Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 września 2023 r.

w Warszawie

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko Urzędowi Miasta K. z siedzibą w K.

o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2022r. sygn. akt VI P 79/19

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od A. N. na rzecz Urzędu Miasta K. z siedzibą w K. kwotę 1.350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia powódce odpisu orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia Małgorzata Jarząbek

Sygn. akt VII Pa 61/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 maja 2022r. sygn. akt VI P 79/19 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa A. N. przeciwko Urzędowi Miasta K. z siedzibą w K. o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę oddalił powództwo i zasądził od A. N. na rzecz Urzędu Miasta K. z siedzibą w K. kwotę 2.700,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego.

Zarządzeniem nr (...) z dnia 27 lipca 2016 roku Burmistrz Miasta K. ogłosił konkurs na stanowisko dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) w K. w wyniku którego na to stanowisko została wybrana powódka A. N.. Zarządzeniem nr (...) Burmistrz Miasta K. powołał powódkę na stanowisko dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) w K. na czas określony 5 lat od dnia 1 października 2016 roku, Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 7.065,00 zł brutto.

Zarządzeniem nr (...) z dnia 15 stycznia 2019 roku Burmistrz Miasta K. odwołał powódkę ze stanowiska Dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) w K., odwołanie nastąpiło z dniem 15 stycznia 2019 roku. Jako podstawę prawną odwołania Burmistrz wskazał na art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 25 października 1991 roku o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz art. 70 § 1 - l ² k.p.

Na powyższe zarządzenie powódka złożyła skargę do WSA w Warszawie. Skarga ta została odrzucona postanowieniem z dnia 27 lipca 2020 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 863/20.

Jednocześnie z wręczeniem powódce zarządzenia nr (...) w przedmiocie odwołania jej ze stanowiska, tego samego dnia tj.; 15 stycznia 2019 r. powódce wręczono pismo, w którym pracodawca wskazał szczegółowo powody odwołania jej ze stanowiska. W tym piśmie wskazał, że przyczyną odwołania powódki ze stanowiska był brak dbałości o prawidłowe wykonanie budżetu Miejskiego Ośrodka (...) w K., polegający na niestosowaniu zapisów Zarządzenia nr (...) Dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie wprowadzenia regulaminu zamówień do 30.000,00 euro w Miejskim Ośrodku (...) w K., a w szczególności:

1) niestosowanie się do zapisów ustawy o finansach publicznych, polegające na braku zastosowania kar umownych, wynikających z zawartej z wykonawcą usługi firmą (...) umowy, dotyczącej wymiany instalacji elektrycznej,

2) działanie niezgodne z § 4 pkt 3 zarządzenia nr (...) Dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie wprowadzenia regulaminu zamówień do 30.000,00 euro w Miejskim Ośrodku (...) w K., polegające na braku kosztorysu inwestorskiego dla robót budowlanych, sporządzonego zgodnie z przepisami art. 33 ust. 1 ustawy „Prawo zamówień publicznych" dla przedmiotu umowy pod nazwą pokrycie dachu, drabina ppoż, orynnowanie, naprawa kominów - wykonawca firma (...),

3) stosowanie dzielenia zamówienia przy wykonywaniu przedmiotu umowy pod nazwą „wykonanie usług remontowych", co spowodowało brak konieczności zastosowania przepisów ww. regulaminu. Umowa zawarta z wykonawcą pod nazwą Usługi (...),

4) brak jednoznacznych zasad stosowania regulaminu zamówień do 30.000,00 euro w Miejskim Ośrodku (...) w K..

W treści pisma z dnia 15 stycznia 2019 roku pracodawca wskazał również, że powódce przysługuje trzymiesięczny okres wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2019 r.

Przed odwołaniem powódki w Miejskim Ośrodku (...) w K. przeprowadzono dwie kontrole. W wyniku pierwszej kontroli, która miała miejsce w dniach 13-14 grudnia 2018r., ustalono, że w Miejskim Ośrodku (...) w K. dochodziło do podziału zamówień, aby nie przekroczyły progu 20.000,00 zł netto, ponadto stwierdzono nieprawidłowości przy udzielaniu zamówienia firmie (...). Kontrola stwierdziła również nieprawidłowości przy zawieraniu i wykonywaniu umów. W przypadku umowy z firmą (...) (...) (...) umowa została zawarta dopiero po rozpoczęciu prac, a termin rozpoczęcia prac był wcześniejszy niż data umowy. Z kolei w przypadku umowy z firmą (...) stwierdzono, że wbrew treści umowy pierwotnej, która przewidywała, że termin zakończenia robót nie może ulec zmianie zawarto następnie dwa aneksy przedłużające termin wykonania robót. Sprawozdanie z tej kontroli zostało sporządzone dnia 21 grudnia 2018 r.

