Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2024r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 lutego 2024 roku w Warszawie

sprawy K. A.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

w związku z odwołaniem K. A.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

z dnia 21 lipca 2022r., nr (...) (...) (...) (...) (...)

na skutek apelacji K. A.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 kwietnia 2023 roku

sygn. akt VI U 380/22

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 14 kwietnia 2023r. oddalił odwołanie K. A. od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 21 lipca 2022r., znak: (...) (...) (...) (...) (...).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

K. A. cierpi na dyskopatię kręgosłupa, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii szyjnej i stan po złamaniu kłykcia bocznego piszczeli lewej w 2018 roku, prawidłowo wygojone. Nie ma istotnie zmniejszonej wydolności chodu ani znacznego ograniczenia w poruszaniu się. Ruchy w stawach kończyn dolnych wykonuje prawidłowo, bez stanu zapalnego, niestabilności. Porusza się sprawnie z pomocą kul łokciowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego ortopedy M. G., która zawiera szczegółowe wnioski z równie szczegółowym uzasadnieniem i dlatego została oceniona jako w pełni przekonująca. Do opinii odwołująca się zgłosiła zastrzeżenia, jednakże nie wniosły one nic nowego do sprawy. Sąd Rejonowy wskazał, że irrelewantna jest w sprawie okoliczność podnoszona przez odwołującą się o dolegliwościach bólowych przy chodzeniu, albowiem z badania fizykalnego przeprowadzonego przez biegłego wynika, że odwołująca się porusza się sprawnie, bez ograniczeń ruchomości w stopniu istotnym. Z opinii biegłego nie wynika zarazem, że K. A. nie może poruszać się na dłuższych dystansach, a jej chód jest wspomagany kulami łokciowymi, co pozwala jej zapewnić dostateczną sprawność poruszania.

Sąd Rejonowy podkreślił, że nie istniała w sprawie konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego innej specjalności, albowiem w orzeczeniu (...) i (...) wskazano, że przyczyna niepełnosprawności u K. A. związana jest z układem ruchu, a nie z układem nerwowym (schorzeniami neurologicznymi).

Dokonując rozważań prawnych Sąd I instancji powołał się na art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych podkreślając, że w orzeczeniu powiatowego zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania dotyczące w szczególności spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zm.), przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-0 (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna). Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Wskazany przepis stanowi, że kartę parkingową wydaje się:

1.  osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się,

2.  osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16 roku życia mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się,

3.  placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Z ustaleń Sądu Rejonowego poczynionych na podstawie opinii biegłego ortopedy M. G. wynika, że odwołująca się, mimo upośledzenia sprawności układu ruchu, porusza się w sposób pozytywnie odbiegający od znacznego ograniczenia możliwości samodzielnego poruszania się. Na co dzień jest wyposażona w kule łokciowe, które kompensują jej deficyty w zakresie schorzeń układu ruchu, związanych z dyskopatią, ale sam stan układu ruchu nie powoduje, że ma zmniejszoną wydolność chodu. Porusza się z podparciem za pomocą kul, ale zupełnie swobodnie w tym zakresie i bez chwiania. Jedynym ograniczeniem są niewielkie długości kroku, ale nie stanowi to o ograniczeniu poruszania się. Biegły nie stwierdził ograniczenia w pokonywaniu dystansu, tak więc odwołująca się nie musi koniecznie mieć zapewnionych miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych. Może poruszać się z miejsc parkingowych ogólnodostępnych. Mając na względzie powyższe Sąd oddalił odwołanie (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe z 14 kwietnia 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 37 i 42 a.s.).

K. A. w dniu 7 czerwca 2023r. złożyła apelację od wyroku Sądu Rejonowego, wnosząc o jego zmianę i przyznanie karty parkingowej. Uzasadniając swe stanowisko, wskazała, że ma problemy z nogą - nie jest w stanie jej wyprostować, podczas chodzenia musi używać kuli łokciowej lub korzystać z pomocy osoby trzeciej. Ponadto wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego neurologa, powołując się na okoliczność, iż w opinii biegłego z zakresu ortopedii znalazła się sugestia dotycząca przeprowadzenia takiego dowodu (apelacja K. A. z 6 czerwca 2023r., k. 45 a.s.).

