Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 października 2023 r. w Warszawie

sprawy M. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2023 r., sygn. VI U 184/23

uchyla wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2023 r., sygn. VI U 184/23 w całości, znosi postępowanie w całości i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania.

SSO Monika Rosłan – Karasińska

Sygn. akt VII Ua 62/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 lipca 2023 r. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Oddział (...) z dnia 7 lutego 2023 r., znak: (...) i przyznał odwołującej się M. Z. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 31 grudnia 2022 r. do 24 stycznia 2023 r. ( wyrok z dnia 21 lipca 2023 r., k. 26 a. s.).

Sąd I instancji ustalił, że odwołująca się M. Z. miała ubezpieczenie chorobowe w związku z zatrudnieniem w Centralnym (...) (...) w Ł. do dnia 31 grudnia 2022 r. Jednocześnie dnia 14 października 2022 r. zawarła ona umowę zlecenie nr (...) z Państwową Wyższą Szkołą (...) w Ł. na czas określony od dnia 14 października 2022 r. do dnia 1 lipca 2023 r. W okresie od dnia 31 grudnia 2022 r. do 24 stycznia 2023 r. odwołująca się była niezdolna do pracy.

W okresie od 31 grudnia 2022 r. do 24 stycznia 2023 r. odwołująca się faktycznie nie wykonywała żadnej pracy związanej z umową zlecenie nr (...) zawartą z Państwową Wyższą Szkołą (...) w Ł.. Na podstawie tej umowy odwołująca się zajmowała się prowadzeniem seminarium doktoranckiego i konsultacji indywidualnych dla doktorantów III roku Szkoły Doktorskiej, dyscyplina artystyczna: sztuki filmowe i teatralne - w wymiarze 20 godzin. W okresie jej niezdolności do pracy żadne zajęcia nie były w szkole prowadzone, odwołująca się nie wykonywała więc w ramach tej umowy żadnej pracy w tym okresie. Nie dostała też za ten okres żadnego wynagrodzenia od zleceniodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił w oparciu o wskazane wyżej dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron w toku postępowania. Sąd Rejonowy oparł się również na zeznaniach odwołującej się M. Z., które zostały uznane za wiarygodne w całości, korespondują bowiem z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd I instancji zważył, że wydając zaskarżoną decyzję odmawiającą M. Z. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 grudnia 2022 roku do 24 stycznia 2023 roku ZUS powołał się na regulację z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732; dalej też jako: ustawa zasiłkowa). Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z tym przepisem zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Następnie Sąd I instancji wskazał, że z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że po ustaniu tytułu ubezpieczenia odwołująca się miała nadal zawartą umowę zlecenia. ZUS przyjął, że w takim wypadku spełniona jest przesłanka z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jednak automatyczne działanie ZUS-u nie zasługuje na aprobatę Sądu. Zdaniem Sądu Rejonowego każdorazowo bowiem należy ocenić, czy faktycznie w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia dochodzi do rzeczywistego kontynuowania działalności zarobkowej lub jej podjęcia. Nie wystarczy tu jedynie wykazanie, że w danym okresie zawarta była umowa zlecenia, należy bowiem wykazać, że umowa ta bądź była faktycznie realizowana, bądź też z jej tytułu spływały cyklicznie na rzecz odwołującej się określone kwoty. Sąd Rejonowy przytoczył poglądy orzecznicze, zgodnie z którymi „zasiłek chorobowy po ustaniu określonego (pracowniczego) tytułu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje w razie podjęcia lub kontynuowania tylko takiej działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie kolejnym lub nowym ubezpieczeniem chorobowym, która zapewnia "źródło utrzymania", w tym choćby minimalny standard ochrony ubezpieczeniowej, a zatem zapewnia taką wysokość świadczeń zasiłkowych za okres orzeczonej niezdolności do pracy, która nie powinna być symboliczna ani ustalana w wysokości "oderwanej" lub pomijającej zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń dla osób, którym przysługuje ochrona zasiłkowa po ustaniu poprzedniego tytułu ubezpieczenia chorobowego” (wyrok SN z dnia 4 października 2018 roku, sygn. akt III UZP 5/18). Jak dalej podaje SN: „zasiłek chorobowy po ustaniu określonego tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje tylko za te okresy orzeczonej niezdolności do pracy, w których została podjęta lub jest faktycznie kontynuowana działalność zarobkowa stanowiąca kolejny lub nowy tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, co nie dotyczy innych okresów zasiłkowych, w których już taka działalność nie była wykonywana. Oznacza to, że wnioskodawczyni nie powinna być pozbawiona świadczeń chorobowych za cały okres po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego, tj. za okresy orzeczonej niezdolności do pracy, w których jako osoba uprawniona do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia nie uzyskiwała żadnych lub uzyskała dochody "marginalne" poniżej progu najniższego wynagrodzenia za pracę (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 lutego 2008 r., IUK 249/07, z 4 czerwca 2012 r., IUK 13/12, z 9 stycznia 2012 r., I UK 212/11). 