Kolejne sprawozdanie z uproszczonego postępowania kontrolnego zostało opracowane w dniu 27 grudnia 2018 roku i dotyczyło wniosków po kontroli finansowej przeprowadzonej w dniach 13 grudnia 2018 roku i 17 grudnia 2018 roku. W czasie tej kontroli potwierdzono zarzut niezgodności daty sporządzenia umowy z firmą (...) (...) (...) z datą rozpoczęcia prac remontowych. Kontrola potwierdziła też zarzut zawarcia dwóch aneksów przedłużających termin zakończenia robót z firmą (...) (pierwszy aneks z dnia 10 września 2018 roku przesuwający termin zakończenia robót na dzień 20 września 2018 roku, drugi aneks z dnia 21 września 2018 roku przesuwający termin zakończenia robót na dzień 19 października 2018 roku), pomimo wyraźnego zapisu z umowy z tą firmą, a konkretnie z jej §3 ust. 3, zgodnie z którym termin zakończenia robót nie może ulec zmianie nawet w przypadku ewentualnego wykonania robót dodatkowych lub zamiennych mogących mieć wpływ na pierwotnie uzgodniony termin wykonania umowy. Pierwotny termin wykonania umowy został też określony na dzień 7 września 2018 roku. Ponadto kontrola finansowa stwierdziła nieterminowe wpłaty od osoby wynajmującej salę w Miejskim Ośrodku (...) w K., a także od osoby dzierżawiącej teren oraz wskazała, że wynagrodzenie dla osób prowadzących zajęcia w Miejskim Ośrodku (...) powinno być obliczane od wpłat dokonanych przez uczestników.

W związku z obiema przeprowadzonymi kontrolami burmistrz Miasta K. wezwał powódkę do złożenia wyjaśnień pismami z dnia 21 grudnia 2018 r. i z dnia 27 grudnia 2018 r.

W odpowiedzi na wyniki kontroli przeprowadzonej w dniach 13-14 grudnia 2018 r. powódka wskazała, że nie doszło do nieuzasadnionego dzielenia zamówienia publicznego, bowiem wykonanie części usług remontowych było spowodowane nieprzewidzianym zdarzeniem losowym - zalaniem wodą pomieszczeń. Odnośnie błędnej daty zawarcia umowy z firmą (...) (...) (...) powódka wskazała, że był to błąd pisarski - wpisano omyłkowo złą datę. Z kolei co do umowy z firmą (...) powódka podniosła, że przesuwanie dwukrotnymi aneksami terminu zakończenia robót było spowodowane nieprzewidzianymi okolicznościami po stronie wykonawcy, a także prośbą Miejskiego Ośrodka (...) w związku z godzinami prowadzonych zajęć. Powódka podniosła, że aneksy były podpisane za zgodną wolą obu stron umowy.

Z kolei w odpowiedzi na wyniki kontroli finansowej przeprowadzonej w dniach 13 i 17 grudnia 2018 r. powódka powtórzyła wyjaśnienia co do błędnej daty w umowie z firmą (...) (...) (...) oraz co do dwóch aneksów przedłużających datę zakończenia robót w umowie z firmą (...). Nadto powódka wyjaśniła nieterminowe wpłaty od osoby wynajmującej pomieszczenie i od osoby dzierżawiącej teren, podnosząc, że upominała te osoby co do terminowych płatności. Co do wyliczenia wynagrodzenia dla osób prowadzących zajęcia powódka wskazała, że od 2 stycznia 2019 r. wprowadziła stosowne zapisy do umów dla wszystkich instruktorów, zastrzegając jednocześnie, że w rzeczywistości płatności dla instruktorów były dokonywane właśnie na podstawie wpłaconych przez uczestników środków.

Powódka po przesłaniu burmistrzowi swoich wyjaśnień do obu kontroli nie uzyskała odpowiedzi ze strony burmistrza.

W Miejskim Ośrodku (...) w K. nie działają związki zawodowe.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd Rejonowy oparł się także na zeznaniach powódki, nie dając im wiary jedynie w zakresie, w jakim twierdziła ona, że na dokumencie odwołania jej ze stanowiska, jak i na dokumencie zawierającym przyczyny tego odwołania brak było podpisu burmistrza, bowiem w aktach sprawy znajdują się oba te dokumenty na k. 171 - 172 akt sprawy, podpisane zarówno przez burmistrza, jak i przez samą powódkę. W pozostałym zakresie zeznania powódki zostały uznane za wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Powódkę z pozwanym łączył stosunek pracy na podstawie mianowania, o którym mowa w art. 68 i nast. k.p., a nie na podstawie umowy o pracę. Zgodnie zaś z art. 69 pkt 1 k.p. jeżeli przepisy niniejszego oddziału nie stanowią inaczej, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nieokreślony, z wyłączeniem przepisów regulujących tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę. Regulacje dotyczące rozwiązywania stosunku pracy na podstawie mianowania zostały umieszczone w art. 70 k.p. Zgodnie z art. 70 § 1 k.p. pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał. Dotyczy to również pracownika, który na podstawie przepisów szczególnych został powołany na stanowisko na czas określony. Zgodnie z art. 70 § l ¹ k.p. odwołanie powinno być dokonane na piśmie. W niniejszej sprawie powódce zostało wręczone zarówno odwołanie, zawarte w zarządzeniu burmistrza nr (...), jak i dokument zawierający szerokie wyjaśnienie przyczyn odwołania. Oba dokumenty zostały sporządzone na piśmie. Powódka argumentowała, że pismo z dnia 15 stycznia 2019 roku nie było podpisane przez burmistrza, nie mniej jednak w aktach sprawy (k. 171) znajduje się jego egzemplarz, który jest przez burmistrza, jak i przez powódkę podpisany własnoręcznie, oświadczenie więc zostało sporządzone na piśmie i przedstawione powódce. Na k. 172 akt sprawy znajduje się z kolei podpisane przez obie strony zarządzenie nr (...). Oświadczenie o odwołaniu powódki z zajmowanego stanowiska na podstawie mianowania zostało więc sporządzone na piśmie.