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji, a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że w toku postępowania orzeczniczego, jak również przed Sądem I instancji dokładnie analizowano akta sprawy i stwierdzono, że obecny stan zdrowia K. A. nie kwalifikuje jej do zmiany orzeczenia. Subiektywna ocena, jak również niezadowolenie z wydanego orzeczenia, nie mogą być i nie są podstawą do jego zmiany. W związku z powyższym organ rentowy podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie apelacji oraz wniosków dowodowych złożonych przez ubezpieczoną (odpowiedź na apelację z 6 lipca 2023r., k. 66 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja K. A. jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Powyższy przepis wyznacza granice rozpoznania sądu w postępowaniu apelacyjnym, stanowi bowiem, że sąd drugiej instancji "rozpoznaje sprawę", a nie tylko "środek odwoławczy". Oznacza to, że sąd drugiej instancji w sposób w zasadzie nieograniczony raz jeszcze bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd pierwszej instancji, a postępowanie apelacyjne stanowi kontynuację postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd odwoławczy musi zbadać okoliczności wskazujące na ewentualną nieważność postępowania, przebieg i wyniki czynności procesowych sądu pierwszej instancji stosownie do zarzutów zgłoszonych przez apelującego, a w pełnym zakresie ocenić prawidłowość zastosowania w sprawie prawa materialnego. Jako instancja merytoryczna w razie dostrzeżenia błędów powinien naprawić wszystkie stwierdzone naruszenia prawa procesowego w zakresie wskazanym przez apelującego oraz wszystkie naruszenia prawa materialnego, bez względu na to, czy zostały wytknięte w apelacji. Oznacza to, że w postępowaniu odwoławczym sąd jest uprawniony do ponownej oceny przedstawionych dowodów i prowadzenia postępowania dowodowego w granicach określonych w art. 381 k.p.c. Może także zobowiązać strony do sprecyzowania ich stanowisk w zakresie dochodzonego roszczenia (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 5 kwietnia 2019r., I CSK 333/18; z 27 lutego 2019r., II CSK 29/18; z 10 czerwca 1999r., II UKN 685/98; postanowienie Sądu Najwyższego z 6 lipca 2021r., V CZ 46/21).

W rozpatrywanej sprawie Sąd Okręgowy podziela ustalenia, jakich dokonał Sąd Rejonowy, ale wymagają one uzupełnienia. Na taką potrzebę wskazała K. A. w apelacji, odwołując się do sugestii biegłego z zakresu ortopedii, który w opinii wydanej 1 marca 2023r. wskazał na potrzebę przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego neurologa. Biegły M. G. rzeczywiście na taką potrzebę zwrócił uwagę, lecz Sąd Rejonowy niesłusznie to zignorował mimo, że z opinii ortopedycznej wynika, że poruszanie się przez ubezpieczoną małymi krokami, przy pomocy kuli łokciowej oraz występujące zawroty głowy mogą być związane ze schorzeniem neurologicznym. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uzupełnił postępowanie dowodowe i dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego neurologa na okoliczność, czy K. A. spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (postanowienie z dnia 12 września 2023r., k. 81 a.s.). Biegła z dziedziny neurologii T. Ł. w sposób szczegółowy, kompleksowy oraz fachowy odniosła się do tezy sformułowanej przez sąd. Wskazała, że rozpoznała u ubezpieczonej nadciśnienie, chorobę tarczycy, bóle głowy, stan po operacji kręgosłupa. Dodała, że ubezpieczona nie może chodzić, przyjmuje leki przepisane przez ortopedę. W czasie wykonywania skłonu do przodu widoczne są zaburzenia równowagi. Ponadto biegła stwierdziła dyskopatię kręgosłupa - stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii szyjnej przed laty oraz stan po złamaniu kłykcia bocznego piszczeli lewej w 2018r., prawidłowo wygojonym. Wskazała, że ubezpieczona zgłasza silne bóle głowy oraz znaczną utratę wagi, silny ból obu bioder, refluks, silny ból kolana lewego, a także ma uraz lewej kończyny dolnej, która była operowana. Podczas przeprowadzanego badania kontakt z ubezpieczoną był zachowany, chwilami mało logiczny, ubezpieczona podała swoje dane personalne. Podczas badania mówiła chaotycznie, zmieniała temat, usiłowała przedstawić swoją wersję zdarzeń. Wszystkie polecenia podczas badania wykonała, ale większość po powtórnym poleceniu z wyjaśnieniem sposobu wykonania, wielokrotnie zgłaszała silne bóle głowy i zawroty głowy, ruchomość kręgosłupa odcinków szyjnego L-S ograniczoną bólowo. Biegła zaznaczyła, że ruchy czynne ubezpieczonej były ograniczone z powodu choroby zwyrodnieniowej, a jej chód powolny. Czaszka ubezpieczonej jest kształtna, opukowo niebolesna, twarz bez widocznych defektów, bez zmian pourazowych, mimika prawidłowa symetryczna. W zakresie nerwów czaszkowych: gałki oczne osadzone symetrycznie, ruchy gałek ocznych zachowane we wszystkich kierunkach, bez oczopląsu, źrenice równe okrągłe, dobrze reagują na światło, czucie na twarzy podaje zmiennie, podniebienie ustawione symetrycznie, języczek w linii środkowej. W zakresie kończyn górnych biegła wskazała na skąpą masę mięśniową - ruchy spowolniałe, wzmożone napięcie mięśniowe obustronnie, siła obustronnie nieco osłabiona, bez zaburzeń czucia powierzchniowego, odruchy fizjologiczne zachowane prawidłowe, średnio-żywe, próby móżdżkowe obustronnie nieprawidłowe. Z kolei w zakresie kończyn dolnych biegła zaznaczyła, że ubezpieczona chodzi samodzielnie, powoli. Biegła nie stwierdziła zaburzeń czucia powierzchniowego, odruchy fizjologiczne były słabo zachowane, symetryczne. Nie występowały objawy patologiczne i objawy oponowe. Biegła po przeprowadzeniu badania ustaliła niewielkiego stopnia osłabienie siły w czterech kończynach, bez ewidentnych zaburzeń czucia powierzchniowego, zespół pozapiramidowy, zespół móżdżkowy i zespół psychoorganiczny średniego stopnia oraz spowolnienie psycho-ruchowe. Podkreśliła, że ubezpieczona ma orzeczoną niepełnosprawność związaną z dysfunkcją narządu ruchu, w tym m.in. wady wrodzone i rozwojowe narządu ruchu, układowe choroby tkanki łącznej, zapalenie stawów, choroby zwyrodnieniowe stawów. Orzeczenie wydane w dniu 17 maja 2022 roku przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w O., które zostało utrzymane w mocy orzeczeniem z dnia 21 lipca 2022r., wydanym przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W., nie zawiera odwołania do ewentualnych chorób neurologicznych, tj. nie zawiera symbolu chorób neurologicznych - orzeczono, że podstawę zaliczenia do stopnia niepełnosprawności stanowią choroby ortopedyczne. Tak więc przy braku orzeczenia niepełnosprawności z przyczyn neurologicznych, w ocenie biegłej, nie ma podstaw do wskazania, że ubezpieczona spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym - ze względów neurologicznych. Biegła podsumowując wskazała, że przedstawione przez ubezpieczoną dokumenty, jak również przeprowadzone badanie neurologiczne zakresie kończyn dolnych (chodzi samodzielnie powoli, bez zaburzeń czucia powierzchniowego, odruchy fizjologiczne słabe, zachowane, symetryczne, bez objawów patologicznych, bez objawów oponowych) nie wskazują na zasadność orzeczenia, że ubezpieczona ze względów neurologicznych spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (opinia biegłej T. Ł. z 8 grudnia 2023r. k. 87- 95 a.s.).

