego przepisu odnosi się wyłącznie do wynagrodzenia zasadniczego. Powód nie kwestionował jednak prawidłowości swojego zaszeregowania w zakresie wynagrodzenia zasadniczego. W przypadku innych świadczeń określonych w ZUZP, przysługują one na warunkach określonych w układzie (art. 77 ^{( 1)} k.p. i art. 22 ^{( 4)} ust. 1 zd. 1 ustawy o radcach prawnych), z jednym wszak wyjątkiem. W przypadku, w którym prawo do dodatku uzależnione jest od wymogu kierowania zespołem pracowników, wymogu tego nie stosuje się do radcy prawnego (art. 22 ^{( 4)} ust. 1 zd. 3 ustawy o radcach prawnych). Wnikliwa analiza § 1 Załącznika nr 13 do (...) pozwala na ustalenie, że prawo do dodatku funkcyjnego przewidzianego u pozwanego nie jest uzależnione od wymogu kierowania zespołem pracowników, a od zajmowania określonego stanowiska (pełnienia funkcji). Pracownik otrzymujący dodatek funkcyjny nie musiał kierować żadnym innym pracownikiem, o ile tylko zajmował stanowisko wskazane wprost w § 1 Załącznika nr 13 do (...) (np. Dyżurnego ruchu). Prawo do dodatku funkcyjnego było powiązane z konkretnym stanowiskiem z uwagi na dodatkową odpowiedzialność oraz brak prawa do innych świadczeń (prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za wykonywanie powierzonych obowiązków kierowcy), które już chociażby pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku radcy prawnego przysługiwały. Apelujący zaznaczył, że kwestie te zostały pominięte przez sąd I instancji, gdyż sąd przyjął po prostu, że w przypadku, w którym jakiś składnik wynagrodzenia jest przyznany pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku głównego specjalisty (lub równorzędnym), to taki sam składnik automatycznie przysługiwać musi pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku radcy prawnego pomijając całkowicie dodatkowe przesłanki, które powinny być spełnione dla nabycia prawa do tego składnika. Taka wykładnia przywołanych przepisów prawa materialnego prowadzić musi jednak do absurdu, w którym każdemu radcy prawnemu w zakładzie pracy przysługiwałoby prawo do wszystkich świadczeń i dodatków wypłacanych głównemu specjaliście (lub pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku równorzędnym) i to w wysokości nie niższej niż otrzymywana przez głównego specjalistę, w tym chociażby dodatek stażowy, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek za pracę w porze nocnej czy dodatek szkodliwy. Z brzmienia art. 22 ^{( 4)} ust. 1 zd. 3 ustawy o radcach prawnych a contrario można więc wyprowadzić wniosek, że jeżeli prawo do dodatku jest uzależnione od wymogu innego niż kierowanie zespołem pracowników, to wymóg ten stosuje się do radcy prawnego, a w konsekwencji - w przypadku braku spełnienia skonkretyzowanego wymogu, radcy prawnemu nie będzie przysługiwało prawo do dodatku. Apelujący wskazał, że taka sytuacja zachodzi właśnie na kanwie niniejszej sprawy w odniesieniu do dodatku funkcyjnego, co nie znalazło wyrazu w rozstrzygnięciu sądu I instancji. Zważywszy na obrazę prawa materialnego zasadny jest wniosek o wydanie orzeczenia reformatoryjnego zgodnie z wnioskiem wskazanym w petitum apelacji.

Mając powyższe na względzie wniesiono o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego lub ewentualnie wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz przyznanie kosztów postępowania za obie instancje od Powoda na rzecz Pozwanego, w tym wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (apelacja z 24 kwietnia 2023 r. k.226-229 a.s.).

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanej oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu II instancji w przedmiocie kosztów postępowania do dnia zapłaty. Powód wskazał, że w jego ocenie apelacja pozwanego jest bezzasadna i powinna podlegać oddaleniu ( odpowiedź na apelację z 18 lipca 2023 r., k. 248-254 a. s.).

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej była nieuzasadniona.

Zaskarżony wyrok należy uznać za prawidłowy, stanowiący wynik właściwej oceny przez sąd pierwszej instancji przedstawionego przez strony materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego. Sąd okręgowy podziela w pełni zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną bez potrzeby szczegółowego ich ponownego przytaczania. W okolicznościach sprawy nie występują jakiekolwiek przesłanki mogące wyrok ten wzruszyć, a w szczególności te, które sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.).