Zgodnie z art. 70 § l ² k.p. stosunek pracy z pracownikiem odwołanym ze stanowiska rozwiązuje się na zasadach określonych w przepisach niniejszego oddziału, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Sąd Rejonowy powołał się na pogląd prawny wyrażony w orzecznictwie SN. W wyroku z dnia 23 lipca 2009 roku, sygn. akt II PK 30/09, SN podkreślił, że przepisy kodeksu pracy rozróżniają odwołanie równoznaczne z wypowiedzeniem (art. 70 § 2 k.p.) od odwołania równoznacznego z rozwiązaniem umowy bez wypowiedzenia (art. 70 § 3 k.p.). W drugim przypadku odwołanie powinno wskazywać przyczynę rozwiązania stosunku pracy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 września 2004 r., I PK 704/03, OSNP 2005/9128). Natomiast w przypadku odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę pracodawca nie musi wskazywać przyczyny rozwiązania stosunku pracy.

W niniejszej sprawie powódka została odwołana w trybie równoznacznym z wypowiedzeniem umowy o pracę, o czym świadczy treść wręczonego jej dnia 15 stycznia 2019r. pisma, w którym pracodawca wskazał, że obowiązuje ją trzymiesięczny okres wypowiedzenia, który zakończy swój bieg z dniem 30 kwietnia 2019 r. Wobec tego, zgodnie z powyższym poglądem, pracodawca nie musiał podawać jakiejkolwiek przyczyny odwołania powódki ze stanowiska. Tym samym Sąd nie ma w takiej sytuacji kompetencji do badania tych przyczyn, a z faktu braku ich podania, czy podania przyczyn nieprawdziwych nie można wysuwać roszczeń odszkodowawczych, brak bowiem wymogu podawania przyczyny odwołania. Jak wskazał SA w Białymstoku w wyroku z dnia 8 lipca 2020 roku, sygn. akt I ACa 409/19, zgodnie z art. 70 § 1 k.p. pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał. Dotyczy to również pracownika, który na podstawie przepisów szczególnych został powołany na stanowisko na czas określony. W regulacji prawnej stosunku pracy na podstawie powołania istnieje zasada, iż może on być rozwiązany w każdej chwili w wyniku odwołania, które przy tym nie jest poddane rygorom w zakresie uzasadnienia. Również SN w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II PK 314/09, wskazał, że odwołanie pracownika ze stanowiska musi być dokonane w formie pisemnej, lecz nie musi zawierać przyczyny odwołania (art. 70 § l ¹ k.p.). Pracownik zatrudniony na podstawie powołania nie może kwestionować skutecznie odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę ze względu na brak uzasadnionej przyczyny. Wobec powyższego w niniejszej sprawie pozwany nie musiał podawać żadnej przyczyny uzasadniającej odwołanie powódki ze stanowiska. Sąd nie badał więc zasadności i prawdziwości przyczyn podanych w piśmie z dnia 15 stycznia 2019 r., uznając jednocześnie odwołanie za zgodne z prawem. Tym samym brak jest spełnienia przesłanki dla zasądzenia odszkodowania na rzecz powódki. Powództwo podlegało więc oddaleniu w całości.

Powódka w toku postępowania argumentowała, że pozwany nie przeprowadził wymaganych prawem konsultacji ze związkami zawodowymi. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej dyrektora instytucji kultury powołuje organizator na czas określony, z zastrzeżeniem ust. 3, po zasięgnięciu opinii związków zawodowych działających w tej instytucji kultury oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Odwołanie dyrektora następuje w tym samym trybie. Zasięganie opinii związków zawodowych oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych nie jest konieczne w przypadku wyłonienia kandydata na dyrektora w drodze konkursu, o którym mowa w art. 16. Z powyższej regulacji wynika więc, że pracodawca nie miał obowiązku zasięgania opinii organizacji związkowych, czy stowarzyszeń zawodowych i twórczych, gdy dyrektor został wyłoniony w drodze konkursu. Jak zaś wynika z ustaleń Sądu w niniejszej sprawie powódka została mianowana na stanowisko dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) w K. po przeprowadzeniu konkursu na to stanowisko. Wobec tego w przypadku odwołania jej ze stanowiska pracodawca nie miał obowiązku przeprowadzenia konsultacji. Zarzut powódki w tym przedmiocie jest więc nietrafny.