Opinię biegłej T. Ł. Sąd Okręgowy ocenił jako wyczerpującą i rzetelną. Biegła szeroko opisała dane z dokumentacji medycznej oraz szczegółowo przedstawiła wyniki badania, jakie sama przeprowadziła. Na tej podstawie wyciągnęła wnioski zgodne z wnioskami biegłego sądowego ortopedy, z którymi Sąd się zgodził, mimo że ubezpieczona złożyła pismo zatytułowane „Odwołanie do opinii”, w którym kontestowała stanowisko biegłej z dziedziny neurologii. Jednak poza tym, że w ww. piśmie przedstawiła krótko sposób codziennego funkcjonowania, to nie wskazała, na czym polegają wadliwości opinii T. Ł.. Zdaniem Sądu II instancji należy podkreślić, iż wskazana biegła nie pominęła sposobu, w jaki w życiu codziennym funkcjonuje ubezpieczona, gdyż szczegółowo opisała wszystkie dolegliwości, jakie u K. A. występują. Mimo tego nie stwierdziła podstaw, by orzec o konieczności przyznania ubezpieczonej uprawnień do karty parkingowej z powodów neurologicznych. Podobne wnioski, choć z perspektywy lekarza ortopedy, przedstawił M. G.. Sąd Rejonowy dokonał poprawnej oceny tych wniosków, podkreślając że wskazany biegły zwrócił uwagę, że u K. A. występują zmiany zwyrodnieniowe, jednak nie występuje u niej z tego powodu istotna dysfunkcja.