Przechodząc w pierwszej kolejności do rozważenia podniesionego przez pozwaną zarzutu nierozpoznania istoty sprawy, należało ocenić go jako bezzasadny. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą pojęcie „istoty sprawy” odnosi się do jej aspektu materialnego, a nierozpoznanie istoty zachodzi wówczas, gdy rozstrzygniecie sądu nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, a więc gdy sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 czerwca 2013 r., I ACa 306/2013, Lex nr 1335611; wyrok SN z 24 maja 2012 r., V CSK 260/2011, Lex nr 1162612; wyrok SN z 24 marca 2004 r., I CK 505/2003, Lex nr 187066). O sytuacji takiej można mówić, jeżeli chociażby sąd nie wniknął w całokształt okoliczności sprawy, ponieważ pozostając w mylnym przekonaniu ograniczył się do zbadania jedynie jednej okoliczności, w związku z czym przedwcześnie oddalił powództwo albo jeżeli zaniechał zbadania merytorycznych zarzutów pozwanego. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi również w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji dokonał oceny prawnej roszczenia bez oparcia jej o właściwie ustaloną podstawę faktyczną i w związku z tym w sprawie zachodzi potrzeba poczynienia po raz pierwszy niezbędnych ustaleń faktycznych. O nierozpoznaniu istoty sprawy można mówić, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy powództwa albo merytorycznych zarzutów pozwanego, ewentualnie gdy uzasadnienie Sądu ma tego rodzaju braki, że nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu - gdy braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona (por. na tym tle m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z 9 listopada 2012 r., IV CZ 156/12, Legalis nr 561262, z 27 czerwca 2014 r., V CZ 41/14, Legalis nr 1067208, oraz z 3 czerwca 2015 r., V CZ 115/14, Legalis nr 1303603).

Zgodnie z wykładnią językową, systemową i funkcjonalną zwrotu nierozpoznania istoty sprawy, należy przyjąć, że wszelkie inne wady rozstrzygnięcia, dotyczące naruszeń prawa materialnego, czy też procesowego- poza nieważnością postępowania i nieprzeprowadzeniem postępowania dowodowego w całości - nie uzasadniają uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Należy również zaznaczyć, że nie stanowi nierozpoznania istoty sprawy niewzięcie pod rozwagę wszystkich dowodów, które mogły służyć do należytego rozpatrzenia sprawy lub nierozważenie wszystkich okoliczności, bądź wszystkich wchodzących w grę podstaw odpowiedzialności pozwanego. Nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. zachodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy powództwa albo merytorycznych zarzutów pozwanego, bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (Wyrok SN z 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622.).

Mając powyższe na względzie należy uznać za bezpodstawne twierdzenia pozwanej, jakoby sąd I instancji pomijając twierdzenia pozwanej o przypisywanym przez nią charakterze dodatku funkcyjnego dopuścił się nierozpoznania sprawy co do istoty sprawy. Ponadto należy zauważyć, że w ocenie sądu do pominięcia tych twierdzeń nie doszło. Jak wskazał sąd I instancji w swoim uzasadnieniu powodowi w przedmiotowej sytuacji przysługuje wynagrodzenie, które nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. W Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy (ZUZP) funkcjonującym w pozwanym oddziale spółki zostało przewidziane stanowisko pracy głównego specjalisty. Zatem, argumentacja powoda dotycząca roszczenia o zasądzenie na jego rzecz odpowiedniej kwoty tytułem dodatku funkcyjnego okazała się słuszna.

Przechodząc do zarzutu naruszenia prawa materialnego należy wskazać, że koncentrowały się one na naruszeniu art. 22 ⁴ ust. 1 Ustawy o radcach prawnych, art. 77 ¹ k.p. oraz § 1 Załącznika nr 13 do (...). Sąd okręgowy nie podziela przedstawionej przez pozwanego w apelacji argumentacji. W ocenie sądu okręgowego, sąd I instancji analizując przepis z art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych doszedł do słusznego przekonania, że powodowi w okresie zatrudnienia u pozwanej przysługiwało wynagrodzenie, które nie powinno być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy.

Zgodnie z art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych- radca prawny wykonujący zawód na podstawie stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej zatrudniającej radcę prawnego. Wynagrodzenie to nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. Jeżeli prawo do dodatków uzależnione jest od wymogu kierowania zespołem pracowników, wymogu tego nie stosuje się do radcy prawnego. Również w art. 17 ZUZP wskazano, że: pracownikowi przysługuje dodatek funkcyjny z tytułu pełnienia funkcji kierowniczej według załącznika nr 13. tj. nie wiąże prawa do dodatku funkcyjnego z jakakolwiek szczególną funkcją a stanowi o dodatkowym wynagrodzeniu związanym z wykonywaniem funkcji kierowniczej tj. zajmowaniem stanowiska związanego z zarządzaniem ludźmi.

Z ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd rejonowy wynika, że powód był w okresie od 23 września 2016 r. do 31 stycznia 2022 r. zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pozwanym oddziale i wykonywał pracę na stanowisku radcy prawnego. Spełniona jest więc przesłanka ze zdania pierwszego podanej wyżej regulacji ustawowej. Tym samym powód miał prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej go zatrudniającej. W pozwanym oddziale obowiązywał ZUZP, a więc z powyższego wynika, że powód miał prawo w okresie zatrudnienia do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy. W ZUZP funkcjonującym w pozwanym oddziale spółki zostało przewidziane stanowisko pracy głównego specjalisty, które to stanowisko zostało usunięte przed zatrudnieniem powoda.