W kwestii kosztów postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz §9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz pozwanego od powódki kwotę 2.700,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (wyrok wraz z uzasadnieniem, k. 280, k. 282-284 a.s.).

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka, zaskarżając wyrok w całości zarzuciła:

- naruszenie art. 15 ust. 6 ustawy z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że dyrektor jednostki kultury może zostać odwołany w każdym czasie bez podania przyczyny w sytuacji gdy dyrektor jednostki kultury może zostać odwołany jedynie w przypadkach enumeratywnie wskazanych w ustawie, co oznacza, że przyczyna jego odwołania powinna zostać wskazana w zarządzeniu o odwołaniu,

- naruszenie art. 70 § 1 k.p. poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy kwestie odwołania dyrektora jednostki kultury powołanego na czas określony reguluje przepis szczególny tj. art. 15 ust. 6 ustawy z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, a przepisy Kodeksu pracy zgodnie z art. 15 ust. 7 o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, stosuje się do powołania i odwołania dyrektorów jednostki kultury tylko w zakresie nieuregulowanym w/w ustawie,

- naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieprawidłową ocenę: egzemplarza pisma Burmistrza Miasta K. z dn. 15 stycznia 2019 r. przekazanego przez pozwanego do akt sprawy oraz egzemplarza tego samego pisma otrzymanego przez powódkę - nieopatrzonego podpisem Burmistrza (i przekazanego w oryginale do akt sprawy jako załącznik do pisma z dn. 15 października 2021 r.) oraz zeznań powódki A. N. w części dotyczącej oświadczenia o okazaniu i następnie wręczeniu jej niepodpisanego pisma z dn. 15 stycznia 2019 r., w sytuacji gdy zeznania te są zgodne ze z dokumentem - egzemplarzem pisma przekazanym przez powódkę do akt sprawy,

- błąd ustaleń faktycznych polegający na uznaniu że pismo z 15 stycznia 2019 r. opatrzone zostało podpisem Burmistrza przed wręczeniem go powódce, w sytuacji gdy pismo nie było opatrzone podpisem - o czym świadczą zeznania powódki oraz egzemplarz wręczony powódce i przekazany przez nią w oryginale do akt sprawy.

W oparciu o powyższe zarzuty powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji powódka podniosła, że Sąd I instancji nie wziął pod uwagę szczegółowej regulacji dotyczącej odwołania dyrektora jednostki kultury zawartej w art. 15 ust. 7 z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej tj. w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury w zakresie nieuregulowanym w ustawie maią zastosowanie przepisy art. 68-72 k.p. Kwestie przyczyn odwołania dyrektora jednostki kultury reguluje wprost art. 15 ust. 6w/w ustawy, Sąd I instancji błędnie uznał, że w zakresie odwołania dyrektora jednostki kultury wprost mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy, w sytuacji gdy istnieje szczególna regulacja w tym zakresie. W związku z enumeratywnym katalogiem przyczyn odwołania dyrektora jednostki kultury (co ma zastosowanie zarówno do sytuacji odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem, jak i odwołania równoznacznego z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia), obowiązkiem organu odwołującego dyrektora jednostki kultury jest sporządzenie uzasadnienia aktu odwołującego. Art. 15 ust. 6 ww. ustawy zawiera zamknięty katalog przesłanek odwołania dyrektora instytucji kultury przed upływem okresu, na który został powołany, co w konsekwencji oznacza, że regulacja zawarta w tym przepisie wyłącza zastosowanie do dyrektorów instytucji kultury generalnej reguły przewidzianej przez art. 70 § 1 k.p. w świetle której pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał. Akt odwołania może zostać wydany jedynie w przypadkach wskazanych w komentowanym przepisie. Ma to także taką konsekwencję, że wydanie aktu odwołania dyrektora instytucji kultury wymaga uzasadnienia, z którego wynikałoby, na jakiej podstawie dokonano odwołania i jakie okoliczności legły u jego podstaw. Zatem błędne jest stanowisko Sądu I instancji w ocenie którego nie zachodzi konieczność badania przyczyn odwołania. Niezależnie od powyższego naruszenia przepisów prawa materialnego, Sąd I instancji błędnie ocenił także zebrany w sprawie materiał dowodowy. Sąd Rejonowy pominął fakt, że powódka złożyła do akt sprawy oryginał pisma z dn. 15 stycznia 2019 r. bez podpisu Burmistrza K.. Nielogiczne jest zatem ustalenie sądu, że skoro dokument obecnie przekazany przez pozwanego do akt sprawy zawiera podpis oznacza to, że w dacie wręczania go powódce także ten podpis zawierał. Bez znaczenia pozostaje obecnie kiedy został podpisany egzemplarz pisma z dn. 15 stycznia 2019 r. znajdujący się w teczce pracowniczej A. N., skoro w chwili wręczenia pisma powódce nie zawierał podpisu. Pozwany odwołując powódkę ze stanowiska dyrektora instytucji kultury nie sprostał formalnym wymaganiom wynikającym z ustawy z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Pracodawca, naruszył art. 15 ust. 6 w/w ustawy nie wskazując i nie uzasadniając, jakie przepisy prawa naruszyła powódka. Błąd ten następnie powielił Sąd I instancji. Zdaniem skarżącej w zarządzeniu odwołującym dyrektora instytucji kultury powinno zostać szczegółowo wskazana przyczyna odwołania. Nie sposób uznać za integralną cześć zarządzenia nr (...) niepodpisanego pisma z dn. 15 stycznia 2019 r. wręczonego powódce. Przyczyna zwolnienia powódki powinna zostać wskazana w zarządzeniu bądź też w jego uzasadnieniu, bowiem art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej zobowiązuje organ dokonujący odwołania dyrektora instytucji kultury do wskazania, który to przepis prawa został naruszony i na czym to naruszenie polegało. Zdaniem skarżącej Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, co uzasadnia uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (apelacja powódki, k. 286-287v. a.s.).