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego odwołująca się miała co prawda nadal zawartą umowę zlecenia, jednak nie realizowała jej w okresie swojej niezdolności do pracy, nie prowadziła wtedy żadnych zajęć, za ten okres nie dostała też jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu owej umowy zlecenia. W istocie więc umowa ta w okresie jej niezdolności do pracy nie była wykonywana.

Wobec tego, w świetle przywołanych wyżej słusznych poglądów orzecznictwa, Sąd Rejonowy nie uznał, aby doszło do spełnienia przesłanek z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jednocześnie ZUS nie kwestionował samej niezdolności odwołującej się do pracy w okresie wskazanym w zaskarżonej decyzji, nie powoływał się też na jakiekolwiek inne okoliczności mające przemawiać za brakiem prawa do zasiłku chorobowego za ten okres. Wobec tego Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego za okres od 31 grudnia 2022 r. do 24 stycznia 2023 r. ( uzasadnienie wyroku, k. 29-30 a. s.).

Apelację od powyższego wyroku złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 9 sierpnia 2023 r., zarzucając rozstrzygnięciu dokonanemu przez Sąd I instancji:

• naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732) dalej ustawa zasiłkowa, poprzez błędną wykładnię i wskutek tego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że odwołująca nie spełniła negatywnej przesłanki z ww. przepisu, tj. kontynuowania działalności zarobkowej i przyjęcie, na tej podstawie, że odwołującej przysługuje prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 31 grudnia 2022 r. do dnia 24 stycznia 2023 r., w sytuacji, gdy odwołująca kontynuowała działalność zarobkową stanowiąca tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym, a zatem w sytuacji, gdy odwołująca wypełniła przesłankę negatywną wyłączenia prawa do zasiłku po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego

Wobec powyższego organ rentowy wniósł o zmianę orzeczenia Sądu I instancji poprzez oddalenie odwołania i zasądzenie od odwołującej na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Uzasadniając stanowisko zawarte w apelacji organ rentowy wskazał,
że w toku postępowania sądowego Sąd Rejonowy ustalił, że stosunek pracy odwołującej z Centralnym (...) (...) w Ł. ustał z dniem 1 stycznia 2023 r. oraz że odwołująca była stroną umowy zlecenia z Państwową Wyższą Szkołą (...) w Ł. w okresie od 14 października 2022 r. do dnia 1 lipca 2023 r. W okresie od dnia 31 grudnia 2022 r. do 24 stycznia 2023 r. odwołująca się była niezdolna do pracy. W okresie niezdolności odwołująca nie wykonywała żadnej pracy związanej z zawartą umową zlecenia i nie dostała też za ten okres żadnego wynagrodzenia od zleceniodawcy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd I instancji zastosował zdaniem organu rentowego nieprawidłowo obowiązujące przepisy.

Organ rentowy wskazał, że w ocenie Sądu Rejonowego w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Sąd I instancji wskazał, że przesłanką negatywną tego przepisu jest faktyczne kontynowanie działalności zarobkowej, a nie jedynie formalne pozostawanie w stosunku zobowiązaniowym do świadczenia danych usług. Sąd Rejonowy stwierdził, że istotą jest tym samym czy działalność była wykonywana a nie czy osoba była zobowiązana do jej wykonywania.

Zdaniem organu rentowego w sprawie należy zważyć na następujące okoliczności faktyczne i prawne. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

W ocenie organu rentowego jak wynika z brzmienia przedmiotowego przepisu, chodzi o kontynuowanie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym. Taką działalnością zarobkową jest niewątpliwie umowa cywilnoprawna. Zgodnie, bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej, zleceniobiorcami", oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4. Stosownie zaś do art. 11 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, będącymi m.in. zleceniobiorcami, o których mowa a art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Przy czym, organ rentowy podkreślił, że tytuł ubezpieczenia powiązany jest z zawartą umową cywilnoprawną, a nie z osiąganym z jej tytułu wynagrodzeniem.