Sąd I instancji dokonał szerokiej analizy postanowień ZUZP w brzmieniu obowiązującym podczas zatrudnienia powoda jak również przed jego zatrudnieniem, w tym z uwzględnieniem struktury organizacyjnej Oddziału Pozwanej, celem ustalenia czy w strukturze pozwanej funkcjonowało stanowisko równoważne głównemu specjaliście oraz jakie składniki wynagrodzenia ZUZP mu przypisuje. Art. 17 ZUZP stanowi wprost, że celem dodatku funkcyjnego jest wynagrodzenie pracownika zajmującego stanowisko związane z zarządzaniem zespołem ludzi.

Nie sposób podzielić założenia pozwanej jakoby zdanie drugie art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych należało interpretować zawężająco tj. miałoby ono mieć zastosowanie wyłącznie do wynagrodzenia zasadniczego. Zgodnie z art. 22 ⁴ ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych- radca prawny wykonujący zawód na podstawie stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników, obowiązujących w jednostce organizacyjnej zatrudniającej radcę prawnego. Wynagrodzenie to nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy. Jeżeli prawo do dodatków uzależnione jest od wymogu kierowania zespołem pracowników, wymogu tego nie stosuje się, do radcy prawnego. Regulację z art. 22 ⁴ ust. 1 należy traktować całościowo a prawidłowa jego wykładnia powinna prowadzić do wniosku, że ustawodawca uregulował prawo radcy prawnego do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w przepisach obowiązujących u pracodawcy w wysokości nie niższej niż wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego stanowiska pracy, przy czym wykładnia taka powinna odnosić się do całości składników wynagrodzenia radcy prawnego, w tym również dodatku uzależnionego od kierowania zespołem pracowników. Mając powyższe na względzie należy wskazać, że jak wykazano powyżej dodatek funkcyjny, o jakim mowa w art. 17 ZUZP stanowi dodatkowy składnik wynagrodzenia, który powiązany jest z faktem pełnienia funkcji kierowniczej, a w konsekwencji zarządzaniem zespołem ludzi. Przez wynagrodzenie należy rozumieć należność, która przysługuje pracownikowi od pracodawcy za wykonaną pracę. Wynagrodzenie obejmuje zarówno składniki obowiązkowe, sprowadzające się co do zasady do wynagrodzenia zasadniczego oraz składniki dodatkowe, którym jest m.in. dodatek funkcyjny. Skoro natomiast, ustawodawca w art. 22 ⁴ ust. 1 ustawy o radcach prawnych posłużył się pojęciem wynagrodzenia, nie zaś wynagrodzenia zasadniczego, należy przyjąć, że zasada jaka została wyartykułowana w przedmiotowej normie winna mieć zastosowanie do wynagrodzenia w szerokim jego rozumieniu. Za powyższym rozumieniem przemawia także konstrukcja zdania pierwszego przedmiotowego przepisu, w którym wskazano wprost, że radca prawny wykonujący zawód w stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia i innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy lub w przepisach o wynagradzaniu pracowników. W ocenie sądu zatem brak jest argumentów, dla których wyłącznie dodatek przysługujący z tytułu zarządzania zespołem pracowników miałby przysługiwać radcy prawnemu w wysokości niższej aniżeli pozostałe składniki wynagrodzenia. W szczególności za powyższym nie przemawia argument rzekomego analogicznego dla dodatku funkcyjnego charakteru takich dodatkowych składników wynagrodzenia jak regulowane przez ZUZP dodatek stażowy bądź dodatek szkodliwy. Powyższe cechują się bowiem zupełnie odmiennym charakterem oraz przesłankami ich przyznawania jak i wysokości, tj. w sposób oczywiście niezależny od zajmowanego stanowiska.

Mając powyższe na względzie apelacja pozwanego nie może być uwzględniona, sąd okręgowy podzielił zarówno ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne poczynione przez sąd rejonowy. Należy jeszcze raz podkreślić, że dodatek funkcyjny jest składnikiem wynagrodzenia, który obok wynagrodzenia zasadniczego może być ustalony, np. w zbiorowym układzie pracy i z taka sytuacja mieliśmy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 22 ⁴ ust 1 ustawy o radcach prawnych wynagrodzenie powinno być tak określone że radca wykonujący zawód na podstawie stosunku pracy ma prawo do innych świadczeń określonych w układzie zbiorowym pracy. Takiego dodatku funkcyjnego powodowi nie przyznano zatem prawo jego nie zostało zaspokojone. Rozważania sądu rejonowego, który odnosił brak tego dodatku (zdanie drugie przepisu) w ocenie sądu są w pełni uzasadnione i znajdują poparcie w stanie faktycznym sprawie. Powód miał prawo do takiego dodatku z uwagi na wykonywany zawód i obowiązki jakie zostały mu powierzone. Ustawodawca tak szczegółowo zagwarantował w ustawie o radcach prawnych status radcy prawnego wykonującego zawód na podstawie stosunku pracy, by pracodawcy byli związani tymi postanowieniami ustawy, a w związku z tym rozważania sądu rejonowego są w ocenie sądu okręgowego w pełni uzasadnione i wynikają z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Dlatego też apelację pozwanego oddalono na podstawie art. 365 k.p.c.