W odpowiedzi na apelację pozwany Urząd Miasta K. z siedzibą w K. wniósł o oddalenie apelacji powódki oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany odnosząc się do zarzutu nieprzeprowadzenia konsultacji ze stowarzyszeniami zawodowymi i twórczymi właściwymi ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez Miejski Ośrodek (...) w K. wyjaśnił, że dyrektor instytucji kultury został wyłoniony w drodze konkursu, a odwołanie następuje w tym samym trybie co powołanie, nie ma więc potrzeby zasięgania opinii związków zawodowych działających w tej instytucji kultury oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Dalej pozwany wskazał, że w aktach sprawy (w tym aktach osobowych powódki) znajduje się podpisany przez Burmistrza dokument wskazujący na przyczyny odwołania. Uzasadnienie odwołania doręczono powódce w osobnym dokumencie, aby nie narażać powódki na negatywne skutki związane z publikacją zarządzenia w Biuletynie Informacji Publicznej. Był to ukłon pracodawcy w stronę pracownika, by publicznie nie ukazywać szerokiego zakresu naruszeń -pracownika pełniącego kierownicze i wyeksponowane stanowisko. Odwołanie ze stanowiska było konsekwencją przeprowadzonego postępowania kontrolnego w Miejskim Ośrodku (...) w K.. Uzasadnienie pisma spełnia przesłankę, o której mowa w art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1983). Zgodnie z powołanym przepisem dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem. Zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych: „Jak wynika z art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy z 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przepis ten nie zawiera warunku, aby naruszenie prawa miało charakter rażący bądź istotny. Wystarczające jest dla odwołania dyrektora instytucji kultury każde naruszenie prawa związane z zajmowanym stanowiskiem. Osoba pełniąca funkcję kierowniczą ponosi zwiększoną odpowiedzialność związaną z kierowaniem daną jednostką i naruszenie prawa może być podstawą do jej odwołania, (wyrok WSA w Krakowie z 8.11.2016 r„ sygn. III SA/Kr 829/16, teza 3 i 4). Wraz z odpowiedzią na pozew szeroko opisano i wykazano dokumentami (wspomniany raport) naruszanie przez powódkę przepisów prawa. Powódka w żaden sposób się nie odniosła do tych zarzutów.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. pozwany podniósł, że niekorzystna dla powódki ocena dowodów i powzięcie przez Sąd I instancji odmiennych ocen niż wskazane w apelacji nie mogą uzasadniać sformułowania zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej analizy całości materiału w oparciu o zasady doświadczenia życiowego oraz logiki i słusznie przyjął, że powódka mogła zostać zwolniona ze stanowiska na jakie została powołana. Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił, które dowody uznał za wiarygodne i w jakiej części a ocena ta nie narusza zasad logiki, wskazań wiedzy i jest zgodna z doświadczeniem życiowym (odpowiedź na apelację, k. 295-299 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki okazała się nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty okazały się bezzasadne.

Sąd Okręgowy oparł się na stanie faktycznym ustalonym przez Sąd Rejonowy.

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje w postępowaniu apelacyjnym „sprawę”, a nie „apelację”, a co za tym idzie, obowiązkiem sądu drugiej instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach apelacji, wydanie orzeczenia na podstawie materiału procesowego zgromadzonego w całym dotychczasowym postępowaniu (art. 382 k.p.c.) oraz danie temu wyrazu w treści uzasadnieniu wyroku (art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.) (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2015r. II PK 65/14). Sąd odwoławczy ma bowiem nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny (art. 382 k.p.c.), przy uwzględnieniu zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c . (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006r., I PK 169/05). Wynikający z art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji oznacza z jednej strony zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice, z drugiej zaś nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. W konsekwencji, sąd drugiej instancji może - a jeżeli je dostrzeże, powinien - naprawić wszystkie stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą się w granicach zaskarżenia, zaś wynikający z brzmienia art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji powinien być rozumiany jako nakaz rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów. Rozpoznanie "sprawy" w granicach apelacji oznacza, że sąd drugiej instancji nie koncentruje się jedynie na ocenie zasadności zarzutów apelacyjnych, lecz rozstrzyga merytorycznie o zasadności zgłoszonych roszczeń procesowych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 29 listopada 2016 r. II PK 242/15 LEX nr 2202494).