Skarżący wskazał, że kontynuacja umowy zlecenia po rozwiązaniu stosunku pracy stanowi negatywną przesłankę przysługiwania zasiłku chorobowego za okres po ustaniu stosunku pracy, jako tytułu ubezpieczenia chorobowego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy gdzie po ustaniu zatrudnienia odwołująca była stroną umowy zlecenia z Państwową Wyższą Szkołą (...) w Ł. (w okresie od 14 października 2022 r. do dnia 1 lipca 2023 r.) w świetle przedstawionej wykładni art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej w ocenie organu rentowego apelacja jest uzasadniona ( apelacja z dnia 9 sierpnia 2023 r., k. 33-35 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 378 § 1 k.p.c. Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Powyższe oznacza, że przed przystąpieniem do oceny trafności zaskarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów podniesionych w apelacji oraz obowiązujących przepisów prawa materialnego, za każdym razem sąd odwoławczy jest zobligowany w pierwszej kolejności z urzędu zbadać, czy w sprawie miały miejsce takie okoliczności, których zaistnienie musiałoby skutkować przyjęciem, że zachodzą przesłanki wymienione w art. 379 k.p.c., a świadczące o nieważności postępowania.

Zgodnie z art. 379 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi:

jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna,

jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany,

jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona,

jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy,

jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw,

jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.

W kontekście niniejszej sprawy szerszego rozważania wymaga punkt 2 artykułu 379 k.p.c., zgodnie z którym nieważność postępowania zachodzi między innymi "gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany”. Przepis art. 379 pkt 2 k.p.c. nakazuje uznać za nieważne postępowanie, w którym występował nienależycie umocowany pełnomocnik, bez względu na sposób jego działania i konsekwencje wynikające z tego faktu dla strony. Bez znaczenia jest zatem, czy skutkiem udziału rzekomego pełnomocnika było pozbawienie strony możliwości obrony jej praw, czy działania tej osoby okazały się tak skuteczne, że doprowadziły do wydania korzystnego dla uczestnika postępowania orzeczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 2007 r., V CZ 72/07, LEX nr 619685, z dnia 30 września 2020 r., IV CSK 643/8, LEX nr 3080025).

Obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy zgłaszający się pełnomocnik procesowy należy do kręgu osób wymienionych w art. 87 k.p.c., ponieważ udzielenie pełnomocnictwa procesowego osobie niemogącej być pełnomocnikiem strony jest procesowo bezskuteczne. Występowanie w sprawie w charakterze pełnomocnika strony osoby, która nie może być pełnomocnikiem, oznacza brak należytego umocowania ze skutkami określonymi w art. 379 pkt 2 k.p.c. (Wyrok Sądu Najwyższego z 26 października 2015 r., SNO 65/15, LEX nr 1866894).

W myśl art. 386 § 2 k.p.c. w razie stwierdzenia nieważności postępowania sąd II instancji uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Nieważność postępowania przed sądem pierwszej instancji obliguje sąd drugiej instancji do uchylenia zaskarżonego wyroku. W takim wypadku zgodnie z art. 386 § 2 k.p.c. jednocześnie następuje przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością.

W przedmiotowej sprawie zaskarżona decyzja, od której odwołanie zainicjowało postępowanie przed sądem I instancji została wydana przez Zakład (...) w L.. Następnie odpowiedź na odwołanie została złożona przez pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. P. K.. Do powyższej odpowiedzi dołączone zostały dwa pełnomocnictwa. Pierwsze z nich było pełnomocnictwem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych G. U., która upoważniła Dyrektora (...) Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. do reprezentowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Na podstawie drugiego pełnomocnictwa Dyrektor (...) Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. upoważniła pracowników tego oddziału w tym starszego specjalistę P. K. do samodzielnego reprezentowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu przed sądami powszechnymi we wszystkich sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd Rejonowy nie dokonał żadnych czynności w celu sprawdzenia prawidłowości należytego umocowania pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych P. K. do występowania w sprawie jako pełnomocnik. Natomiast Sąd Okręgowy zauważa, że jak wynika z utrwalonych w orzecznictwie poglądów pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niebędący radcą prawnym, zatrudniony w oddziale Zakładu, może być pełnomocnikiem tego oddziału w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 87 § 2 zdanie pierwsze k.p.c.) (Wyrok Sądu Najwyższego z 2 października 2012 r., II UK 58/12, LEX nr 1243035, Uchwała Sądu Najwyższego z 9 lutego 2012 r., I UZP 10/11, OSNP 2012, nr 23-24, poz. 291, Uchwała Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2012 r., III UZP 3/11, OSNP 2012, nr 15-16, poz. 197).