Uzupełniając stanowisko Sądu Rejonowego dotyczące opinii ortopedycznej, należy dodatkowo podkreślić, że M. G. zwrócił uwagę na leczenie operacyjne, które ubezpieczona przebywała w przeszłości, ale z dobrymi skutkami. Wskazał na wyniki badania, jakie sam przeprowadził oraz odwołał się do badań obrazowych kręgosłupa, które wskazują na zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne, ale bez istotnej dysfunkcji. Uwzględniając powyższe wskazał, że u ubezpieczonej nie występuje istotne zmniejszenie wydolności chodu ani też znaczne ograniczenie możliwości samodzielnego poruszania się.

Sąd drugiej instancji podziela ocenę opinii ortopedycznej, jaką przedstawił Sąd Rejonowy. Jest ona zgodna z tym, co wynika z opinii neurologicznej, sporządzonej w postępowaniu apelacyjnym, dlatego uzasadniony był wniosek, że nie doszło w sprawie do naruszenia przepisów prawa procesowego, a także wadliwości w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych i oceny dowodów.

Art. 3 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U z 2024r., poz. 44) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany oraz lekki. Z art. 4 ust. 2 ustawy wynika z kolei, że do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Zaś do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (art. 4 ust. 3 tej ustawy). Na podstawie z art. 6b ust. 3 pkt 9 ww. ustawy, w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy o ruchu drogowym może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna). Jak stanowi art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

W orzecznictwie podkreśla się, że nie każda osoba zaliczona do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ma prawo do karty parkingowej. Ustawodawca limituje, że uprawnienie to przysługuje tylko w wypadku znacznego ograniczenia możliwości samodzielnego poruszania się. Już w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zastrzeżono, że w orzeczeniu powiatowego zespołu ustala się wskazanie dotyczące spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w razie ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna). Niemniej nie można zapomnieć, że przesłanką tą jest również stwierdzenie, iż niepełnosprawny ma znacznie ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się. Obowiązkiem sądu jest przeprowadzenie postępowania, które udzieli odpowiedzi, czy u konkretnej osoby doszło do znacznego ograniczenia możliwości samodzielnego poruszania się. Tego rodzaju termin wymaga wiadomości specjalnych. Wynik opinii biegłych, o ile może być negowany, o tyle wymaga wskazania stosownych przepisów prawa procesowego, które w odniesieniu do zbierania materiału dowodowego mogły zostać naruszone (postanowienie Sądu Najwyższego z 25 maja 2022r., II USK 582/21).

Pojęcie znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - prawo o ruchu drogowym odnosi się do samodzielnego poruszania się po opuszczeniu pojazdu. O prawie do karty parkingowej decydują wyłącznie ograniczenie w możliwości samodzielnego, a zatem o własnych siłach poruszania się osoby niepełnosprawnej po opuszczeniu pojazdu. Prawo do karty parkingowej przysługuje tylko wówczas, gdy osoba niepełnosprawna co najmniej w stopniu umiarkowanym, ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego, a zatem o własnych siłach, poruszania się. Karta parkingowa ma bowiem na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej dotarcia do określonego miejsca poprzez zaparkowanie pojazdu, którym jest przewożona jak najbliżej miejsca docelowego. Wówczas osoba niepełnosprawna po opuszczeniu pojazdu ma do pokonania o własnych siłach jak najkrótszy odcinek drogi.

W analizowanej sprawie ubezpieczona została zaliczona do grona osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, z symbolem przyczyny niepełnosprawności 05-R, a więc spełnia pierwszą z przesłanek do uzyskania karty parkingowej. Nie jest to jednak przesłanka jedyna, gdyż osoba niepełnosprawna musi mieć jeszcze znacznie ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się. Aby tę okoliczność ustalić Sąd Rejonowy, a potem także i Sąd Okręgowy, potrzebował uzyskać opinie biegłych, gdyż ww. kwestia wymaga wiadomości specjalnych. Sąd Rejonowy, wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, słusznie znalazł oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Z kolei w postępowaniu przed Sądem Okręgowym uzupełniono materiał dowodowy poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neurologii. Jednak i ten dowód nie wpłynął na zmianę oceny, jaką przedstawił Sąd pierwszej instancji. Z opinii zarówno biegłego ortopedy, jak i biegłego neurologa wynika, że ubezpieczona nie spełnia warunków do wydania jej karty parkingowej, gdyż nie jest osobą mającą znacznie ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się. Co prawa biegli ww. specjalności na takie ograniczenia wskazali, akcentując poruszanie się z kulami łokciowymi, zaburzenia równowagi, a także powolny chód, nie mniej jednak nie uznali, by zakres tych ograniczeń był znaczny, a tego wymagają powołane wcześniej przepisy.

Z przyczyn wskazanych, apelacja ubezpieczonej, jako chybiona, nie mogła skutkować ani zmianą, ani tym bardziej uchyleniem zaskarżonego wyroku i podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

sędzia Agnieszka Stachurska