Podniesione przez stronę skarżącą zarzuty apelacji okazały się częściowo uzasadnione, jednak nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku. Zasadne okazały się podniesione w apelacji zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów art. 70 § 1 k.p. i art. 15 ust. 6 ustawy z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej poprzez ich niewłaściwą wykładnię i ustalenie, że w sprawie mają zastosowanie przepisy ogólne Kodeksu pracy i pozwany nie miał obowiązku wskazywać przyczyny rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, podczas gdy w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy szczególne odnoszące się do odwoływania stosunku powołania wynikające z ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, będące przepisami szczególnymi, a więc mające pierwszeństwo przed przepisami ogólnymi. W związku z powyższym Sąd Okręgowy dostrzegając naruszenie ww. przepisów prawa materialnego dokonał stosownej korekty, która w istocie sprowadzała się do poczynienia odmiennych od Sądu Rejonowego rozważań z uwzględnieniem prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Wobec zasadnego zarzutu niezastosowania w stanie faktycznym sprawy art. 15 ust. 6 ustawy z dn. 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 194) koniecznym było dokonanie i uzupełnienie rozważań o kwestię dotyczącą przepisów szczególnych wynikających z powyższej ustawy, które powinny znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ww. ustawy, dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu:

1) na własną prośbę;

2) z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków;

3) z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem;

4) w przypadku odstąpienia od realizacji umowy, o której mowa w ust. 5;

5) w przypadku przekazania państwowej instytucji kultury w trybie art. 21a ust. 2-6.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 7 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy art. 68-72 k.p., to oznacza, że w innych uregulowanych ustawą sprawach trybu i odwołania (powoływania) dyrektora instytucji kultury mają zastosowanie przepisy prawa administracyjnego skutkujące publicznoprawnym charakterem aktu powołania na to stanowisko.

Odwołanie dyrektora instytucji kultury z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem podlega kontroli sądu. Ponieważ art. 15 ustawy zawiera enumeratywne wyliczenie przyczyn odwołania dyrektora instytucji kultury, to jest przepisem o charakterze szczególnym, co wyklucza możliwość stosowania przepisów i zasad kodeksu pracy (art. 70 k.p.). We wcześniejszych orzeczeniach Sąd Najwyższy wskazywał wprost na szczególny charakterze przepisu art. 15 ustawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 1997r., I PKN 65/97, OSNAPiUS 1998 nr 1, poz. 6, por. też wyrok z dnia 20 sierpnia 2009 r., II PK 43/09, LEX nr 602701). Należy także zwrócić uwagę, że art. 70 § 12 k.p. stanowi, że stosunek pracy z pracownikiem odwołanym ze stanowiska rozwiązuje się na zasadach określonych w przepisach niniejszego oddziału, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Przepis ten potwierdza jedynie ogólną zasadę pierwszeństwa stosowania przepisu szczególnego przed ogólnym. Nie można wobec powyższego przyjąć, że do zgodnego z prawem odwołania dyrektora instytucji kultury wystarczające jest wskazanie przyczyny, tu w postaci odstąpienia od realizacji umowy z organizatorem. Na gruncie przepisów Kodeksu pracy możliwe jest odwołanie (równoznaczne z wypowiedzeniem) bez podawania przyczyny odwołania. Natomiast wskazanie w ustawie szczególnej przyczyn uzasadniających odwołanie niewątpliwie ma na celu zapewnienie wzmożonej trwałości terminowego stosunku pracy z powołania. W tej sytuacji przyjęcie, że brak jest możliwości weryfikowania wskazanej przyczyny odwołania przez sąd sprawiłoby, iż cel ten zostałby w istocie zniweczony. Możliwe byłoby bowiem w każdym przypadku wskazanie przyczyny niekonkretnej lub nawet czysto fikcyjnej. Zaś w razie sporu sądowego odwołany pracownik byłby pozbawiony jakichkolwiek środków obrony i co za tym idzie możliwości uzyskania dochodzonego roszczenia.

Oznacza to, że sąd jest obowiązany zbadać, czy podana przyczyna jest rzeczywista i prawdziwa. W razie ustalenia, że przyczyna wskazana jest fikcyjna odwołanie jest wadliwe, a odwołanemu pracownikowi przysługuje roszczenie o odszkodowanie.