W judykaturze podkreśla się, że pełnomocnictwo procesowe, będąc samodzielną instytucją prawa publicznego, normowane jest przepisami bezwzględnie obowiązującymi. Dotyczy to także kwestii kręgu podmiotów predestynowanych do roli pełnomocnika procesowego. W konsekwencji tego, poza osobami wymienionymi w art. 87 oraz w art. 465 § 1, art. 479 ²⁹ § 3, art. 479 ⁵¹, art. 479 ⁶², art. 479 ⁷³, art. 691 ⁵ k.p.c. nikt nie może być pełnomocnikiem procesowym w postępowaniu cywilnym. Występowanie w charakterze pełnomocnika procesowego osoby, która nie może być pełnomocnikiem, oznacza zaś brak należytego umocowania, powodujący nieważność postępowania w rozumieniu art. 379 pkt 2 k.p.c. (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2008 r., III CZP 154/07, OSNC 2008 nr 12, poz. 133, z glosą aprobującą Z. Zielińskiego, Monitor Prawny 2008 nr 21, s. 1165).

Biorąc pod uwagę, że decyzja w niniejszej sprawie nie została wydana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., którego pracownikiem jest pełnomocnik P. K. nie mógł on bez odpowiedniego pełnomocnictwa reprezentować należycie organu rentowego. Pełnomocnictwa P. K. udzieliła dyrektor (...) Oddziału ZUS w W., której wcześniej Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych udzieliła ogólnego pełnomocnictwa do reprezentowania Zakładu o bardzo szerokim zakresie. W tym drugim pełnomocnictwie powołano przepisy art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 63 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych w związku z § 2 ust. 2 pkt 1 statutu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednakże przepisy te nie stanowią podstawy do tak szerokiego umocowania Dyrektora (...) Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Powołany art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje jedynie, że działalnością Zakładu kieruje Prezes Zakładu, który reprezentuje Zakład na zewnątrz. Natomiast powołany § 2 ust. 2 pkt 1 statutu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, że

Prezes Zakładu może upoważnić:

pracowników Zakładu i inne osoby do reprezentowania Zakładu w określonym przez siebie zakresie, z prawem udzielenia dalszych pełnomocnictw;

pracowników Zakładu do wydawania decyzji w określonych przez siebie sprawach.

Przepisy te nie stanowią jednak zdaniem Sądu Okręgowego wystarczającej podstawy do tak szerokiej interpretacji pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Dyrektorowi (...) Oddziału ZUS w W., aby mogła ona upoważnić pracownika oddziału niebędącego radcą prawnym czy adwokatem do występowania w charakterze pełnomocnika w sprawie wydanej przez inny oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Można powołać się też na analogiczne orzecznictwo dotyczące pełnomocnika Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA jako organu rentowego, zgodnie z którym takim pełnomocnikiem może być pracownik zatrudniony w tym Zakładzie (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2017 r. II UZ 91/16).

Ponadto, odnosząc się do pełnomocnictwa udzielonego Dyrektorowi (...) Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, należy wskazać, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest państwową jednostką organizacyjną posiadająca osobowość prawną (art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 423 z późn. zm.), w której skład wchodzą centrala oraz jednostki terenowe (oddziały) - art. 67 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ale to właśnie oddziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako organizacyjne i składowe części osoby prawnej, wydają decyzje w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Także oddziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a nie Centrala, wydają decyzje z zakresu ubezpieczeń społecznych w przedmiocie ustalenia obowiązku podlegania pracownika polskiemu ustawodawstwu.

Sąd Okręgowy nie rozpatrywał zarzutów podniesionych w apelacji, gdyż z uwagi na stwierdzoną nieważność postępowania pierwszoinstancyjnego na podstawie art. 379 pkt 2 k.p.c. wyrok podlegał na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. uchyleniu, co doprowadziło do zniesienia postępowania w całości oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.