W niniejszej sprawie kwestia prawidłowości odwołania powódki z zajmowanej funkcji była już przedmiotem kontroli Sądu Rejonowego, który poczynił w tym zakresie stosowne ustalenia. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że mimo, iż Sąd Rejonowy nie dokonał w tym zakresie rozważań prawnych, to prawidłowo ustalił, że doszło do naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym przez powódkę stanowiskiem.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dowodzi trafności tej podstawy odwołania A. N. ze stanowiska. W uzasadnieniu pisma z dnia 15 stycznia 2019 r. wyraźnie wskazano, jakie uchybienia skarżącej jako dyrektora danej instytucji spełniły znamiona naruszenia prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem. W tym piśmie wskazano, że przyczyną odwołania powódki ze stanowiska było brak dbałości o prawidłowe wykonanie budżetu Miejskiego Ośrodka (...) w K., polegający na niestosowaniu zapisów Zarządzenia nr (...) Dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie wprowadzenia regulaminu zamówień do 30.000,00 euro w Miejskim Ośrodku (...) w K., ponadto zostało to szczegółowo przedstawione i opisane w podpunktach. Natomiast podjęcie decyzji o odwołaniu powódki z powyższych przyczyn zostało poprzedzone przeprowadzeniem dwóch kontroli w Miejskim Ośrodku (...) w K. w 2018 r. W odpowiedzi na wyniki kontroli powódka przedstawiła wyjaśnienia, jednakże nie miały one wpływu na wykryte w trakcie kontroli naruszenia przepisów, bowiem kontrole zostały przeprowadzone prawidłowo, a ich wnioski odzwierciedlały rzeczywisty stan rzeczy. Powódka nie kwestionowała natomiast stwierdzonych przez organ kontroli naruszeń. Złożyła w tym zakresie wyjaśnienia. Wyjaśnienia powódki nie zmieniały jednak dokonanych w trakcie kontroli ustaleń ani wniosków. Stanowiły w istocie wytłumaczenie, dlaczego doszło do konkretnych naruszeń, a kwestia ta była drugorzędna, bowiem nie zmieniała ona stanu faktycznego, co do tego, że rzeczywiście doszło do naruszeń prawa tj. Zarządzenia nr (...) Dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) z dnia 16 kwietnia 2014 roku w sprawie wprowadzenia regulaminu zamówień do 30.000,00 euro w Miejskim Ośrodku (...) w K.. Przy czym podkreślić należy, że nie ma znaczenia, czy naruszenie to ma charakter istotny. Z treści art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o działalności kulturalnej wynika, że przepis ten nie zawiera warunku, aby naruszenie prawa miało charakter rażący bądź istotny. Nie jest też wymagana wielość popełnionych naruszeń. Wystarczające jest więc dla odwołania dyrektora instytucji kultury każde naruszenie prawa związane z zajmowanym stanowiskiem (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2020 r. sygn. II SA/ Łd 756/19, LEX nr 2825462). Należy bowiem przyjąć, że osoba pełniąca funkcję kierowniczą ponosi zwiększoną odpowiedzialność związaną z kierowaniem daną jednostką i naruszenie prawa może być podstawą do jej odwołania. Z taką sytuacją - z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu przedmiotowego zarządzenia - mamy do czynienia w analizowanym przypadku.

Konkludując powyższe stwierdzić należy, że apelująca kwestionując legalność odwołania jej ze stanowiska dyrektora Miejskiego Ośrodka (...) nie wykazała, że zarządzenie to w sposób istotny narusza obowiązujące prawo. Przy weryfikacji wskazanych w zaskarżonym zarządzeniu przyczyn jego wydania Sąd doszedł do przekonania, że organ wykazał, iż odwołanie powódki ze stanowiska było uzasadnione i nie naruszało prawa. Ocena organu nie ma charakteru dowolnego i arbitralnego, przeciwnie w uzasadnieniu aktu odwołującego A. N. z zajmowanego stanowiska dyrektora instytucji kultury ocena ta została dokładnie i szczegółowo umotywowana. Natomiast zarzucane powódce nieprawidłowości, które skutkowały odwołaniem jej ze stanowiska dyrektora instytucji kultury, zostały wykazane w postępowaniu poprzedzającym podjęcie zaskarżonego zarządzenia. W konsekwencji, zdaniem Sądu, powołane przez organ przesłanki wynikające z art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o działalności kulturalnej uzasadniały wydanie zaskarżonego zarządzenia, zaś Burmistrz przed wydaniem zarządzenia nie naruszył wymaganej przepisami prawa procedury odwołania dyrektora instytucji kultury.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego mimo błędnej wykładni przepisów prawa materialnego było prawidłowe, gdyż Sąd ten wyczerpująco i precyzyjnie ustalił stan faktyczny, koniecznym było więc do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wskazanie przepisów prawa stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Wobec powyższego mimo iż zarzuty dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego okazały się zasadne, to wobec prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie mogły wzruszyć kwestionowanego wyroku Sądu Rejonowego.

Odnosząc się do podnoszonego w apelacji zarzutu naruszenia przepisów postępowania na wstępie wskazać należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. i wyrażona w nim zasada swobodnej oceny dowodów nakłada na sądy obowiązek stosowania takiego rozumowania przy analizie materiału dowodowego, który jest zgodny z wymogami wyznaczonymi przepisami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia. Sądy są obowiązane rozważyć materiał dowodowy w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, a także odnosząc je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98). Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga więc udowodnienia, że powyższa okoliczność nie zachodzi, konieczne jest zatem wskazanie nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych i poglądów stron. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00; z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99; z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99; z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98).

W ocenie skarżącej, Sąd I instancji, dokonał błędnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego w postaci pisma Burmistrza Miasta K. z dn. 15 stycznia 2019 r. przekazanego przez pozwanego do akt sprawy oraz egzemplarza tego samego pisma otrzymanego przez powódkę - nieopatrzonego podpisem Burmistrza i przekazanego w oryginale do akt sprawy jako załącznik do pisma z dn. 15 października 2021 r. oraz zeznań powódki A. N. w części dotyczącej oświadczenia o okazaniu i następnie wręczeniu jej niepodpisanego pisma z dn. 15 stycznia 2019 r., w sytuacji gdy zeznania te są zgodne ze z dokumentem - egzemplarzem pisma przekazanym przez powódkę do akt sprawy. Powyższe, zdaniem skarżącej, doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i uznania przez Sąd Rejonowy, że pismo z 15 stycznia 2019 r. opatrzone zostało podpisem Burmistrza przed wręczeniem go powódce, w sytuacji, gdy pismo nie było opatrzone podpisem - o czym świadczą zeznania powódki oraz egzemplarz wręczony powódce i przekazany przez nią w oryginale do akt sprawy. Tymczasem Sąd Rejonowy nie dokonał ustaleń sprzecznych z tym, co wynikało z materiału dowodowego. Sąd I instancji wyjaśnił w rozważaniach, dlaczego uznał, że dokument, o którym mowa tj. pismo Burmistrza Miasta K. z dn. 15 stycznia 2019 r. uznał za dokument prawidłowo podpisany i skutecznie wręczony powódce. Okoliczność, że powódka posiadała egzemplarz tego samego pisma, które nie zostało podpisane nie świadczy o tym, że pismo to nie zostało jej skutecznie przedstawione, czy też zawiera braki, które powodują jego nieważność. Powódka otrzymała egzemplarz pisma Burmistrza Miasta K. z dn. 15 stycznia 2019 r. dla siebie, który nie został opatrzony podpisem i jest to okoliczność, której Sąd I instancji nie kwestionował. Jednak nie zmienia to faktu, że powódka taki sam egzemplarz pisma otrzymała w dniu 15 stycznia 2019 r. do podpisu i umieściła na nim swój podpis, natomiast na tym samym dokumencie był naniesiony podpis Burmistrza Miasta K.. Gdyby było tak jak twierdzi powódka, że również ten egzemplarz złożony przez pozwanego do akt sprawy, został powódce przedstawiony i zapoznała się z nim, brak jest jakichkolwiek podstaw i dowodów aby uznać, że powódka podpisała ten dokument in blanco, bowiem na nic takiego nie wskazywała ani na etapie postępowania przed Sądem I instancji, ani na etapie postępowania przed Sądem II instancji. Sama okoliczność, że powódka posiada niepodpisany przez Burmistrza Miasta K. egzemplarz pisma, nie zmienia faktu, że pracodawca posiadał egzemplarz tego samego pisma podpisany zarówno przez Burmistrza Miasta K. i przez powódkę. Sąd Rejonowy poczynił więc w tym zakresie prawidłowe ustalenia, na podstawie prawidłowo zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w rozważaniach prawnych wskazał bowiem, że w aktach sprawy na karcie 171 akt sprawy znajduje się egzemplarz pisma Burmistrza Miasta K. z dn. 15 stycznia 2019 r., który jest przez burmistrza, jak i przez powódkę podpisany własnoręcznie. Brak jest więc podstaw aby poczynić odmienne ustalenia, gdyż niewątpliwie oświadczenie pracodawcy z dn. 15 stycznia 2019 r., zostało sporządzone na piśmie i przedstawione powódce, a więc zostało jej skutecznie przedstawione i powódka zapoznała się z jego treścią. Z kolei na karcie 172 akt sprawy znajduje się podpisane przez obie strony zarządzenie nr (...). Oświadczenie o odwołaniu powódki z zajmowanego stanowiska na podstawie mianowania zostało więc sporządzone na piśmie i zostało dokonane skutecznie. Z tej perspektywy zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw, aby uznać za zasadne stanowisko powódki w zakresie twierdzeń, co do błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy stwierdził również, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie doszło do nieważności postępowania, a Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 2 i 4 k.p.c.). Nie zachodzą więc, badane z urzędu przez Sąd Okręgowy, przesłanki powodujące konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalił stan faktyczny. Ustalenia Sądu Rejonowego pod względem reguł logicznego myślenia, wnioskowania, dokonane zostały w sposób jasny i wynikający z przeprowadzonych dowodów. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony powodowej jako niezasadną, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 sentencji stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964), zasądzając na rzecz pozwanego od powódki kwotę 1.350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

sędzia Małgorzata Jarząbek